Je ouders haten?

[smoguzbenjamin]

Om t kort te zeggen:
Ik haat mn ouders

Ik woon nu al iets van een maand bij mn vriendin omdat mn vader me sloeg, en men moeder er niets aan doet en het uberhaupt niet ziet.

Mijn vader slaat me, scheldt me uit, kleiniert me, is alcoholistisch en misbruikt me (niet sexueel, geweldadig).

Zelf kan ik wel overweg ik met deze problemen, ik vecht terug (dit is geen oproep van o ik ben zielig, help mij, maar ik wil erover discussieren) . Ik Hou zielsveel van mn vriendin, ik ben verloofd met dr. Maar hier, bij haar, heb ik het elke dag goed, en als ik maar twee uur thuis ben, erger ik me dood aan mijn ouders.

Ze zijn irritant, idioot, doen veels te moeilijk over niets en nog slechter, ik ben ook een beetje bang dak weer klappen krijg. Al mn wonden zijn nu geheeld, ik wil niet weer beginnen.

Ik heb bij mn vriendin gezien hoe het (bijna) perfect kan, en dan moet ik terug naar een plaats waar ik me niet lekker voel. er staat weliswaar mn gitaar en mn HIFI stereo en een DVD-speler, maar ik ben er niet gelukkig. Nogmaals, ik wil t niet zielig laten klinken, maar ik wil gwoon erover praten.

Zie het zo:
Van een realiteit waar alles mooi is, je een kus en een knuffel krijgt als je thuiskomt, van iemand die van je houdt en waar jij ook van houdt, waar je samen leuke dingen mee doet, en waarmee je een band hebt, naar een hels oord waar geslagen gescholden en teveel gedronken word. Zelf vink een biertje op zijn tijd lekker maar mn vader zuipt met gemak een fles qwijn in drie kwartier op. Ik heb geen band meer voor mijn ouders:

Wie heeft hier een mening over?

[eztah]

Het klinkt in ieder geval heel naar bij jou ouders thuis, en ik kan daarom heel goed begrijpen dat je bent weggegaan. Ik vind het ook heel goed van je dat je bent opgestapt, heel moedig van je.

Wat ik me afvraag, hoe hebben jou ouders gereageerd nu je weg bent? Proberen ze contact te zoeken? Willen ze dat je terugkomt of hebben ze er sprijt van? Wat doen ze?

Ik denk dat het belangrijk is dat je hulp zoekt, want er moet wel iets gebeuren. Kan je bijv. bij je vriendin blijven wonen? Is dat wat jullie (en haar ouders) willen? En er moet met jou ouders gepraat worden. Ook al wil je daar niet meer naar toe, ik vind dat ze moeten horen dat ze echt te ver zijn gegaan en dat je vader zelfs strafbaar bezig is, en dat ze dat jou nooit meer mogen flikken. En ik denk dat het meer indruk maakt als ze dit wordt verteld door een buitenstaander, dan dat jij er naar toe gaat.

Vertel even wat meer ervover.
Maar in ieder geval veel sterkte toegenwenst.

[smoguzbenjamin]

Mn ouders zijn naar een zielenknijper (diek niet uit kan staan) gegaan, ik ga over een week weer terug, en ik heb er geen zinin.

Voor dat ik terug ga, gaan we met zn zessen (mijn 'ouders', mn vriendin dr ouders, vriendin en ik) praten over wat er moet veranderen. Dan word er gezegd, "ja goed, inderdaad blablabla" ik heb het zo vaak gehoord. Dat gaat een week goed en dan is er weer gedonder. dr vader wil niet dat ik hier kom wonen om nogal onduidelijke redenen. Dr ma vindt t gezellig met mij erbij MAAR omdat ik nog ouders heb en dr vader t niet goed vind kan ze moeilijk zeggen "ik vind t best dat je hier woont"

Mn ouders (me moeder dus)willen contact maar ik ben het zat, ik ben vaker opgestapt en onder bruggen gaan slapen, dit is de zoveelste keer dat het gebeurt, ze kunnen het voor mijn part schudden. Ik haat ze diep (slecht heh) en wil eerlijk gezegd niets met ze te maken hebben!

Het wonen bij mn vriendin is enorm fijn, ik mag in principe bij haar slapen en dat doen we dan elke nacht. dr moeder zegt elke nacht "Ben gaat naar boven he?" met zon glimlach van "ik weet dat jullie t tog niet doen en ik vind eigluk best maar dan zeg ik t iig". Het is enorm fijn hier... nog meer motivatie om me ouders te verlaten... Het is koud onder een bruug, 's nachts

[Studentje]

Het is ontzettend naar wat jij meemaakt, dat wil ik eerst even kwijt. Zo'n gesprek wat er komt, is goed, maar je zegt het zelf al, en ik ben het mee je eens, daar komt waarschijnlijk toch niks van terecht.

Maar de ouders van je vriendin gaan ook mee, dus je hebt in ieder geval volwassenen aan jouw kant waar je op terug kan vallen. Mocht je echt je vader haten, en heeft hij je echt mishandeld, ga dan naar de politie. Zij zullen je wel verder helpen.

Het is sowieso beter denk ik om ergens anders hulp te zoeken dan bij je vriendin. Je belast haar enorm zwaar met dit soort dingen, jullie maken samen een hoop mee, wat jullie band ongetwijfeld versterkt. Maar jullie(of jij in ieder geval) zijn veertien. Dat is nog heel jong. Te jong om te beslissen of je de rest van je leven met elkaar verder gaat.

Maar door nu bij je vriendin te wonen, maak je het voor haar eigenlijk onmogelijk om het ooit uit te maken. Want dat zal ze bij zichzelf moreel niet kunnen verantwoorden, simpelweg omdat jij dan nergens anders heen kunt. Het is heel goed dat je daar even kan zijn als je echt problemen hebt, maar om echt te wonen kun je beter een andere plek zoeken, denk ik.

Denk bij zo'n andere plek eens aan je opa of oma, of andere familie. Maar daar zullen je 'schoonouders' je wel mee kunnen helpen. Maar, als ik je een tip mag geven, ga naar een proffesionele instantie, zij kunnen je ook verder helpen.

Een hoop sterkte.

[Cathje]

Ik snap wat je bedoelt, want ik haat men vader ook echt vreselijk hard... heeft zo'n beetje hetzelfde profiel als jouw vader... amleen men moeder zag het wel en onderging hetzelf, we hadden dus nog steun aan elkaar...

Maar in jouw geval zou ik ook naar de poltitie gaan of vertrouwenscentra, die vind je via de school, daar gaan ze je zeker verder helpen, want persoonlijk vind ik het ook niet zo'n best idee om bij je vriendinnetje te gaan wonen, omdat je op te jonge leeftijd aan mekaar wordt gekoppeld, en als het dan slechter gaat kan je inderdaad nergens meer heen, dus ze zal leugentjes om bestwil moeten verkopen, en het is ook niet al te best heel de tijd samen te zijn... ik denk dat je dat best wel snapt...

Maar je moet in geen geval pikken wat je ouders je aandoen, dat verdient niemand!!

Dus zoek hulp, en respecteer de mening van je 'schoonouders', want aangezien je er zoveel mag blijven en dat ze met je meegaan om te praten, betekent dat ze om je geven, en zij weten gewoon dat het niet goed is voor jullie beiden dat jullie smen zouden wonen!

Ik hoop dat je der wat aan hebt, maar als je wil praten, dan wil ik je altijd een luisterend oor bieden!

greetz

familie zoek je niet uit, daar word je mee opgescheept, en ik vind het raar als mensen zeggen dat het logisch is dat je je ouders liefhebt...

mijn pa kleineert en mishandelt me ook, verwacht dus niet dat ik zeg dat ik van hem hou. Ik ben bang voor hem, het enige wat ik kan doen is hem haten. Soms lijkt het alsof er niks aan de hand is maar dat is schijnheiligheid.

[elledc]

(Ik denk dat dit beter hoort bij psychologie...)

Ik vind het heel moedig van je en je mag enerzijds van geluk spreken dat je aan je 14 jaar een vriendin hebt die van je houdt en bij wie je elke dag terecht kan.
Maar hoe zit het dan met je studies, en je toekomstplannen?

Heel erg aangrijpend verhaal en ik begrijp wat je bedoeld ik heb zelf ook last van problemen thuis en ik wil er ook voor weg lopen het is overgens niet zo dat ik geslagen og uitgescholden wordt maar meer allemaal andere sociale problemen al zeg ik het zo dom en ik vind het ook wel knap dat je als je al 14 bent en dat al van iemand kan houden en dat je een andermans leven (in dit geval die van je vriendin) een soort van perfect leven kan noemen je zal het in vergelijking een beter leven kunnen vinden omdat zij mischien niet de zelfde problemen heeft van zoals jij die hebt maar ieder leven heeft zijn ups en downs en ik zit nu ook in een periode van oh k*t wanneer houd het allemaal op al dat gek*t in mijn leven nu ik dacht ook toen ik erg down was en ik kwam iemand tegen die op dat moment alles voor mij was dat hij dan ook echt de enige was maar dat viel op den duur tegen ik wil hiermaa niet zeggen dat je niet verder kan gaan met die vriendin van je maar neem alles hoe het is en laat alles lopen zoals het loopt en dingen kunnen ook veranderen in het leven maar tot nu toe wens ik je veel sterkte toe en hoop dat het goede je toe gaat keren zo snel mogenlijk (eveneens hoop ik dat voor mezelf , maar ik kan niets zeggen over het leven dat jij leid want ik ken jou niet maar ik wou alleen even mijn reactie kwijt en je sterkte wensen)

KnuFFs Karen

[Elisaaa]

Je bent 14 toch???? Er is ook nog zoiets als kinderbescherming. Sorry, maar ik vind dit altijd zoo verschrikkelijk om te lezen. Schakel professionele hulp in of doe aangifte, maar dit kan zo niet doorgaan. Sterkte ermee...

(ps voor mij als buitenstaander is zoiets waarschijnlijk "makkelijk" om te zeggen, maar je zult wel iets moeten ondernemen, voordat je er zelf compleet aan onderdoor gaat...)

Het is echt een onwijs moeilijke situatie waar jij in zit.
Ik heb misshcien makkelijk praten, want ik kom uit een gezin. Toch weet ik wel een beetje waar ik over praat, aangezien wij crisisopvang pleegkinderen (pubers van 13-17 jaar) in huis hebben.

Ik denk dat je het beste eerst hulp, op school bijvoorbeeld, kan zoeken waar je over je problemen thuis praat. Misshcien kunnen zij je verder helpen. Ga naar iemand die je vertrouwt, zodat je echt alles kwijt kan. Dan kunnen jullie misshcien hulp krijgen om het weer wat beter te laten verlopen in huis. Zoals ze wel eens zeggen, voor ieder probleem is een oplossing. Hoe denken je broertjes en of zusjes erover, als je die hebt?

Een andere oplossing is uit huis gaan, maar das ook echt niet alles. Overal in het land heb je jeugd opvang voor kinderen die niet meer kunnen of willen thuis wonen, om welke rede dan ook. Dit lijkt misschien allemaal mooi en aardig, maar dat valt toch wel erg tegen. Bij jeugdzorg hebben ze een aantal opvang huizen en een aantal (crisis) pleeggezinnen (dwz voor een maand of 3). Als je uit het huis wil/ gaat, dan kom je daar dus terrecht. Maar daar is de situatie ook niet echt optimaal hoor! Er zitten daar (imo) heel wat gestoorde mensen. Verder zijn ze in die huizen altijd erg streng, maar ja dat kan ook niet anders. Zeker de 1e tijd daar is het niet makkelijk. Kom je in een gezin, zoals wij zijn, dan hebje het ookniet echt makkelijk. Je komt in een vreemd gezin en moet je daaraan aapassen (want ja ook wij hebbenregels thuis), je komt in een gezin waar het, ongeveer allemaal, wel ''perfect'' is. Dat is natuurlijk ook niet ideaal. Verder weet je nooit precies waar je daarna terrecht komt, omdat het maar een tijdelijke plek is.

Suc6 ermee, je zit niet in een makkelijk situatie!

[smoguzbenjamin]

Ik ga desze zondag naar hius toe, kijken hoe het beterverlopen kan...

Een ding waar ik een goedgloeiende hekelk aan heb is het gedoe van thuiszorg blablabla.... Het irriteert me mateloos, vooral omdat ik dan NOG MEER 'verplichtingen' na moet komen. Ik zit al op school, moet ook voor mezelf nog dingen doen, ik schrijf voor de schoolkrant, dammit ik heb al te weinig tijd! Om dan nog ns zo moeilijk te doen... Deze hele situatie is gekomen uit strengheid. Ik heb er een afschuwelijke hekel aan als mensen me de hele tijd vertellen wat ik moet doen. Ik heb een IQ van 137 gvd dan weet ik toch zelf wel hoe ik mn huiswerk aan moet pakken? Ik heb er een hekel aan als klein kind behandeld te worden. Mijn realtie met mn vriendin is erg hevig, in alle opzicht, en dat vinden me ouders ook weer niet goed. Ik ben emotioneel en lichamelijk klaar voor alles, dus wat zeiken ze nou echt?

nog bedankt voor alle reacties en steun trouwens, ik waardeer het enorm.

maar iedereen denkt dan van "ouch, dramatisch!" maar voor mij is het normaal.,.. ik ken niets anders...

reacties?

[faith666]

Haat en liefde liggen dichtbij elkaar zeggen ze vaak....

Misschien vreemd, maar ik kan er echt niet bij inkomen dat je een hekel kan hebben aan je ouders, wat er ook gebeurd is, je ebnt een deel van hun!

En, ik bedoel dit niet als kritiek maar misschien heb je er iets aan, hoe moeilijk het ook is maak het goed voordat het te laat is....
Klink radicaal maar pasd als je er een bent verloren weet je hoeveel ze voor je betekenen en dan is het echt super erg dat je dat nooit meer aan ze kan laten merken.....

In ieder gavel: succes ermee!

Btw: 14 en verloofd???

smoguzbenjamin schreef:
Ik ga desze zondag naar hius toe, kijken hoe het beterverlopen kan...

Een ding waar ik een goedgloeiende hekelk aan heb is het gedoe van thuiszorg blablabla.... Het irriteert me mateloos, vooral omdat ik dan NOG MEER 'verplichtingen' na moet komen. Ik zit al op school, moet ook voor mezelf nog dingen doen, ik schrijf voor de schoolkrant, dammit ik heb al te weinig tijd! Om dan nog ns zo moeilijk te doen... Deze hele situatie is gekomen uit strengheid. Ik heb er een afschuwelijke hekel aan als mensen me de hele tijd vertellen wat ik moet doen. Ik heb een IQ van 137 gvd dan weet ik toch zelf wel hoe ik mn huiswerk aan moet pakken? Ik heb er een hekel aan als klein kind behandeld te worden. Mijn realtie met mn vriendin is erg hevig, in alle opzicht, en dat vinden me ouders ook weer niet goed. Ik ben emotioneel en lichamelijk klaar voor alles, dus wat zeiken ze nou echt?

nog bedankt voor alle reacties en steun trouwens, ik waardeer het enorm.

maar iedereen denkt dan van "ouch, dramatisch!" maar voor mij is het normaal.,.. ik ken niets anders...

reacties?

Je ouders bedoelen het misshcien niet verkeerd. Je bent nog best wel jong en om dan al verloofd te zijn, ik kan wel begrijpen dat ze daar moeite mee hebben.
En wat huiswerk bemoeienissen. Ik heb er zelf ook een hekel aan, maar vaak hebben mensen die zich er mee bemoeien wel gelijk (helaas) en ook hier geldt, hun commentaar is vast niet slecht bedoeld.
En voor jou is het idd normaal, je bent niet anders gewend. Dus ik denk dat je dan wel gewoon het beste thuis kan blijven enzo. Misshcien lijken andere situaties voor jou veelfijner, maar zou je het uiteindelijk na een tijd het in die andere situatie ook wel gezien hebben en verlang je weer terug naar je ''oude, vertrouwde'' thuis. Ook je leeftijd heb je niet echt heel erg mee denk ik. Toen ik 14 was, was ik ook best wel heel ongelukkig, thuis en op school, overal eigenlijk! En dat is nu ook over!
Nou ja ik weet het ook niet. Sterkte iig...