2 korte verhaaltjes.

[Kip187]

Praag 1965


Dit is het rare verhaal over een eenzame man, dromend van een beter leven met ongekende liefde. Hij is verstoten door de maatschappij, niet naar omgekeken, vrij van alle opgedrongen ideeën, totaal naïef zoals andere zullen zeggen. Zijn dag bestaat al jaren uit een aaneenschakeling van ontmoetingen en afwijzingen. De zielsverwant is wat hij zoekt, zijn eeuwige levensdoel, of toch niet zo eeuwig zoals hij dan ook blijft dromen. Dwalend door de straten van de Praag op zoek tussen de oude gebouwen, levend tussen gebouwen ongeraakt door de verwoestende wereldoorlogen. De dag van zijn aankomst is in zijn geheugen vrijwel niet te bespeuren. Zijn verleden is gehuld in een mysterieuze mist die zo solide voelt als een stalen plaat in zijn kop, geen slaghamer of lasapparaat dat erdoorheen komt. Geen middel, geen enkele drugs die deze verhullende substantie kan doen oplossen in de heldere gedachte van het moment. Maar nog steeds doet zijn vermoeidheid niks af aan zijn vastberaden en vragende aanblik terwijl hij op je afloopt, zich aan je vastklampt. "Werd de dag van morgen maar lichter en warmer dan vandaag". Een geïrriteerd kort antwoord, een ruwe losschuddende beweging, niemand die goed van zich af kan bijten als hij haast heeft. De zakenman heft zijn neus weer in de lucht en vervolgt zijn weg. Geïnteresseerd nagekeken door de eenzame man, hij kijkt waarschijnlijk vreemd tegen de aktetas aan of is het dat pak en die stropdas die hij niet kan bevatten. Hij heft zijn hoofd naar de hemel en spreekt "Zal het vandaag dan zijn, Heer, dat ik haar zal vinden?" Zijn stem lijkt het verlengde van zijn gezichtsuitdrukking en in sterk contrast met zijn kledij, zo vastberaden, zuiver en een beetje zwaar. Zijn ogen slaan weer neer maar richten zich niet op de grond, dat is de enige richting die hij sterk ontwijkt, hij speurt weer de gezichten af. Zoekend, hopend op een bekend gezicht wetend dat er mensen moeten zijn die hij gaat herkennen. Hij weet niet wie hij zoekt, weet niet of het een haar of een hij is, dus dan stelt hij God om de dag maar een andere vraag. Er is eigenlijk maar één ding dat deze man zeker weet: hij is iets kwijt en als hij het niet vindt, zal datgene hem beletten om ooit gelukkig te worden. "Als hij diegene aanspreekt moet ze me herkennen" roept hij wanhopig. Hij kan aan de reacties van de mensen zien wat voor dag het is, vandaag is goed, hij vangt een paar ogen op die gevuld zijn met medelijden. De tranen springen hem in de ogen; het wordt toch te veel, hij wil geen medelijden. Hij grijpt met zijn handen in zijn haar, de vastberadenheid verandert langzaam in pure wanhoop. Trekkend aan zijn haren begint hij te krijsen"Wie ben ik, WAAR BEN JE?". Steeds harder en harder tot zijn stem het niet meer toelaat en hij alleen nog maar kan snikken. Met een schok schieten zijn handen los, hij houdt twee lokken haar verslagen voor zich uit, snikkend laat hij ze neerdwarrelen. De mensen die dit verbaasd hebben aanschouwd, staan aan de grond genageld, stil, niet wetend wat te doen. De bekende man, hij die altijd doorging en nooit opgaf, al twintig jaar, zit op de grond te snikken als een klein kind. Zijn gezicht vertekend door een afgrijselijke pijn, één van complete radeloosheid, moedeloosheid "Wat nu?" spreekt hij bibberig en schor "wat nu?". Langzaam staat hij op, hij weet het, hij begint met neergelaten hoofd en hangende schouders de straat uit te sloffen. Hij weet wat hij gaat doen, hij heeft het gehad, wil niet meer zoeken, hij wil rust, hij wil slapen, nog twee straten en dan is hij er: De Karluv Most (Karels Brug). Daar in het zicht van alle heiligen zal hij het leven laten, zich laten omsluiten door het koude water van de Vltava. Daar tussen al die artiesten zal hij de sprong naar het diepe wagen, hij kan ze al zien staan. Maar waarom staan ze.... hij begint harder te lopen, als hij eenmaal aan het begin van de brug aankomt ziet hij haar, ze springt.

/deze heb ik geschreven om een beetje te oefenen, wou vooral iemand die heel verdrietig was uitbeelden. Wil graag weten wat beter kan e.d


“The future is now so cease it!” Thousands of people applauded like it was the end of his speech, screaming with a feeling in it that overpowered even the profet’s well controlled emotions, he was close to his goal now. “The deamons of our past have to be faced, blood must flow once more. Before peace can reign, war most be fought!” The reaction he received now was perfect, it was not the bloodlust he had been rooting out for so long. It was and empathatic nod, a sign of understanding the most dire need. No hate, he senced it not and if it was there he would have. ”So march now my children take up arms and bleed from your heart, fight with and for your love.” No cheers, for the words brought no joy, they only functioned as support. “I only speak to unite, to show you your unity, I claim no power.” This time they cheered and screamed their hearts desire”peace!”.Slowly and as one the people turned, for they were the known Last words. Silently he walked down the steps, grabbed his gun and joined the crowd with the same painfull expression on his face. Slowly but steadily they pressed on, joining stream that joined yet another and another… And the force grew, with every one added the faces changed, with every one more confidence grew. Till everyone, men, woman, child, from every religion felt the strength that was needed to face what was ahead, utter destruction.

/verhaaltje in het engels wat ik geschreven heb.

Ik post deze dingen omdat ik graag wil weten wat ervan gevonden wordt, maar vooral wat er beter kan.

thx voor het lezen!