Mij valt de laatste tijd iets op, vooral wanneer ik discussies aanga op het internet of in realiteit met anderen: de meesten schijnen moeite te hebben ermee dat ik op verschillende manieren tegelijk tegen dingen aankijk
Ik noem het 'denken in verscheidene lagen'
Neem bijvoorbeeld als onderwerp iemand die kleine meisjes ontvoert, mishandelt en daarna vermoordt. Mijn standpunt:
Laag 1: Subjectief oordeel
Ik 'vind' het ziek en walg ervan. Je zal mij ook horen zeggen dat ik zo iemand het liefste laat afmaken, gewoon weg ermee. Dit is mijn initiele mening over zulke mensen.
Laag 2: Objectief oordeel
Diegene heeft een geestelijk probleem. Iets triggert zijn acties jegens deze kinderen. Dit kan een psychisch gevoelsmatige achterstand zijn, maar ook een ingrijpende gebeurtenis in z'n leven...
Laag 3: Onderzoekend / doorgrondend
Dit vinden mensen soms eng. Ik probeer mij 'in te leven'. In dat geval zou ik mezelf zien, langs een kinderspeelplaats lopen en proberen te zien wat diegene 'zou kunnen' zien. Is het hun zwakte? Of juist hun uitgebonden levensvreugde soms die potentieel wrok veroorzaakt? Wat triggert het? Waar geniet hij van?
---
Wat de meeste mensen dan hebben: "Als je er zo een hekel aan hebt, waarom verdiep je er dan in? Ben je ook ziek in je hoofd ofzo?" of "Ben je er soms voor dat ze hem in een psychiatrie zetten waar die na 3 jaar weer buiten staat?!?"
Dat stoort mij, mensen schijnen niet mee te denken wanneer ik van laag verander. Dus als ik mijn 'mening' al heb gegeven, niet abstract / objectief verder kan praten erover (dus enige associatie tot mijn persoonlijke mening of situatie tijdelijk elimineer), aangezien zij dan steeds weer terugvallen op hun 'mening'
Ben ik dan vreemd bezig of praat ik met de verkeerde mensen?