'Wegzakken'?

Ik heb tegenwoordig erg vaak, dat ik 'wegzak' of zo. Alles wordt wazig en wit om me heen, ik kan mn hoofd niet meer draaien.
Alle gevoel is weg, en wat ik dan denk in mn hoofd is allemaal heel onlogisch, en slaat nergens op.
Soms duurt het wel een half uur, heb het zelf nooit helemaal door, achteraf hoor ik van mensen dat ik weer 'weg' was, ik weet alleen nog vaag dat alles wit word en dat ik mn hoofd niet meer kan bewegen en dat mn gedachten heel raar zijn.

Weet iemand wat ik hiermee moet? Of heeft het zelf ook? Iets in die richting?

Oja het lijkt misschien op slaapgebrek of iets dergelijks, (ja oké ik heb nu wel slaapgebrek), maar ik had dit ook vaak toen ik nog wel normaal sliep. Alleen nu gebeurt het meerdere keren op een dag. Vandaag op school, mensen hebben aan me zitten sjorren, maar ik had het niet door.
Ik vind het nou wel een beetje eng worden..

Iemand een idee?

[CodeName Egg]

klinkt een beetje als dissociatie/depersonalisatie/derealisatie als ik het zo hoor.. eumm.. uitleg:

Door de 'American Psychiatric Association's Diagnostic' wordt 'Depersonalisatie Stoornis' gekarakteriseerd door permanente of terugkerende periodes van "... het zich los voelen van of vervreemding van zichzelf. Je kunt je voelen als een automaat of als toeschouwer van jezelf, gevoelloos en/of verdoofd". Derealisatie (het gevoel dat de buitenwereld als vreemd of onecht overkomt) kan hierbij ook een rol spelen.

bron: http://www.geocities.com/proud_of_nala/dissoinfo.html

dit ongeveer..

Hm. Ja ik lees die site een beetje door. Erg veel dingen die daar staan heb ik over het algemeen ook vaak last van, alleen zijn beetje dingen waar ik aan gewend ben. Zoals "Veel mensen beschrijven het als angstaanjagend, niet meer het idee hebben dat je leeft, levend dood zijn, vervreemd zijn van je eigen lichaam en je gevoelens, denken dat je gek wordt etc...
Het kan ook zijn dat je jezelf ineens hoort praten als het ware het een ander of dat de grond (net als in een lift) even onder je voeten wegzakt."
Ik dacht dat het wel redelijk normaal was, dit soort dingen.
Ik heb ook erg dat het voelt of ik een toeschouwer ben, dat ik ergens buiten mezelf zit (of ergens in een hoekje), en iemand anders alles voor me regelt, praat, alles.
Ik begrijp mn gevoel ook niet, ik vertrouw er niet op. Huilen doe ik ook niet. Lukt ook niet.

Hm. Nou ja. En wat kan ik hieraan doen dan? Ik heb veel van dit soort dingen al zo lang ik me kan herinneren (alleen nu wordt het steeds erger). Valt er vanaf te komen?

[CodeName Egg]

Normaal is maar een heel relatief begrip. Dat eerst even. Wat anderen als 'niet normaal' zien, kan voor jou heel gewoon zijn. Dus dat is niet zo erg.

Wat je eraan zou kunnen doen? Ik heb geen idee. Het klinkt bij jou wel alsof je er zelf niets aan kunt doen. Misschien moet je eens bij jezelf nagaan wanneer dit soort dingen gebeuren, dan weet je misschien waar het door komt. En anders zou ik eens langs een psych gaan of gewoon je huisarts, als je een psych te eng vindt ofzo.

Succes!

[Ciskaatje]

hey meis,

Ik wist helemaal niet dat je dit ook nog had enzo
Jah ik heb er zelf helemaal geen ervaring mee, denk dus ook niet dat ik er veel nuttigs over kan zeggen, maar k wou toch even reageren.

Ik weet niet of je nog weer terug moet naar je psych? Maar misschien zou je het toch kunnen noemen. Wat heb je ermee te verliezen?
Maar dan hoop ik wel dat je nog een afspraak hebt staan bij haar..
En anders de huisarts? Nouja het is en blijft natuurlijk altijd je eigen keus, maar als ik het zo lees dan denk ik dat het toch wel verstandig is als iemand er even naar kijkt. Niet geschoten is altijd mis.

Jah verder weet ik er niet veel over te zeggen. K heb er zelf geen ervaring mee en ook niemand (behalve jij) die ik ken. Sorry.

Maar als er iets is of als het niet gaat, je mag altijd mailen he!!

*knuuufff*

[poesiefox]

klinkt als een vorm van epilepsie. Dokter!

CodeName Egg schreef op 18-03-2003 @ 21:53:
Normaal is maar een heel relatief begrip. Dat eerst even. Wat anderen als 'niet normaal' zien, kan voor jou heel gewoon zijn. Dus dat is niet zo erg.

Wat je eraan zou kunnen doen? Ik heb geen idee. Het klinkt bij jou wel alsof je er zelf niets aan kunt doen. Misschien moet je eens bij jezelf nagaan wanneer dit soort dingen gebeuren, dan weet je misschien waar het door komt. En anders zou ik eens langs een psych gaan of gewoon je huisarts, als je een psych te eng vindt ofzo.

Succes!

Ja oké gelukkig is dat zo, dat normaal relatief is..

Mja, ik heb al 3 kwart jaar bij een psych gelopen (voor depressie en angststoornis etc), ben er 2 maand geleden mee gestopt.
In april heb ik nog een afspraak staan, die geldt zeg maar voor de laatste keer. Maar ja goed.
Kan er moeilijk over praten, kan het mensen niet goed uitleggen. Verbaasd me nog hoe redelijk ik het hier kon uitleggen.

Maar ja goed ik ga het wel proberen dan iets over te zeggen daar, de reden dat ik het moeilijk vind is dat iedereen tegen me zegt 'Ohh volgens mij gaat het veel beter met je, je bent veel spontaner, je komt veel opener over..' etc. Terwijl het vanbinnen echt één grote chaos is. Het voelt of ik mezelf steeds verder aan het verliezen ben. Ik speel één groot toneelstuk, ik heb het zelf niet eens meer door.

Bedankt voor je reacties

Ciskaatje schreef op 18-03-2003 @ 22:06:
hey meis,

Ik wist helemaal niet dat je dit ook nog had enzo
Jah ik heb er zelf helemaal geen ervaring mee, denk dus ook niet dat ik er veel nuttigs over kan zeggen, maar k wou toch even reageren.

Ik weet niet of je nog weer terug moet naar je psych? Maar misschien zou je het toch kunnen noemen. Wat heb je ermee te verliezen?
Maar dan hoop ik wel dat je nog een afspraak hebt staan bij haar..
En anders de huisarts? Nouja het is en blijft natuurlijk altijd je eigen keus, maar als ik het zo lees dan denk ik dat het toch wel verstandig is als iemand er even naar kijkt. Niet geschoten is altijd mis.

Jah verder weet ik er niet veel over te zeggen. K heb er zelf geen ervaring mee en ook niemand (behalve jij) die ik ken. Sorry.

Maar als er iets is of als het niet gaat, je mag altijd mailen he!!

*knuuufff*

Hey

Ja ik heb in april dus nog een afspraak staan met mn psych.
Mja het is een beetje dat ik er over twijfel omdat ik aan de andere kant ook weer denk 'ach, aanstellerij, puberteit'. Mja.
Pff ingewikkelde boel allemaal weer.

Thanx voor je reactie, lief .

Jij ook mailen hoor, als dr iets is, en zo..

Kus

[aboe]

Ik heb hetzelfde, soms duurt het een paar minuten soms inderdaad veel langer.
"dissiociatie"

"het wordt een probleem wanneer het te vaak opteed of als je er geen controle meer over hebt"(staat in zo`n folder die ik heb gekregen van mijn psycologe.)

Ik zou er graag verder nog met je over willen hebben, misschien dat ik je toe mag voegen op msn ofzo?
Dan kan ik ook uitgebreider reageren enzo...

Aboe

[Xanandu]

Dissociatie waarschijnlijk. Vergeet je ook veel dingen? En kan je moeilijk op namen komen?
Zorg, voor zover je dat nog niet hebt, voor een goed biologisch ritme.

[Ceiridwen]

Offtopic: Jeetje, ik schrok me rot, ik zag "Rhea" staan en dacht dat ik dit topic zelf had gestart... Zo heet ik namelijk ook

Ontopic: Ik heb er geen verstand van, maar denk niet dat je het kan voorkomen? Anders even langs een dokter ofzo. Ik heb geen idee.

[Lotte]

Hey, ik heb al vanaf dat ik me kan herinneren ook zoiets alleen het begint nu net weer wat vaker voor te komen. Bij mij komt het vaak als ik in mijn bed lig s'avonds, dus waarschijnlijk als ik moe ben. Misschien bij jou ook? Ik heb niet echt wegvallen meer dat ik me heel raar voel en raar vind dat ik kan kijken enzo en dat het net is alsof ik het niet ben maar dat ik opgesloten zit in mijn lichaam ofzo. Ik heb er nog nooit met iemand over gehad maar ik ben van plan om er met een psycholoog over te praten. Al zal ik niet meteen zeggen dat ik dit hier heb gelezen want mensen denken altijd dat het dan komt omdat ik denk dat ik het heb omdat ik het heb gelezen . Ik word er echt helemaal bang en ongelukkig van maar ik wil er nu ook niet afkomen nu wil ik gewoon dood als het gebeurd echt heel vaag. Nou ja, wat maakt het ook uit, als ik niet zo'n aanval heb gaat alles goed.

Thanx voor alle reacties

aboe schreef op 18-03-2003 @ 22:53:
Ik heb hetzelfde, soms duurt het een paar minuten soms inderdaad veel langer.
"dissiociatie"

"het wordt een probleem wanneer het te vaak opteed of als je er geen controle meer over hebt"(staat in zo`n folder die ik heb gekregen van mijn psycologe.)

Ik zou er graag verder nog met je over willen hebben, misschien dat ik je toe mag voegen op msn ofzo?
Dan kan ik ook uitgebreider reageren enzo...

Aboe

Ik heb geen MSN meer, naja dwz ik heb het nog wel maar gebruik het niet. Maar je mag ook mailen als je dat wilt. (adres staat wel in mn info)

Je zei dat je een folder van je psychologe had.. Wat heb jij verder hier aan gedaan? Valt er iets aan te doen?

Xanandu schreef op 18-03-2003 @ 23:20:
Dissociatie waarschijnlijk. Vergeet je ook veel dingen? En kan je moeilijk op namen komen?
Zorg, voor zover je dat nog niet hebt, voor een goed biologisch ritme.

Ja ik ben heel erg vergeetachtig. Weet vaak ook niet wat ik gisteren heb gedaan en waar ik ben geweest. Na een tijdje komen soms dingen wel terug, ineens.

Mja een goed biologisch ritme.. Dat lukt niet helemaal.

Lotte schreef op 19-03-2003 @ 18:30:
Hey, ik heb al vanaf dat ik me kan herinneren ook zoiets alleen het begint nu net weer wat vaker voor te komen. Bij mij komt het vaak als ik in mijn bed lig s'avonds, dus waarschijnlijk als ik moe ben. Misschien bij jou ook? Ik heb niet echt wegvallen meer dat ik me heel raar voel en raar vind dat ik kan kijken enzo en dat het net is alsof ik het niet ben maar dat ik opgesloten zit in mijn lichaam ofzo. Ik heb er nog nooit met iemand over gehad maar ik ben van plan om er met een psycholoog over te praten. Al zal ik niet meteen zeggen dat ik dit hier heb gelezen want mensen denken altijd dat het dan komt omdat ik denk dat ik het heb omdat ik het heb gelezen . Ik word er echt helemaal bang en ongelukkig van maar ik wil er nu ook niet afkomen nu wil ik gewoon dood als het gebeurd echt heel vaag. Nou ja, wat maakt het ook uit, als ik niet zo'n aanval heb gaat alles goed.

Ja maar toch, het is natuurlijk heel vervelend.. Ik heb er niet zoveel verstand van hoor.. Het kan ook zijn dat het je lichaam is die je als je moe bent, een beetje in de war raakt, en dat je hersens dan dingen heel anders gaan euh.. registreren zeg maar.
Maar ik weet het ook niet.
Als je je er heel erg zorgen over maakt, en als je je zo ongelukkig voelt als het gebeurt.. het kan natuurlijk nooit kwaad om er met iemand over te praten he.
Succes er mee.

Pfff het gaat echt niet goed. Ik vertelde dat ik niet kon huilen, naja soms zijn dr uitzonderingen, maar dan zijn het ook echte huilbuien, enk an ik niet meer ophouden en stort ik helemaal in.
's Nachts in bed lig ik ehct helemaal te freaken, ik ben zo gruwelijk bang dat ik wat doe (zm poging of zo ). Overdag gedraag ik me zo gelukkig en zo vrolijk en mn gevoel is echt totaal weg, vanbinnen voelt het leeg en dood.


Wat ik me afvraag, hoe zijn de mensjes die hulp hebben (geahd).. hoe zet je die stap weer terug naar hulp..? Die lijkt nog zo veel moeilijker dan die eerste keer.

[Lotte]

Hey, wat is precies je probleem? Je wilt weer hulp krijgen? En waarom vind je het moeilijk? Misschien is een mogelijkheid om het eenmalig te proberen en er vrij in te zijn of je wel of niet nog een afspraak wilt? Of bedoel je andere hulp?

Ik denk ook dat het met je andere problemen heel belangrijk is om naar de mogelijke oorzaak al een beetje te zoeken. Dat van dat huilen is een onderdeel van iets dat ik ook heb. Dat komt omdat ik vroeger heb geleerd dat ik dat niet mag. Meestal zijn zulke dingen terug te vinden in je jeugd. Wat je allemaal heb meegemaakt enzo. Daarom vragen ze bij die organisaties ook eerst naar je hele jeugd, je ouder(s) moeten dan vanaf dat je in de buik zat gaan vertellen of er belangrijke dingen zijn gebeurd, zegmaar dingen die speciaal zijn.

[Ciskaatje]

Rhea schreef op 18-03-2003 @ 22:52:
Ja ik heb in april dus nog een afspraak staan met mn psych.
Mja het is een beetje dat ik er over twijfel omdat ik aan de andere kant ook weer denk 'ach, aanstellerij, puberteit'. Mja.
Pff ingewikkelde boel allemaal weer.

Het is geen aanstellerij en ook geen puberteit.
Ja de puberteit kan wel meespelen, maar dat maakt het niet minder erg.. En dat zegt ook niet dat het alleen door de puberteit komt, de puberteit kan het wel versterken.

Maar denk je dat alles wat je hebt, na de puberteit over is?
En had je er niet ook al last van voor de puberteit? ...

Je hebt die afspraak staan bij je psych. Je moet er zo wie zo nog heen. Dan denk ik dat je het er dan het beste over kunt hebben. Ze zal zeker vragen hoe het nu met je gaat, dus jah, probeer dan eerlijk te zijn.
Misschien is het op dat moment niet makkelijk, maar ik denk dat je er achteraf opgelucht over bent.

Als je die laatste afspraak laat gaan, dan wordt het nog moeilijker om weer de eerste stap naar hulp, opnieuw te nemen. Dat denk ik tenminste.

maarja..

*knuuuuuffff*

ps, you've got mail

Lotte schreef op 20-03-2003 @ 13:44:
Hey, wat is precies je probleem? Je wilt weer hulp krijgen? En waarom vind je het moeilijk? Misschien is een mogelijkheid om het eenmalig te proberen en er vrij in te zijn of je wel of niet nog een afspraak wilt? Of bedoel je andere hulp?

Ik denk ook dat het met je andere problemen heel belangrijk is om naar de mogelijke oorzaak al een beetje te zoeken. Dat van dat huilen is een onderdeel van iets dat ik ook heb. Dat komt omdat ik vroeger heb geleerd dat ik dat niet mag. Meestal zijn zulke dingen terug te vinden in je jeugd. Wat je allemaal heb meegemaakt enzo. Daarom vragen ze bij die organisaties ook eerst naar je hele jeugd, je ouder(s) moeten dan vanaf dat je in de buik zat gaan vertellen of er belangrijke dingen zijn gebeurd, zegmaar dingen die speciaal zijn.

Tja, oorzaken zoeken. Mn psych (waar ik dus 3kwart jaar ben geweest) heeft zich ongeveer een beeld daarover gevormd, naar aanleiding van wat ik verteld had. Maar dat zijn dingen waar ik zelf helemaal niet zo'n gevoel bij heb van, dáár komt het door.
Ik denk eerder van, het komt door mezelf , ik ben degene die deze situatie voor mezelf veroorzaak, ik mag anderen daar niet verantwoordelijk voor maken.
Mn ouders hebben ook een paar keer alleen met die psych gepraat trouwens, maar ze zijn daar nu ook mee gestopt omdat ik er ook mee was gestopt.

Mja mn probleem met opnieuw hulp (psych dus) is een beetje dat ik wéér opnieuw moet leren praten. Nooit verwacht dat ik mezelf het weer af kon leren.

Ciskaatje schreef op 20-03-2003 @ 21:39:
Het is geen aanstellerij en ook geen puberteit.
Ja de puberteit kan wel meespelen, maar dat maakt het niet minder erg.. En dat zegt ook niet dat het alleen door de puberteit komt, de puberteit kan het wel versterken.

Maar denk je dat alles wat je hebt, na de puberteit over is?
En had je er niet ook al last van voor de puberteit? ...

Je hebt die afspraak staan bij je psych. Je moet er zo wie zo nog heen. Dan denk ik dat je het er dan het beste over kunt hebben. Ze zal zeker vragen hoe het nu met je gaat, dus jah, probeer dan eerlijk te zijn.
Misschien is het op dat moment niet makkelijk, maar ik denk dat je er achteraf opgelucht over bent.

Als je die laatste afspraak laat gaan, dan wordt het nog moeilijker om weer de eerste stap naar hulp, opnieuw te nemen. Dat denk ik tenminste.

maarja..

*knuuuuuffff*

ps, you've got mail

Hey. Ja het is idd zo, ik moet er tóch heen nog een keer.. Ik hoop dat het me een beetje lukt om wat te vertellen, en een beetje ophou met mezelf voor te liegen.

Dankjevoordereactie..

kus

ps. jij krijgt morgen mail terug

[ShoarmaSchaap]

Lijkt me wel vet, lekker spacen

ShoarmaSchaap schreef op 20-03-2003 @ 22:56:
Lijkt me wel vet, lekker spacen

Nee. Spacen is leuk maar dit is toch echt heel anders.

of ben ik weer naïef en bedoelde je het niet serieus

[Yamyam]

Rhea schreef op 18-03-2003 @ 21:21:
Ik heb tegenwoordig erg vaak, dat ik 'wegzak' of zo. Alles wordt wazig en wit om me heen, ik kan mn hoofd niet meer draaien.
Alle gevoel is weg, en wat ik dan denk in mn hoofd is allemaal heel onlogisch, en slaat nergens op.
Soms duurt het wel een half uur, heb het zelf nooit helemaal door, achteraf hoor ik van mensen dat ik weer 'weg' was, ik weet alleen nog vaag dat alles wit word en dat ik mn hoofd niet meer kan bewegen en dat mn gedachten heel raar zijn.

Weet iemand wat ik hiermee moet? Of heeft het zelf ook? Iets in die richting?

Oja het lijkt misschien op slaapgebrek of iets dergelijks, (ja oké ik heb nu wel slaapgebrek), maar ik had dit ook vaak toen ik nog wel normaal sliep. Alleen nu gebeurt het meerdere keren op een dag. Vandaag op school, mensen hebben aan me zitten sjorren, maar ik had het niet door.
Ik vind het nou wel een beetje eng worden..


Iemand een idee?

Ohjaa dat heb ik ook!!

En het volgende:

Pfff het gaat echt niet goed. Ik vertelde dat ik niet kon huilen, naja soms zijn dr uitzonderingen, maar dan zijn het ook echte huilbuien, enk an ik niet meer ophouden en stort ik helemaal in.

Ik heb vaak het gevoel dat ik wel wil huilen, maar me zo leeg vanbinnen voel, en dat het niet lukt, en dat is heel vervelend, want dan komt er maar geen ontlading. En als ik dan eens een keer huil, ben ik serieus een week van slag, vatbaarder voor griep ed, is mijn energiepeil helemaal laag van alle energie en tijd die ik besteed aan een huilbui. Dan 'zak' ik weg in die huilbui en kan ik nergens anders meer aan denken en is het heel moeilijk om weer 'terug te komen' in de wereld. Dus ga ik aan het eind maar slapen ofzo, dan gaat t wel weer ietsje beter als ik wakker wordt. Is dat wat je bedoeld, of weer iets heel anders?