Meestal post ik onder een andere naam en schrijf ik andere soorten gedichten....dit gedicht post ik om bepaalde redenen onder deze naam

Het is nogal lang, maar hoop dat jullie het willen lezen....
Er was eens een kleine clown
Die bijna niemand zag
Dat kwam omdat zijn circus
Niet was zoals men dacht
Men zag een tent vol kleur
Vol met mensen en vrolijkheid
En ze lachten om zijn collega-clowns
Vol glorie door de kleuren verleid
Maar tussen alle kleurenregen
Zat de kleine clown heel stil
Op een heel hoog donker plekje
En aanschouwde het kleurverschil
De kleine clown huilde zachtjes stille tranen
En maakte zich als vanzelf klein
Z’n verdriet onzichtbaar, door schmink bedekt
Liet hem niet zichzelf zijn
Toch, onder z’n altijd strakke schmink
Was zijn gezicht doorlopen
Er was gewoon iets dat niemand zag
Ongemerkt, in zijn clownshart geslopen
Iets waardoor kleuren hem niets meer deden
En blijde gezichten deed vergaan
Wat hem naar het donker trok
Waar hij alleen kon staan
De kleine clown verjaarde, werd beroeps
In het verbergen van zijn ware gezicht
De schmink verbladerde, en verging
tot de kleine clown ineens zijn aandacht richt
Op alle kleuren, en zijn zwart wit
Veranderd in een kleurenregen
En zijn warme tranen langzaam
De laatste schmink van zijn vrijheid vegen
Dan! De spot op hem gericht
Zijn hart verwarmd, zonder schmink
Zet de kleine clown zijn kunstje in
En dan wordt hij even blind
Blind voor het zwart wit in hem,
Blind voor de grond, zo dichtbij
En blind voor zijn collega-clowns
Z’n ware aard een moment vrij
Toen de kleine clown klaar was
Zag alles kleuriger dan ooit
En het mooiste applaus was voor de kleine clown
Zijn openbaring was voltooid
En met de toekomst voor zich
Is zijn ik niet langer zwart
En die donkere plek diep in hem
Voor altijd verlicht, door het circus in zijn hart!