Mijn vriend

[josdebos]

hoi allemaal!
Sinds 10 maanden heb ik een relatie met een hele lieve jongen van 19. Het gaat echt super goed tussen ons en we zijn helemaal gelukkig, in ieder geval ik! toch is er iets wat ons vaak, hoe zeg je dat, bezighoudt, vooral hem dan.

Zijn broer is 6 jaar terug overleden aan leukemie, hij is 1,5 jaar lang ziek geweest en is uiteindelijk overleden. Mijn vriend heeft het hier heel erg moeilijk mee en is vaak ook heel erg verdrietig. Ik vind het zelf heel fijn om over mijn verdrietjes te praten, maar in tegenstelling tot mij, is mijn vriend heel erg gesloten. Dit leid vaak tot misverstanden, dan doet hij afstandelijk en dan denk ik dat het persoonlijk bedoeld is, maar dan blijkt vaak (achteraf) dat hij met zichzelf in de knoop zit. ik weet hier soms echt geen raad mee, hoe kan ik hem het beste helpen en steunen, profesionele hulp wil hij absoluut niet. Heeft iemand nog ideeen? ik zou daar echt heel erg blij mee zijn!

liefs jo

[LacunaCoil]

Tsja, hoe kan ik dat het beste zeggen...Je bent er iig geval voor hem, en ik denk ook wel dat als hij wel zijn gevoelens wil uiten dat dat ook bij jou kan, alleen hij weet er nu niet mee om te gaan en daarom wil hij er denk k niet over praten. Ook omdat hij het al die jaren heeft opgekropt is het voor hem moeilijk om toe te geven aan die gevoelens.

Maar op een gegeven moment worden die gevoelens hem teveel en komt het eruit. Hoe en wanneer kan ik je niet zeggen, maar je moet er iig voor hem zijn, maak het hem duidelijk dat je erover wil praten, maar push hem er niet toe. Zeg hem dat het opkroppen van gevoelens nix oplost (spreekt uit ervaring)Misschien dat hij beetje bij beetje gaat denken dat het wel beter is om erover te praten, maar dat kost tijd.

En professionele hulp lijkt mij idd ook misschien het beste, maar iemand moet dat natuurlijk écht willen, en kan je niet dwingen.

Suc6 en sterkte

Ik begrijp dat het moeilijk is, maar je kunt er in feite niet veel aan doen. Probeer te begrijpen dat hij het soms moeilijk heeft en gun hem de afstand.

Het is eigenlijk net zoals bij een angstige hond. Je moet er gewoon zijn. Hij komt vanzelf naar jou toe.

[josdebos]

dank jullie wel!! ik heb hier best veel aan, maar voor mij is het soms ook heel moeilijk om te zien dat degene waarvan ik het meeste hou, zo veel verdriet heeft. Soms heeft hij ook wel ens momenten dat ie er veel over praat.. maar dan gaat het meestal over de "leuke"dingen.. wintersport enzo.. en soms, maar dan ook heel soms, hebben we het over de tijd dat zn broer ziek was.. maar dat houdt ie niet lang vol!

[lenkje]

heeejjj!
Ik denk indd dat zoals de rest al zegt, je moet afwachten. Je bent er sowieso voor hem, dat zal hij ook weten... Ik zou hem niet teveel aanmoedigen om erover te praten...Je zou eens kunnen vragen OF hij dat wil, waarom hij dat zo moeilijk vindt..
Ik begrijp dat je het moeilijk vind om hem zo verdrietig te zien, maar ik denk dat alleen het feit dat jij bij hem bent hem al zal helpen..
succes !!

[hajo]

Misschien moet je even het boek: "mannen komen van Mars, vrouwen van Venus" lezen. Staat opzich de perfecte verklaring in waarom mannen doen zoals hij doet. Das gewoon mannelijk. Dat wil niet zeggen dat alle mannen zo zijn, maar het is algemeen bekend dat mannen zich bij verdriet of overdenkingen terug trekken, en vrouwen zich juist willen uitten. Gewoon respecteren dus maar.

Het volgende klinkt misschien raar, maar ik zeg het toch Als ik me rot voel en in mezelf verdwijn is er één ding wat ik superfijn vind: een knuffol

Ik wil dan helemaal niet praten, maar gewoon weten dat ik er niet alleen voor sta, dat er iemand voor me is.

Dus als hij weer afstandelijk is, probeer dan eens voorzichtig toenadering te zoeken. Probeer niks uit hem te halen, ga dus geen vragen stellen op zo'n moment, maar kom voorzichtig dichtbij en laat hem zien dat je er bent.

Nu het rare gedeelte Ik heb dit altijd met mijn hond(en). Dan zit ik gewoon beneden in de woonkamer, maar het voelt alsof ik er niet ben. Alles om me heen bedrukt me alleen maar en dan komt dat beest aanzetten met zijn balletje en merkt dat er iets met me is. En dan legt ie zijn hoofd op mijn been en kijkt me aan .. dan word ik spontaan weer vrolijker

Dat is zo vreemd, want mijn moeder kan naast me zitten en tegen me aanpraten. Het weergalmt alleen maar en irriteert. Ik wil alleen maar weg op zo'n moment. Na ja, met de hond wil ik ook geen balletje spelen dan, maar gewoon dat hij het merkt. Dat hij dan voorzichtig naar mij toekomt en gewoon bij me blijft zitten. Vind ik lief

Hmm naja, deze post is langer geworden dan de bedoeling was

******** schreef op 26-04-2003 @ 12:52:
'lange' post

Ik denk dat de dingen die jij omschrijft voor veel mensen zullen gelden, natuurlijk niet voor iedereen, maar 'k denk dat het zeker het proberen waard is.

En terugtrekken bij verdriet en overdenkingen is niet iets wat alleen bij mannen voorkomt, hoor.

[josdebos]

okey.. dan ga ik m wel lekker knuffelen als ik merk dat ie verdrietig is.. maar het probleem is juist dat ik het niet altijd merk als ie verdrietig is. Vaak is ie dan ook chagerijnig en kortaf enzo... en dan vindt ik dan weer irritant, en reageer daar soms boos op, terwijl ik later dan pas hoor dat ie zich klote voelde.. Maar ja dat is achteraf.. kan ik m dan ook vragen als ie zo doet of ie nou écht chagerijnig is of dat ie zich kut voelt? wat vinden jullie!? of dring ik me dan teveel op?

[LacunaCoil]

josdebos schreef op 26-04-2003 @ 14:40:
kan ik m dan ook vragen als ie zo doet of ie nou écht chagerijnig is of dat ie zich kut voelt? wat vinden jullie!? of dring ik me dan teveel op?

Je kan het hem vragen denk ik, als ie zich echt kut voelt, nix meer verder vragen en hem knuffelen

[Thomas]

Pas je - in deze - aan hem aan, want dat is het enige verstandige dat je kan doen.

[zonnebloemke]

ik denk dat het ten 1e belangrijk is dat als hij zich om die redenen kut voelt, hij dit moet zeggen van dat ie niet zo goed in zijn vel zit en dat dat dan niet door jou komt. En dan kan hij er bijvoorbeeld bij zeggen dat hij er niet over wil praten. En nooit dan toch doorvragen, 1 vraag al haast te veel zou ik zeggen. Zelf vind ik het fijn om af en toe gewoon op te schrijven wat hij voelt. En dan jij ook op die manier reageren, of via mail. Contact over zulke onderwerpen in het echt zijn gewoon moeilijk (ik ben zelf ook iemand als je vriend), en dan vind ik zelf via brieven/mail wel fijn. Vooral als je dan toch nog kleine reacties krijgt. (en dus niet pratend reageren op die berichten van hem)

Hoop dat dit bij jullie ook helpt.....

[Klein~Meisje~86]

Heey..!!

IK herken het wel een beetje. Mijn vriend is toen hij 3 was zijn moeder verloren aan borstkanker. Hij was pas 3 dus veel weet hij niet meer van haar natuurlijk. Maar hij heeft dus ook altijd van die momenten dat ie kortaf en chagerijnig doet..JUIST tegen mij. Ik weet dat hij niet zo graag over zijn gevoelens praat..dus heb ik hem vorige maand maar een mailtje gestuurd. Daarin heb ik hem gevraagt waarom hij op die momenten altijd zo chagerijnig was tegen MIJ en niet tegen andere. En eindelijk kreeg ik een antwoord op die vraag. Hij is bang...bang dat hij mij ook gaat verliezen aan een ziekte of iets anders. Voordat hij chagerijnig wordt beseft ie eerst hoeveel hij eigenlijk van me houdt...en dan komt er iets in z'n hoofd dat zegt dat ie niet van mij mag houden omdat hij me dan kwijtraakt! En dan gaat hij dus afstandelijk doen. Elke keer als hij zo'n 'aanval' krijgt laat ik hem dus maar een beetje met rust..een knuffel af en toe maar even niks zeggen! Tja het helpt wel geloof ik..ik weet nu iig waarom hij zo doet en dan is het ook niet zo erg!

Nou ik weet niet echt of je hier wat hebt maar heel veel sterkte in ieder geval!

[josdebos]

Klein~Meisje~86 schreef op 26-04-2003 @ 17:47:
Heey..!!

IK herken het wel een beetje. Mijn vriend is toen hij 3 was zijn moeder verloren aan borstkanker. Hij was pas 3 dus veel weet hij niet meer van haar natuurlijk. Maar hij heeft dus ook altijd van die momenten dat ie kortaf en chagerijnig doet..JUIST tegen mij. Ik weet dat hij niet zo graag over zijn gevoelens praat..dus heb ik hem vorige maand maar een mailtje gestuurd. Daarin heb ik hem gevraagt waarom hij op die momenten altijd zo chagerijnig was tegen MIJ en niet tegen andere. En eindelijk kreeg ik een antwoord op die vraag. Hij is bang...bang dat hij mij ook gaat verliezen aan een ziekte of iets anders. Voordat hij chagerijnig wordt beseft ie eerst hoeveel hij eigenlijk van me houdt...en dan komt er iets in z'n hoofd dat zegt dat ie niet van mij mag houden omdat hij me dan kwijtraakt! En dan gaat hij dus afstandelijk doen. Elke keer als hij zo'n 'aanval' krijgt laat ik hem dus maar een beetje met rust..een knuffel af en toe maar even niks zeggen! Tja het helpt wel geloof ik..ik weet nu iig waarom hij zo doet en dan is het ook niet zo erg!

Nou ik weet niet echt of je hier wat hebt maar heel veel sterkte in ieder geval!

ja precies! Ik herken jou verhaal heel erg! JUIST tegen mij idd! Maar ik vind het altijd heel erg moeilijk om niks te zeggen op die momenten, dan wil ik altijd zijn verdriet ehm.. weghalen, snap je? Ik weet dat dat onmogelijk is, maar ja.. Dank je wel voor je verhaal, misschien is het bij mij ook wel zo, dat heeft ie wel eens tegen mij gezegd, dat ie bang is om mij kwijt te raken. Maar heeft jou vriend ook dat ie het moeilijk vindt om zn gevoelens (ook zn gevoelens voor jou) te verwoorden, mijn vriend in nml heel slecht in woorden, hij zegt nooit echt troeteldingetjes, maar geeft me afentoe wel een dikke knuffel. Snap je wat ik bedoel?

liefs jo

[poppeke]

ik weet hoe jullie je voelen hoor ik heb ook zo n vriend,en ik geloof dat k zelf ook zo ben maar als dit helpt , ik heb een boek gelezen,waarin staat , dat het wetenschappelijk is bewezen,dat je je altijd afreageerd op degene waar je het meest van houdt....
nou ja...
kusjes!!!

fijn om ook herkenning te krijgen, maar bij mij is het net juist andersom.
ik ben mijn vader nog geen twee maanden geleden kwijt geraakt en ik vind het dan altijd heel fijn als hij er gewoon is en dat ik even in zn armen kan kruipen.. gewoon niks zeggen.. en IK begin meestal dan wel gewoon te praten op een gegeven moment, maar ik ben ook heel vaak bang dat ik ook hem kwijt raak en dan vind ik het fijn dat ie er is.. dat stelt me gerust..
ik denk dat je m de afstand die hij schept moet accepteren.. hij zal als het m heel hoog zit echt wel naar je toe komen en laat merken dat jij er altijd voor hem zal zijn. wat er ook gebeurd. dat is heel belangrijk.
en verder sluit ik me aan bij alles wat gezegd is...
succes meisje!

[josdebos]

Loontjuh schreef op 27-04-2003 @ 17:27:
fijn om ook herkenning te krijgen, maar bij mij is het net juist andersom.
ik ben mijn vader nog geen twee maanden geleden kwijt geraakt en ik vind het dan altijd heel fijn als hij er gewoon is en dat ik even in zn armen kan kruipen.. gewoon niks zeggen.. en IK begin meestal dan wel gewoon te praten op een gegeven moment, maar ik ben ook heel vaak bang dat ik ook hem kwijt raak en dan vind ik het fijn dat ie er is.. dat stelt me gerust..
ik denk dat je m de afstand die hij schept moet accepteren.. hij zal als het m heel hoog zit echt wel naar je toe komen en laat merken dat jij er altijd voor hem zal zijn. wat er ook gebeurd. dat is heel belangrijk.
en verder sluit ik me aan bij alles wat gezegd is...
succes meisje!

dank je wel! Jij ook heel veel sterkte met jou verdriet. Heel veel liefs jo

[Daphne16]

ik herken veel van je vriend...ik heb zelf erge dingen meegemaakt in het verleden...en kon daar zelf ook nooit over praten..nu 3 jaar later..heb ik proffesionele hulp gezocht...je vriend zal ooit er ook over willen praten...maar bij de 1 duurt dat nou eenmaal langer als bij de ander..ik wens jullie heel veel sterkte...Kuss

[Klein~Meisje~86]

josdebos schreef op 27-04-2003 @ 13:03:
ja precies! Ik herken jou verhaal heel erg! JUIST tegen mij idd! Maar ik vind het altijd heel erg moeilijk om niks te zeggen op die momenten, dan wil ik altijd zijn verdriet ehm.. weghalen, snap je? Ik weet dat dat onmogelijk is, maar ja.. Dank je wel voor je verhaal, misschien is het bij mij ook wel zo, dat heeft ie wel eens tegen mij gezegd, dat ie bang is om mij kwijt te raken. Maar heeft jou vriend ook dat ie het moeilijk vindt om zn gevoelens (ook zn gevoelens voor jou) te verwoorden, mijn vriend in nml heel slecht in woorden, hij zegt nooit echt troeteldingetjes, maar geeft me afentoe wel een dikke knuffel. Snap je wat ik bedoel?

liefs jo

Ja dat heeft mijn vriend ook! Ik heb hem in de 9 en een halve maand dat we nu met elkaar gaan 1x tegen me horen zeggen dat ie van me houdt. Hij zegt het wel vaker tegen me maar dan via msn. Als ie bij me is dan zegt ie zulke dingen haast nooit. Hij laat het wel op andere manieren merken, met dikke knuffels en cadeautjes enzo! Ik denk dat we dat gewoon maar moeten accepteren...

[Loezzel]

Toch verwerkt iedereen zijn verdriet op een andere manier. Ik zou dus niet meteen denken aan professionele hulp. De één heeft er wel behoefte aan, de ander niet. Misschien komt je vriend ooit tot inzicht dat hij wel professionele hulp nodig heeft, maar je kunt hem niet dwingen.
Zoals Loontjuh al zegt: als mensen bang, boos, verdrietig oid zijn, reageren ze dat af op de persoon waar ze zich het meest bij op hun gemak voelen. Aan de ene kant zou je je dan gevleid voelen (hij vindt je dus echt super!), maar aan de andere kant is het natuurlijk niet leuk.
Als hij wil praten, praat er met hem over, als hij niet wil praten , geef hem dan een stevige knuffel. Veel jongens waarderen dat.
Sterkte ermee!