Een bom in de oorlog

[Bumpie]

Hier even een klein verhaaltje (gebasseert op een waargebeurd verhaal in de Tweede Wereldoorlog).

Om 7 uur in de morgen werd Linh wakker. Hij keek verbaasd in het rond. " Hoe kan dat nou?" vroeg hij zich af. "Ik lig in mijn slaapkamer op mijn bed!" Het was geen wonder dat hij verbaasd was, want normaal werd hij steeds wakker in de schuilkelder. Toen wist hiij het weer. Omdat gisteren niet één keer het luchtalarm was afgegaan, dacht Linhs moeder dat ze misschien voor een nacht wel in huis konden slapen. Het was zo gek. Niet één keer luchtalarm!
Linh sprong uit bed en waste zich. In de keuken stond een kommetje rijst klaar. Rond 8 uur kwam hij erachter dat hij zijn zusje geen eten had gebracht. Die was 9 jaar en ze durfde de schuilkelder niet uit. Hij sprong op en rende hij buiten richting de schuilkelder.

Opeens riep een vrouw:" Kijk! Een parachute!" Ze wees in de lucht. Linh keek omhoog in de door haar aangewezen richting. Op dat moment was er een verblindende lichtflits die de hemel in vuur en vlam zette. Linh werd op de grond gedrukt. Om hem heen begon alles in te storten. Met zijn mouw veegde Linh zijn neus en mond af. Dodelijk geschrokken merkte hij dat zijn vel aan de stof bleef plakken. Hij gilde en zag dat ook de huid van zijn armen en benen begon los te laten. Hij sprong op en rende tussen de gewonde en verminkte mensen door weg. Weg! Weg! De stad uit! Weg ven het vuur en het puin en het gegil van de mensen. De vrouw die de parachute als eerst had gezien, stak dood onder het puin vandaan...

Op de radio was te horen:" De eerste uraniembom Little Boy heeft zijn verwoestende werk gedaan. Op 6 augustus 1945, om 8 uur, 15 minuten en 17 seconden is het bommenluik van de B-29 opengegaan en kwam Little Boy naar buiten. 51 seconden later ontplofde hij op 600 meter hoogte boven de stad Hirosjima. De paddestoel erboven steeg tot op 15000 meter. De bom heeft 150000 slachtoffers gemaakt."

Linh overleefde het. Maar bijna alle nabestaande kregen last van kanker, leukemie, allerlei stralingsziekten, de meeste mensen werden onvruchtbaar, en de kinderen die werden geboren waren bijna allemaal verminkt.
Dit drama heeft zich ook afgespeelt in de stad Nagasaki. Daar waren 95000 slachtoffers bij gevallen.

Help! Wie weet er voor dit verhaal een leuke titel??

[Majesteit]

Het begin is wat minder, daarna wordt het heel indrukwekkend.
Niet slecht voor een wuppie .

[Bumpie]

Goed, bedankt voor het commentaar. Ik heb hem nu anders en spannender ondr de naam STAD IN VLAMMEN. Daar kun je nu kijken.

Stad in vlammen

Linh werd wakker van gegil. Hij sprong op en keek door het raampje. Er was niets te zien. Het gegil stopte en maakte plaats voor een hartverscheurend gehuil. Aan de overkant van de straat ging een deur open. Twee vrouwen kwamen naar buiten. De ene vrouw huilde, de ander mompelde zacht en klopte de huilende vrouw op haar rug. Er gingen nog meer ramen en deuren open. Mensen keken nieuwsgierig naar buiten. De vrouwen liepen naar de watertank, (de waterleidingen waren stuk), waar de huilende vrouw wat water dronk en haar gezicht waste. De vrouwen gingen naar binnen. De mensen sloten de ramen en deuren weer. Ook Linh ging naar bed terug. Hij kende de vrouw wel. Gisteren was haar zoontje dood onder het puin van een gebombardeerd huis weggehaald. Linh keek op het kleine wekkertje dat op zijn kamer stond. Nog maar 5 uur. Nog even slapen.

Later op de dag liep Linh naar buiten om nog wat water te halen. Het was druk bij de watertank. Er stonden veel mensen op hun beurt te wachten. Linh zuchtte. "Dat kan nog lang gaan duren," zei een jongen tegen hem. En die jongen kreeg gelijk. Pas na een half uur was Linh aan de beurt. Terwijl de jerrycans vol liepen, dronk Linh gulzig van het water. Van wachten krijg je dorst, vond hij. Hij was net klaar toen een vrouw riep: "Kijk! Een parachute!" Ze wees naar de lucht. Linh keek naar de door de vrouw aangewezen richting. Op dat moment zette een verblindende lichtflits de hemel in vuur en vlam. Linh smakte tegen de grond. De huizen om hem heen stortten in. Mensen krabbelden overeind en renden gillend weg, achtervolgt door vuur, dat door een enorme drukgolf werd voortgedreven. Linh proefde bloed, en zijn neus deed pijn. Bloedneus, constateerde hij. Hij wilde zijn neus en zijn mond met zijn mouw afvegen, maar... zijn vel bleef aan zijn mouw plakken! En trillend van angst merkte hij dat ook de huid van zijn armen en benen begon los te laten! Linh sprong op en rende de stad uit. Weg! Weg! Weg van het vuur en het gegil van de mensen!
De vrouw die de parachute als eerste had gezien, lag dood onder het puin...

Later stond er in de krant: "De eerste uraniumbom genaamd Little Boy heeft zijn verwoestende werk gedaan. Op 6 augustus 1445, om 8 uur, 15 minuten en 17 seconden werd het bommenluik van de B-29 opengedaan en kwam de bom naar buiten. 51 seconden later ontplofte hij op 600 meter hoogte boven de stad Hirosjima. De paddestoel erboven steeg tot op 15 000 meter hoogte. De bom heeft 150 000 slachtoffers gemaakt."

Linh overleefde dit alles. Maar bijna alle nabestaanden kregen last van kanker, leukemie, allerlei stralingsziekten, onvruchtbaarheid en de meeste kinderen die werden geboren waren verminkt. Zo'n drama heeft zich ook afgespeeld in Nagasaki. Daar waren 95 000 slachtoffers: 35 000 doden en 60 000 gewonden.

Dit verhaal is gebaseerd op een waargebeurd verhaal (de informatie over de bom is ook allemaal waar).

[Vlooienband]

Het eerste deel is veel sterker dan het tweede, de intro is beter. Daarbij dacht ik dat die parachute een van de goede gasten waren, die joust hulp zouden bieden.
Jij slaat ons echter om de pren met een uraniumbom, waarbij... sterker. Dat kan net zo goed een verhaal van warchild zijn, die ze in hun bladen plaatsen.
Cijfers kan je wel beter voluit schrijven, hoewel je niet hoeft te overdrijven door 150.000 voluit te schrijven.

Droevig... alleen doen die smilies afbreuk aan de tekst. Je hebt ons gechoqueerd en droevig gemaakt. Je woorden zijn echt sterker dan die smilies.
Mooi.

[Twijg]

I'm impressed!
Heel erg mooi, zeker weten, heel sterk, zielig, mooi...
zeker zo door gaan!