De Zonnebril

[Just Johan]

“Nee, er gebeurt echt nooit wat”, klaagde Mirjam.
“Hmm… Daar valt wel wat aan te doen hoor.”, glimlachte Sjon terwijl hij zich met z’n linkerhand tegen de leuning afzette en met rechts met een ruk het raampje open trok.
“Zo.”
“Oh dankjewel hoor”, zei ze spottend, “Jij denkt echt dat ik helemáál niks doe in m’n leven he?”
En nog voor ze haar zin goed en wel had afgemaakt zag ze hoe Sjon met een sierlijke zwaai zijn zonnebril door het open raam naar buiten wierp. Ze fronste haar wenkbrauwen en na een seconde of twee van intense stilte klonk het zeer bedenkelijk:”Hè?”
Ze keek nog even achterom, maar het voorwerp was al in geen velden of wegen meer te bekennen. Nu viel eigenlijk pas op met wat voor enorme kracht en snelheid het gele gevaarte door het landschap jaagde, dat eerder immer tergend langzaam aan haar voorbij leek te trekken.
“Wat deed jij nu?”
“Dat hangt er vanaf.”
“Waar hangt dat vanaf?”
“Je mag zelf kiezen”, zei Sjon toen bedachtzaam.
“Je bent gek man!”
“Tja, dat zou natuurlijk kunnen, maar dat zou wel zonde zijn.”
“Ja, zonde van je zonnebril. Was het een dure?”
“Nee, zonde van je kans om eindelijk eens wat te hebben laten gebeuren.”
“Ik snap jou niet. Heeft Linda je hoofd weer op hol gebracht ofzo?”
Sjon lachte even breeduit en zei:”Nee, met mij gaat het goed; echt.”
“Leg het dan uit”, riep ze zacht en quasi in paniek.
“Vorig jaar waren we in Londen, Linda en ik. Ik was nog nooit zo verliefd geweest. We liepen hand in hand door de stad waar zij het stralend middelpunt van was, waar we ook gingen; en ik straalde met haar mee, helemaal warm van binnen. En God, wat was ze mooi die dag. De grappen die we maakten zijn misschien niet meer grappig, misschien waren ze al niet grappig, maar het voelde geweldig, dat zeker. In een schattig winkeltje op Leicester Square kochten we die dag dezelfde zonnebril, en die hebben we buiten op het plein met een bananenmilkshake erbij officieel uitgewisseld, als soort van eeuwig symbool voor hoe het was die dag. Maarja.”
“Ach”, steunde Mirjam vol lieflijk medeleven.
“Ja.”
“Maar daar krijg je spijt van joh.”
“Ja, misschien. ’t Is nu gebeurd in elk geval; niks meer aan te doen.”
“Dat had je niet moeten doen, vind ik.”
”Misschien moest het anders ja… Jij mag kiezen. Trouwens… Weet je, m’n zusje had toch wat met die Frank?”
“Ja, was dat die sukkel? Of juist die aardige?”
“Die player; die patser met z’n mooie verhalen en z’n dure spullen.”
“Ja, die kan ik nog wel voor me halen.”
“Die stoere gozer die er wel heel erg volwassen uitzag voor iemand van 22 en die op mijn verjaardag z’n rijbewijs ging laten verlengen, de domme leugenaar.”
“Oh, echt?”
“Ja, echt. En jij mag kiezen… Of ik als goedmakertje annex zwijggeld soms een gloednieuwe video-recorder van hem kreeg, eerlijk opgespaard van z’n uitkering natuurlijk, of dat ik me vergis en dat ik het met een zonnebril van 95 euro moest doen.”
“Je maakt me weer in de war.”
“Ha, daar houd ik wel van”, lachte Sjon, “Maar serieus, je mag kiezen. Wat jij denkt dat er zojuist gebeurd is zal voor niemand behalve voor jou ooit nog enig verschil maken toch?”
Hij kijkt haar aan. Zij kijkt langs hem heen.
“Dit is raar. Wat als ik nu dan de verkeerde kies? Die is toch helemaal niet waar?”
“Maakt het dan nog uit wat wel of niet waar is? Als jij kiest, dan maken we dat voor jou gewoon waar. Mij maakt het niet uit; ik heb m’n eigen waarheid al bepaald.”, en hij glimlachte erbij terwijl hij de krant omdraaide die tussen hen op het tafeltje lag.
”Kijk”, zei Sjon, “De sportpagina lees ik zelden. Als je me een exemplaar van twee jaar geleden geeft, dan zal ik het beleven alsof het de verslagen van gisteren zijn. Het maakt niet uit.”
“Ben jij nooit bang dat je een keer doordraait?”
“Tja… Jij mag kiezen”; hij keek haar uitdagend aan en lachte.
Hoofdschuddend lachte ze met hem mee.

[Nieni]

Goed verhaal... Weinig over te zeggen...
Is het niet: "Goed verhaal, Just Johan ," zei Nieni.

(Bij jou staat namerlijk steeds ", en in mijn ogen klopt dat niet helemaal... )

[Anne]

Leuk verhaal. Leest lekker, alleen hou ik niet zo van zulke lange dialogen. Omdat ik dat vroeger zelf te vaak deed.