Dementie

[BelleRosé]

Mijn oma heeft dus beginnende dementie.
In het begin kon ik er mee om, ze was nog redelijk.
Nu, als je het per week bekijkt, zie je haar echt aftakelen.

Er gaat redelijk veel van mijn tijd naar haar, om haar te helpen en te verzorgen (mijn moeder verzorgt ze ook)

Maar, het wordt erger en erger. Als ik nu bij haar kom, kan ik niets goeds voor der doen. Ze vergeet gewoonweg alles wat ik zeg. Ook al zei ik het maar 2 minuten terug.
Vaak roept en tiert ze tegen mij. En dan voel ik me rottig. Ik bedoel maar: ik probeer zo goed mogelijk voor haar te zorgen maar krijg er niets meer voor terug. (niet dat ik iets moest terugkrijgen, maar het was fijn als ze een keer dank je zei)

Mijn oma is heel belangrijk voor me. Ik heb namelijk ook een ziekte, en toen ze nog bij haar "normale" was, steunde ze mij enorm.

Nu wat ik wou vragen is:
-heeft iemand hier ervaring mee?
-weet iemand hoe ik hiermee kan omgaan?
-hoe ik mij kan "voorbereiden" op het feit dat dit niet zal beteren,
-hoe kan ik haar op de een of andere manier toch nog helpen?
-kan hier echt niets tegen gedaan worden, om het proces te remmen?
Misschien klinkt het dom, maar ik voel ze uit mijn handen glippen...

Liefst serieuze reacties
Bedankt

[Niels383]

Ehmz ja das klote jah Maar mijn oma heeft t ook gehad. Ik heb der ook een werkstuk voor gemaakt op school. Beter wordt ze echt niet, ze kunnen er echt niets aan doen. Het zal alleen nog maar slechter gaan ....

Nu wat ik wou vragen is:
-heeft iemand hier ervaring mee?
-weet iemand hoe ik hiermee kan omgaan?
-hoe ik mij kan "voorbereiden" op het feit dat dit niet zal beteren,
-hoe kan ik haar op de een of andere manier toch nog helpen?
-kan hier echt niets tegen gedaan worden, om het proces te remmen?


1. Ik denk dat er toch verschillende mensen zijn die er ''ervaring'' mee hebben. Mijn oma begint ook te dementeren. Ik ken genoeg mensen met demente opa's en oma's.
2. Je kan niet anders dan het accepteren. Jij kunt er niets aan doen, knoop dat goed in je oren.
3. Voorbereiden kan niet. Blijf tegen haar praten en vertellen wie je bent. Ook al moet je het honderd keer herhalen.
4. Je kunt haar, volgens mij, niet helpen.
5. Nee, er kan niets aan gedaan worden.

hallo Welteruste

.

heeft iemand hier ervaring mee?

Ik heb er wel wat ervaring mee omdat ik als verzorgende in verpleeg thuisen en verzorgings centra heb gewerkt met mensen met een vorm van dementie

-weet iemand hoe ik hiermee kan omgaan?

Ik denkt dat dat bij iedereen weer anders is hoe hij of zij ermee moet omgaan.
Vraag het aan de verzorgende en verpleegkundigen die je oma verzorgen. Die kunnen haar op dat gebied het best en kunnen jouw ook het best uitleggen wat je wel niet moet doen,

-hoe ik mij kan "voorbereiden" op het feit dat dit niet zal beteren,

Wat voor tip ik je kan geven is praat erover met je moeder / vader en wie je allemaal vertrouwd, erover praten met mensen die in het zelfde probleem zitten kan ook helpen.
Er zijn op internet wel forums te vinden van contact groepten voor lotgenoten

-hoe kan ik haar op de een of andere manier toch nog helpen?

Door geduld te hebben als ze weer eens wat vergeet of dat ze het voor de honderdste keer iets aan je vraagd (ik heb meegemaakt dat ik de tijd zei tegen een bewoonster en als ik er 30 seconde daarna weer langs liep vroeg ze het weer, en gaf ik haar de tijd)

-kan hier echt niets tegen gedaan worden, om het proces te remmen?

nee, ik heb welleens gehoord dat vitamine B12 injecties weleens wil helpen maar, maar dat maakt bijna geen verschil

Misschien klinkt het dom, maar ik voel ze uit mijn handen glippen..

Dat is niet dom dat is heel normaal. De meest mensen hoor je zeggen "Het is mijn moeder niet meer " of "Het is mij oma niet meer die ik kende"

groeten.
The marshall

[Balance]

Nu wat ik wou vragen is:
-heeft iemand hier ervaring mee?
-weet iemand hoe ik hiermee kan omgaan?
-hoe ik mij kan "voorbereiden" op het feit dat dit niet zal beteren,
-hoe kan ik haar op de een of andere manier toch nog helpen?
-kan hier echt niets tegen gedaan worden, om het proces te remmen?

Mijn oma dementeerde ook heel erg. ze is een jaar terug overleden, maar ik had er een minder sterke band mee als dat jij met je oma hebt zo te horen. Toch was 't wel heel rot om het te zien, aangezien ze toch voor een deel een ander mens wordt. Mijn oma herkende mij op het laatst niet meer en wees op een foto zichzelf aan, dacht ze. In werkelijkheid was het een broer van haar die ze aanwees. Dat is wel erg confronterend, maar bedenk je dat ze dit zelf allemaal niet weet. Ze weet niet dat ze allemaal dingen vergeet, dat ze iets vijf keer achter elkaar vraagt of dat ze mensen niet bedankt, terwijl ze veel goeds voor haar doen (zoals bij jou). Het schijnt typische trekjes te zijn om mensen voor dief uit te maken (waarbij vooral het geld en sleutels heel belangrijk zijn), dus raak niet van stuur mocht ze een keer zoiets tegen je zeggen. Het is wel rot, maar ze weet niet beter. In het geval van mijn oma, zij stopte zelfs expres haar sleutels in haar tas en beschuldigde de verplegers er vervolgens van dat zij het mee hadden genomen. Bereid je op dit soort dingen dus voor, al is dit moeilijk.
Mijn oma kon met weinig mensen nog goed overweg op het laatst, maar met mijn vader juist heel goed. Hij was namelijk één van de weinigen die altijd 'ja, oma' zei. Iedereen corrigeerde haar altijd 'nee, het is vandaag maandag, geen vrijdag'. Dat soort dingen. Mijn vader zei gewoon 'ja, het is inderdaad vrijdag.' Dit klinkt misschien stom, maar vijf seconden later is ze dat alweer vergeten, terwijl ze anders overstuur raakt omdat ze heilig in haar gelijk gelooft. Ik denk dat dat dus in zekere zin 'haar helpen' is. Mijn oma zei ook altijd 'ik kom nooit ergens! ik ben al jaren niet weggeweest'. Ook dan zei me vader weer dat hij dat vervelend voor haar was en vervolgens vroeg hij 'ben je trouwens vorige week nog naar de verjaardag van els (haar dochter) geweest?'. Dan had m'n oma opeens weer grote verhalen van dat ze daar idd geweest was. Eerst dus haar gerustgesteld (je hebt gelijk) en daarna toch herinneringen ophalen, want ze beseft helemaal niet dat daarmee haar ongelijk wordt bewezen.

Het is nogal een lang verhaal geworden, maar de meeste vragen zijn zo ongeveer wel beantwoord en ik hoop dat het je iets helpt. Helaas is d'r (volgens mij dan) weinig te doen tegen dementie, maar ik hoop dat je d'r (oa, dankzij dit verhaal) beter mee leert omgaan en het kan accepteren.

[Fade of Light]

tips over "Wat is dementie", "omgaan met" en "de zorg" :

http://www.dementie.be/

Yup. Lang verhaal hier. Ik ben praktisch opgevoed door mijn oma. Ze was hier iedere dag. En als mijn ouders dan thuis waren ging ik daar ook vaak naartoe. Ze woonde hier ook vlakbij.

Tot een aantal jaar geleden. Gevallen. Dus liep ze een tijdje niet meer. Waardoor mijn moeder haar met de auto ophaalde. Zo begon ze al minder te lopen. Twee jaar later weer een val. En dat was echt het einde van gewoon lopen. We hebben in totaal twee jaar in ziekenhuizen en revalidatie centra rond gelopen.

Uiteindelijk was ze weer redelijk stabiel. Maar toen begon het geestelijke aftakelen. Wat nu ook alweer zo'n twee jaar aan de gang is. Ze woont, tot haar grote verdriet, niet meer thuis. Maar in een aanleunwoning. Daar kom ik iedere dag met mijn moeder en zus. We verzorgen haar dan en doen de normale dingen met haar. Samen tv kijken, praten etc. Het gaat alleen niet meer zoals vroeger. Alles gaat langzamer, ze vergeet steeds meer en ziet het allemaal niet meer zitten. Behalve mijn zusje en ik. Mijn moeder stoot ze helemaal af. Ze herkent haar simpelweg niet meer...

Ik ga er altijd maar lachend mee om. Ik maak constant grapjes. Of ze nou leuk zijn of niet. Vaak lacht ze dan en dat is toch altijd nog het beste medicijn. Op een gegeven moment wen je ook aan de aftakeling. Klinkt crue maar het is gewoon zo. Misschien gaat het bij mij sneller omdat ik er iedere dag zie. Het is wel weer naar als je er weer een stapje achteruit ziet gaan...En dat is inderdaad geen pretje. Ik ben dan kwaad op alles en iedereen omdat ik geen flikker kan doen.

Ovr het feit dat je geen bedankje krijgt. Dat kan je ook niet verwachten als iemand dementeert. Bovendien kan je uit glimlachjes en dergelijke wel opmaken dat ze het waarderen. Bij dementie worden het vaak weer niet kleine kinderen. Hoe naar dit ook klinkt....

Verder bestaat er wel een middel wat remmend werkt. Dit zou je bij een psychiater moeten vragen. Mijn oma heeft het ook. Het komt niet uit Nederland maar uit Duitsland en moet apart geimporteerd worden. Het wordt niet vergoed ofzo...Heel ingewikkeld verhaal. Mijn oma is er ook via een soort onderzoek in gekomen. Hierdoor heeft mijn moeder goed contact met die psychiater.

Gewoon helpen dus en vooral blijven lachen. Ik heb in het begin wat afgejankt en gedaan. Daar schoot niemand wat mee op.

Overigens heb ik dit stukje behoorlijk zakenlijk geschreven. Mijn excuses als het wat emotieloos overkomt. Die emoties zijn er in ieder geval wel hoor.

Sterkte ermee hè...

[BelleRosé]

Iedereen, bedankt voor jullie reacties
Maar, ik vertrek zo op vakantie en voel me ontzettend schuldig dat ik haar achter laat (want ik weet nu al dat ze gekke toeren gaat uithalen)
maar heb er gisteren met mijn vriend over gepraat.
Hij zei ook dat ik mijn leven niet moest verwaarlozen voor haar & dat ik me rot moest amuseren aan zee (wat ik overigens ga proberen te doen)
Dus nogmaals bedankt allemaal

Al ben je misschien al op vakantie...

Het klinkt niet dom, dat je haar uit je handen voelt glippen. Ik ken het gevoel. Mijn oma begint ook te dementeren. Haar zussen zijn allemaal dement geweest (met sommige had ik ook veel contact), maar zij zijn inmiddels allemaal overleden. Helaas woont mijn oma (nog) vrij ver weg, ik kan dus niet echt vaak naar haar toe ed. Als het goed is, komt ze wel hier in de buurt te wonen (nog een uur reizen, maar goed, ze woont dan iig in dezelfde stad).

Hoe je er mee om kunt gaan...? Afstand nemen, denk ik. Je reacties niet persoonlijk aantrekken, zo zijn ze nl niet bedoeld. Verder zou ik het ook niet echt weten... Misschien de gedachte dat ze altijd veel voor jou heeft gedaan en dat je nu iets voor haar terug kunt doen.

Of je je voor kunt bereiden op wat komen gaat, weet ik niet. Ik denk het niet. Je kunt ook niet precies voorspellen hoe alles zal lopen ed. En al kon je dat, je weet toch niet hoe je gaat reageren ed. Het proces remmen kan niet (voor zo ver ik weet dan). Als het kon, dan zou iedereen het denk ik wel doen.

Sterkte en succes iig. En probeer idd te genieten van je vakantie, even rust ed, dan kun je er daarna ook weer tegen aan. En houd idd ook een eigen leven en leuke dingen ed, dat is heel belangrijk, zonder dat houd je het niet vol, denk ik.

[dyfusica]

ik had hier een best lange reply geplaats maar hij is opeens weg

[Fade of Light]

je moet niet vergeten om op "verstuur reply" te drukken

[dyfusica]

Fade of Light schreef op 14-07-2003 @ 17:02:
je moet niet vergeten om op "verstuur reply" te drukken

dat had ik gedaan.. ik zag het zelfs nog staan enzo

misschien dat het komt omdat dat topic toen nog op een ander deelforum stond..

maargoed.. laat maar zitten. ik type het wel nog een keer