Lichamelijke aanraking

Ik weet niet of dit topic hier nu het beste past maar ik denk van wel..

Ik ben normaal echt een gigantische knuffelkont en heb er altijd zin in zeg maar. Ook seks wil ik eigenlijk altijd wel, wanneer ik het niet wil is het niet omdat ik geen zin heb maar omdat mn lichaam te moe is o.i.d.

Op dit moment staat echter elke gedachte aan de aanraking van een ander of mezelf me tegen. Ik heb echt totaal geen zin in welke vorm van seks dan ook en de behoefte aan knuffelen is er ook echt totaal niet, met niemand niet. Gister was mn vriend er en hebben we wel een heleboel geknuffeld en dat was ook gewoon fijn, alhoewel ik in seks ook toen geen zin had.

Maar vandaag staat het me echt totaal tegen, ik moet er echt even niet aan denken aangeraakt te worden.

Ik snap niet goed waar dat mee te maken heeft? Ik ben op zich voor het eerst in lange tijd weer ongesteld (heb het 2 keer overgeslagen dmv de pil) en zit wat minder lekker in mn vel...

Ik vraag me gewoon af of mensen dit herkennen want ik vind het een beetje een eng gevoel

Ik word letterlijk misselijk als ik eraan denk aangeraakt te worden. En normaal ben ik niet zo'n knuffelkont als jij, maar toch heel wat aanrakeriger.

Het zal er wel mee te maken heben dat je niet lekker in je vel zit. En het gaat vanzelf wel weer over.

[SexyLady]

Waarom moeten mensen altijd aangeraakt worden?? zie je lichaam als goud als iedereen ernaar kijkt en het aanraakt dan verliest het zijn waarde

SexyLady schreef op 16-09-2003 @ 13:49:
Waarom moeten mensen altijd aangeraakt worden?? zie je lichaam als goud als iedereen ernaar kijkt en het aanraakt dan verliest het zijn waarde

Ik hou van intimiteit en die uit ik door met mensen te knuffelen.. Ik wil niet altijd aangeraakt worden of iets dergelijks, ik toon mijn affectie alleen door aanraking en voel me prettig als mensen dat ook bij mij doen..

Ineens heb ik er echter een totaal ander gevoel bij en dat maakt me in de war.

[@pie]

Dusjcrib schreef op 16-09-2003 @ 14:14:
Ineens heb ik er echter een totaal ander gevoel bij en dat maakt me in de war.

bij jou zal het hoogstwaarschijnlijk komen door je hormonen (zoals je zelf ook al een beetje aangeeft)

mensen zijn sociale dieren die ook aanraking nodighebben.. uit een onderzoek (ja gut ze zullen wel weer geld over hebben gehad) bleek dat mensen die 'expres' werden aangeraakt bij het terugkrijgen van geld in een winkel (zonder dat ie dus doorhad dat ie expres werd aangeraakt) tevredener waren en/of een beter gevoel hadden over de winkel zelf dan mensen die dus niet zo waren aangeraakt.. typisch he

[FireCracker]

ik kan er echt niet tegen als mensen me aanraken... m'n vader tikte me pas tegen m'n schouder aan en ik liep een uur later nog over m'n schouder te vegen, net alsof er iets opzat wat erafmoest ofzo

[AuForm]

Als ik me niet vergis is het 'Dopamine' die word vrijgegeven bij aanraking. Eén van de plezier hormonen. Misschien is er iets mis met de toevoer.

In mijn ervaring is hardlopen, of andere fysische inspanning, voldoende om de hormonen balans te 'resetten'. Krachttraining werk beter dan uithoudings training.

[Silver rain]

Ik vind het niet fijn om aangeraakt te worden. Dat is op school een ramp (dringen in de gangen, duwen, aanstoten). Behalve van een paar personen waar ik het fijn vind en die ik vertrouw. Maar verder niet. Ik heb ook dat als iedereen loopt te dringen dat ik het zo benauwd krijg, niet uit te leggen. Maarja, dat heb ik ook als het gewoon druk is, in de pauze's op school enzo

[Miracle]

Lijkt me wel logisch dat het door de ongesteldheid komt, dat herken ik ook wel. Niet zo zeer dat ik niet aangeraakt wil worden, maar gewoon dat ik iets terughouderder ben ed.

Of ik nou lekker in mijn vel zit of niet, over het algemeen vind ik het ontzettend vervelend als mensen mij aanraken. Ik schrik er meestal van terug en soms voel ik ook agressie in mij opkomen.

De uitzondering hierop is mijn vriendin. Zij is de enige bij wie ik echt knuffelig ben (zij vindt het soms zelfs te klef ).

AuForm schreef op 16-09-2003 @ 16:16:
Als ik me niet vergis is het 'Dopamine' die word vrijgegeven bij aanraking. Eén van de plezier hormonen. Misschien is er iets mis met de toevoer.

In mijn ervaring is hardlopen, of andere fysische inspanning, voldoende om de hormonen balans te 'resetten'. Krachttraining werk beter dan uithoudings training.

Ik heb wel ontzettend weinig lichamelijke activiteit de laatste tijd, vooral in vergelijking met eerst.

Ik fietste elke dag naar school en terug, 22 km per dag, en vaak 's avonds nog een keer op en neer.

Nu doe ik dat slechts 1 keer per week en ook steeds minder.. Heb er telkens geen zin in

******** schreef op 16-09-2003 @ 17:52:
Of ik nou lekker in mijn vel zit of niet, over het algemeen vind ik het ontzettend vervelend als mensen mij aanraken. Ik schrik er meestal van terug en soms voel ik ook agressie in mij opkomen.

De uitzondering hierop is mijn vriendin. Zij is de enige bij wie ik echt knuffelig ben (zij vindt het soms zelfs te klef ).

Ja maar daarom vind ik het zo vreemd. Ook bij de mensen van wie ik het normaal heerlijk vind, vind ik het nou een afstotelijk idee. Mn ouders, mn broertje, mn vriend.. zelfs mn katten heb ik geen zin in.

Ik ben dan ook wel heelerg chagerijnig op het moment

[Tulpje6]

Ik heb het ook wel eens geloof ik. Ik ben verder niet zo'n knuffelkont, heb het gewoon nooit fijn gevonden. Ik vind het ook altijd zo'n gedoe als ik met mijn vriend naar zijn kenissen moet of op een vakantieweek en iedereen gaat elkaar staan kussen en lange omhelzingen geven en strelen enzo (bij welkomst of afscheid)....ik zie dat nooit zo zitten, ben daar te schijterig in en ik wil dat alleen maar bij personen die ik ken of die ik mag (sommige personen heb ik wel weer zoiets van dat ik ze wel ff wil 'huggen'), maarja dan moet het meteen bij de hele meute, ook bij de mensen waar je niks mee hebt....klef gedoe altijd...dan doe ik het niet van harte maar omdat het moet. Ik word altijd zo onzeker van aanrakingen, ben bang dat ik er niet goed in ben enzow.

[Tulpje6]

Ik heb het ook wel eens geloof ik.
Ik heb knuffelen nooit fijn gevonden, alleen met personen met wie ik het wil of die me naast staan (en bij wie ik het wil).
Ik vind het ook altijd zo'n gedoe als ik met mijn vriend naar zijn kenissen moet of op een vakantieweek en iedereen gaat elkaar staan kussen en lange omhelzingen geven en strelen enzo (bij welkomst of afscheid)....ik zie dat nooit zo zitten, ben daar te schijterig in en ik wil dat alleen maar bij personen die ik ken of die ik mag (sommige personen heb ik wel weer zoiets van dat ik ze wel ff wil 'huggen'), maarja dan moet het meteen bij de hele meute, ook bij de mensen waar je niks mee hebt....klef gedoe altijd...dan doe ik het niet van harte maar omdat 'het moet van hun, zij vinden het fijn'. Ik word altijd zo onzeker van aanrakingen, ben bang dat ik er niet goed in ben enzow.

[SexyLady]

Dusjcrib schreef op 16-09-2003 @ 14:14:
Ik hou van intimiteit en die uit ik door met mensen te knuffelen.. Ik wil niet altijd aangeraakt worden of iets dergelijks, ik toon mijn affectie alleen door aanraking en voel me prettig als mensen dat ook bij mij doen..

Ineens heb ik er echter een totaal ander gevoel bij en dat maakt me in de war.

Oke ik snap heus wel dat je dat misschien prettig vind ja maar je kunt je affectie toch ook tonen door een glimlach?? of met woorden.
Ik vind het vreselijk als jongens ( meiden niet zo erg ) mij aanraken want die denken de helft van de tijd toch maar aan sex Nee dankje dat ze dan aan mij gaan zitten !

Soms vind ik het heel fijn lichamelijk contact te hebben, al is het maar een knuffel van een goede vriendin of een hand op m'n schouders als iemand achter me me aanspreekt.
Maar ook weer zo vaak als altijd, zit ik liever zonder contact, en zonder spreken. Gewoon lekker voor mezelf bezig. Ik heb er nu ook geen zin in iets te zeggen of iemand aan te raken of aangeraakt te worden, ze rotten maar op.

Het kan zo wisselen. Op school, is het soms zo gezellig, dan vind ik alles best, nu verveel ik me even rot en zit met lichamelijke pijn en ik wil absoluut geen (lichamelijk) contact.

SexyLady schreef op 17-09-2003 @ 15:46:
Oke ik snap heus wel dat je dat misschien prettig vind ja maar je kunt je affectie toch ook tonen door een glimlach?? of met woorden.
Ik vind het vreselijk als jongens ( meiden niet zo erg ) mij aanraken want die denken de helft van de tijd toch maar aan sex Nee dankje dat ze dan aan mij gaan zitten !

Glimlachen en woorden dekken nooit wat ik voel.
Nee, ik wil niet dat vreemde personen me om de nek gaan vliegen, ik heb het over de mensen waar ik van <b>hou</b>. Als mn vader, broertje of moeder me knuffelt gaat dat niet om seks. Als een goede vriendin me omhelst gaat dat niet om seks. En als een goede vriend me knuffelt gaat het daar ook niet om. Als mn vriend me knuffelt gaat dat ook niet om seks, al zal hij ms de enige zijn die daar dan wel eens aan denkt

Ze 'zitten niet aan me', ze geven gewoon om me.. zonder verdere bijbedoeling.

Als de mensen om jou heen met knuffelen bedoelen 'ik wil je neuken' heb je een stel heel kortzichtige mensen om je heen

Ik heb het eigenlijk altijd. Zeg maar een soort 'aura' om me heen waarbinnen niemand mag komen...

Als iemand me dan ook (per ongeluk) aanraakt vind ik dat echt niet prettig en soms sla ik zelfs van me af....

Het kan te maken hebben met dat ik mishandeld ben vroeger maar misschien ook omdat ik heel gevoelig ben en ook nog een beetje mensenschuw...

Hoe het komt dat jij het af en toe hebt, weet ik niet echt, vooral omdat je juist van knuffelen houdt, is het niet echt te verklaren, maargoed misschien ben je dan gewoon even op jezelf en heb je geen behoefte aan anderen. Kan ook met je menstruatie te maken hebben hoor...

Ik heb het trouwens ook wel eens bij mijn vriend. Dan heb ik er opeens moeite mee dat hij me aanraakt. Ik laat dat wel merken...en ik vind het niet zo leukvoor hem en ook niet voor mijzelf, maarja iets tegen mijn zin doen is ook niet ok...Dat ik dit soms niet prettig vind komt denk ik meer door mijn hooggevoeligheid en niet zozeer dat ik het niet wil...bij anderen dus wel.

[extinction]

FireCracker schreef op 16-09-2003 @ 16:13:
ik kan er echt niet tegen als mensen me aanraken... m'n vader tikte me pas tegen m'n schouder aan en ik liep een uur later nog over m'n schouder te vegen, net alsof er iets opzat wat erafmoest ofzo

Hahaha, ja, heb ik ook. Dat gevoel blijft zolang zitten... En eigenlijk wat bugge ook zegt; een soort aura om me heen, of een 'staat van zijn' van m'n lichaam. En dan is het zo kut als iemand dat doorbreekt door me aan te raken. En dan blijf je het verdorie nog lang voelen ook.

Overigens heb ik op zich niet zo'n moeite met aanraking, zolang ik maar niet verkeer in dat aura-moment. Dan schiet ik echt een meter de lucht in als iemands voet maar tegen de mijne komt, of iemand z'n hand op m'n schouder legt. Kan ik perongeluk heel asociaal reageren en een arm wegslaan enzo.

[Severus]

Ik haat lichamelijk contact. Mensen moeten uit mijn buurt blijven, zeker van die knuffelkonten, want die kan ik dus echt niet uitstaan, met hun kleffe Amerikaanse gedoe.

Ripper

Ripper schreef op 18-09-2003 @ 18:16:
Ik haat lichamelijk contact. Mensen moeten uit mijn buurt blijven, zeker van die knuffelkonten, want die kan ik dus echt niet uitstaan, met hun kleffe Amerikaanse gedoe.

Ripper

Ik knuffel nooit iemand als ik niet zeker weet dat diegene het prettig vind..

en wat het nou in godesnaam met amerika te maken heeft
Als er nou een koor omheen stond wat 'aaaaaaaah' riep, dan kan ik er nog inkomen. Verder gaat het echt wel anders dan dat Full House achtige geklef..