Eetstoornis

[Toppie]

Ik ben nieuw hier, dus hoop dat het goed is dat ik hier iets plaats. Ik heb namelijk een probleem. Ik ga zeg maar niet normaal om met eten. Ik ben nu zo'n 3 jaar constant aan het lijnen. Het is echter nooit opgevallen, omdat ik nooit heel veel afviel, en als ik afviel, kwam het er in goede periode ook zo weer aan. Nu zit ik dus best wel behoorlijk in de shit zeg maar:

- ouders gescheiden
- verhuist naar hele andere plaats
- aanranding (2 jaar geleden)
- dood oma
- dood klasgenoot
- klote vriend van mn moeder
- moeder kanker
- vader overspannen
- kan zowiezo heel slecht met mn moeder en daar woon ik

Alles bij elkaar is gewoon een beetje veel en nu gaat het dus weer klote met eten. Omdat ik net heel erg mn best gedaan heb om eraf te komen, en dat ook echt wilde, wil ik niet dat het weer mis gaat en ben dus 3 weken geleden naar de dokter gegaan. Ik moest na 1 week terug komen en dat heb ik gedaan. In die week was ik weer 3 kilo afgevallen en nu moet ikmorgen dus weer terug komen. Ze wil me door verwijzen maar ik durf echt niet. Ik kan zo moeilijk met gevoelens omgaan omdat ik dat ook nooit gedaan heb. UIk vond het ook super moielijk om naar de dokter te gaan. Maar nu begint heel mijn omgeving het door te krijgen, dat ik afgevallen ben. Inmiddels al 7 kilo. M'n moeder heeft me pas ook betrapt maar ik zei dat ik me niet lekker voelde, maar ze let ech top elke hap die ik eet. Ook mn zus houdt me steeds i n de gaten. Er is een vriendin die het hele verhaal en alles weet. Ze is 3 jaar ouder en heeft er zelf ook last van gehad. Zeij had me ook als eerste door. Nu wil ik haar eigenlijk om advies vragen, maar dan voelik me weer zo'n zeikerd en weet ook niet hoe ik haar het moet zeggen in een mail ofzo... Het geeft mij gewoon een goed gevoel al sik afval, omdat ik dat wel onder controle heb en de rest allemaal niet. Maar naar die dokter gaan morgen, ik denk echt dat ik niet durf. Ze is heel aardig hoor, maar komt me een beetje te dichtbij, ze zit aan mn gevoel zeg maar en daar kan ik niet mee omgaan. Ook om weer op die weegschaal te gaan staan. Ook heb ik die dokter pas nieuw, dus het eerste waar ik mee naar haar ging was het eten, terwijlik haar nog niet kende en zij mn verleden en thuisomstandigheden dus niet weet en dat kan ik haar ook moielijk ineen sgaan vertellen, denkt ze vast ook dat ik me aanstel ofzo... Ik weet het eccht niet meer, maar iedereen krijgt me door en daar kanik niet mee omgaan... Dan gaat het alleen maar slechter. Kan iemand me een beetje helpen?? Alvast bedankt!! (sorry hoor voor mn hele verhaal, weet ook niet wat ik ermee wil bereiken, voel me gewoon ellendig en alleen, al doe ik het allemaal zelf, ik weet het...)

[doggie]

hey meissie,

nou wat zit je in een klote situatie zeg!!
dat iedereen je door krijgt is nie erg denk ik, misschien kun je er met vriendinnen over praten en dat lucht meestal erg op!!
k denk dat het heel belangrijk is dat je morgen eerlijk bent tegen de dokter.zij kan je goed verder helpen en je moet gewoon alles eerlijk vertellen, als je dingen achter houd kan ze niet goed helpen!!

sterkte verder!!

liefs doggie

[Toppie]

Ik denk niet dat dat zo goed is, ik word er chago en verdrietig van en moet steeds meer liegen om me eruit te lullen. Ik kan zowiezo al niet met mn moeder, maarnu is ze helemaal erg!! Die ene vriendin weet het al heel lange n met een andere vriendin heb ikh et er ook wel eens over. Met de rest niet, die hebben het er meer onderling over, vind ik ook niet zo fijn... Maar goed, ik snap het wel opzich... Ik ga wel proberen eerlijk te zijn,m aar ik ben bang dat ikn iet durf morgen... EN ja, ik ga niet ineens met al die dingen komen, ze heeft het altijd voornamelijk over het eten. Verder eigenlijk niet... Maar ik zal proberen een siets meer te vertellen maar dat vind ik echt heel moielijk... Ik wil gewoon weer normaal eten enzo, maar dat is echt moielijk.... Moet nu ook weer eten, dus ik ga maar.......

[Envy]

Hey, het is heus niet zo dat die dokter denkt dat je je aanstelt hoor, als je haar alles verteld, ik vind juist dat ze t heel serieus meot nemen. Voor die vriendin hetzelfde: ze zal heus niet vinden dat je je aanstelt, zeker niet omdat ze het zelf ook heeft meegemaakt. Ik vind dat je wel naar de dokter meot gaan. maar dat is naatuurlijk makkelijk gezegd. Maar anders loopt eht misschien ech t uit de hand. Nu kan je er waarschijnlijk nog voor zorgen dat het goedkomt, maar straks zou je misschien wel opgenomen moeten worden! Ik denk niet dat dit heel veel geholpen heeft, maar toch heel veel sterkte (en succes morgen!)

Wat betreft het plaatsen van je topic, ik denk dat je topic beter op het forum psychologie past.

Mensen houden je in de gaten, omdat ze van je houden... Ze zullen je ook graag willen helpen, maar dat moet je zelf ook willen. Die vriendin zal je vast begrijpen en waarschijnlijk de laatste zijn die je een zeikerd vindt, misschien kun je toch proberen met haar te praten.

Ook je huisarts zal je best begrijpen en ze zal echt niet vinden dat je je aanstelt. En met je gevoel kun je om leren gaan. Probeer morgen ajb te gaan, hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt (specifiek het gaan naar die dokter, maar ook meer algemeen, het oplossen van je (eet)probleem).

[Toppie]

Owwww zo kan ik natuurlijk nooit goed beginnen, kom ik beneden, staat er een bord met een hele berg een erop wat ik allemaal op MOET eten, eerder kwam ik niet van tafel. Nou, dan eet ik dus over mn kunnen waarop weer stomme dingen volgen, jullie snappen me wel denk ik?! Ik was van plan gewooon een normaal portie op te scheppen, maar dan gaat het net weer zo. Ik word echt gek van mn moeder en ook van mezelf...

Ik ben ook echt wel van plan om morgen te gaan, en hoop ook dat ik durf. Laatst had ik een boek van de bieb gelezen, en niet op tijd terug gebracht, waarop een herrineringsbriefje volgde. Mn moeder had hem gelezen en de titel was: door de hel van anorexia. Nou...toen was het huis pas te klein... Ik hoop dat ze me in de gaten houden omdat ze van me houden, maar ook mensen met wie ik niks heb, bemoeien zich met mij. Dat werkt zo tegen. Dan denk ik er alleen maar mer aan en voel me alleen maar schuldiger. Zelfs op mn nieuwe school hebben klasgenoten het al over me, kwam ik donderdag achter... Maar moet ik die vriendin dan gewoon mailen ofzo? Hoe moet ik ooit beginnen???

Heb je al eens met je moeder er over gepraat? Misschien kun je haar eens http://www.sabn.nl laten lezen, er is ook een gedeelte voor ouders.

Ook mensen met wie je niks hebt, kunnen om je geven...als het tegen werkt, zeg dat dan tegen die mensen...al kun je jezelf (en anderen) daar ook mee voor de gek houden.

Die vriendin zou ik idd gewoon mailen ofzo... Hoe wil je beginnen? Wat wil je haar vertellen? Begin gewoon. Stuur haar desnoods de url van deze topic, dan kan ze het lezen.

[Toppie]

Ik heb er nog nooit met mn moeder over gepraat, omdat ik altijd zeg dat ze dingen ziet die er niet zijn en haar ervan (probeer te) overtuig(en) dat het niet zo is. Ik kan het er ook echt niet met haar over hebben. Kan zowiezo niet goed met haar opschieten, en ze is er nu ook heel slecht aan toe (i.v.m. kanker -> chemotherapie) en wil haar hier dan ook niet mee lastig vallen/pijn doen, wil zoweizo niet dat mn omgeving het echt weet!!! Ik heb zelf al wel heel vaak op sabn gekeken.

Hoe bedoel je dat je daar jezelf en anderen mee voor de gek kan houden? Zeggen dat het tegenwerkt terwijl het alleen maar helpt bij het nog erger lijnen ofzo??

Ik kan haar idd deze topic wel laten lezen. Maar ik moet er nog wel over na denken, weet echt niet of ik haar wel durf/wil mailen.

Maar nogmaals bedankt voor jullie reacties/adviezen!!!

Je omgeving merkt het toch wel, zoals je al hebt gemerkt... En je moeder merkt het kennelijk ook al...of je het haar nou verteld of niet... Dat je geen hulp wilt, je wilt het niet weten, je wilt geen hulp, je wilt er niet aan herinnerd worden, enz. <- dat bedoel ik.

[Toppie]

En vandaag was het dus zover....ik moest naar de dokter...en....ben gegaan!!! Ik was ontzettend zenuwachtig, ze liep uit, waardoor ik dus nog langer in de zenuwen zat en bijna weg wilde gaan. Uiteindelijk kwam ze me halen, en ik was zo zenuwachtig, dus had helemaal kouwde handen en kwam niet zo goed uit mn woorden maar goed. Ze vroeg of ik zenuwachtig was, haha... Ik zei maar eerlijk van wel, waarop ze vroeg waarom. Nou, omdat het dus niet goed gaat weer met eten en ik het moielijk vind om te praten. Toen ging ze dus doorvragen, hoe het kwam dat het weer minder goed ging, en ik zei dus omdat het thuis zo'n zooitje is. We hebben het er toen even over gehad, en ze zei dat ze blij was dat ik zo eerlijk was omdat dat al wel wat verklaarde... Toen kwam de bekende wegschaal... Ik voelde me best wel klote door het gesprek daarvoor over this enzo, dus toen ze zei dat ik mn kleren uit moest doen, begon ik heel hard te huilen. Ik kon er echt niets aan doen. Ze schrok er een beetje van en vroeg toen nog verder door. Uiteindelijk ben ik op de weegschaal gaan staanmet kleren en ze vond dat ik weer te veel was afgevallen. Nu wil ze me doorverwijzen naar een dietiste en psycholoog. Ze wil ook met mn moeder gaan praten. Over mn moeder ben ik kort, ze mag het echt niet weten, dit begreep ze na enige uitleg ook wel. Over de psycholoog moet ik nog nadenken, vind ik heelm oielijk en naar de dietiste ga ik wel. Ze wilde nog even verder met me praten dus wilde dat ik vrijdag weer kwam. De vorige keer had ik bloed geprikt en nu bleek dat mn nieren niet goed meer werken en dat ik een of andere stof niet meer produceer. Daar gaan we het nu vrijdag over hebben anders vond ze het een beetje te veel worden. Ik ben heel blij dat ik gegaan ben, al heb ik verder wel een kutdag gehad. Alles komt dan weer zo naar boven na van die gesprekken... Maar goed, op naar vrijdag.....

[Quiana]

Goed van je dat je gegaan bent, en heel veel sterkte
vrijdag!

(iets nuttigs weet ik verder niet te zeggen, maar vind
het goed van je dat je de stap gezet hebt... )

idd goed van je dat je gegaan bent, echt super! Wel een fijne dokter heb je, hoor...tenminste, zo lijkt het iig. Waarom zou je wel naar die psycholoog willen en waarom niet?

En idd heel veel sterkte vrijdag!

Toppie schreef op 06-10-2003 @ 20:01:
.....

Hee wat rot allemaal, maar goed van je dat je nu toch naar de dokter bent gegaan . Nu kan je het iig aan een buitenstaander kwijt, en ze kan je nog goede raad geven ook. He, ik zou je echt aanraden om wel naar een psycholoog te gaan, misschien niet om het eten, maar dan wel om alle andere dingen waar je mee zit. Het opkroppen is helemaal niet goed, dan komt het er op den duur allemaal tegelijk uit, en dan ben je nog verder van huis..

Nou heel veel sterkte met alles, enne kop op!


dit topic staat ergens verder onderaan de pagina:
link!

gaat over boulimia en anorexia, misschien ook wel nuttig [ach je hebt er vast al wel gekeken denk ik ]

[Toppie]

Het is inderdaad een hele fijne dokter. Ik ben er pas 3x geweest maar voel me opzich best wel op mn gemak bij hara. Het is echt zo'n jonge, spontane vrouw. Erg blij mee!!! Ik wil niet naar die psycholoog omdat ik het heel moeilijk vind om over het verleden enzo te praten, omdat ik dat nooit gedaan heb, en dan komt er weer van alles naar boven, niet zo'n behoefte aan. Ook vertrouw ik mensen best wel moeilijk, en heb dan dus snel het idee dat ze dingen aan mn moeder zal vertellen ofzo. Waarom ik wel zou willen, is omdat ik dan misschien met dingen kan leren omgaan, en me niet meer zo rot hoef te voelen. Ook maak ik me dan misschien minder druk en als al die dingen beter gaan, gaat het eten misschien ook wel beter??? Ik weet dat opkroppen niet goed is, al geloofde ik dat nooit, ik heb het nu zelf gemerkt dat alles dan ineens naar boven komt Ik moet ook naar die psycholoog om de dingen buiten het eten, omdat die waarschijnlijk aanleiding geven tot het eetprobleem. Ik weet echt niet of ik het kan.... Moet ik nog goed over nadenken.

Jullie laten echt fijne berichtjes achter, doet me echt goed!!!

Maar je verleden zit er, of je er nou over praat of niet. Als je praat kan het er uit en kun je misschien met het verwerken beginnen. Vertrouwen kan groeien en ze mag niks vertellen aan je moeder, ze heeft een zwijgplicht. Bovendien denk ik dat een psycholoog ook snapt dat het moeilijk is voor mensen om te praten, zeker de eerste keer(en), dat is het voor de meeste mensen, je bent dus niet de enige. En idd, je kunt leren om met dingen om te gaan, enz. En ik denk idd dat het eten dan misschien ook wel beter zal gaan, die kans is idd groot...dat niet eten heeft een oorzaak, het is dus goed om die te achterhalen, denk ik.

Maar denk er idd nog maar eens goed over na, je hebt iig al hulp gezocht en dat is al hartstikke knap! Sterkte en succes!

[Toppie]

Leonoor schreef op 07-10-2003 @ 07:36:
Maar je verleden zit er, of je er nou over praat of niet. Als je praat kan het er uit en kun je misschien met het verwerken beginnen. Vertrouwen kan groeien en ze mag niks vertellen aan je moeder, ze heeft een zwijgplicht. Bovendien denk ik dat een psycholoog ook snapt dat het moeilijk is voor mensen om te praten, zeker de eerste keer(en), dat is het voor de meeste mensen, je bent dus niet de enige. En idd, je kunt leren om met dingen om te gaan, enz. En ik denk idd dat het eten dan misschien ook wel beter zal gaan, die kans is idd groot...dat niet eten heeft een oorzaak, het is dus goed om die te achterhalen, denk ik.

Maar denk er idd nog maar eens goed over na, je hebt iig al hulp gezocht en dat is al hartstikke knap! Sterkte en succes!

Ja dat is ook wel waar. Want van sommige dingen denk ik weleens, oja, dat is vroeger gebeurd, dan lijkt het wel of ik het vergeten ben, maar dat kan volgens mij niet echt?? Ze mag niets zeggen nee, maar dat was bij mn vorige dokter ook zo, en toen de rekening ofzo niet klopte enmn moeder naar die assistenten belde, hebben ze FIJN alles gezegd waar ik voor kwam, ben toen nooit meer gegaan!!! Maar als ik wel naar een psychloog zou gaan, moet mijn moeder dat dan weten ivm betalen en rekeningen en verzekering enzo???

Toppie schreef op 07-10-2003 @ 15:12:
Maar als ik wel naar een psychloog zou gaan, moet mijn moeder dat dan weten ivm betalen en rekeningen en verzekering enzo???

Dat ligt aan de hulp die je krijgt en aan hoe je verzekerd bent ed, maar dat kan je huisarts je vast wel een beetje vertellen en anders kan ze je doorverwijzen naar iemand die dat wel weet.

Misschien kun je er over na denken om het je moeder toch ooit een keer te vertellen...dat hoeft natuurlijk niet meteen, maar ooit een keer... 't scheelt vaak veel als iemand het weet en je niet steeds hoeft te liegen en/of te doen alsof enzo.

[Toppie]

Ik kon er niets aan doen, het was gebeurd voor ik het door had, ik wilde het niet, en toch deed ik het, ik heb de afgelopen 2 dagen weer alles eruit gewerkt, en weer 5 laxeerpillen op, ikwil dit niet meer, ik wil niet weer zoals eerst worden, en toch gebeurd het, ik heb er niets over te zeggen... Als ik eet voel ik me schuldig, als ikdrink voel ik me schuldig, en als het eruit is voel ik me OOK schuldig, wat WIL IK NOU??? Ik weet het echt niet meer. En gister kwam ik helemaal op bij n vriendin heb heel lang met dr gepraat en met dr moeder, en nou heeft die moeder vandaag naar mijn dokter gebeld om alles te vertellen wat zij weet van de afgelopen jaren en nu ben ik dus nog veel banger om naar de dokter te gaanomdat ze alles weet en ik...ik weet het JUIST NIET MEER!!!Die klote pillen en die klote vingers!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!