Bloedbad eist verloren ranzigheid terug

[prulleke]

Bloedbad eist verloren ranzigheid terug.

Ze hield er van. Als het maar luguber was, dan kwam alles goed. Toen ze jonger was vond ze het spookhuis al leuker dan de draaimolen, Gi-Joe werd geadoreerd, terwijl Barbie een plaatsje onder het bed kreeg. Haar ouders hadden na een paar jaar geaccepteerd dat hun dochter een echte Benjamin was en haar nooit gedwongen met de andere meisjes mee te doen. Samen met haar beste vriendje, Jeroen, maakte ze hutten, midden in het bos, ging ze touwslingeren over de vijver in het park, hield ze griezelfeesten en bedacht ze enge verhalen. Sinds ze op de Middelbare school zat werd het alleen maar extremer. Ze gedroeg zich altijd al a-sociaal, had overal schijt aan, vooral aan autoriteit. En natuurlijk had ze de pech dat a-sociaal gedrag niet gewaardeerd werd bij haar op school.
Er golden geen algemene kledingvoorschriften, maar haar kleding werd niet getolereerd. Ze zou er de brugklassers mee op stang jagen. Maar zij had haar kleding niet nodig om mensen af te schrikken. Ze kon je zo vuil aankijken, alsof ze dwars door je heen keek. Ze kon zonder iets te zeggen iemand een gigantisch minderwaardigheidscomplex geven, of zonder iets te doen mensen kilometers bij haar vandaan houden. Ze stonk niet, was niet lelijk, en had geen rare gewoontes, behalve dat haar uitstraling zo angstaanjagend was. Het kille dat haar uitstraling beheerste was nog niet te smelten met alle warmtebronnen op aarde. En waardoor? Niemand wist het. Ze had een leuke, normale jeugd gehad, at geen vreemde dingen, gebruikt geen drugs, en dronk niet vaak. Ze had goed contact met haar familie, had een goede opleiding gehad en was erg intelligent. Ze haalde goede punten, dus daar was niks mis mee.
Ze praatte enkel als dat echt nodig was. Ze zei niks, totdat iets haar echt niet lukte of wanneer ze iets niet snapte. Dan nog gebruikte ze niet meer woorden dan strikt noodzakelijk waren om het probleem duidelijk te maken. Vaak schreef ze het op, zodat ze niet hoefde te praten. Mensen wisten nooit wat er in haar hoofd om ging, alleen zijzelf wist wie ze was, hoe ze zich voelde en de reden van het zwijgen…

31-12-2002

Verschrikkelijk, over een half uur is het Nieuwjaar en de hele familie zit beneden naar de oudejaarsconferentie van een of ander cabaretier te kijken. Ik snap niet dat ze op een moment als dit kunnen lachen, lol kunnen hebben om de dingen die het afgelopen jaar zijn gebeurd. Om de dingen die afgelopen jaar zijn gebeurd ben ik verdrietig, nee niet verdrietig, boos, stiknijdig, kwaad, maar vooral verbaasd. Het klinkt ongelofelijk cliché, maar ik had niet verwacht dat in Nederland ooit iemand vermoord zou worden om zijn of haar politieke mening. En het ergste is dat deze moord me vrij weinig deed. Ik ben niet boos omdat hij dood is, ik ben boos, omdat het me niks deed. Ik probeer sinds kort zo weinig mogelijk naar het nieuws te kijken. Ik heb het idee dat ik ben afgestompt voor al de rampen in de wereld. De informatie gaat het ene oor in het andere oor uit. In de tijd dat het in mijn hersenen zou moeten zitten, doe ik niks met deze informatie. Ok, ik denk er even over na, en bedenk dan dat het ver weg is, niet mijn pakkie an, en vervelend voor de slachtoffers, maar gelukkig voor mij. Niet dat andere mensen het zo slecht hebben, maar dat ik het zo ‘goed’ heb dus. Want God wat heb ik het goed…

2-1-2003

Er werd hevig afgeteld om tien voor twaalf gisternacht. Ik ben naar buiten gegaan voor het vuurwerk, vooral omdat ik geloof in de Chinese overtuiging dat de harde knallen de kwade geesten het nieuwe jaar uitjagen. En hopelijk klopt deze overtuiging, ik kan wel wat hulp gebruiken met het uitroeien van mijn kwade geesten. Ik voel dat het weer mis zal gaan, misschien niet morgen, of deze week, maar het zal niet veel langer duren. Dan knap ik, en je weet wat er de vorige keer is gebeurd…

7-1-2003

School is al weer begonnen en hoewel dit mijn laatste jaar is lijkt het alsof ik hier nooit weg kom. Zes jaar is echt te lang, helemaal als je kijkt naar hetgeen dat ik had moeten leren, en uiteindelijk geleerd heb. Ik snap dat school belangrijk is, goede punten kunnen je een leuke opleiding bezorgen, mensen vinden je snel aardig als je slim bent, weet je. Maar dat gaat bij mij dus niet op… Ik ben redelijk slim, dat wil zeggen als het gaat over algemene kennis. Ik haal geen overdreven goede punten, ben blij met een zesje, en zal ook nooit harder werken om dan een acht te halen. Mijn algemene kennis daarentegen is misschien wel een negen waard; Thank God for Discovery Channel when you’re sick. En dan bedoel ik het sick als in ziek in je hoofd. Wanneer je je geestelijk niet goed voelt heeft dat invloed op je lichamelijke gezondheid denk ik en mijn lichamelijke gezondheid is zwaar bagger de laatste tijd. Met andere woorden, mijn hoofd is ziek, ziek van binnen. Het ergste is nog dat ik me hier erg bewust van ben en er niet aan kan ontsnappen. Ik doe dingen die mensen niet van me verwachten, dingen die een gerespecteerd en goed opgevoed meisje niet doet, dingen die het daglicht af en toe niet kunnen verdragen.

………………………………………………………………………………………………….

Het begon allemaal toen haar beste vriend een vriendin kreeg. Want hoewel ze het nooit had durven toegeven, voelde ze meer voor hem dan enkel vriendschap. De vriendschap veranderde langzaam in haat. Of beter gezegd, jaloezie, tegenover het meisje. Begrijp het niet verkeerd, ze mocht het meisje graag, en de jongen nog meer, maar de combinatie van die twee deed iets in haar knappen.

…………………………………………………………………………………………………..
10-1-2003

Ik moet iets doen. Ik moet het laten ophouden, want zo kan ik niet leven, zij is hem niet waard. Ze zullen best van elkaar houden, zoals jonge mensen van elkaar houden. Alles is leuk, lief, aardig en wollig. Niets kan meer fout gaan, de wereld doet wat de verliefden willen. Daar zal ik wat tegen doen, IK zal daar een stokje voor steken.
Maar wat? Iets wat ze niet van me verwachten. Alleen, wat vewachten ze dan? Als ik erover nadenk hoe mensen mij zien, zullen ze een bloedbad verwachten, een meidengevecht met nagels, harentrekerij, en bijten. Maar dit gun ik ze niet. En aangezien mensen niet geraakt meer worden door bloed, of vechtpartijen moet ik wat anders…..



15-1-2003

Ik heb het gedaan. Al dagen, weken, maanden dacht ik er over na en nu heb ik het gedaan. Ze wist niet wat haar overkwam, had nooit durven dromen dat ik zoiets zou durven. Ik heb haar voor lul gezet, waar de hele school bij was. En je had hem moeten zien kijken, de twee meiden waar hij het meest van houdt, op zijn moeder na waarschijnlijk, in iets wat op een gevecht leek, maar dat niet was. Ik heb het gedaan, ik heb haar gezoend. En het ergste was dat ze terug zoende. Ik had verwacht dat ze gillend weg zou rennen en zichzelf gigantisch voor paal zou zetten door haar hysterische gedrag, maar het tegendeel was waar. Okee, ze stond voor gek, iedereen keek naar haar, naar ons, maar niet omdat ze gillend weg rende, nee, omdat ze ervan leek te genieten.

[Vlooienband]

Oeh, lekker weg-lees verhaal.Ik had het idee dat je in het begoin niet goed wist waar je ermee naar toe wilde, maar uiteindelijk viel het meeste wel op z'n plaats. Het einde had sterker gekund, dat zeker. Nu lijkt het eerder een goedkoop einde, en daardoor een goedkoop verhaal. Dat is niet zo.


Ook over dew spelling/stijl:
"haar a-sociaal gedrag"
Het is: haar a-sociale gedrag."
"Maar daar zal (..) verwachten ze dan?"
Dat stukje is lelijk, teveel "maar" als begin van de zin. Herschrijven kan geen kwaad.

Interpunctie heb je goed gedaan.
Het wisselen van perspectief is regelmatig, ritmisch en mooi. Dat is een fijn iets.


tsjah. magere reactie, waar je niet heel veel mee kan, maar ik moet het reageren op verhalen weer een beetje aanleren.

Ik heb deze al eerder gelezen, toch?

[prulleke]

klopt, het eerste gedeelte heeft hier eerder gestaan. Dat je het herkent kan twee dingen betekenen, of je vond het leuk/goed en hebt er npg eens aan gedacht. Of je vond het niks...

Over je reactie, vlooienband, ik ben het me tje eens over het einde, het is mager, slapjes. Het idee is er maar nu nog een mooie uitwerking....

prulleke schreef op 08-10-2003 @ 21:50:
klopt, het eerste gedeelte heeft hier eerder gestaan. Dat je het herkent kan twee dingen betekenen, of je vond het leuk/goed en hebt er npg eens aan gedacht. Of je vond het niks...

Ik vond de titel leuk, maar dat heb ik toen ook wel gezegd geloof ik.

[prulleke]

Komt er een vervolg?

Ik begrijp niet wat het eerste stuk met het tweede (met de ik-persoon) te maken heeft. Het is waarschijnlijk dezelfde persoon? Maar waarom ineens een wisseling van perspectief?

En waar ken ik die titel van?

Trouwens, verder inhoudelijk niks aan te merken, je schrijft lekker, het leest goed.

'Dan knap ik, en je weet wat er de vorige keer is gebeurd…'

Wat? Vertel verder!


________________

heb even gezocht, en inderdaad, dit was de vorige keer je reactie.
bedankt voor je commentaar trouwens

[Fladdergeval]

Hm, ik weet niet zo goed wat ik van dit verhaal moet denken. Op zich leest het wel lekker weg, maar voor mijn gevoel klopt het niet. Je beschrijft in het eerste deel echt zo'n vreemd geval waarbij niemand in haar hoofd kan kijken en vervolgens gaat ze zelf even uitgebreid aan de lezer vertellen wat ze allemaal wel niet denkt en voelt en heeft ze ook nog een beste vriend...
Ik begrijp dan echt die overgang niet. Ze is angstaanjagend en kil en ze praat nooit, maar dan heeft ze dus opeens wel een beste vriend? Als ze zo beangstigend is geworden doordat ze knapte, dan zal dat jeugdvriendje wel niet gebleven zijn toch?
En het einde vind ik al helemaal niet bij de rest passen... Ze zet toch eerder zichzelf voor schut door dat meisje te kussen dan dat ze dat meisje voor paal zet? Ik vind het sowieso een beetje een rare actie...
Nouja, je zal er wel een logica voor hebben, maar bij mij roept het net even te veel vragen op om dit verhaal goed te kunnen lezen. Sorry.

[prulleke]

Hoe iemand zich naar de buitenwereld profileert heeft niks te maken met hoe die persoon zich werkelijk voelt.