Uitgezonden militairen...

[FemmeLaRose]

Afgelopen zondag (26/10/2003) is mijn vriend/verloofde voor een half jaar naar Bosnie gegaan. Hij is namelijk militair....Ik keek er erg tegenop dat hij zou gaan, maar wie zou dat now niet doen??
Hij gaat eerst 2 maanden weg, komt een week terug, weer 2 maanden weg, weer een week terug en dan moet hij nog ongeveer 1,5 maanden.

Ik heb van vele mensen gehoord dat ik altijd bij ze terecht mocht komen als ik me rot voelde...het is erg prettig als je weet dat er zoveel mensen voor je klaar staan en dat je ook met mensen kan praten. Maar wat blijkt nu na een paar dagen....iedereen die ik spreek zeg alleen maar tegen me: Ach joh, het is zo voorbij. Snappen ze dan niet dat het voor mij niet zo voorbij is. Ik voel me gewoon alleen, ik heb ook geen zin meer om steeds maar te moeten aanhoren dat het zo voorbij is. Het nu nog maar van 3 mensen gehoord dat het zeker niet zo voorbij is. Ik weet dat ze het zeggen om me een goed gevoel te geven, maar nadat 11 vrienden het zeggen in 3 dagen tijd dan ben je het ff zat!!

Waarom begrijpt niemand waarom het zo lang duurt??

Ik mis hem echt heel erg en heb het er echt heel erg moeilijk mee...hoe kom ik de tijd door??

Ben ik de enige die het wat kan schelen?? Zelfs ze beste vriend wenst hem niet geluk en de rest van ze vrienden en familie...tja zeggen dat ik me geen zorgen moet maken...

Ik voel me gewoon ontzettend in de steek gelaten door iedereen...geef aub je mening over dit verhaal, wat ik moet doen of misschien dat je zelf een relatie hebt die (net) uitgezonden is of heb je een vriend/vriendin die te maken heeft met een uitgezonden militair en hoe hij/zij of jij ermee omgaat.

Alvast bedankt!!

En lieverd, als je dit leest...ik hou van je en ik mis je echt heel erg.... Dikke Kuzz enne doe rustig en voorzichtig he?

Je kunt niet van iedereen verwachten dat ze snappen hoe het zit...vind/denk ik. Bovendien denk ik dat ze het misschien, maar dat ze je op willen beuren, wat ook wel weer te begrijpen is... En of jij de enige bent die het wat kan schelen...het is jouw vriend, niet die van hun, dat lijkt me toch een heel andere situatie.

Ik snap wel dat je je zo voelt, ik zou mezelf ook zo voelen. Praat er over met mensen, leg uit hoe jij het ziet en dat ze je niet op hoeven te beuren met bv. "het is zo voorbij" ofzo, dan weten ze dat.

Succes en sterkte de komende tijd iig!

[Dark Angel]

Ik heb jarenlang een relatie gehad waarbij we elkaar maar een weekendje in de 6 weken zagen.. Dus voor mij lijkt dit ook wel door te komen. Maar ja, hij zit wel in Bosnie en daar heb je een minder gerust hart over, dat snap ik ook wel... Veel schrijven, elkaar leuke dingen opsturen en toch proberen je dag een beetje te 'delen' met hem... sterkte.

[Balance]

Ik zit zelf in een (denk ik) vergelijkbare situatie. Het gaat bij mij dan niet om m'n vriend/verloofde, maar wel om mensen waar ik zielsveel van hou en eigenlijk niet zonder kan.
je kan hier iets d'r over lezen in de eerste alinea
Ik snap dus absoluut hoe erg het is en weet dat het niet zomaar voorbij is.

Wél kan ik zeggen dat de eerste dagen de ergste zijn. Je beseft dan het meest hoe erg je iemand gaat missen en hebt net het afscheid achter de rug. Maar dat het lang duurt ben ik absoluut met je eens.

Ook kan ik je vertellen over de mensen waar ik bij oppas. De vader van de twee kinderen is vorig jaar uitgezonden geweest naar Afghanistan. Dit was in het begin heel moeilijk voor de kinderen, maar langzaam aan wenden ze er aan. Dat klinkt rot, maar toch leer je (voor een korte tijd) leven zonder die persoon. Wel hadden zij bijna dagelijks contact dmv telefoon en post.
Als je er meer over wil weten moet je maar vragen

[FemmeLaRose]

linda85 schreef op 31-10-2003 @ 18:54:
Ik zit zelf in een (denk ik) vergelijkbare situatie. Het gaat bij mij dan niet om m'n vriend/verloofde, maar wel om mensen waar ik zielsveel van hou en eigenlijk niet zonder kan.
je kan hier iets d'r over lezen in de eerste alinea
Ik snap dus absoluut hoe erg het is en weet dat het niet zomaar voorbij is.

Wél kan ik zeggen dat de eerste dagen de ergste zijn. Je beseft dan het meest hoe erg je iemand gaat missen en hebt net het afscheid achter de rug. Maar dat het lang duurt ben ik absoluut met je eens.

Ook kan ik je vertellen over de mensen waar ik bij oppas. De vader van de twee kinderen is vorig jaar uitgezonden geweest naar Afghanistan. Dit was in het begin heel moeilijk voor de kinderen, maar langzaam aan wenden ze er aan. Dat klinkt rot, maar toch leer je (voor een korte tijd) leven zonder die persoon. Wel hadden zij bijna dagelijks contact dmv telefoon en post.
Als je er meer over wil weten moet je maar vragen

Ik weet ook dat de eerste paar dagen het zwaarste zijn, maar waar ik ook gewoon erg bang voor ben is dat als hij terug is dat het niet meer gaat, dat hij veranderd is. Ik weet wel dat als het niet meer gaat dat het dan niet voorbestemd was....maar dat zijn van die dingen die je niet wil horen.
Toch bedankt voor je steun, als ik nog iets wil weten laat ik het je horen.

[FemmeLaRose]

Zijn er nog meer mensen die ervaring hier meehebben of die toevallig nu ook een relatie hebben die in Bosnie zit of misschien deze of volgende week die kant op moet. Heb het er echt heel erg moeilijk mee en weet soms niet wat ik met die gevoelens moet doen. Ik weet dat de eerste paar dagen moeilijk zijn, maar toch. Moet eerst die eerste paar dagen doorkomen. Laat het me weten!!

hoi Heartbeat13

Ik weet niet of je veel aan mn reply zal hebben, maar toch zet ik het er even neer voor je. Mijn vader is een jaar of 10 geleden ook naar bosnië uitgezonden. (dus in de tijd dat de oorlog flink aan de gang was). Dat halve jaar dat hij er was was echt verschrikkelijk, je mist je vader ontzettend (in jou geval je vriend dan). Die maanden dat hij weg was duurden veel te lang, en ik was dan ook blij wanneer hij met verlof terug kwam en vooral toen de tijd einedlijk voorbij was...

Echter kwam hij best wel veranderd terug. Bij de een is dit positief en bij de ander negatief... Hij liep bijvoorbeeld ineens met een zakmes rond (daarvoor moest hij er niet eens aan denken om met iets van een mes o.i.d rond te lopen (hij is niet gewelddadig geworden trouwens... ff geen fute opvattingen) Verder waren er aan zijn gedrag een aantal dingen veranderd die sindsdien het leven binnen het gezin nogal verandereden. Als militair zijnde maak je zoveel mee binnen die 6 maanden en het is vaak heel erg moeilijk om er daarna nog over te kunnen praten.

De raad die ik je kan geven, is dat je ervoor moet zorgen dat hij wanneer hij weer helemaal terug is erover blijft praten, en eventueel hulp zoekt.. Het klinkt allemaal erg dratisch, maar wanneer jij er voor hem bent, dan zou alles gewoon goed moeten komen. En tegenwoordig zijn er zoveel manieren om contact met elkaar te houden. Bij ons was dat 1 keer in de twee dagen bellen, faxen zo vaak het kon en 1 keer in de week een pakket opsturen naar hem.

Ik wens je heel erg veel sterkte (en natuurlijk ook aan jou vriend en zijn familie!)

Wanneer je er over zou willen mailen of pmen kun je dat gerust doen

liefs en sterlte, hanne

[FemmeLaRose]

Dank je wel voor je adviezen. En als er nog eens wat is dan laat ik het je weten!!

[RHCP_NAC]

heartbeat13>

Bij welke eenheid zit je vriend dan?
Ik weet er wel iets van af misschien kan ik je helpen.

[FemmeLaRose]

timbo85 schreef op 01-11-2003 @ 14:15:
heartbeat13>

Bij welke eenheid zit je vriend dan?
Ik weet er wel iets van af misschien kan ik je helpen.

Hij zit bij SFOR 15 op de Nederlandse Kazerne in Bugojno. Zijn eenheid is het Herstelpeloton. Ken je dan mensen die er ook naar toe gaan/zijn geweest.

[machtigespa]

had die t leger maar niet in moeten gaan

[Yolcu]

Ik ken het gevoel wel een beetje. Mijn broer is eind vorig jaar voor 6 maanden naar Bosnië uitgezonden. Hij bleef daar 4,5 maand, had toen 2 weken verlof en moest toen nog een maand.

Op zich is het natuurlijk anders voor een zus, hij is immers mijn vriend niet, maar ik denk dat het gevoel wel soortgelijk is. Elke keer wanneer er beelden van oorlog waren op het journaal, schrok ik me rot omdat ik dacht dat er iets met hem gebeurd was, terwijl Bosnië op dat moment (en nu) niet eens in oorlog was.

Ik had nachtmerries erover en vroeg me dagelijks af wat hij daar allemaal meemaakt, zo ver van huis.. en dat terwijl ik niet eens een supersterke band met m'n broer heb. Ik kan me dus erg goed voorstellen hoe erg het moet zijn als het om je vriend gaat.

Die reactie boven mij, 'had ie maar niet het leger in moeten gaan', vind ik een beetje ondoordacht. De militair kiest ervoor om het leger in te gaan, maar beinvloedt daarmee zijn gehele familie. Mijn broer doet niets liever, leeft voor zijn werk, wordt graag uitgezonden, maar ondertussen laat hij z'n familie/vrienden wel in angst achter. Dat is nu eenmaal een bijkomstigheid van het beroep wat hij gekozen heeft.

Mijn broer zat trouwens bij SFOR 13, hij is ook in Bugogno gelegerd geweest. Toen hij in Bugongo (of hoe je dat ook schrijft) was, werd hij ook een tijdje overgeplaatst naar één of andere kleine basis in de bergen. Toen heb ik bijna een maand geen e-mail of post van hem ontvangen, toen was ik erg bang..

[FemmeLaRose]

bloempjuh schreef op 01-11-2003 @ 14:40:
Heartbeat, mijn buurjongen is van de week ook naar Bosnië gegaan, ik weet niet wat hij precies doet, mij hij heet Jeroen, misschien ken je hem.

Euhmz, niet dat je hier echt iets aan hebt, maar ik bedacht het me net

Het zegt me niets, maar in defensie werken ze met achternamen. Duzz als je dit wilt geven kan ik wel vragen naam hem aan mijn vriend. Als je het niet openbaar wil geven kan je ook een privebericht naar me sturen.

[FemmeLaRose]

machtigespa schreef op 01-11-2003 @ 14:40:
had die t leger maar niet in moeten gaan

Belachelijke uitspraak, je moet je wel bedenken dat ze met uitzending bezig zijn om mensen te helpen en te zorgen dat ze verder kunnen leven. Het is toch een geweldige ervaring om mensen te helpen zodat ze goed en veilig verder kunnen leven. Het is alleen jammer dat militairen van de buitenstaanders daar niet genoeg eer en respect voor krijgen.

[FemmeLaRose]

Unique schreef op 01-11-2003 @ 14:56:
Ik ken het gevoel wel een beetje. Mijn broer is eind vorig jaar voor 6 maanden naar Bosnië uitgezonden. Hij bleef daar 4,5 maand, had toen 2 weken verlof en moest toen nog een maand.

Op zich is het natuurlijk anders voor een zus, hij is immers mijn vriend niet, maar ik denk dat het gevoel wel soortgelijk is. Elke keer wanneer er beelden van oorlog waren op het journaal, schrok ik me rot omdat ik dacht dat er iets met hem gebeurd was, terwijl Bosnië op dat moment (en nu) niet eens in oorlog was.

Ik had nachtmerries erover en vroeg me dagelijks af wat hij daar allemaal meemaakt, zo ver van huis.. en dat terwijl ik niet eens een supersterke band met m'n broer heb. Ik kan me dus erg goed voorstellen hoe erg het moet zijn als het om je vriend gaat.

Die reactie boven mij, 'had ie maar niet het leger in moeten gaan', vind ik een beetje ondoordacht. De militair kiest ervoor om het leger in te gaan, maar beinvloedt daarmee zijn gehele familie. Mijn broer doet niets liever, leeft voor zijn werk, wordt graag uitgezonden, maar ondertussen laat hij z'n familie/vrienden wel in angst achter. Dat is nu eenmaal een bijkomstigheid van het beroep wat hij gekozen heeft.

Mijn broer zat trouwens bij SFOR 13, hij is ook in Bugogno gelegerd geweest. Toen hij in Bugongo (of hoe je dat ook schrijft) was, werd hij ook een tijdje overgeplaatst naar één of andere kleine basis in de bergen. Toen heb ik bijna een maand geen e-mail of post van hem ontvangen, toen was ik erg bang..

Bedankt voor je verhaal. Ik heb op dit moment ook regelmatig nachtmerries. Maar hoe ben jij ermee omgegaan toen hij weg was?? Hoe heb jij je erdoor heen gesleept?? Heb het er gewoon erg moeilijk mee. Ik hoor het. En misschien een domme vraag, maar is hij ook erg veranderd toen hij terug kwam? Zo ja, op wat voor manier is hij veranderd??

[rare kwast]

mijn broer is ook eenhalf jaar naar bosnie geweest.
de enige tip die ik je kan mee geven is veel brieven schrijven met foto's enzo
want het is voor hem ook zwaar.
en nac htmerries zijn best normaal maar niet echt nodig, de kans dat er wat ernstig gebeurt is relatief maar klein.
sterkte i.i.g

[FemmeLaRose]

rare kwast schreef op 01-11-2003 @ 17:15:
mijn broer is ook eenhalf jaar naar bosnie geweest.
de enige tip die ik je kan mee geven is veel brieven schrijven met foto's enzo
want het is voor hem ook zwaar.
en nac htmerries zijn best normaal maar niet echt nodig, de kans dat er wat ernstig gebeurt is relatief maar klein.
sterkte i.i.g

We sturen nu al pakketjes naar hem. Ik weet dat het heel zwaar voor hem, defensie heeft ook een blad gemaakt en daarin stond ook dat de relaties thuis invloed hebben op het behalen van de missie in het uitzendgebied. i.i.g. bedankt voor een tip, ik zal er zeker gebruik van maken. Is je broer ook erg veranderd sinds hij terug is?? En zo ja, op watvoor manier??

[Buffy]

hoihoi....

ik heb nog nooit meegemaakt dat mijn vriend is uitgezonden, dus ik kan niet helemaal meepraten, maar het lijkt me echt NIET leuk om je vriend zo lang niet te kunnen zien.

mijn vriend zit bij de luchtmacht (hij hoort bij de grond-ploeg) en moet waarschijnlijk volgend jaar op oefening naar amerika. dat zal in vergelijking met jou maar een maand of 2 / 3 zijn dat hij weg is, maar zelfs daar kijk ik al tegen op. het voelt als onmacht omdat hij zover weg zit dan...


maar meid, ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!!!

liefs Buffy

[Balance]

Heartbeat13 schreef op 31-10-2003 @ 19:45:
Ik weet ook dat de eerste paar dagen het zwaarste zijn, maar waar ik ook gewoon erg bang voor ben is dat als hij terug is dat het niet meer gaat, dat hij veranderd is. Ik weet wel dat als het niet meer gaat dat het dan niet voorbestemd was....maar dat zijn van die dingen die je niet wil horen.
Toch bedankt voor je steun, als ik nog iets wil weten laat ik het je horen.

is goed.
ik bedacht me trouwens net dat er een boekje bestaat over hoe het voor familie enz. is als iemand wordt uitgezonden.
het gedrag van mijn oppaskindjes liep precies gelijk aan dat wat in het boekje beschreven stond, dus het is geen onzin wat daarin staat.
misschien kan je eens navraag doen naar dat boekje, wanneer je denkt dat je d'r iets aan hebt. ik weet niet precies hoe het heet, maar kan het wel voor je navragen als je er behoefte aan hebt. als je d'r geen behoefte aan hebt is het uiteraard geen probleem. Ik bedacht het me gewoon maar
Veel sterkte!

[FemmeLaRose]

Allereerst Buffy, bedankt voor je steun. Als advies aan jou, mocht je vriend echt weggaan, praat er veel over. Hoe het zal zijn zonder elkaar, hoe jullie contact gaan houden en over eventuele veranderingen als hij terug komt. Mocht hij weg moeten kan je bij mij terecht voor adviezen of andere dingen, tegen die tijd is het voor mij achter de rug. Jij ook veel suc6!!

Linda 85, ik heb al een aantal boekjes met informatie over uitzendingen, maar als je het wil navragen graag. Alles is welkom...alvast hartelijk bedankt.

[rare kwast]

nee mijn broer was niet veranderd, hij en z'n vriendin vlogen letterlijk (bijna dan ) in elkaars armen.
ik denk dat hij juist heel blij is al hij weer terug is bij jou, vrienden en familie.
dus maak je niet zo veel zorgen om de terugkeer!
(wij stonden met spandoeken is erg

[Noeksel]

Mijn exvriend is een tijd terug een half jaar naar Turkije geweest. Het was toen net een week uit, en we hebben ong. 7 maanden iets met elkaar gehad. We hebben het er toen echt zo moeilijk mee gehad, veel gehuild, maar zeker ook nog genoten van de tijd die we nog hadden samen.
We zijn toen uit elkaar gegaan, alleen maar omdat hij wegging.
Ik vond het zo moeilijk, en hij ook, maar er was geen andere oplossing. We hebben elke dag gebeld en gesmst, omdat we toch nog zoveel voor elkaar voelden.
Maar toen hij terug kwam, wist ik niet wat ik moest doen, ik hield nog van hem, en hij van mij. Maar het is nooit meer "iets" geworden. En daar baal ik nog steeds van.
We hebben nu nog een seksrelatie, een echte relatie gaat niet meer denk ik, omdat we een half jaar uit elkaar zijn geweest, en in dat half jaar allebei heel verschillende dingen meegemaakt hebben.
Misschien dat we over een tijd weer iets beginnen, misschien ook niet, dat weet ik niet, we hebben allebei tijd nodig om na te denken wat ons het beste lijkt.

Ik snap dat je het supermoeilijk vind, en ik weet dat je (zeker in deze tijd) veel steun nodig hebt en zal krijgen van je vriendinnen, vrienden, ouders, familie enz..
Een half jaar is gewoon lang, en dat klinkt echt k*t, maar de tijd die jullie na dat halve jaar nog hebben, zal waarschijnlijk nog leuker zijn, en nog veeel langer dan dat halve jaar...

Heel veel sterkte !!

[Sade]

Mijn broer is militair dus dit komt me maar al te bekend voor. Hij heeft begin dit jaar in Afghanistan gezeten en zal binnen een half jaar waarschijnlijk naar Irak moeten.
Waar ik, maar vooral zijn vriendin veel aan heeft gehad is de thuisfrontsite op internet die gemaakt was voor de relaties van de ISAF-soldaten die naar Afghanistan moesten. Hier was een forum opgericht waar met elkaar gepraat kon worden, plus je kon er foto's die je van je relatie had gekregen kwijt, enz. Ik ben zelfs zelf nog een tijdje admin geweest op dit forum.
Ik weet vrijwel zeker dat er ook voor Bosnie zoiets bestaat, zo niet dan kan ik je eventueel wat contacten geven die dat wel willen opzetten.

Ik ken het gevoel, sterkte

[Yolcu]

Heartbeat13 schreef op 01-11-2003 @ 17:07:
Bedankt voor je verhaal. Ik heb op dit moment ook regelmatig nachtmerries. Maar hoe ben jij ermee omgegaan toen hij weg was?? Hoe heb jij je erdoor heen gesleept?? Heb het er gewoon erg moeilijk mee.

Kijk het is m'n broer en dus niet m'n vriend, ik denk dat dat een heel groot verschil maakt. Mijn broer heeft voor z'n uitzending al een tijdje op zichzelf gewoond en toen hij thuis woonde was hij natuurlijk doordeweeks op de basis, dus ik was eraan gewend geraakt dat hij niet altijd aanwezig was. Op zich heb ik het er dus niet super moeilijk mee gehad, het waren meer de kleine momenten, wanneer ik oorlogsbeelden zag oid, dat ik bang was dat hij niet terug zou komen.

En misschien een domme vraag, maar is hij ook erg veranderd toen hij terug kwam? Zo ja, op wat voor manier is hij veranderd??

Over het algemeen is hij niet echt veranderd. Natuurlijk is hij 6 maanden weggeweest en moest hij vooral in het begin weer erg wennen aan de Nederlandse samenleving. Maar bedenk dat je vriend niet in een oorlogssituatie terecht komt; de verhalen die je hoort over veranderde/getraumatiseerde soldaten zijn hier totaal niet van toepassing. De Nederlandse basis is daar net een groot dorp, hij heeft genoeg Nederlanders om zich heen en merkt er eigenlijk maar weinig van dat het een voormalig oorlogsgebied is. Ik weet wel dat m'n broer onder de indruk was van de kapotgeschoten/gebombardeerde huizen die hij gezien heeft. Maar hij is niet geconfronteerd met massamoorden, lijken of zoiets. Het ergste wat hem zo ongeveer kon gebeuren was op een mijn rijden met een patrouillevoertuig ofzo.

Tip: met kerst wordt er op een radiozender (weet niet meer welke) een live-uitzending vanuit diverse landen gedaan. Vorig jaar was dat oa vanuit Bosnië, soldaten konden wat zeggen tegen hun familie thuis enzo. Zo is je vriend toch nog een beetje bij je met kerst. Ik weet niet of er dit jaar ook vanuit Bosnië wordt uitgezonden, maar hou de nieuwsbladen maar in de gaten.

Verder: houd je zoveel mogelijk met andere dingen bezig, je komt nu over alsof je echt hele dagen met hem (en het feit dat hij er niet is) bezig bent. Ga leuke dingen doen met vriendinnen ofzo, probeer zoveel mogelijk afleiding te vinden. Dat werkt het beste.

[FemmeLaRose]

[QUOTE]Unique schreef op 02-11-2003 @ 19:53:
Tip: met kerst wordt er op een radiozender (weet niet meer welke) een live-uitzending vanuit diverse landen gedaan. Vorig jaar was dat oa vanuit Bosnië, soldaten konden wat zeggen tegen hun familie thuis enzo. Zo is je vriend toch nog een beetje bij je met kerst. Ik weet niet of er dit jaar ook vanuit Bosnië wordt uitgezonden, maar hou de nieuwsbladen maar in de gaten.[QUOTE]

Zal ik doen, dank je. Mocht je erachter komen of het dit jaar weer vanuit Bosnie is laat het me even weten, want lees niet echt vaak nieuwsbladen.

Verder: houd je zoveel mogelijk met andere dingen bezig, je komt nu over alsof je echt hele dagen met hem (en het feit dat hij er niet is) bezig bent. Ga leuke dingen doen met vriendinnen ofzo, probeer zoveel mogelijk afleiding te vinden. Dat werkt het beste. [/B]

Ik ben niet hele dagen met hem bezig. Heb het erg druk met school (full-time studieleven) en heb al wat weekende vol gepland met vrienden. Stappen, bios, zwarte markt, filmpie huren, verjaardag die, verjaardag die....ect. Ik ben veel bezig met afleiding....maar 's avonds als ik in bed lig denk ik er wel aan, het is tenslotte me vriend/verloofde duzz ni aan hem denken...tja dan zit er iets ni goed (ik weet dat je het niet zo bedoeld, het is duz ni aanvallend bedoeld) Maar verder bedankt voor je verhaal en adviezen!!

[Poesket]

Vind dit evht heelerg voor je. Heb zelf al na een paar dagen dus zolnag lijkt me echt niet uittehouden. weet iegenlijk ook niet echt wat ik tegen je moet zeggen behalve zoek afleiding.
En heel erg veel sterkte! Kus

[Yolcu]

Heartbeat13 schreef op 02-11-2003 @ 21:02:
Ik ben niet hele dagen met hem bezig. Heb het erg druk met school (full-time studieleven) en heb al wat weekende vol gepland met vrienden. Stappen, bios, zwarte markt, filmpie huren, verjaardag die, verjaardag die....ect. Ik ben veel bezig met afleiding....maar 's avonds als ik in bed lig denk ik er wel aan, het is tenslotte me vriend/verloofde duzz ni aan hem denken...tja dan zit er iets ni goed (ik weet dat je het niet zo bedoeld, het is duz ni aanvallend bedoeld) Maar verder bedankt voor je verhaal en adviezen!!

Bedoelde het inderdaad niet zo rot als het misschien over komt.. Ik snap ook wel dat je vaak aan hem denkt, is logisch!

Over die radiouitzending, dat stond in één van die blaadjes die je steeds krijgt met informatie over de uitzending. Houd anders de post van de thuisfrontorganisatie (het heet anders, kan niet op de naam komen) in de gaten.. daar stond het volgens mij in vermeld.

Sterkte verder!

[dolliefijntje]

het is natuurlijk een goed teken dat je hem zo mist, dat betekend dat je van hem houdt.
maar als je echt zoveel van hem houdt dan zal je ook moeten accepteren dat je vriend/verloofde deze baan heeft gekozen.
tuurlijk is het moeilijk als hij 6 maanden weg is. en tuurlijk voel je je alleen, maar hij is 6 maanden weg, je kunt hem nog wel schrijven. die brieven komen niet altijd aan maar als hij in bosnie zit is dat geen probbleem. je kan altijd via brieven met elkaar in contact staan. of hij moet bij de commando's zitten.

ik ga zelf ook op uitzending als ik in de marine zit, ook voor een half jaar en mijn vriend zal zich ook alleen voelen.
maar hij ziet het zo dat hij nu lekker de hele dag zijn hobby kan uitvoeren (karpervissen) en dat hij effe alle tijd heeft voor zijn vrienden en we schrijven mekaar elke dag. dat hebben wij al afgesproken. en we bellen wanneer we kunnen. dat junnen jullie ook.

[FemmeLaRose]

dolliefijntje schreef op 03-11-2003 @ 16:55:

ik ga zelf ook op uitzending als ik in de marine zit, ook voor een half jaar en mijn vriend zal zich ook alleen voelen.
maar hij ziet het zo dat hij nu lekker de hele dag zijn hobby kan uitvoeren (karpervissen) en dat hij effe alle tijd heeft voor zijn vrienden en we schrijven mekaar elke dag. dat hebben wij al afgesproken. en we bellen wanneer we kunnen. dat junnen jullie ook.

Ik probeer het ook zoveel mogelijk positief in te kijken. Meer tijd voor me studie...meer tijd voor vrienden EN het is een goede rest voor ons, maar als het echt zo ver is is het altijd nog even slikken. Bij alles wat er gebeurd probeer ik het positief in te kijken....ach nog maar 63 dagen....ach heb alle tijd voor..?? Noem het maar op. Het klinkt alleen ff wat makkelijker dan het in werkelijkheid is. Ik gun het mijn vriend natuurlijk, bedoel het is een levenservaring, ben ook jaloers, maar het is voor de achterblijvers altijd ff wat moeilijker dan voor degene die weggaat. Wil niet zeggen dat hij het niet moeilijker er mee heeft. Ben erg trots op hem, hij is degene die mensen zonder wat dan ook helpt en zorgt dat ze veilig door kunnen leven. Hij geeft die mensen weer kracht om door te gaan. Zoals met veel dingen kan je het positief en negatief bekijken. I.i.g. bedankt voor je advies...En jij veel suc6 en plezier op uitzending!!

wat ik deed toen mijn vriend weg was was gewoon zoveel mogelijk dingen doen...werken, vrienden helpen met schilderen, lekker shoppen en dat soort dingen...op die manier dacht ik niet zo heel veel aan hem en ging de tijd ook wat sneller...

en het weerzien is natuurlijk erg leuk

[RHCP_NAC]

Heartbeat13 schreef op 01-11-2003 @ 14:21:
Hij zit bij SFOR 15 op de Nederlandse Kazerne in Bugojno. Zijn eenheid is het Herstelpeloton. Ken je dan mensen die er ook naar toe gaan/zijn geweest.

ik ken geen mensen bij een herstelpeloton maar ik dacht omdat hij onregelmatige tijden heeft dat hij bij de commando's zit en dan zou ik je kunnen helpen, maar Bosnie is sowieso nog niet echt stabiel maar volgend jaar gaan de Nederlandse krijgsmachten er weg dus zal je vriend dan ook (voorlopig) weer thuis zijn.

de enige die je echt goed kan begrijpen zijn diegene die het zelf meegemaakt hebben of het nu ook zelf meemaken

mijn vriend zit momenteel voor een half jaar in frankrijk (gelukkig zit de helft er nu op) en tussendoor is hij twee keer een week geweest en ik ben een paar dagen bij hem geweest


mijn vriendin haar vriend die zit nu een jaar in australië en voor mijn gevoel is zij de enige die snapt hoe ik me voel. hoe het is om iemand zo lang te moeten missen etc

de enige tip die ik je kan geven werkt ook heel goed bij mij en dat is afleiding
zorg dat je je weken een beetje vol zijn (dus niet van minuut tot minuuta) maar zorg ervoor dat je bijvoorbeeld niet uren achter elkaar niks te doen hebt

zelf merkte ik toen ik weer naar school ging na de vakantie dat het missen minder erg werd. ik had namelijk afleiding en verder sport ik veel zodat de weken ook lekker snel gaan

heel veel sterkte

ik weet hoe je je voelt

een afstreepkalender kan ook helpen (mijn zusje heeft er al twee voor me gemaakt heel lief )maar het kan natuurlijk ook tegenstrijdig werken

[FemmeLaRose]

Dat klopt, dat mensen die het zelf mee hebben gemaakt of het nu meemaken het echt begrijpen. Laatst zei een klasgenoot van me: aaahhh joh dat ik toch zo voorbij...zoals je hebt gelezen is dat het gene waar ik echt niet meer tegen kan. Duzz ik heb mijn zeggie gedaan dat het voor mij niet zo maar voorbij is en dat ik haar wel wil horen piepen als haar vriend weg is...tja toen veranderde ze ineens van gedachten. Ik wil jou ook heel veel succes wensen de laatste paar maanden en als hij er weer is....geniet ervan!!

Het gaat nu trouwens al een stuk beter met me, heb erg veel afleiding en zit van morgenochten 07.00 tot zondagavond volgeboekt. Heerlijk, nu gaan de dagen lekker snel...

[FemmeLaRose]

dolliefijntje schreef op 03-11-2003 @ 16:55:
het is natuurlijk een goed teken dat je hem zo mist, dat betekend dat je van hem houdt.
maar als je echt zoveel van hem houdt dan zal je ook moeten accepteren dat je vriend/verloofde deze baan heeft gekozen.
tuurlijk is het moeilijk als hij 6 maanden weg is. en tuurlijk voel je je alleen, maar hij is 6 maanden weg, je kunt hem nog wel schrijven. die brieven komen niet altijd aan maar als hij in bosnie zit is dat geen probbleem. je kan altijd via brieven met elkaar in contact staan. of hij moet bij de commando's zitten.

ik ga zelf ook op uitzending als ik in de marine zit, ook voor een half jaar en mijn vriend zal zich ook alleen voelen.
maar hij ziet het zo dat hij nu lekker de hele dag zijn hobby kan uitvoeren (karpervissen) en dat hij effe alle tijd heeft voor zijn vrienden en we schrijven mekaar elke dag. dat hebben wij al afgesproken. en we bellen wanneer we kunnen. dat junnen jullie ook.

Ik krijg van defensie nu 2 bladen binnen, de defensiekrant en de monitor. Staat het toevallig dan in de monitor?

[Balance]

Heartbeat13 schreef op 02-11-2003 @ 00:19:
Linda 85, ik heb al een aantal boekjes met informatie over uitzendingen, maar als je het wil navragen graag. Alles is welkom...alvast hartelijk bedankt.

Ik heb het voor je nagevraagd, maar ze wist helaas geen titel of schrijver meer. Sorry

[moenbase]

't zal best niet makkelijk zijn.
Maar je wist (als het goed is) van te voren dat dit zou kunnen gebeuren. Had je het liever anders gezien, dan had je hem beter kunnen laten.

anyway...sterkte

[FemmeLaRose]

moenbase schreef op 07-11-2003 @ 21:37:
't zal best niet makkelijk zijn.
Maar je wist (als het goed is) van te voren dat dit zou kunnen gebeuren. Had je het liever anders gezien, dan had je hem beter kunnen laten.

anyway...sterkte

Tuurlijk wist ik het van te voren, maar door een blessure was het niet altijd zeker of hij moest gaan. Dan wel, dan niet...ect. Had het zeker anders willen zien...dat hij niet hoefde te gaan. Maar als je bedoeld met : dan had je hem beter kunnen laten.. het uitmaken of er niet aan beginnen...nee, ben echt super gelukkig met hem en als ik dit er voor over moeten hebben dan moet het maar, maar dat wil niet zeggen dat ik het er makkelijk mee heb. i.i.g. bedankt voor je hulp. Enne...ik bedoel dit niet aanvallend hoor!!

[BaLLooN]

Mijn vriend moet volgend jaar julie (duurt gelukkig nog wel even, maar toch) 4 maanden naar Irak. Hier zie ik ook vreselijk tegen op! Nou zul je wel denken, tegen die tijd is het vast wel uit! Maar al was dat zo, dan zou ik het nog heel erg vinden! En niet alleen om het feit dattie zo lang weg is, maar het is daar ook nog eens gevaarlijk. Het is niet uitgesloten dat hij nooit meer trug komt. Van dat idee krijg ik echt kriebels....!

Succes dr mee, en verweidt (shit, kwil niet weten hoe veel spelfouten in dat woord zitten) die mensen niet als ze 'foute' dingen tegen je zeggen om je te troosten. Ze willen je gewoon graag helpen, maar vaak weten ze niet hoe ze dat het beste kunnen doen.

[FemmeLaRose]

BaLLooN schreef op 08-11-2003 @ 10:41:
Mijn vriend moet volgend jaar julie (duurt gelukkig nog wel even, maar toch) 4 maanden naar Irak. Hier zie ik ook vreselijk tegen op! Nou zul je wel denken, tegen die tijd is het vast wel uit! Maar al was dat zo, dan zou ik het nog heel erg vinden! En niet alleen om het feit dattie zo lang weg is, maar het is daar ook nog eens gevaarlijk. Het is niet uitgesloten dat hij nooit meer trug komt. Van dat idee krijg ik echt kriebels....!

Succes dr mee, en verweidt (shit, kwil niet weten hoe veel spelfouten in dat woord zitten) die mensen niet als ze 'foute' dingen tegen je zeggen om je te troosten. Ze willen je gewoon graag helpen, maar vaak weten ze niet hoe ze dat het beste kunnen doen.

Dat het dan uit is denk ik helemaal niet. Zo moet je ook niet denken. Praat er gewoon over met je vriend en vrienden erom heen. Ik weet dat ze me willen troosten maar elke keer als ik erover begin wordt het afgewimpeld. Alsof het ze niks kan schelen. Ik voel me achter gelaten, en dit heb ik ook gehad toen mijn moeder net overleden was. Je zegt dat ik ze niks van verwijten, maar dat doe ik wel, omdat ik steun verwacht en het niet krijg. iig thank voor je verhaal.

[FemmeLaRose]

Ik heb onlangs verteld aan mijn vrienden wat mijn dwars zat. Er is een flinke ruzie uit ontstaan. Waarschijnlijk gaan we binnenkort aan de tafel zitten om te kijken hoe we het gaan aanpakken. Gelukkig begrijpen ze me wel, maar ze weten niet wat ze verder moeten doen. Ze zeggen dat ze al hun best doen, maar toch mis ik iets. Ik mis me vriend, maar dat bedoel ik niet. Ik mis gewoon iemand die me soms ff vastpakt, bij wie ik kan uithuilen en me frustraties kwijt kan. Eerst kijken hoe het gesprek loopt. iig allemaal bedankt voor jullie adviezen en verder zijn alle verdere adviezen van harte welkom.

[BaLLooN]

Het is goed van je dat je tegen je vrienden hebt gezegt wat je dwars zit! Hopelijk begrijpen ze je na het gesprek beter. Het is voor hun ook erg lastige situatie namelijk (maar dat neemt natuurlijk niet weg dat ze je voldoende moeten steunen).

En ik begrijp je gemis precies. Je vriend kent je door en door en je kunt veel dingen aan heb kwijt. Ik heb dat ook, ik vertel hem meer dan mijn vriendinnen, ik lig op een lijn met hem, hij snapt me veel beter.

Succes met het gesprek met je vrienden, en sterkte met de rest...!

[selfmindead]

Eerst en vooral; HB13: Veel steun, het zal moeilijk zijn.

Ik woon in België en een vriend van me zit bij de para's. Vorig jaar is hij vertrokken naar Kosovo, Griekenland,... Toen konden we nog contact houden. We waren stiekem een beetje verliefd op elkaar, echt lekker melig. Hij juist 19, ik toen 15 (ben nog maar pas 16)... Sinds een half jaar hoor ik echter niets meer van hem. Het is echt schrikken; de jongen waar je alles tegen zei is er niet meer. Ik weet totaal niet waar hij zit, ik heb al overal zoekertjes geplaatst, iedereen gemaild (tot zover mogelijk), hem gesmst op zijn nummer maar er komt niets terug. En dan slaat je fantasie op hol natuurlijk... Zijn GSM is meerdere keren gestolen geweest, maar ik denk wel dat hij mijn nummer vanbuitenkent dus is dat het probleem niet. Misschien is er een verandering van persoon gebeurd daar, is hij niet meer de jongen die ik kende? Ik weet het niet... Hij had wel veel probs, en hij miste me verschrikkelijk... Misschien is hem dat fataal geworden. Zelfs op mijn verjaardag kreeg ik niets van telefoon ofzo. We hebben maar één keer ruzie gehad, voor hij vertrok en verder waren we heel gelukkig... Dus daar kan het ook niet aan liggen.

Hij is je verloofde, er zal wel niets gebeuren. Hij zal wel weten dat je van hem houdt. Dat weet/wist mijn vriend niet denk ik...

[maanmeisje17]

Goed dat je het tegen je vrienden hebt gezegt hoe je je voelt.. hopen dat er een goed iets komt uit het gesprek...
Ik snap dat het moeilijk is voor jou, heel moeilijk maar ik snap ook dat je vrienden niet precies weten hoe hiermee om te gaan, ze kunnen natuurlijk niet de lege plek die er nu is opvullen... dat kan alleen je vriend...
Succes de komende tijd

ik heb je al een pm gestuurd ik heb psies hetzelfde meegemaakt..ook mn vriend kwijt geweest omdat hij naar bosnie moest. deze zomer nog..

sterkte

xx suus

Ik snap je gevoel wel, en ik snap ook dat je je in de steek gelaten voelt, maar waarschijnlijk bedoelen ze het alleen maar goed, maar komt het toch heel lullig de strot uit en is het absoluut niet wat jij wilt horen.
Maar dit is iets wat jij alleen kan voelen en er zijn weinig mensen die het snappen omdat ze het simpelweg niet meegemaakt hebben.
veel zinnigs heb ik er niet op te zeggen maar ik wens je veel sterkte...

[FemmeLaRose]

.fRIDAY schreef op 11-11-2003 @ 14:25:
Eerst en vooral; HB13: Veel steun, het zal moeilijk zijn.

Ik woon in België en een vriend van me zit bij de para's. Vorig jaar is hij vertrokken naar Kosovo, Griekenland,... Toen konden we nog contact houden. We waren stiekem een beetje verliefd op elkaar, echt lekker melig. Hij juist 19, ik toen 15 (ben nog maar pas 16)... Sinds een half jaar hoor ik echter niets meer van hem. Het is echt schrikken; de jongen waar je alles tegen zei is er niet meer. Ik weet totaal niet waar hij zit, ik heb al overal zoekertjes geplaatst, iedereen gemaild (tot zover mogelijk), hem gesmst op zijn nummer maar er komt niets terug. En dan slaat je fantasie op hol natuurlijk... Zijn GSM is meerdere keren gestolen geweest, maar ik denk wel dat hij mijn nummer vanbuitenkent dus is dat het probleem niet. Misschien is er een verandering van persoon gebeurd daar, is hij niet meer de jongen die ik kende? Ik weet het niet... Hij had wel veel probs, en hij miste me verschrikkelijk... Misschien is hem dat fataal geworden. Zelfs op mijn verjaardag kreeg ik niets van telefoon ofzo. We hebben maar één keer ruzie gehad, voor hij vertrok en verder waren we heel gelukkig... Dus daar kan het ook niet aan liggen.

Hij is je verloofde, er zal wel niets gebeuren. Hij zal wel weten dat je van hem houdt. Dat weet/wist mijn vriend niet denk ik...

Wat kut meid!! Weten zijn ouders ook niet waar hij is? Hoezo is hij weg gegaan, was het voor school/werk ect. Als ik het zo hoor moet ik jou juist succes wensen!! Als je erover wil praten...ik snap wel een beetje hoe je je voelt. Sterkte en bedankt voor je berichie.

[FemmeLaRose]

~*Suusjuhhhhh*~ schreef op 11-11-2003 @ 16:23:
ik heb je al een pm gestuurd ik heb psies hetzelfde meegemaakt..ook mn vriend kwijt geweest omdat hij naar bosnie moest. deze zomer nog..

sterkte

xx suus

Las net pas je pm. Bedankt voor je berichtje. Ik probeer echt zoveel mogelijk afleiding te zoeken, maar zoals je al hebt gelezen is het even fout gelopen tussen mij en mijn vrienden. Eerst even opbouwen en dan zien we verder. Geniet er weer van dat je vriend terug is, ik weet zeker dat ik dat ook zal doen als hij er weer is Als er wat is dan laat ik het je wel weten. iig bedankt voor je verhaal.

[selfmindead]

Het zijn stiefouders, en nee ik heb er geen contact mee.
Ik had (nadat hij omvergereden was door een zatlap) wel contact met zijn zus, en ik had zelfs haar nummer maar haar GSM werd kort daarna gestolen.

God, ik heb hem eigelijk leren kennen toen hij verkeerd had gestuurd en ik had er op terug gestuurd met mijn GSM. Het is allemaal een beetje uit de hand gelopen. Dat zou eigelijk nooit mogen gebeuren.

Heartbeat13 schreef op 13-11-2003 @ 18:35:
Las net pas je pm. Bedankt voor je berichtje. Ik probeer echt zoveel mogelijk afleiding te zoeken, maar zoals je al hebt gelezen is het even fout gelopen tussen mij en mijn vrienden. Eerst even opbouwen en dan zien we verder. Geniet er weer van dat je vriend terug is, ik weet zeker dat ik dat ook zal doen als hij er weer is Als er wat is dan laat ik het je wel weten. iig bedankt voor je verhaal.

graag gedaan

en het klinkt nu een btje stom, maar probeer ook ff van de situatie te genieten! probeer de positieve dingen eruit te halen!
En nu nog de tip van flip: die jongens vinden het onwijs leuk om veel post te krijgen. dus roep al zijn en jouw familie , vrienden en kennissen op om lekker veel kaartjes en brieven te sturen. Post pakketjes vinden ze ook geweldig. Al die dingen geven ghem iets wat hij vaker kan bekijken en beethouden!