Met je vriend(in) praten over problemen

Hoe goed kun jij met je vriend(in) praten over problemen?
En dan bedoel ik relatieproblemen, al is dat een groot woord. Kleine dingen vallen daar (in dit topic iig) ook onder, zoals ergernisjes, onzekerheden, enz.

Ben jij degene die er graag over praat en je vriend(in) juist niet, of andersom? Of misschien beiden wel of niet (dat zou handig zijn ).
En hoe gaan jullie er allebei mee om? Hoe reageren jullie? Verlopen die gesprekken rustig, of draaien ze juist uit op ruzie?

Kiezen jullie een goed moment uit voor zo'n gesprek, of zeg je dingen wanneer ze in je opkomen?

En hoe belangrijk/noodzakelijk vind je het praten over dingen waar jij of de ander mee zit (mbt de relatie in dit geval) eigenlijk?

En dan als laatste vraag: komen jullie (door dat praten) eigenlijk wel tot een oplossing, of herhalen dezelfde gesprekken zich steeds?

Veel vragen, hopelijk ook veel antwoorden.
Ik weet dat het best persoonlijke vragen zijn, je kunt natuurlijk zelf kiezen wat je wilt beantwoorden en wat niet.
En zelf zal ik later nog reageren.

xx

Ik heb net 2 weken opnieuw een relatie met mijn exvriend. 2 jaar geleden hadden we ook iets, maar dat liep fout omdat zijn exvriendin hem dwong trug te gaan naar haar en mij te laten barsten. Vreemd verhaal, maar goed.
Het gaat nu stukken beter, we kunnen over veel dingen praten,we praten veel over die ex van hem, over mijn exvriend, over hoe het toen was en nu, over wat we zo leuk en juist niet leuk aan elkaar vinden.
Door de situatie van 2 jaar geleden ben ik erg onzeker over zijn liefde voor mij. Dat durf ik te zeggen, en doe het ook. Er wordt dan serieus over gepraat.
Eigenlijk gaan de gesprekken steeds over hetzelfde onderwerp, maar wel met een andere kijk erop, andere vragen. Lastig, weet het..

Maar kan iig goed over problemen praten met hem

vaak hebben we diepe gesprekken vlak voor we gaan slapen en we al in bed liggen. Kleine ruzietjes praten we vaak meteen uit en ik kan hem altijd vertellen wat me dwarszit, vaak komen we er dan samen weer uit.

Mijn vriend is dus niet zo maar mijn vriend maar ook meteen mn maatje en mn beste vriend en voor ons werkt dat heel goed...

Het verschilt per keer hoe goed ik met mijn vriend kan praten over problemen. Met relatieproblemen heeft hij meer moeite om erover te praten. Hij reageert ook vaak heel bot enzo. Ik kan wel al mijn problemen aan hem voorleggen. Dat is wel fijn.
Ik ben degene die er graag over praat. Vaak omdat ik er erg mee zit en het opgelost wil hebben. Mijn vriend is heel gesloten en praat eigenlijk niet over zijn gevoelens etc.
Hoe we er mee omgaan? Hij zegt nooit wat. Dan moet ik huilen, omdat hij alleen maar bot doet en dan krijgen we soms ruzie ja, omdat hij dan wil weglopen en ik daar dan weer boos om word. Er is gewoon geen gesprek te beginnen vaak. Hij zegt toch niets of reageert bot. Vooral de laatste tijd. Daar heb ik het dan ook erg moeilijk mee.
Het ligt aan het probleem of ik er mee wacht of het meteen vertel. Meestal wacht ik tot we samen op bed liggen ofzo. Voor mijn gevoel kan ik dan beter met m praten. Maar soms zit ik er zo mee. Afgelopen zondag zat ik met zoveel vragen en een kutgevoel dat ik nauwelijks een hap door mn keel kreeg en toen heb ik t m gewoon gevraagd, ondanks dat we in de Mac zaten (beetje op aandringen van hem).

Ik vind het erg belangrijk, want ik wil graag weten met wat voor een persoon ik een relatie heb en wat hij van onze relatie en mij verwacht. Maar dat kan hij dan weer niet uitleggen etc. Hij ontwijkt het altijd. Ik vind het belangrijk dat ik altijd bij hem terecht kan met wat me dwars zit, aangezien hij me dan gerust kan stellen (al wil hij dat niet meer doen omdat hij dat onzin vind )..

Het ligt aan het probleem. Vaak komen we tot een oplossing, maar ook worden gesprekken wel herhaald. Hij lijkt sommige dingen gewoon botweg niet te snappen en dat moet ik dan keer op keer herhalen. Soms is het echt net een klein kind..


Goh, wat klinkt dit alles negatief, maar ben wel blij met m hoor. T is gewoon dat ik me op t moment op dit gebied niet zo happy voel en erg onzeker ben etc.. Vandaar..

[leucomelas]

als ik iets heb waar ik me aan erger zeg ik dat meestal wel tegen hem, al word ik vaak tegengehouden door de gedachte "oh, ik zeur weer..."
we praten er altijd over, hoewel we niet altijd tot een oplossing komen. sommige dingen van hem waaraan ik me erger kunnen wel 3 keer per maand besproken worden *is ie vergeten*... we gaan er altijd even goed voor zitten en meestal laait het zo hoog op dat of ik of hij moet huilen.... of we worden allebei kei pissed... ja, lastig als je allebei hartstikke koppig bent...
ik vind het nodig dat je praat over je relatie, communicatie is de sleutel tot een goede relatie *op national geographic gezien*
en als je je onzekerheden en ergernissen alleen voor jezelf houd en opkropt ga je je alleen maar kutter voelen. door te praten kunnen er alleen maar dingen verbeteren.

[*Madel*]

Meestal worden de dingen uitsproken op het moment dat ze in ons opkomen. En ik moet van mezelf zeggen dat ik dat absoluut niet erg vind. Zit er niet mee om te luisteren naar mijn lief op welk moment dat dat dan ook is

'Problemen' worden meestal ook gelijk uitgesproken. Al hebben we nog geen echte problemen gehad, meer kleine ergernisjes En ik blijf er ook bij dat een probleem pas een probleem is als je dat er zelf toe maakt.

*Madel* schreef op 03-03-2004 @ 16:40:
En ik blijf er ook bij dat een probleem pas een probleem is als je dat er zelf toe maakt.

Soms gebeuren er dingen die je niet wilt en waar je ook geen probleem van wilt maken, maar waar je geen controle over hebt..

dat koppige wat leucomelas zei herken ik ook heel erg. en bij het laatste wat ze zei sluit ik me helemaal aan.

[koekiemonstertje]

Meestal zit ik ergens mee en dat komt er dan meestal uit tijdens een telefoongesprek. Maar over het algemeen gaat het heel erg goed.... Bij ons is alles bespreekbaar!

[Sade]

Ik zit nog niet zo lang in m'n huidige relatie (2 maanden) maar tot nu toe hebben we (gelukkig) nog geen ruzie gehad. We zien elkaar wel vrij vaak.
We zijn allebei ook geen ruziemakers, proberen ruzie graag te vermijden.

Als er iets is met hem of mij, komt dat vaak vrijwel meteen wel ter sprake. Dan hebben we het er gewoon even rustig over, en dat is het dan. Hij is nogal gesloten, dus vaak hoor ik het pas later als er iets met hem is. Ik ben meer zo dat ik a la minuut ergens over wil praten als ik ergens mee zit.

Toch matchen we goed op dit gebied, ik denk ook niet dat we binnenkort ergens ruzie over krijgen. We zijn allebei vrij makkelijk, en weten van elkaar wel wat we wel en niet leuk vinden

We praten allebei niet graag over de emotionele aspecten van de relatie. Maar als mij iets dwars zit, kan ik bij hem terecht. Dat geldt vice versa ook. In het begin liep het nogal eens uit op ruzie omdat ik snel oververhit raak. Tegenwoordig praten we er rustig over. Als ik (of hij) vind(t) dat we moeten praten, dan wordt dat verteld via msn of de telefoon en dan kiezen we een later tijdstip uit. Ik vind het noodzakelijk dat er over de relatie gesproken wordt. Juist als je niet weet wat de ander denkt en waarom komt er wrijving. Wrijving loopt uit op ruzie en daar ging het met ons de eerste keer fout.
De relatie-gevoelens gesprekken zijn meestal eenmalig. We treffen allebei voorbereidingen: bedenk wat je dwars zit en waarom. Wat zou daar de oplossing voor zijn? Dan bespreken we wat het probleem is en bedenken een compromis/oplossing. Soms kom ik er wel op terug maar niet om weer hetzelfde gesprek te voeren. Het herkauwen van een antwoord maakt het antwoord niet beter of meer bevredigend. En ik heb een hekel aan herhalen.

Soms zeg ik dingen wanneer ze in me opkomen. Aangezien we dan 9 van de 10 keer op msn zitten, komt hij er later op terug. Reacties op msn kunnen namelijk bijzonder bot overkomen. (D’oh) Verder vindt hij het leuk om mij te ergeren want ik hap zo leuk. Natuurlijk wordt er wraak genomen.

[Qimm]

Wij praten in feite over alles wat ons zo dusdanig dwars zit dat we het kwijt moeten. Kleine 'zeur'dingen en grotere problemen. Maar we hebben samen eigenlijk nog nooit problemen, ergernissen of ruzies gehad. Daar kan ik dus niet op ingaan.

[ZerO]

Als het om kleine dingen gaat zeg ik het wel meteen. Als hij iets merkt en vraagt wat er is heb ik altijd de drang om eerst nee te zeggen om vervolgens 1 min later te bekkenen dat ik toch ergens mee zit.
Als ik echt ergens mee zit dan gooi ik het ook eruit. Soms zelfs op msn jaja heel fout maar omdat we mekaar alleen in het weekend kunnen zien kan het niet anders. Vervolgens gaan we bellen en dan praten we het uit. Meestal zijn het geen relatie problemen maar meer onzekerheden van mijn kant die besproken moeten worden.
Over het algemeen hebben we geen problemen. Als we ruzie hebben dan ben ik degene die dan gaat janken en hij degene die niks zegt. Als ik uitgehuild ben gaan we praten alleen voor hem is dat moeilijker dan voor mij. Hij is best gesloten en kan moeilijk over zijn gevoelens praten maar ik merk wel dat het de laatste tijd wel beter gaat

Ik herken wel een aantal dingen in de reactie van Loontjuh.
Eigenlijk ben ik degene die over problemen wil praten. Ik kan dingen niet wegstoppen als ze niet opgelost zijn, dus blijf ik ermee zitten. En als ik ermee blijf zitten dan komt het af en toe weer naar boven, waardoor ik ga twijfelen, me rot voel, enz. Dan wil ik van die twijfels af, dus wil ik weten hoe het allemaal zit.
Dus ga ik vragen stellen.

Ik vind dat het van mijn kant een stuk beter gaat dan eerst. De laatste tijd blijf ik steeds erg rustig tijdens zo'n gesprek, ik blijf vriendelijk en verhef m'n stem niet.
Van zijn kant gaat het ook iets beter, maar hij kan nog steeds erg bot reageren. Ook is hij tegenwoordig degene die kwaad of chagrijnig wordt en gaat schreeuwen.
Dat begrijp ik nooit zo goed, want juist als je allebei rustig blijft heb je veel meer aan het gesprek.

Ook vind ik het vervelend dat hij vaak geen antwoord weet op vragen. Het gaat dan om vragen over z'n eigen gedrag en gevoelens en hij schijnt vaak niet te weten waarom hij dingen doet of wat hij voelt. Of hij wil het niet vertellen. Dat vind ik erg moeilijk.

We komen soms wel tot een soort oplossing, maar uiteindelijk werkt die oplossing niet goed. Vooral als het om dingen gaat die hij belooft in de toekomst wel of juist niet te zullen doen.
Daardoor blijven dezelfde gesprekken zich herhalen.

Verder zou ik het fijn vinden als hij vaker een gesprek over problemen enz begint. Hij wil het liefst dingen vergeten, wegstoppen en het leuk hebben. Ik wil juist dingen oplossen en daardoor dichter bij elkaar komen. Dan kun je het juist leuker hebben en voel je je fijner bij elkaar, vind ik.

[Signy]

Ik heb nu geen relatie maar met mijn ex ging dat heel slecht. Ik vond (vind) het moeilijk om over problemen te praten, en hij ook, dus we ontweken ze en alles ging zeg maar in de doofpot.
En áls we ze bespraken ging het via de telefoon (zagen elkaar niet veel vanwege afstand) en dat was toch een stuk moeilijker dan face to face.
Ik had altijd de slechte gewoonte om mijn ergenissen en worries weg te praten en te verdoezelen. "Nee joh, er is niks." Schiet niet op natuurlijk.
En toen na periodes van lang strubbelen het hoge woord eruit kwam voelde het heel goed (opgelucht) maar toen was het te laat. Het beste gesprek wat wij, naar mijn mening hebben gevoerd, was ons laatste gesprek... zonde was dat Maar ja, ik heb er wel van geleerd om dat niet meer te doen voortaan, dat verdoezelen van mijn gevoelens.

Ik kan met mn vriend goed praten over mijn ergenissen, als ik heeel erg aandring zegt hij ook iets vervelends over mij. Maar dat duurt altijd nogal...
Mijn vriend is zelf echt geen prater, en ik weer wel. Hele lappen onzin komen eruit, en hij mij dan weer gerust stellen dat het allemaal niet zo is ect.
Bij echte gesprekken over dingen die me echt dwarszitten moet ik altijd heeeel erg huilen, maar is het wel rustig. Een gesprek verloopt altijd rustig bij ons. Als het heeeel serieus is en ik het niet meer zie zitten bv. dan wil hij ook nog welleens huilen.
Als ik ergens mee zit bel ik hem op en vraag of hij naar de Bras wil komen (neutrale plek) dan weet hij dat het serieus is. Kleine dingetjes gooien we er tussendoor ook wel uit.
Ik vind het heel belangrijk om het erover te hebben hoe we over ons denken, vind ik gewoon fijn om over te hebben. Beetje de balans opmaken, hoe geweldig we toch zijn .
We komen wel tot een oplossing, maar die word weinig uitgevoerd en zo herhalen dezelfde gesprekken zich steeds...

Ook vind ik het vervelend dat hij vaak geen antwoord weet op vragen. Het gaat dan om vragen over z'n eigen gedrag en gevoelens en hij schijnt vaak niet te weten waarom hij dingen doet of wat hij voelt. Of hij wil het niet vertellen. Dat vind ik erg moeilijk.

Misschien gaat het beter als je gewoon een paar dagen van te voren aangeeft dat je erover wil praten op een bepaald tijdstip zodat hij tijd heeft om voor te bereiden. Als je weet wat er komt, voel je je niet zo snel aangevallen en blijf je langer kalm.

Hij wil het liefst dingen vergeten, wegstoppen en het leuk hebben.

Big problem. Dit is imho het eerste probleem waar je het over moet hebben. Als hij problemen niet wil onderkennen kan je oplossen wel vergeten.

ik praat er vaak over, maar meestal alleen als we samen in bed liggen.. 't lijkt wel of ik veel gevoeliger ben 's avonds... dan word ik wel eens depri enzo.. en dan praten we over onze relatie.

ZerO schreef op 03-03-2004 @ 19:42:
Als hij iets merkt en vraagt wat er is heb ik altijd de drang om eerst nee te zeggen om vervolgens 1 min later te bekkenen dat ik toch ergens mee zit.

Ja, dat doe ik ook. Alleen bij mijn vriend werkt dat anders. Als je daar aan vraagt: is er wat? En hij zegt nee, dan betekent dat: ik wil er niet over praten dus laat me maar met rust.
In mijn geval is het: ik wil er wel over praten, maar ik vind mezelf zo aanstellerig, vraag alsjeblieft nog een keer en dring aan, zodat ik zie dat je om me geeft en me graag wilt helpen..
Op zich is dat geen probleem, want als je dan naar elkaar reageert zoals de ander graag zou zien, is er niets aan de hand. Het probleem is echter dat hij naar mij reageert hoe hij behandelt zou willen worden in zo'n situatie en andersom. Ik probeer het nu een beetje te veranderen, maar vind dat erg moeilijk. Je kan zeggen: vertel hem wat je wilt.. Ja, dat kan.. Maar ik heb dan het idee dat ik echt alles voor hem aan het voorkauwen ben. Ik heb ook zoiets van: zoek het zelf maar uit, wat dingen voor effect op me hebben. Ik ben heel snel van: maar lieverd, ik zou dat en dat graag willen zien, maar daar heb ik nu genoeg van. Hij kan het ook zelf uit gaan zoeken als ie wil.

@Alicia: jij verwoord echt precies wat ik wou zeggen. En vooral dat hij geen antwoord heeft op vragen. Ik vroeg gisteren aan hem: wat verwacht je van een relatie? Wat verwacht je van onze relatie? En wat verwacht je van mij?
Stuk voor stuk vragen waar hij geen antwoord op had. Bij het tweede zei hij: mijn leven.. Maar specifieker kon hij niet zijn.
Als ik vraag: waarom deed je dat? Dan krijg je: Had ik zin in. Of: Dat weet ik niet.
Ik weet dan ook niet meer hoe te reageren. Ik heb zoiets van: dat weet je toch wel? En anders ga je er toch over nadenken?

Opzich wel goed idee van Jadie, maar ik denk dat dat van beide kanten moet komen. Niet dat jij dan gaat uitzoeken van dit en dit en dat en dat hij dus niets doet en t maar laat komen.. Dat werkt gewoon niet. En ben bang dat dat in mijn relatie het geval zal zijn.

En ook dat beloven. Dan zegt hij bijvoorbeeld: deze week krijg je je kaartje (valentijnskaartje, zit verhaal achter, maar ok).. Bijna drie weken later heb ik nog niets. Dan gaat het me niet om dat kaartje opzich, maar het feit dat hij wat zegt en t niet doet. Hij heeft dat vaker. Dat vertel ik m dan, dat ik dat vervelend vind enzo en hij doet er gewoon niets mee. Dan heb ik ook zoiets van: zit ik voor jan doedel te praten of luister je echt naar me?

De laatste tijd vind ik het ook moeilijker om ergens over te beginnen, want ik zit echt persoonlijk heel erg in de knoop en heb heel veel vragen, onzekerheden en noem maar op.. En elke keer wil ik daar over praten, maar dan reageert hij zo bot enzo en ik heb echt de indruk dat ik een zeurende trien ben.. Ja, dat wil ik ook weer niet

Naja, dat wou ik nog ffies kwijt
kus

[siegjeuh]

Loontjuh schreef op 03-03-2004 @ 16:46:
Soms gebeuren er dingen die je niet wilt en waar je ook geen probleem van wilt maken, maar waar je geen controle over hebt..

ik ben het wel met madel eens. het is maar net in hoeverre je er zelf een probleem van maakt. in de realiteit zijn er geen problemen, dat maak je er zelf van.

[hartje19]

Ik ben een enorme flapuit in mijn relatie met mijn vriend, als ik mij ergens maar niet goed over voel, zeg ik het. Mijn vriend is een heel stuk minder zo, maar als er bij hem iets niet goed zit, komt het er over een tijdje ook wel uit...dus op zich wel een goede ''balans'', al flap ik veel dingen er soms wel iets te snel uit, dan zie ik achteraf bijvoorbeeld dat het helemaal niet zo erg is, of dat ik het net zo goed niet had hoeven zeggen....maarja, als ik me ergens niet goed over voel dan beinvloedt dat mijn gedrag, is het toch maar beter om het gewoon wél te zeggen dan niet.

ik ben een bofkont.

Ik kan er wel met hem over praten ja. Vroeger bewaarde ik alle problemen en dan kwamen ze zo af en toe ineens naar buiten, dat werkte natuurlijk niet. Nu praat ik er met hem over, of ik praat er met mezelf over (soms is het enkel een probleem omdat ik dat ervan maak).

Meestal praten we er dan 's avonds in bed over, dan is het lekker rustig en kunnen we rustig praten.

Jadie schreef op 03-03-2004 @ 22:38:
ik ben een bofkont.

yes you are! In dit opzicht wel ja.. Kan je niet een beetje van hem aan mijn vriendje geven?

[damaetas]

ik kan wel redelijk goed praten over mijn problemen met mn vriend. maar dingen waar ik zelf nog niet uit ben hou ik liever voor mezelf.

[Liss]

Met mijn vriend kan ik wel goed praten over problemen, als er iets is zeg ik het gewoon gelijk, ik ga niet op een goed moment voor zown gesprek wachten maar zeg het dus gewoon wanneer het in me opkomt en ik met hem alleen ben ofzo.

[miekmuis]

Ik kan het mijn vriend meestal wel vertellen als ik ergens mee zit, maar het gaat momenteel echt waardeloos dus doe ik dat niet. Hij is er ook niet echt voor me nu, maar hij heeft het ook te druk met zijn eigen puinhoop volgens mij.
Hij praat niet met mij over zijn problemen. Ook omdat het nu zo waardeloos gaat. Ik vind dat erg jammer, maar probeer gewoon zoveel mogelijk begrip voor hem op te brengen.

[Chloe Siere]

Uhm, het ligt eraan. Heel vaak zit me iets dwars over onze relatie en dan moet ik het ook direct zeggen. Hoe langer ik erover nadenk, des te meer ik twijfel of ik het wel zou moeten zeggen. Uiteindelijk zeg ik het toch maar niet.
Maar zo'n beetje 1 keer in de week hebben we een echt serieus gesprek. Dan hebben we het over van alles en nog wat: over de toekomst, over wat ons bezighoudt ed. Dan komen de ergenisjes er ook wel uit en dat lucht vaak op.
We hebben ook nooit over grote dingen ruzie. Het zijn vaak kleine dingetjes waar we makkelijk samen uit komen. Persoonlijke problemen liggen wel wat ingewikkelder. Hij heeft iets waar hij niet graag over praat. Dat weet ik en dat respecteer ik. Ik weet wel wat het is ed, maar we praten er niet vaak over. Ikzelf praat ook nooit graag over mn eigen problemen. Hij weet dit en houdt er ook rekening mee. Hij vraagt wel vaak aan me hoe ik me voel etc omdat ie weet dat ik het niet uit als ik bij hem ben (als ik me down voel, slaat dat bij hem volledig om. Ik ben altijd zo blij om hem te zien namelijk).

Over het algemeen ben ik dik tevreden

Het ligt er een beetje aan, wat het precies is, en wie het probleem heeft.

Hij is van nature niet een echt prater over problemen, ik ook niet echt, maar toch echt een stuk meer dan hij!! Als ik ergens mee zit, vertel ik hem dat wel altijd eerlijk.

Als hij ergens mee zit, kan ik dat soms wel merken, maar dan moet ik het echt eruit trekken. Dat was trouwens in het begin wel erger dan nu hoor.

Eigenlijk hebben we nooit echt hele erg problemen, en een oplossing zoeken is dan ook niet echt aan de orde.

Als ik kijk naar jongens in de omgeving, hebben heel wat meisjes er last van dat hun vriendje, naar hun mening, niet genoeg praat, niet genoeg zegt waar hij mee zit, wat hij wil etc. Ik denk dat je daar wel over kan praten dat je dat lastig vindt, maar dat dat voor een deel ook wel bij de jongen hoort, en dat je dat dus te accepteren hebt. Je kan niet verwachten dat iemand precies hetzelfde is als hoe jezelf bent op dit gebied, al zou dat soms wel makkelijk zijn

[Luna]

Loontjuh schreef op 03-03-2004 @ 14:25:
Verhaal. (eerste stuk)

alsof ik dat zelf geschreven heb, maar het is nu wel uit, en de reden was precies wat jij beschrijft. We konden niet goed communiceren.

[Gast]

Ik vind het erg belangrijk om snel iets te bespreken als er iets dwars zit, na 1,5 maand niet gedaan en zo nekte de eerste irritaties al bijna de relatie... Ikzelf zou het het liefst op een moment bespreken wanneer we ons beiden op ons gemak voelden. Zij koos er echter echte momenten voor (vaak na schooltijd), de gesprekken verliepen dan altijd rustig, vertrouwd en met een opgelucht gevoel achteraf...maar zo is het dus vrijdag (na iets meer dan 3 maanden) uitgegaan, alleen dat opgeluchte gevoel is er niet.

Het gekke is dat we beiden niet eens het gevoel hebben dat het uit is...we doen en gaan nog nog steeds samen leuke dingen doen, praten, lachen etc. nog steeds hetzelfde...alleen dat intieme van een relatie is weg...ze heeft er min of meer een punt achter gezet en ik heb me daarbij neergelegt...

[Cruz]

Ik praat absoluut niet graag, eerlijk gezegd. Ik ben zo'n opkroppertje of zoiets Mijn vriend daarentegen wil altijd gelijk praten. Hij wil altijd alles begrijpen en analyseren! Ookal praat ik niet graag, hij krijgt me toch altijd aan het praten.. Dat is ook wel goed denk ik! Hij kiest vaak ook wel het goede moment uit. Je kan niet altijd alles zomaar zeggen wanneer het in je opkomt. In het begin ging het eigenlijk altijd via MSN, maar we kwamen erachter dat dat niet zo slim is, want we begrepen elkaar altijd verkeerd en maakte de ruzie alleen nog maar erger. Nu praten we gewoon face to face en komen we altijd tot een oplossing enzo. Dat gaat echt veel beter en rustiger!

[miro]

We hebben tot nu toe nog nooit echt "problemen" gehad binnen onze relatie. Het is wel zo dat alles uitgesproken word als we bijvoorbeeld ruzie hebben. Irritante dingen worden ook tegen elkaar gezegd.

Je zou dus kunnen zeggen dat wij alle problemen met elkaar bespreken.

[snoopy]

Ja, dat gaat heel goed bij ons. Soms vinden we dingen van elkaar onzin, maar dat kunnen we dan ook weer zeggen. Ben echt nog nooit zo blij geweest met een jongen, vooral wat dit betreft!

Mijn jaloezie is nog wel een puntje van strubbelingen, maar het "fijne" daaraan is dat ik weet dat IK fout zit, en dat praat dan wel prettiger.

[coffee_mug]

we bespraken te weinig.
en nu is het uit

we kunnen heel goed praten. althans, over zijn dingen. ik ben niet altijd even open en krop op. we hebben het dan ook meestal over dingen die hij kwijt wil, of die we gewoon allebei hebben. en ja dat gaat goed. alleen soms vind ik dat er teveel gepraat word. daar kan ik ook niet tegen. je moet niet van elke mug eeen olifant maken. en dat gaat gelukkig soms wel beter. ik vind het een vereiste dat je kan praten in een relatie. geen communicatie, geen samengaan toch?

soms komen bepaalde gesprekken steeds weer terug, daar houd ik niet zo van. ik kan ook ontzettend goed acuut boos worden tijdens een gesprek. dan stort ik in een slachtofferrol en dan moet mn vriend het maar goed gaan maken. ook niet zo goed

maar over het algemeen gaat t wel goed met dat praten tussen ons. en gelukkig maar, want zo hoort t.

[ilse]

ik praat makkelijk over dingen, mijn vriend minder... *zucht* wou dat hij dat ook makkelijker kan..maar ja, tot dan praat ik wel...

[Bertram]

Bij mij is het zo dat ik het geleerd heb. In mijn eerste relatie kon ik het nog helemaal niet, en dat is een van de redenen dat het toen is uitgegaan. Daarna heb ik me voorgenomen om in het vervolg daar meer moeite voor te doen, al viel dat int begin nie mee. Maar hoe ouder ik werd en hoe meer relaties ik kreeg , ik ben steeds meer gaan ontdekken dat het echt superbelangrijk is, en ook dat het eigenlijk niet eens zo heel moeilijk is. Ik denk dat veel jongens slecht zijn in serieuze dingen bespreken omdat ze bang zijn voor de consequenties, of omdat ze zich dan kwetbaar op moeten stellen (Tenminste dat had ik vroeger ) Alleen is eigenlijk echt het tegendeel waar, hoe meer je praat hoe beter je relatie wordt, en ook hoe makkelijker het is en hoe fijner je je erbij voelt. Maar je kan het dus wel degenlijk leren, alleen moet je het zelf wel echt beseffen denk ik dat het nodig is. Dus voor de meisjes met weinig spraakzame vrienden, er is nog hoop!

[Fantôme]

Ben jij degene die er graag over praat en je vriend(in) juist niet, of andersom? Of misschien beiden wel of niet (dat zou handig zijn ).

We zijn allebei degene die graag luisteren, waardoor we ook allebei enigzins gedwongen worden te praten. We willen weten wat er in de ander omgaat, en of het goed gaat, daar praten we dan over ja, zowel als het wel goed gaat of als het niet goed gaat (als op het moment...)

En hoe gaan jullie er allebei mee om? Hoe reageren jullie? Verlopen die gesprekken rustig, of draaien ze juist uit op ruzie?

Ze draaien op een enkele keer na, bijna nooit uit op een ruzie, soms wordt het wel heel emotioneel. Je zou kunnen zeggen dat de meeste gesprekken rustig verlopen.

Kiezen jullie een goed moment uit voor zo'n gesprek, of zeg je dingen wanneer ze in je opkomen?

enigzins wel. Grote dingen bespreken we sowieso niet door de telefoon of waar andere mensen bijzitten. Maar als we samen zijn maakt het niet zoveel uit wanneer het gezegd wordt.

En hoe belangrijk/noodzakelijk vind je het praten over dingen waar jij of de ander mee zit (mbt de relatie in dit geval) eigenlijk?

Ik vind het, vooral de laatste tijd, heel belangrijk. We hebben allebei zo onze problemen, en de een misschien wat ernstiger dan de ander, maar het is zaak hier rekening mee te houden. En je kan geen rekening houden met iets waarvan je niets afweet.

En dan als laatste vraag: komen jullie (door dat praten) eigenlijk wel tot een oplossing, of herhalen dezelfde gesprekken zich steeds?

bij sommige dingen komen we tot een oplossing. Andere dingen zijn niet op te lossen, omdat ze eenmaal ooit hebben plaatsgevonden en niet te vergeten zijn... praten helpt de verwerking dan alleen.

Veel vragen, hopelijk ook veel antwoorden.
Ik weet dat het best persoonlijke vragen zijn, je kunt natuurlijk zelf kiezen wat je wilt beantwoorden en wat niet.

ik ben er niet diep op ingegaan omdat ze idd best persoonlijk zijn. Maar nu moet ik niet zeuren want ik ben toch wel vrij open op dit forum Maar dan zijn het meestal dingen van mezelf, en niet van ONS (mn vriend en ik dus). Hopelijk heb je er toch wat aan.


xxx en liefs, wen

Als het me eenmaal lukt om aan te geven waar ik mee zit, dan gaat het prima. Mijn vriend staat er ook open voor en we zoeken dan samen een oplossing. Samem erover praten is erg verhelderend en wij gaan niet zomaar op elkaar lopen schelden of ruzie maken, maar lossen dingen meestal op door middel van praten.

Probleem bij mij is wel een beetje dat ik het soms niet durf aan te kaarten, omdat ik het niet gewend ben. Bij mij thuis ontaardt zoiets dan meteen in ruzie en ik ben het niet gewend dat je er ook gewoon over kunt praten. Dus als ik iets aankaart bij mn vriend ben ik ook altijd in tranen...

sorry, ik ga niet de zielepoot lopen uithangen in een relatie... daar zit hij echt niet op te wachten hoor en alle gevoelens analyseren is niet leuk! het spelletje moet spannend blijven hoor!

[Somebody Special]

Ik kan vrijwel alleen met hem over problemen praten, vertrouw hem meer dan wie dan ook.
Bovendien wonen we samen en is hij meestal de eerste die merkt dat ik niet lekker in m'n vel zit en dan ga je vanzelf praten...