Verhaal: Cryonics

Zoals beloofd in en ander topic, zal ik hier een stukje schrijven van mijn S.F verhaal. Ik heb het hele verhaal even herschreven:


Een koude rilling gleed langzaam over Mark zijn rug. Met veel moeite opende hij zijn ogen en keek recht in een felle lamp die hoog boven zijn hoofd hing. In de verte hoorde hij mensen praten en zag hij twee silhouetten die langzaam zijn richting oplopen.
`Welkom terug Mark.' sprak een zware stem, die afkomstig was van een van de silhouetten. `welkom in de drieëntwintigste eeuw.'
Het duurde even voor Mark zich realiseerde wat de man zei. Opeens kropen er een hoop vragen door zijn gedachten. Hij probeerde er eentje te stellen, maar het enige geluid wat hij voortbracht, was een zacht geblaas. Even was het stil. Vanuit de hoek in de kamer klonk een zacht gezoem.
`Rustig maar Mark.' zei de stem weer, `je krijgt zo antwoord op al je vragen. Kom eerst maar rustig bij. Het is niet niets om na tweehonderd jaar weer wakker te worden.'
Mark voelde iets drukken op zijn arm. Het was waarschijnlijk een injectie, want een paar seconden daarna was hij zo goed als nuchter. Een van de silhouetten stak een arm uit naar de lamp, en deed deze uit. De silhouetten veranderden van twee zwarte gedaantes in een oudere man en een vrouw van rond de twintig. De man had een witte overall aan, en achter zijn smalle bril ging een mager gezicht schuil. Hij had een bordje op zijn jas gespeld waar met grote letters “Dr. Marvel” opstond. De vrouw was slank, en had lange blonde haren. Haar heldere blauwe ogen keken Mark strak aan. De vrouw droeg een rode jacket en een zwarte broek. Haar smalle lippen vormden een kleine glimlach.
`Hoe voel je je?' vroeg Marvel, terwijl hij met een vreemd koud apparaat over Mark zijn buik gleed.
`G-goed.' Mark merkte nu pas hoeveel moeite hij moest doen om te praten. Zijn mond was droog, en het leek alsof hij een grote steen had ingeslikt, die vast was komen te zitten in zijn keel.
Marvel keek op het apparaat. `bloeddruk 120/80.' zei hij alsof hij dit zinnetje al honderd keer had gezegd. De vrouw schreef gelijk iets op in een klein rood boekje.
Dr. Marvel pakte een vreemd, rond apparaat en stopte hier een koker in waar een rode vloeistof inzat. Hij drukte het apparaat op Mark zijn arm.
`Nanocellen.' zei hij, terwijl hij het apparaat weer op een tafeltje legte, `je kan je voorstellen dat er bij het invriezen enkele cellen zijn beschadigt. Wat ik zojuist in je lichaam heb gespoten zijn inwezen kleine robotjes, die deze cellen proberen te repareren. Je krijgt twee weken, drie keer per dag zo een injec..'
`Zullen we ons eerst niet even voorstellen, wommel?' De vrouw legde het boekje even opzij en stak haar hand uit `Ik ben Serinus Vernus -'
Mark gaf haar met veel moeite een hand. Zijn spieren wouden niet echt meewerken: zijn hand ging alle kanten uit, en hij moest zich goed concentreren om de hand van Serinus te pakken.
`Ik ga je rondleiden door deze eeuw. Er is natuurlijk veel veranderd, en je hebt veel te leren. Dit hier -' ze wees naar Dr. Marvel , 'is Wommel Marvel. Hij heeft je weer tot leven gewekt, en zal je om de dag controleren.'
Wommel knikte en er verscheen een flauwe glimlach op zijn gezicht. Mark begon het inmiddels aardig warm te krijgen. Kleine druppeltjes zweet gleden over zijn hoofd, en een soort van aluminium waar hij onder lag was kletsnat geworden door het zweet.
`Ik denk dat je wel even uit het bed wilt hè?' Serinus sloeg de dekens van Mark af en tilde hem half overeind.
Mark kon nu goed de kamer zien waar hij in lag. De muren waren wit, en zo te zien van metaal. Er waren geen ramen in het kamertje; het enige licht kwam van lange TL-lampen die verspreid waren over het plafond. In een hoek van de kamer stond een computer. De monitor zag er niet veel anders uit dan de monitoren in het jaar 2008. Langs de muur stonden verschillende apparaten waarvan Mark de meeste niet herkende. Er was een apparaat wat sterk weg had van een koffiezetapparaat, maar in plaats van een bruine vloeistof zat er een rode vloeistof in dat erg veel weg had van het vloeistof dat Mark zojuist in zijn lichaam gespoten kreeg. Er lagen voorwerpen die veel weg hadden van kleine laser pennen en er stond een apparaat waar kleine armen aan zaten.
`Kan je staan?' vroeg Serinus terwijl ze een hand uitstak om Mark te ondersteunen.
Langzaam ging Mark aan het rand van het bed zitten. Hij was nu minder duizelig, en voelde zich goed genoeg om het erop te wagen. Hij pakte Serinus haar hand, wat nu stukken makkelijker ging, en zette langzaam één voet op de koude, gladde vloer. Langzaam gleed hij van het bed af zodat hij met beide voeten contact maakte met de grond. Hij stond.
`Heel goed, heel goed' zei Serinus kalm terwijl ze Mark langzaam los liet. Mark zijn hart was inmiddels harder gaan kloppen. Hij realiseerde zich nu pas echt dat het was gelukt. Hij stond in de drieëntwintigste eeuw! Zijn wens was vervuld.
`Probeer eens een stukje te lopen Mark.'
Mark staarde naar zijn voeten en knikte. Langzaam tilde hij zijn rechter voet op, en zette deze naar voren. Hij herhaalde dit met zijn andere voet.
`Een kleine stap voor ons,' lachte Serinus, 'een grote stap voor jou'.

Mark liep naar de hoek van de kamer en weer terug. Bij elke stap ging het iets beter, en nu voelde hij zich goed genoeg om een kleine rondleiding te krijgen. Al wou hij eerst antwoord op zijn vragen.
`B-ben ik genezen?' zei Mark, terwijl hij weer op het bed ging zitten. Hij kon lopen, maar het kostte hem erg veel energie.
`Jazeker. We hebben je twee nieuwe nieren kunnen geven, en je bent nu weer kern gezond.'
Als Mark zijn benen niet zo zwaar aanvoelden had hij een gat in de lucht gesprongen. In plaats daarvan kreeg Mark een brede grijns op zijn gezicht.
`Hoe is het ontvriezen gegaan?'
`Erg goed, erg goed. We hebben je twee dagen geleden bloed gegeven en gereanimeerd, en nu ben je dan eindelijk bijgekomen.'

[duivelaartje]

Een koude rilling gleed langzaam over Mark zijn rug.

Het is Marks rug...

Je hebt wat dingetjes verandert zie ik. (Heb het verhaal in je vorige topic ook gelezen). Zeer mooi geschreven. Indrukwekkend.

En ik wil nog steeds meer. Ben fan van je!

Nou vooruit . Heb net een stukje bijgeschreven:


Serinus liep naar een kast in de hoek van de kamer en kwam terug lopen met een klein pakketje.
`Misschien kan je je beter even aankleden, dan zal ik je daarna een rondleiding geven in je verblijf. We kunnen je natuurlijk niet zomaar op straat zetten.' Serinus drukte het pakketje in Mark zijn handen. Bij nadere inspectie bleek het een zwarte jacket, met bijpassende broek te zijn. Er stond met grote, blauwe letters “Cryonic” in geborduurd.
Serinus wees naar een een stuk van de kamer dat omringt was met witte gordijnen. Mark begreep de hint gauw genoeg, liep ernaartoe en kleedde zich rustig om. De kleren tintelden onaangenaam op zijn lichaam. Het was alsof er duizenden naalden langzaam in zijn huid werden gestoken. Mark keek in de spiegel die achter hem stond. Hij was in tweehonderd jaar niets veranderd, op een paar lelijke scheurtjes in zijn huid na. Mark herinnerde zich het document dat hij in 2008 las nog alsof het gisteren was. Er stond in dat huid weefsel wel eens kon gaan scheuren, maar dat geen ramp zal zijn. Mark vond het ook geen ramp: de keuze tussen een paar scheurtjes in zijn huid of zijn leven was zo gemaakt.

`Dat staat je goed.' Zei Serinus toen Mark weer aan kwam lopen. `Loop maar even mee, dan zal ik je even voorstellen aan wat andere cryonics en zal ik je slaapzaal even laten zien. Wommel, als je ons even wilt excuseren.'
Al snel stond Mark in een smal halletje. Hij keek achter zich. Op de deur van de kamer waar hij zojuist in gelegen heeft stond het nummer vierentwintig. Blijkbaar was het invriezen en ontvriezen tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld. Op een bordje aan het begin van het halletje stond “Cryocenter – ontvriezing – 20 t/m 30”.
`Hoeveel mensen ontvriezen jullie per dag?' vroeg Mark terwijl ze een hoek omgingen en terecht kwamen in nog een smal gangetje.
`zo een vijftig man per dag. Hey Arno! Momentje Mark.' Serinus liep op een kalende man af, die gebukt stond over een machine wat erg veel leek op een kopieerapparaat. Mark keek rond. Achter hem was een deur, met daarop een bordje “N.G.S”. Door een raampje in de deur kon hij een groot apparaat zien, wat met tientallen kabeltjes was gekoppeld aan een kleine computer. Het duurde even tot Serinus terug was.
`De schoft....sorry Mark, ik moest even wat overleggen. Volg mij maar.'
Zo te merken had Serinus erg slecht nieuws gehoord; ze liep nu met grote passen, had een rood hoofd en zei erg weinig tegen Mark. Zo een twaalf gangen verder kwamen ze in een een gangetje met aan het einde een grote deur. Ze stapten naar binnen. Het was een grote kamer dat was ingedeeld in kleine, houten hokjes.
`Dit is de slaapzaal,' Serinus maakte een wijd gebaar door de ruimte en praatte verder, 'zoals je ziet hebben we voor iedere cryonic een kleine slaap ruimte ingedeeld, dat is voor jullie privacy. Elk hok, of kamer, heeft een eigen nummer.' Serinus pakte een klein apparaat uit haar zak, wat leek op een klein, zwart, plastic ruitje. Ze drukte erop met haar vinger. Het apparaatje antwoordde met een zacht piepje. `jij slaapt in kamer 112. Dat is links in de hoek, volg mij maar.'
De kamers hadden allemaal een schuifdeur. Sommige waren open zodat Mark duidelijk zien kon zien dat er enkel een bed en aluminium kast in stond. Het ware saaie, witte, benauwd hokjes. Sommige mensen hebben geprobeerd het iets mooier te laten ogen door posters op te hangen, of zelfs de muren te beschilderen.
`we zijn er.' Het slanke lichaam van Serinus kwam opeens tot stilstand, en ze wees naar een klein hokje. `een aantal mensen hebben hun deur open laten staan, wat erg dom is. Zie je dat zwarte kastje links naast de deur?'
`Ja.' Mark zag inderdaad een zwart kastje naast de deur. Het apparaat weerspiegelde zijn gezicht, en met een dunne witte lijn was een hand getekend.
`Dat is een lockpad. Als je je hand erop legt zal de deur open gaan.'
Mark probeerde dit. Er klonk een zacht gepiep uit het apparaat. Een rood lampje maakte plaats voor een groen lichtje, en langzaam schoof de deur open. Mark zijn kamer was net als alle andere: wit, klein en saai. Links, tegenover de deur, stond een klein bed, een nachtkastje, en daarnaast een grote witte kast.
`We hebben enkele spullen van je in de kast gelegd. Niet alles, want veel dingen konden wij niet bewaren. Zoals een appel?'
Mark lachte. Hij had inderdaad een appel opgegeven toen hij zijn spullen moest inleveren.
`Verder ligt er een ketting, je horloge en een brief die je moeder heeft nagelaten.'
Opeens werden Mark zijn ogen vochtig. Hij heeft er helemaal niet bij stilgestaan dat zijn moeder nu niet meer zou leven.
`B-bedankt', stotterde Mark terwijl hij op het bed ging zitten.
`Ik laat je nu even alleen. Om zeven uur kom ik weer terug om je te begeleiden naar de eetzaal. Als je wilt mag je hier wel wat rondlopen, maar ik raad je aan in de slaapzaal te blijven. Je verdwaalt snel in dit gebouw.' Serinus toverde haar glimlach weer tevoorschijn en liep weg.

Het ging allemaal zo snel, dacht Mark terwijl hij zich over een bord spinazie boog en voor het eerst in tweehonderd jaar weer begon te eten. Het leek wel gisteren dat hij ingevroren werd, en zeventien jaar was, en nu is hij weer wakker, en tweehonderd zeventien geworden!
`Mag ik erbij komen zitten?'
Mark schrok op uit zijn gedachten. Naast hem stond een meisje die ongeveer even oud was als hem. Ze had een groot dienblad in haar handen, en wees naar een stoel naast Mark.
`Natuurlijk, neem plaats.'
Het meisje zette haar dienblad op tafel, ging naast Mark zitten en stak haar hand uit.
`Ik ben Melissa,'
`Mark, aangenaam.'
Mark keek rond. Het was inmiddels aardig druk geworden in de eetzaal. Honderden mensen lachten en brulden, de ene nog harder dan de andere.
`Allemaal cryonics?' vroeg Mark terwijl hij doelloos in zijn eten prakte.
`Ik denk dat het allemaal cryonics zijn, ja. Ze hebben tenminste zo een trui aan. Wanneer ben jij ontvroren als ik vragen mag?'
`Een paar uur geleden.'
`Ik ook!' Melissa sloeg door haar enthousiasme bijna een kan water van de tafel, en sloeg mark bijna tegen zijn neus. `ow, sorry. Ben gewoon zo blij dat ik iemand heb gevonden die in hetzelfde schuitje zit.'
Mark wist precies wat ze bedoelde. Het voelde eenzaam als iedereen wist wat er zich in de wereld afspeelde behalve hij.
`In welk jaar ben je ingevroren?' Vroeg Mark nieuwsgierig.
`2006. Ik -' Melissa kreeg tranen in haar ogen.
`Wat is er?'
`Ik ben ingevroren omdat....Nee laat maar.' De tranen rolden nu over haar wangen.
`Sorry.'
`Geeft niets. Wanneer ben jij ingevroren?'
`twee jaar na jou, 2008. Ik had een nier aandoening die niet genezen kon worden.'


Heb het nog niet echt nagelopen.

[KIET]

Geweldig!
Dat herschrijven was zeker geen slecht idee. Je hebt het een stuk uitgebreider geschreven en het dialooggedeelte iets minder overheersend gemaakt. Het is nog steeds mooi en vlot geschreven, en het aatal fouten heb je ook al redelijk sterk terug weten te brengen.

Nou is lof natuurlijk altijd mooi, maar van commentaar leer je het meest dus...
- Je loopt nog steeds een beetje te hannessen met de gesproken zinnen en de normale tekst, en de overgang hierin. Zie hier nog even het commentaar wat ik in het andere topic heb geschreven, en als ik je een tip mag geven: pak er eens een (goed) boek bij en let dan voornamelijk op de alinea's met gesproken zinnen en informatieve tekst - en die overgang hiervan. Het lezen van boeken is een zeer belangrijk onderdeel van het 'netjes' kunnen schrijven
- Hoofdletters willen nog steeds nog wel eens ontbreken
- Een aantal woorden had je los van elkaar gezet, terwijl ze gewoon aan elkaar mogen: nier aandoening - nieraandoening. Zo waren er nog een paar maar die kan ik niet zo snel terug vinden. Als je het niet zeker weet of het kan, moet je het gewoon in word intypen en dan merk je het vanzelf wel of je er een rode lijn onderkrijgt of niet.
- 'Opeens' is in de meeste verhalen, net zoals 'plotseling', niet één van de beste woorden om een zin mee te beginnen. Een voorbeeld:
`Verder ligt er een ketting, je horloge en een brief die je moeder heeft nagelaten.'
Opeens werden Mark zijn ogen vochtig. Hij heeft er helemaal niet bij stilgestaan dat zijn moeder nu niet meer zou leven.
Dit zou beter kunnen zijn:
`Verder ligt er een ketting, je horloge en een brief die je moeder heeft nagelaten.'
Mark werd even stil en merkte dat zijn ogen vochtig begonnen te worden. Hij had er helemaal niet bij stilgestaan etc.
- Dit viel me even incidenteel op: het laatste woord van de eerste alinea in het eerste stukje is 'oplopen'. Gezien de zinsbouw zou het mss beter zijn om daar 'op kwamen lopen' van te maken.
- Je schrijft dat Mark wakker wordt onder een felle lamp, en later schrijf je dat de vloer nogal glad is. Voor iemand die 200 jaar in het ijs heeft gezeten lijkt het me niet zo'n succes om hem bij te laten komen met een felle lamp die in zijn in 200 jaar niet gebruikte ogen schijnt. En als je dan vervolgens versuft over een gladde vloer moet rondlopen... Het is op zich niet fout, maar het is misschien geen verkeerd idee om over dat soort dingen naar te denken. Het is net zoiets als dat je een verhaal zou schrijven over een meisje dat verkracht is en diezelfde avond onder eigen wil met een ander het bed weer induikt: het kan opzich wel, maar het komt niet erg logisch over (dit was het eerste de beste voorbeeld wat in mij opkwam, ik had mss een iets subtieler voorbeeld moeten verzinnen )
- De laatste opmerking betreft het laatste stuk van het tweede stuk. Je hebt heel mooi met die witregels gewerkt, dat moet ik je nageven, maar je begint dat stuk in de eetzaal op zo'n manier dat het gedurende een te lang stuk nog lijkt alsof Mark nog in zijn kamer zit. Dit zaait even wat verwarring als die Melissa bij hem komt zitten (ik vroeg me namelijk af waarom zij zomaar bij iemand de kamer binnen kwam lopen met de vraag of zij bij hem mocht komen zitten), omdat pas later blijkt dat hij in de openbare eetzaal zit. Als je van locatie veranderd, laat dat zo snel mogelijk weten in het verhaal - bij voorkeur in de eerste of tweede zin al. Dit voorkomt verwarring.

Zoals ik al eerder had gezegd: hoe langer je schrijft, hoe beter je er in wordt en ik denk dat dit bij jou ook zeker het geval zal zijn. Het verhaal is geweldig, alleen je schrijfstijl moet nog een beetje bijgeschaafd worden. Het zou geen slecht idee zijn om een zogenaamde beta-lezer in te schakelen: iemand (meestal een kennis/vriend/kameraad - hoe je het ook wilt noemen) die je helpt om je schrijfstijl bij te schaven door de fouten aan te stippen en je eventueel tips over het plot, bepaalde stukken of personages kan geven.

Dat je het hergeschreven hebt is niet eens zo'n hele slechte zet geweest: ikzelf herschrijf mijn verhalen soms tot drie keer toe. Meestal schrijf ik het eerst op papier, dan typ ik het uit op de pc waarbij ik gelijk al veranderingen kan invoeren, en dan typ ik het (soms wel, soms ook niet overigens en dan lees ik het gewoon door om de fouten eruit te halen) daarna nog eens over. Ik vind het overigens wel jammer dat jou sf-verhaal wel zo goed wordt ontvangen, en het mijne niet Maar dat zal wel aan hetgene liggen waarop ik mijn verhalen heb gebaseerd.

Maar, boven dit alles, ga vooral door met (zo) schrijven, en doe dit in je eigen tempo op je eigen manier. Ik kijk in ieder geval uit naar het volgende deel

Bedankt voor het commentaar! Ik zal ze zeker gebruiken.

Ik herschrijf stukje erg vaak, en merk dat ik steeds iets beter word in het schrijven. Een Beta-lezer heb ik inmiddels gevonden, maar ik had gisteren natuurlijk beloofd hier nog een stukje te plaatsen.

Ik sta er eerlijk gezegd ook best van te kijken dat mijn verhaal goed word ontvangen. Toen ik voor het eerst schreef was het 3x niks, maar nu merk ik dat het het waard is om door te zetten. Het geeft me een flinke motivatie-boost, en ik weet nu zeker dat ik een nieuwe hobbie heb gevonden.

Ik was overigens niet echt iemand die graag las, maar mijn vriendin heeft me om weten te praten. Ik heb nu al aardig wat boekjes doorgelezen, en ik merk dat dat ook zeer goed helpt. Vanavond zal ik eens goed gaan letten op hoe de "professionele"-schrijvers iets aanpakken.

Ik moet inderdaad ook even opletten dat het verhaal logisch blijft. Echter was ik nu zo in een "schrijf-trance" dat ik in één stuk door tikte. Ik denk dat dit ook vanzelf komt. En een beta-lezer zal daar ook handig voor zijn.

[KIET]

In dat geval heb ik (bijna) niets gezegd

Een hobby is overigens iets wat je doet voor je eigen ontspanning, niet voor het vermaak van anderen Er reageert dan weliswaar geen hond (ook geen forumer trouwens) op mijn verhaal, maar dan is voor mij de motivatie nog niet weg: ik blijf gewoon doorgaan met schrijven omdat ik het leuk vind Als anderen het leuk/goed vinden is dat mooi meegenomen.

[duivelaartje]

Ik ben het met KIET-2 eens.
Door dat herschrijven is het echt een goed verhaal geworden. Echt heel prettig om te lezen. Is er nog een vervolg op het verhaal?

Uiteraard klopt het wat jullie zeggen, maar het is leuk om te horen dat mensen het verhaal leuk vinden, en prettig vinden om te lezen. Dat geeft toch een soort van motivatie-boost, waardoor je nog meer zin krijgt in het schrijven van een verhaal en je echt merkt dat je er steeds ietsjes beter in word. Uiteraard was ik er ook mee doorgegaan als mensen negatieve reacties hadden gegeven.

Uiteraard komt er een vervolg van het verhaal, het kan alleen wel even duren voordat ik weer post. Ik ga nu werken aan mijn stijl en let daarbij goed op de puntjes van KIET-2. Pas als ik een mooi, zo goed als foutloos verhaal heb zal ik hem hier weer posten (het kan zijn dan het verhaal dan weer van top tot teen herschreven is ).

[KIET]

Voordat je op grote schaal wijzingen gaat uitvoeren (lees: het geheel gaat herschrijven) is het misschien handig (en allicht leuk 'voor later') om de originele versie(s) steeds intact te laten. Als je het dan achteraf blijkt dat een eerdere versie beter is, dan heb je die altijd nog tenminste. Nieuwer hoeft namelijk niet altijd ook beter te zijn Meestal wel overigens. Ik bewaar tenminste wel altijd mijn vorige versies.

Over mijn eigen werk gesproken: omdat dit verhaal kennelijk goed in smaak valt en het mijne niet (of althans, niemand heeft erop gereageerd) wilde ik jullie vragen of jullie er misschien een mening over konden geven. Ik geef zelf wel veel tips en meningen, maar ik ontvang ze jammer genoeg nooit. Nou wil ik niet mijn werk met dat van [AuC] gaan vergelijken (ieder zijn eigen schrijfstijl ) maar aangezien mijn schrijfsel ook sf is...

Het is een aantal topics naar beneden terug te vinden, of via deze link, wat een slag sneller gaat. De witregels en alinea's kloppen niet helemaal vanwege de manier waarop het forum de tekst opmaakt (in word klopt het wel). Of het door jullie leuk gevonden wordt of niet, het geeft in ieder geval weer wat mijn schrijfstijl is Mss dat je daar ook wat aan hebt