ongrijpbaar

[annia]

Ik heb geen mond, fluisterde ze zachtjes. Haar eigen stem verraadde haar, sneed zich een weg door haar lichaam. Het is de mijne niet, fluisterde ze, mijn stem is de mijne niet. Haar hart bonsde in haar keel, door alles heen, ze voelde dat haar maag in opstand kwam. Elke seconde leek een eeuwigheid, de reactie was van groot belang. Ze probeerde de ander te peilen met haar ogen. Als hij nu over seksueel misbruik of mishandeling begint zal ze sterven, zal het woord aansteller haar hoofd vertrappen, haar ogen uitrukken en zal er enkel ruis zijn. Niets van dit alles, niets is haar ooit gebeurd. Toch leeft ze niet, niet werkelijk, altijd als ze er is, is ze er nooit. Haar gedachtes vliegen nooit, enkel in haar, of in een van de andere werelden. Niemand zal het ooit begrijpen, hoe alles langs haar heen draaft en doet en ze geen invloed heeft. Niets kan vastpakken zonder te breken, te verpletteren. Soms niet eens kan zien, niet kan luisteren, niet kan horen, monden zien bewegen maar de woorden te ver weg. Vang me breng me terug waar jij bent, laat me met rust het is daar vol van dingen waar ik niets van begrijp. Ontastbaar roepen ze me willen me grijpen me doden en verwonden, mijn ogen uitprikken en mijn lach omzetten in vernedering. Ik wil dat je met me meekomt, meekomt daar waar ik ben, ik wil dat iemand komt waar ik ben. Dat de woorden komen stromen in de vorm van vlinders, en jij ze vangt met je vlindernetje, omdat ze dicht bij moeten blijven. Dat je naast me zit en ziet en hoort, en dat ik zwijg en blind ben. Ik heb geschreeuwd in stilte, mijn oren zijn doof geworden, de jouwe vol vreugde. Daar ga je dan, zoals ik wist dat je zou gaan. Ik zou willen dat ik stierf en dat ik van jou droom en dat je gelukkig wordt en dat ik van je droom. Ik zou willen dat je bij me kwam, mij, bij mij.

Ze had geen mond , ze wist dat en ze glimlachte. Op zijn bezorgde vraag of het wel ging, omdat ze zo raar fluisterde, antwoordde ze: ‘het gaat goed’........met haar gestolen stem.

Graag aanhalingstekens om gesproken tekst heen.

Interpunctie, da's duidelijke taal [moest even ]

Leuk stukje, beetje deprimerend. Misschien ietwat snel, maar als ik daar commentaar op ga leveren verwijt ik de ketel dat ik zwart zie...

De puntjes in je laatste alinea zijn ERG jammer.

Grim

[duivelaartje]

Ik volg het niet helemaal... Misschien moet ik het straks nog maar eens lezen. Ik zit niet met mijn gedachten hier, denk ik...

Duivelaartje

[Zut Alors!]

prachtig verwoord.

De interpunctie, en dan nog dat je af en toe van tijd verandert. Op zich niet zo'n punt maar misschien dan een entertje ertussen oid.
iets teveel puntjes...

prachtig.

[Nijn*]

Mooi geschreven, wel droevig, maar mooi..
Die puntjes op het eind zijn inderdaad erg jammer, drie waren genoeg geweest, of anders een komma. Tja, ik vind de interpunctie hier eigenlijk niet zo erg..maar goed, kan aan mij liggen.

Nijn* - Waar zit jij dan met je gedachten Duivelaartje?

Nijn* schreef op 19-09-2004 @ 20:37 :

Nijn* - Waar zit jij dan met je gedachten Duivelaartje?

Must resist, mag niet zeggen

Grim

[duivelaartje]

Ik heb het nog maar eens gelezen. Volgende keer alsjeblieft goede interpunctie, want dit leest voor geen meter. Maar het verhaal zelf is ok! Wel erg droevig. Maar wel mooi gedaan.

Twee keer lezen helpt!

Duivelaartje - Ohw... ergens.