Hoe zijn jullie hier mee omgegaan?

[Anno 1986]

hallo allemaal,

Ik ben bijna een jaar opgenomen geweest, en heb hier heel hard aan mezelf gewerkt. Zo hard, dat ik niet eens door heb gehad hoe vreemd het eigenlijk is, om opgenomen te zijn. Nu ik weer thuis ben, en mijn leven weer op orde heb komt dit boven. Ik voel me soms opeens heel anders en heb het idee dat ik het allemaal nog moet 'verwerken.' Het is niet niets wat je in ene over je heen krijgt. De tijd is zo snel gegaan, en nu opeens kotm dat allemaal omhoog.

Erover praten met pscyhologes of hulpverleners helpt mij niet zo. Ik kan het gevoel niet goed omschrijven, en ik weet zelf heel goed dat het niet meer dan logisch is, dat je nog dagelijks aan deze ervaring terug zal denken. Vaak vind ik het ook niet erg, maar soms vind ik het opeens allemaal teveel worden, en veranderd het mijn stemming.

Mijn vraag; zijn er meer mensen die dit hebben ervaren na een opname, en hoe zijn jullie hiermee om gegaan?

Grtjs!

[coopergirl]

Persoonlijk heb ik geen ervaring met hetgeen jij beschrijft, maar het lijkt me logisch te verklaren.. Je hebt een periode in een besloten/ beschermende woonomgeving gewoond met veel structuur, wanneer je dan in een andere omgeving wordt geplaatst, is dat 'wennen'. Wellicht kun je aangeven bij ouders/ andere inwonende dat je moeite hebt met de omschakeling zodat ze (meer) rekening met je kunnen houden...

Take care of yourself

Afz. Joyz

[Anno 1986]

Dat klopt wel wat je beschrijft, maar ik ben inmiddels alweer een half jaar thuis. In het begin was het inderdaad heel erg wennen, had ik ook een enorme terugval door die omschakeling. Dat wisten mijn ouders en zussen ook. Maar nu gaat het weer prima, voel ik mij op mij gemak thuis, etc. Maar op de één of and're manier heeft die opname zo'n impact op me gemaakt, dat ik dat merk wanneer ik eraan terugdenk. En daar weet ik mij soms echt geen raad mee!

Grtjs.

Zo'n opname heeft ook impact...ik denk dat dat heel logisch is...

Heb je nog contact met mensen uit de instelling waar je opgenomen bent geweest? Of met andere mensen die opgenomen zijn geweest? Misschien kan je er met hen over praten?

[Eend]

Hmm, ik herken dit gevoel heel goed. Ik had het ook wel moeilijk om naar huis te gaan. Je leert daar mensen kennen en bent hecht met ze aan het werk en opeens moet je er weg. Het is een veilige omgeving en het raakt vaak te vertrouwd, zodat je het gevoel krijgt dat de kliniek normaal is en in het weekend thuis zijn een soort 'feest' is. Het is een weekendje uit.
Therapie was af en toe zwaar, maar dat mocht zwaar zijn en je mocht aangeven als het even niet meer ging. In de harde buitenwereld is het andersom. Als je aangeeft dat het niet gaat wordt er vaak wel kinderachtig geroddeld of weet ik veel wat er gebeurd. In ieder geval heb je dat in een kliniek niet.

Ik heb er ook een lange tijd last van gehad, maar ik denk dat je gewoon je leven weer op moet gaan pakken. Ik heb nu elke dag wel iets leuks te doen en als ik nu denk of ik nog opgenomen wil worden, dan zeg ik nee, want dan zou ik alles moeten gaan missen. De tijden waren leuk, apart en leerzaam, maar nu moet ik echt verder en ik kan het ook. Ik ben veranderd en dat is een heel positief punt. Ik lig nu veel leuker in de groep en ik hou enorm van gezelligheid.
Laatst werd ik voor crisis nog kort opgenomen, maar ik haatte het echt enorm. Zo opgesloten en zo gebonden aan regels. Ik snapte niet dat ik me daar ooit veilig in had gevoeld!

Hopelijk gebeurd het bij jou ook zo Geniet van de mooie momenten die je hebt gehad, maar ook zeker van de mooie momenten die nog zullen komen!

[Anno 1986]

Bedankt voor de reacties...
Het is ook zeker niet dat ik het mis, die opname. Want niets is gekker dan vrijwillig je eigen vrijheid af te laten pakken. Niets is vreemder, of ik heb al het vreemde nog niet ontdekt...

Contacten met medecliënten heb ik nog wel, maar met mate. Ik kan er niet teveel in gaan zitten omdat vele daar geneigt waren om met alle klachten naar me toe te komen. Daar ben ik nog te 'labiel' voor, dus daar wil ik voor oppassen....

Nouja, ik ga maar genieten van de vakantie, en zien waar het me brengt.

Grtjs!

[Quiana]

Hmm; er zijn/is nazorggroepen/begeleiding daarvoor, toch..?

Het lijkt me niet meer dan logisch dat het vreemd aanvoelt ed,
dat je er weer aan moet wennen misschien. Een opname is ook
niet niks, zeker niet als het zo'n lange tijd is...