[verhaal] Eva

[DarkCat]

Een verlangende Eva in mijn armen, wat moest ik hiermee? Ja, ik verlangde ook naar haar, maar hield ik ook van haar? Ooit wist ze me te verleiden tot een kus, een door mij tot op het bot geidealiseerde kus, die niets meer bleek te zijn dan mislukt, dronken gelebber. Maar het was zij, die mij kuste, en daarom was het mooi. Of niet?
Mijn liefde lag bij mijn Edwin, mijn soms harde, ongeintereseerde engel Edwin. Ik had gehuild om hem, gevast om hem, bijna gebeden om hem. Ondanks de pijn in mijn hart om de dingen die hij gedaan had, hield ik van hem zoals ik nooit eerder van iemand gehouden had. Vele mooie en lieve mensen kwamen voorbij, maar geen van hen kon mijn hart stelen uit de handen van Edwin.
En nu was er Eva. Lieve, mooie Eva, die ik niet vertrouwen kon. Ik pijnigde mijn hersens, want ze kon niet meer zijn dan een mensgeworden visualisatie van mijn eeuwige hoop, dat er ooit nog eens iemand zou zijn die mij zou redden van het kwaad, dat ik grotendeels zelf veroorzaakt had. Ik kon niet echt van haar houden, ik kon dat niet toelaten, want de kans was groot dat ik zelfs in mijn dromen tegen mijzelf loog. Dus hingen we om elkaar heen, als twee katten rond een schoteltje melk waarvan ze weten dat ze niet mogen drinken.
Ondertussen was Edwin ver te zoeken. Dit was mijn eigen schuld, gezien ik met tranende ogen aan mijn lief had toegegeven met Eva gezoend te hebben, terwijl ik hem eerder al speels had laten merken haar leuk te vinden. Mijn engel vergaf mij, maar zei verder geen woord en verdween chagrijnig in het niets, en liet mij en Eva over. En zo lag ik nachten wakker, in mijn eentje, de balken van mijn plafond tellend, mezelf af te vragen wat ik moest doen. Ik kon mijn engel niet verlaten, ook al had ik mijn afhankelijkheid en verbintenis al tijden eerder aan een nylon draadje gehangen. Maar alsnog, had ik zelf gekozen voor mijn relatie met hem, en kon ik dit niet zomaar verbreken om een Eva waarvan ik misschien niet eens echt hield.
Edwin had me pijn gedaan, had me verlaten, ondanks dat ik degene was die besloot weg te gaan. Na drie keer proberen, wist ik dat ik mezelf aan banden moest leggen, om met hem te kunnen overleven. En het leven met hem ging dit keer prima, totdat er Eva was. Eva, mijn naieve verlangen naar pure liefde waarvan ik allang wist dat het niet bestond, Eva, mijn hoop op begrip, aandacht en het delen van emoties die ik diep had weggestopt.
Maar hield ik van haar? Er was een keuze die ik moest maken, die onmogelijk was. Hoe kon ik kiezen tussen twee engelen, die zo van elkaar verschilden, en allebei een stukje van mijn hart droegen? Ik kon mijn hart niet delen, want als men een hart scheurt, gaat het bloeden. Dertig keer nam ik een beslissing, Edwin en Eva, allebei de helft. Nog steeds hield ik mijzelf voor dat Eva slechts een droom was, een naief ideaal, dat alleen bestond uit mijn eigen verlangens, maar ze had allang mijn hoofd overhoop gespit en zit genesteld in mijn gedachten die dag na dag door mijn hoofd raasden.
Toen de razernij bij gebrek aan nieuwe informatie ophield, en mijn gedachten nog steeds besluiteloos stil stonden als een plas water op een windstille ochtend, pakte ik voorzichtig mijn tas. Na drie dagen zat hij eindelijk zo vol, dat ik hem amper dicht kreeg. Ik pakte mijn jas, mijn laatste spullen, en liet de deur met een klik in het slot vallen. In de trein was het stil, het was alsof iedereen wist, wat ik gedaan had. Tijd verstreek, en uiteindelijk kreeg ik via onbetrouwbare bronnen te horen, dat Edwin en Eva samen waren gaan wonen. Rust viel als een deken over mijn schouders.

leuk geschreven, grappig, maar ik heb wel es leukere van je gelezen.
Het eind is wel erg grappig, dat Edwin en Eva gaan samenwonen

gefeliciteerd met je verjaardag!

[DarkCat]

vleermuissie schreef:
leuk geschreven, grappig, maar ik heb wel es leukere van je gelezen.
Het eind is wel erg grappig, dat Edwin en Eva gaan samenwonen

gefeliciteerd met je verjaardag!

Tis helemaal niet grappig In ieder geval, dat vind ik..

DarkCat schreef:
Tis helemaal niet grappig In ieder geval, dat vind ik..

nee, idd, voor jou denk ik niet, maar voor mij, als domme lezer zijnde,klinkt het wel grappig dat jou 2 engelen gaan samenwonen...

[DarkCat]

vleermuissie schreef:
nee, idd, voor jou denk ik niet, maar voor mij, als domme lezer zijnde,klinkt het wel grappig dat jou 2 engelen gaan samenwonen...

De bedoeling was dat het geen grappig verhaal zou worden, maar eerder een beetje 'aangrijpend'.. de lezer moet worden meegesleurd..

[Aurora]

Je schrijft zo mooi *snik*

[NecroDopey]

Ik snap het einde niet helemaal. Waarom voor het motto 'beter niets dan iets' kiezen terwijl ze zowiezo niets te verliezen heeft als ze bij de een of ander blijft? Natuurlijk is wegrennen altijd de makkelijkste oplossing maar als ze bewust voor Edwin heeft gekozen na zoveel wikken en wegen dan boeit het toch niet dat Eva in haar leven is? En vice versa natuurlijk. Juist doordat ze er zo lang en bewust mee bezig is geweest, een sterker personage is geworden zou ze niet weg hoeven te rennen. Verbaast me dat ze zo luchtig afscheid neemt van haar verleden.
Daarnaast vond ik het ook wel humoristisch ipv meelevend dat die twee opeens samen gaan wonen. Soort van leedvermaak, ondanks dat de hoofdpersonage er rust in vindt.

Verder vind ik het een mooi verhaal, gedachtengangen goed tegen elkaar neergezet zonder dat het warrig wordt. Bleef wel geboeid lezen, desondanks dit soort onderwerpen niet mijn thing zokm
Een erg lelijke zin vind ik "Dertig keer nam ik een beslissing, Edwin en Eva, allebei de helft." Wat bedoel je hiermee?

Het grappige wat mensen in dit verhaal lezen is waarschijnlijk de ironie die er, wat jij zelf ook beweert, toch in zit. We hebben een besluiteloos iemand die van Edwin houdt, maar toch ook Eva wilt hebben. Ze twijfelt net zo lang totdat ze alles om zich heen verziekt en de twee anderen er met elkaar vandoor gaan.
Niet leuk, wel grappig.

Toch hoef je niet bang te zijn dat je verhaal een lachertje is, een absurde aanéénschakeling van grappen, grollen en gein. Je stijl, met af en toe uitzonderlijk lange zinnen, waarin een lezer drie keer struikelt voordat hij of zij het einde bereikt heeft, waardoor herlezen eerder een verplichting dan een optie is, een beetje zoals bij deze zin, zorgt ervoor dat je wel een sfeer weet neer te zetten die het mogelijke lachen in de kiem smoort en daar een sober gevoel van medelijden voor in de plaats zet. Je beeldspraak(de katten met de melk en het verscheurde hart) is goed.

Wat ik echter jammer vind, erg jammer zelfs, is dat je vertelt, en niet verhaalt. Toen ik pas begon met mijn verhalen op internet te zetten was er iemand die tot mij kwam. Hij sprak tot mij de heilige woorden "show, don't tell", en zag dat het goed was.
Wat hij, en ik, hiermee bedoelt, is dat je de dingen niet droog moet vertellen, zoals je hier doet. Laat het gebeuren, zodat de lezer het ziet en het aan zichzelf verteld.

Het is beter om te laten zien dat iemand met een gebukte rug door donkere, koude straten sloft, terwijl weemoedige tranen een baan trekken door de bestofde wangen, dan dat je verteld dat 'Harry zich niet helemaal toppie voelde'. Dit is natuurlijk een extreem voorbeeld dat jouw verhaal geen recht doet, maar je begrijpt wat ik bedoel.

In alle opwinding ben ik compleet vergeten te letten op spelfouten, maar volgens mij zaten ze er niet tot weinig in. Misschien hier en daar nog wat geworstel met komma's en punten, maar c'est tout.

LUH-3417

En gefeliciteerd met je verjaardag natuurlijk.

LUH-3417

[DarkCat]

NecroDopey schreef:
Een erg lelijke zin vind ik "Dertig keer nam ik een beslissing, Edwin en Eva, allebei de helft." Wat bedoel je hiermee?

15 voor Edwin, 15 voor Eva.

[DarkCat]

LUH-3417 schreef:
[mening]

Het idee achter het verhaal is, dat als je echt niet kunt kiezen, soms beter voor niets kunt kiezen. De hoofdpersoon was niet gelukkig geworden, met geen van beide engelen.
Ja, ik weet het, de zinnen zijn lang. De zinnen zijn de gedachten van de ik-figuur, die maar blijven doorlopen. Ik had ze moeten inkorten om de leesbaarheid te bevorderen, maar ik ben lui

Je hebt eigenlijk wel gelijk, dat het meer een verteld stukje is dan een verhaal. Daarom staat er stiekem ook geen [verhaal] voor de titel.

Cat (jarig, ik weet het)

"Het idee achter het verhaal is, dat als je echt niet kunt kiezen, soms beter voor niets kunt kiezen. De hoofdpersoon was niet gelukkig geworden, met geen van beide engelen."

Dat ze niet gelukkig kon worden met één van beiden kan ik aardig goed terugvinden in het verhaal, maar ik heb niet het idee dat het 'niet kiezen' een bewuste keuze was, maar dat ze gewoon bleef twijfelen totdat de tijd haar oordeel geveld had. Moet ik dat vinden in het op reis gaan/weggaan op het laatst?

LUH-3417

[DarkCat]

LUH-3417 schreef:
Dat ze niet gelukkig kon worden met één van beiden kan ik aardig goed terugvinden in het verhaal, maar ik heb niet het idee dat het 'niet kiezen' een bewuste keuze was, maar dat ze gewoon bleef twijfelen totdat de tijd haar oordeel geveld had. Moet ik dat vinden in het op reis gaan/weggaan op het laatst?

Het was geen bewuste keuze, maar meer wanhoop, denk ik. Het verhaal liep gewoon zo, toen ik schreef

[Mysterons]

ik vind het mooi.. alleen het einde vind ik jammer. ze gaan samenwonen.. maar houden ze dan ook van elkaar of gaan ze gewoon samenwonen? en ik vind het minder dat de namen alletwee met de zelfde letter beginnen, en omdat ik eva een mooie naam vind, vind ik dat edwin anders moet heten . misschien was het wel expres maar ik vind het minder mooi denk ik.