Zelf ben ik eigenlijk nooit zenuwachtig. Vroeger wel, echt heel erg. Een drama was dat. Maar omdat ik het nu zo vaak gedaan heb, vind ik het niet erg meer.
Bij mij hielp het heel erg om gewoon te denken: ik ga nu niet iets presenteren, nee, ik ga die mensen gewoon iets VERTELLEN. Gewoon, iets waar ik veel vanaf weet. En dat dat toevallig 'presentatie' of 'spreekbeurt' heet, moet je niet aan denken. Ik zou ook nooit de spreekbeurt/presentatie tot in de details uit gaan schrijven, je kunt veel beter ter plekke zinnen formuleren. Dan komt het er stukken natuurlijker uit. Geeft niks als je het ff niet weet, ik zeg ook wel eens: 'ik bedoel, ehhh, hoe zeg je dat' maar als je dan daarna gewoon verder praat, geeft dat echt niet. Leraren zeggen vaak dat ik heel 'natuurlijk' en levendig presenteer, nou, dat komt dus daardoor denk ik. Als je veel over het onderwerp van je spreekbeurt gelezen en geschreven hebt, en je interesseert je voor het onderwerp, dan zul je merken dat je het zelfs graag wíl vertellen. Omdat je er zoveel vanaf weet en omdat het interessant is. Tenminste, zo werkt het bij mij..