Getwijfel en gehuil

[Larou]

Nu de tekst nog. Ik hou hier helemaal niet van, maar wie weet heeft het zin.

Ik ga er altijd van uit dat ik volkomen normaal ben en overal best zelfs uit kan komen. Er is soms verdriet maar iedereen heeft soms verdriet - er zijn soms problemen maar die zijn by far niet belangrijk genoeg om er dramatisch over te doen. Ik ben eigenlijk best wel hard tegen mezelf. Een tijd terug zou ik dat niet gezegd hebben, dat ik hard ben voor mezelf, maar ik weet het niet meer zo goed. Ik zet toch wel vaak gevoelens aan de kant omdat ik ze niet belangrijk genoeg vind, geloof ik.
Maar het lijkt wel alsof ik steeds minder aan kan met mezelf, want ik twijfel over alles, ik weet nooit wat goed is. Je moet op je gevoel af gaan maar ik begrijp niet wat ik voel, je moet doen wat je wil maar ik weet niet wat ik wil. Soms kan ik nauwelijks praten omdat ik overal om moet huilen, en ik erger me er verschrikkelijk aan, ik wil dat helemaal niet, ik wil niet janken. Ik weet dat ik controle kan hebben over gevoelens en emoties maar het lukt me niet.
Mijn vriend zei wel eens dat ik dingen vasthou en hij vraagt dan of er onverwerkte gebeurtenissen zijn van vroeger misschien. Ik wees hem altijd af als het gesprek die kant op dreigde te gaan, dan lachte ik dat het zo erg ook weer niet is. Mijn ouders hadden een slecht huwelijk, ze zijn gescheiden, ik heb een paar egocentrische vrienden gehad waarbij ik mezelf misschien wat teveel opzij heb gezet. Maar ik daarvoor naar een psycholoog klinkt me even overdreven in de oren als mensen die een pfeiffertest doen omdat ze twee futloze dagen hebben gehad. Maar misschien heeft hij wel gelijk. Kan iemand hier iets mee?

Ik zei dat ik hier helemaal niet van hou maar eigenlijk wil ik het best wel graag kwijt en lucht dit ook wel op, maar meer praten in het echte leven is zo moeilijk. Ik word er zenuwachtig van omdat ik bang ben dat mensen me een aansteller vinden of egocentrisch omdat ik over mezelf praat. En omdat ik bang ben om te huilen.

Maar goed. Uit interesse, dat janken. Kent iemand dat ook, dat je helemaal niets kan uitbrengen als je je gevoel toelaat, omdat je anders moet huilen? Vandaag moest ik nog huilen omdat ik 'papa loop toch niet zo snel' hoorde. Ook als ik boos ben op een politieagent, of als ik gewoon even volkomen nuchter wil zeggen dat ik vind dat een vriend me verwaarloost. Het is zo vervelend:/, alles wordt er zo dramatisch door.

1. Het is niet erg om te huilen en je kwetsbaarheid te tonen.
2. Jouw gevoelens zijn wel degelijk belangrijk en horen niet opzij geschoven of beheerst te worden.
3. Als iets moeilijk is, probeer het dan als een uitdaging te zien.

Dus

[kiddin]

wow dat klinkt echt zoals ik!
Bij mij zijn er wel wat dingen gebeurt de afgelopen tijd dus ik kan wel een rede aanwijzen, kun jij dat ook? Ook over de scheiding van mn ouders trouwens, maar als je dat wilt weten moet je maar even pmen
En over dat huilen, ik hou ook altijd alles voor mezelf. Maar nu was het laatst zo erg dat ik letterlijk in huilen uitgebarsten ben. Ik heb toen wel gemerkt dat echt wel mensen zijn die me graag helpen en naar me luisteren. En nu wordt het al steeds makkelijker en kan ik erover praten zonder (keihard) te huilen.

[Mara]

@********: Ik herken het wel en hoewel het natuurlijk niet erg is om te huilen is het uitermate frustrerend om bijna óveral bij te moeten huilen.

[Fantôme]

Herkenning!
ik huil ook véél sneller dan me lief is waardoor iets meteen een heel drama wordt... want ja, als iemand begint te huilen moet er toch wel heel wat aan de hand zijn...? Bij de meeste mensen is dat zo denk ik, bij mij is dat vaak niet eens het geval. Ik kan gaan huilen om frustratie (zoals enkele weken geleden, ik had een soort van 'conflict' met iemand op mn school hier, maar zij is niet Nederlands dus in het engels spreken (internationale course) en ik kon maar niet de woorden vinden om het haar uit te leggen... uit frustratie/onmacht begon ik gewoon te huilen en inhouden kan ik dan niet... zo frustrerend! ik wou dat er een cursus bestond waar je kon leren het huilen te onderdrukken. Ik ben bang dat ik op gegeven moment niet meer serieus genomen wordt.
Waarschijnlijk is huilen bij mij echt de eerste manier om te uiten dat iets me niet lekker zit vóórdat ik er goed over kan praten. Weet niet precies hoe het zit, maar ik huil ook regelmatig (soms echt maar voor een paar seconden) als ik alleen ben, vóórdat ik ergens goed over na kan denken of het op een rijtje kan zetten .


Bij mij is het enerzijds niet dat ik dingen opkrop en anderzijds wel. het ligt aan het soort problemen en aan de mensen. Als ik denk dat iemand mn problemen 'logisch en begrijpelijk' zal vinden en het dus zou 'goedkeuren' dat ik ermee zit, dan vertel ik het, als ik hieraan twijfel, dan hou ik het voor mezelf. En laat dat nu net mn probleem zijn de laatste tijd. Ik weet niet meer goed wát ik wáárom voel en of mijn gevoelens om een bepaalde situatie nu wel zo terecht zijn
Ik denk dat het voor mij (en misschien voor jou?) zou helpen om gevoelens eerder te herkennen en beter te kunnen inzien waar ze vandaan komen zodat ik dit kan uitdrukken met woorden ipv met tranen (welke volgens mijn, in mijn geval vaak een tegen van frustratie en machteloosheid zijn)

Het gekke is dat ik wel 'goed' met anderen kan praten en bijv. RET kan toepassen, maar dit bij mijzelf niet goed lukt. Ik vind het ook soms moeilijk om te bedenken welke 'gedachten' terecht zijn en welke niet, maar misschien moet ik mezelf dat helemaal niet afvragen ofzo...

[Nona]

Iedereen heeft inderdaad van die perioden. En iedereen heeft dingen uit het verleden die hem dwars zitten. Maar dat iedereen wel iets heeft betekent niet dat jouw problemen niet belangrijk zijn, dat je er niet over hoeft te praten of dat je er geen hulp bij mag vragen. Jouw gevoelens en problemen zijn minstens zo belangrijk als die van anderen. En ook al gaat het maar bij het minste of geringste even fout, dat betekent niet dat je alles maar weg moet stoppen. Soms kun je dingen gewoon even niet hebben, vaak komt het door meerdere dingen, maar wegstoppen heeft geen nut, daar los je niets mee op.

Er zijn mensen die snel hun mond open trekken als het even tegenzit, maar dat betekent niet dat je meteen een dramaqueen bent als dingen je even teveel worden. Niet alles hoeft zo belangrijk te lijken voor de buitenwereld, als jij je eens kut voelt zal iedereen denk ik kunnen erkennen dat zelf wel eens te hebben, zelfs als het om bijna niets is (maar ik denk helemaal niet dat het om bijna niets is). Dus vertel het gewoon een keertje en accepteer die arm om je heen.

Ik herken er ook wel veel in.
Net als bij jou gaan mijn ouders ook scheiden dus voor mij is het nog wat verser.
Ik krop ook vaak emoties op maar toen ik dat hoorde knapte ik. Dat heeft veel voor mij losgemaakt en doordat het allemaal heel diep zat, heb ik er ook over nagedacht om naar een psycholoog te gaan.
Nu denk ik dat het niet nodig is, dat ik me wel red. Ik zou het waarschijnlijk alleen doen om de ervaring en dat lijkt me geen goeie reden.
Maar als jij denkt dat het je goed kan doen, wat heb je te verliezen?

Wat betreft dat veel huilen, ik heb juist het tegenovergestelde. Ik kan echt nooit huilen ook al zou ik wel willen. Ik denk: Liever moe zijn van het huilen dan moe zijn van het niet huilen.
En het feit dat je veel huilt, laat ook zien dat je wel je emoties uit.

[Larou]

@Snatch, mensen denken vaak dat als je kunt huilen dat al een hele hoop scheelt omdat je je zou kunnen uiten. Ik weet niet of dat waar is hoor. Het is alleen maar frustrerend omdat mensen tranen niet begrijpen, en woorden wel. Het zware gevoel dat je iets met je meedraagt blijft vaak, tenzij je een heel goed gesprek hebt tussen de tranen door. Ik denk dus niet dat huilen wat toevoegt. Het is natuurlijk wel zo dat mensen eerder doorhebben dat er iets aan de hand is en dus doorvragen, zodat je de gelegenheid krijgt om je te uiten. Heb je daar misschien last van, dat de buitenwereld altijd denkt dat je je prima redt? Anyway, veel sterkte. Gescheidenoudergeneratie zijn we :/.

Als ik denk dat iemand mn problemen 'logisch en begrijpelijk' zal vinden en het dus zou 'goedkeuren' dat ik ermee zit, dan vertel ik het, als ik hieraan twijfel, dan hou ik het voor mezelf. En laat dat nu net mn probleem zijn de laatste tijd. Ik weet niet meer goed wát ik wáárom voel en of mijn gevoelens om een bepaalde situatie nu wel zo terecht zijn

Dat bedoel ik: je voelt je naar, maar je weet niet goed waarom en je kunt het ook niet uitleggen. Ik heb vaak dat ik eigenlijk denk dat ik klem zit in het dénken: dat komt dan doordat anderen vragen wat er aan de hand is. Dan lukt het niet meer om vrolijk te zijn omdat men je dan suspicious aankijkt, en uitleggen wat er is gaat ook niet want dat zit te diep óf er is gewoon helemaal niks.

En dank je Kruimel, je hebt geloof ik gelijk.

[QUOTE=Larou;26491408]@Snatch, mensen denken vaak dat als je kunt huilen dat al een hele hoop scheelt omdat je je zou kunnen uiten. Ik weet niet of dat waar is hoor. Het is alleen maar frustrerend omdat mensen tranen niet begrijpen, en woorden wel. Het zware gevoel dat je iets met je meedraagt blijft vaak, tenzij je een heel goed gesprek hebt tussen de tranen door. Ik denk dus niet dat huilen wat toevoegt. Het is natuurlijk wel zo dat mensen eerder doorhebben dat er iets aan de hand is en dus doorvragen, zodat je de gelegenheid krijgt om je te uiten. Heb je daar misschien last van, dat de buitenwereld altijd denkt dat je je prima redt? Anyway, veel sterkte. Gescheidenoudergeneratie zijn we :/.


Ik denk dat het per persoon verschilt.
Juist omdat ik altijd me goed kan verwoorden en m'n verhaal klaar heb, weten mensen dat er echt iets mis moet zijn als ik huil.
Het klopt dat de buitenwereld altijd denkt dat ik me prima red, juist omdat ik nooit huil en altijd goed kan praten, ook al gaat het over confronterende onderwerpen.

Misschien had ik het wat anders moeten zeggen, ik denk dat het mij vooral oplucht.
En juist als ik moet huilen, hebben ze pas door hoe ik me voel. Daarom betekent het voor mij meer. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat het voor jou vervelend moet zijn.. jij ook sterkte