Heykes, ik weet niemer wat te doen en ik hoop dat jullie me eventjes kunnen helpen, als je dit geen nuttige post vindt wis je 'em maar

.
Zo'n 5 maanden geleden heb ik hier es m'n verhaal gedaan over een jongen waar ik verliefd op was dan kreeg ik jullie raad om ermee te praten. Wat maandag dus gebeurd is, ik was best wel geschrokken, twee weken geleden was ik ziek en toen zat me vriendinnetje alleen met hem op de trein tot hij haar plots middenin een gesprek vertelde dat hij wist dat ik verliefd op em was. Zij mocht mij niks vertellen, wat ze dus gelukkig wel deed

. Nu maandag, toen we van de trein afwaren, waren we nog aan het napraten (wat we altijd doen

) tot we plots heel serieus over relaties begonnen. Hij vroeg me doodserieus of het nog iets kon worden tussen ik en de jongen waar ik verliefd op was (terwijl ik em nooit verteld heb dat ik verliefd was

). Nu ik helemaal in de war enzo, hij vertelde me dat ik zeker en vast moest proberen om vrienden te blijven met die jongen, dat ik nooit kon weten wat er nog zou komen

. Plots begon me vriendin echt hevig te lachen zodat hij een vermoeden kreeg, ze gingen apart staan enne tjah toen vertelde me vriendin hem dat ze haar mond niet had kunnen houden. Dus zij weg en wij jah moesten es serieus praten.
Ik dacht dat zo'n gesprek me zou goed doen wat dus niet zo was. Hij vertelde me dat hij dit al drie maanden wist maar niet tegen me durfde praten over dit onderwerp en het ergste is: moest ik em van in het begin verteld hebben wat ik voor em voelde hij voor mij gekozen zou hebben i.p.v. z'n huidige vriendin

, maar z'n gevoelens voor mij hebben nooit echt de kans gehad om zich volledig te ontwikkelen, hij voelde zich heel schuldig enzo, mareuh hij wil héél zeker vrienden blijven en hij beloofde me dat het niet was omdat hij zich schuldig voelde. HIj zei ook dat hij veel van z'n vriendin in me herkend, enz... Moest hij me nu gewoon verteld hebben dat hij geen gevoelens voor me had denk ik dat ik dit alles beter had kunnen aanvaarden dan nu het geval is. Nu ben ik dus heel in de war naar huis gegaan en de dagen erna wisten we gewoon niemer wat te zeggen tegen elkaar. Ik ben echt bang dat onze vriendschap helemaal naar de knoppen is of is dit normaal, ik ben nog nooit in zo'n situatie terechtgekomen en ik zit er heel erg mee in, ook de gedacht dat we nu samen konden zijn bezorgd me heel wat kopzorgen, ik hoop dat jullie me nog wat raad kunnen geven of jullie ervaringen met me kunnen delen

.
Sorry dat het verhaal zo lang was maar ik moest het even van me af kunnen schrijven

.
xxx
Faith