Liefde je leven?

[miro]

Hoe een topic verneukt kan worden....

[XzeoN]

Dusjcrib schreef op 03-11-2003 @ 19:51:
Voor sommige mensen lijkt het vinden van liefde hun levensdoel. Zonder kan hun leven onmogelijk compleet en bevredigend zijn. Trouwen, kinderen krijgen. Een gezin stichten, daar draait het om. Ook films voeden dit idee, alles wordt opzij gezet voor de liefde, want als het ware liefde is mag je het niet uit je handen laten glippen.

Ik kan er totaal niet inkomen. Ik kan me niet voorstellen dat liefde het belangrijkste in mijn leven is. Ik ben de belangrijkste in mijn leven en een relatie kan er een onderdeel van zijn, maar zou het hét onderdeel zijn.. ik zou het maar benauwend vinden! Daar kan ik nu al last van hebben af en toe.

Hoe zit dat bij jou? Is liefde jouw leven? Als je in de toekomst kijkt kun je jezelf dan alleen gelukkig zien als gezin of juist alleen als alleenwonende vrijgezel of misschien een lat-relatie? En waarom?

Natuurlijk is liefde belangerijk in je leven. Vind ik althans. Maar niet in de zin van een levenspartner. Ik vind het al goed genoeg dat ik ouders en vrienden heb die van mij houden, en vice versa.

Maar om iemand te hebben, een partner dus, om van te houden, en die ook van jou houd is ook heel fijn. Maar essentieel? Nee. Ik denk het niet.

[de abt van sion]

Qimm schreef op 05-11-2003 @ 10:43:
Nee, want ik vind mijn leven veel belangrijker dan liefde. Maar liefde is wel leuk, dús is dát de aanvulling.

Ja, maar onder "leven" versta ik in dit kader niet "in leven blijven", maar het gevoelsleven.

[de abt van sion]

miro schreef op 05-11-2003 @ 13:02:
Hoe een topic verneukt kan worden....

Ja, daar ben jij hard mee bezig.

de abt van sion schreef op 05-11-2003 @ 19:27:
Ja, maar onder "leven" versta ik in dit kader niet "in leven blijven", maar het gevoelsleven.

De rest van de mensheid houdt zich bij de definitie uit het woordenboek.

[de abt van sion]

sarahbressers schreef op 05-11-2003 @ 11:04:
Dat vind ik erg onlogisch klinken - je kunt namelijk best leven zonder te liefhebben, maar je kunt niet liefhebben zonder te leven.

Dat vind ik nu weer onlogisch klinken: ik geloof absoluut niet dat je kunt leven, dat wil zeggen: dat je een gevoelsleven kunt hebben (en dat bedoelde Dusjcrib) zonder lief te hebben.

[miro]

de abt van sion schreef op 05-11-2003 @ 19:27:
Ja, daar ben jij hard mee bezig.

Als je na 1 opmerking een topic al verneukt vindt......


Voel je je aangesproken ofzo?

[muziekvlinder]

ik kan zeker niet zonde liefde leven, van vrienden familie en een vriend, maar het is op dit moment niet zo belangrijk als sommige mensen het beschouwen. ik ga me pas over een paar jaar zorgen maken over of ik met de juiste jongen ben, of ik wil trouwen, of ik kinderen wil etc. op het moment maak ik me weinig druk over de liefde van mn leven

[Qimm]

de abt van sion schreef op 05-11-2003 @ 18:27:
Ja, maar onder "leven" versta ik in dit kader niet "in leven blijven", maar het gevoelsleven.

Ik wou alleen zeggendat mijn gewone leven belangrijker is dan liefde in de zin van een 'partner' Das alleen maar een leuke bijkomstigheid maar geen voorwaarde om een leuk leven te hebben

Vandaag zei een vriend van me..

als liefde makkelijk zou zijn zou het misschien lang niet zo speciaal zijn..

die vond ik het vermelden waard

[JCL]

Ik heb opzich nog nooit een echte vriendin gehad..... Het is niet zo dat je dan echt wat mist ofzo, het is gewoon dat er wel een soort van jah.... je zou het wel graag willen, laat ik het zo zeggen. Ik zou wel kunnen leven zonder, maar ik zou het NOOIT verkiezen.

Dusjcrib,

toen ik dit las dacht ik aan een bepaald nummer. dat zou je eigenlijk is moeten luisteren.

Harry Jekkers --> Ik hou van mij.
(is ook een cabaretversie van. die is ook goed)
als je hem hoort denk ik wel dat je het snapt

Ik vind liefde wel superbelangrijk, maar ik denk dat het inderdaad gewoon een onderdeel van je leven is. Vrienden, sport, lol en school zijn bij mij minstens even belangrijk denk ik.

[Grooveline]

Ik heb nooit liefde gekend, dus nee ik vind liefde vrij waardeloos

[de abt van sion]

Morgan schreef op 05-11-2003 @ 19:29:
De rest van de mensheid houdt zich bij de definitie uit het woordenboek.

Ik ook, want die vorm van leven staat ook onder "leven" in het woordenboek.

[de abt van sion]

Dusjcrib schreef op 06-11-2003 @ 15:14:
Vandaag zei een vriend van me..

als liefde makkelijk zou zijn zou het misschien lang niet zo speciaal zijn..

die vond ik het vermelden waard

Ja, maar liefde ìs gemakkelijk. Alleen de manier waarop mensen met de liefde omgaan, is moeilijk. Omdat ze zich er niet echt aan kunnen of durven overgeven.
Waarom niet? Omdat de liefde bindt. Vastlegt. Ruimte inneemt.
Maar ook - en dat moeten ze leren - ruimte geeft.
En daarin ligt volgens mij nu juist het speciale.

[de abt van sion]

Pearltje schreef op 06-11-2003 @ 19:08:
Ik vind liefde wel superbelangrijk, maar ik denk dat het inderdaad gewoon een onderdeel van je leven is. Vrienden, sport, lol en school zijn bij mij minstens even belangrijk denk ik.

Ja, maar dat zijn toch ook allemaal verschijningsvormen van de liefde. In feite. Vriendschap staat, als het tenminste echte vreindschap is, heel dicht bij de relationele liefde. En hoe kun je je op school thuisvoelen als er geen sprake zou zijn van een vorm van liefde?

de abt van sion schreef op 06-11-2003 @ 19:45:
Ja, maar liefde ìs gemakkelijk. Alleen de manier waarop mensen met de liefde omgaan, is moeilijk. Omdat ze zich er niet echt aan kunnen of durven overgeven.
Waarom niet? Omdat de liefde bindt. Vastlegt. Ruimte inneemt.
Maar ook - en dat moeten ze leren - ruimte geeft.
En daarin ligt volgens mij nu juist het speciale.

Bij mij zit er vooral een ontzettende angst richting liefde omdat het me zo verdomd kwetsbaar maakt om lief te hebben.. Degene die ik liefheb kunnen mij de grond in trappen, dus door zo veel mogelijk mensen op afstand te houden probeer ik dat te beperken. Soms lukt dat niet en dan ga ik onbedoeld toch houden van.. en komt diegene ook echt heel dichtbij. Dan schiet ik af en toe in de stress.. voelt het alsof ik mijn hart heb ontbloot en wacht tot de ander er een mes in jaagt. Al weet ik dat diegene veel eerder zal proberen de wond te dichten dan hem erger te maken.

Het werkt niet logisch.. maar er zijn dingen gebeurd waardoor ik het verdomd moeilijk vind gewoon achteloos van iemand te houden. Het van iemand gaan houden is inderdaad gemakkelijk.. maar eraan toegeven, het durven.. dat vind ik moeilijk.

Gelukkig zit het er gewoon en weet het elke keer weer te winnen van de angst.. en ben ik me er bewust van geworden, dan kan ik er ook wat meer aan doen

Maar die opmerking deed me dus ook wel goed.. het kost altijd moeite om een relatie te behouden. Je bent nu eenmaal met twee personen en beiden heb je je eigen karakter, wat je wil behouden. Dan komen er altijd conflicten.. maar juist dat brengt je dichter bij elkaar..

[de abt van sion]

Dusjcrib schreef op 07-11-2003 @ 00:12:

1) Bij mij zit er vooral een ontzettende angst richting liefde omdat het me zo verdomd kwetsbaar maakt om lief te hebben.. Degene die ik liefheb kunnen mij de grond in trappen, dus door zo veel mogelijk mensen op afstand te houden probeer ik dat te beperken. Soms lukt dat niet en dan ga ik onbedoeld toch houden van.. en komt diegene ook echt heel dichtbij. Dan schiet ik af en toe in de stress.. voelt het alsof ik mijn hart heb ontbloot en wacht tot de ander er een mes in jaagt. Al weet ik dat diegene veel eerder zal proberen de wond te dichten dan hem erger te maken.

2) Het werkt niet logisch.. maar er zijn dingen gebeurd waardoor ik het verdomd moeilijk vind gewoon achteloos van iemand te houden. Het van iemand gaan houden is inderdaad gemakkelijk.. maar eraan toegeven, het durven.. dat vind ik moeilijk.

3) Gelukkig zit het er gewoon en weet het elke keer weer te winnen van de angst.. en ben ik me er bewust van geworden, dan kan ik er ook wat meer aan doen

4) Maar die opmerking deed me dus ook wel goed.. het kost altijd moeite om een relatie te behouden. Je bent nu eenmaal met twee personen en beiden heb je je eigen karakter, wat je wil behouden. Dan komen er altijd conflicten.. maar juist dat brengt je dichter bij elkaar..

1) Kwetsbaar? Ja, maar dat maakt deel uit van de spanning die de liefde ook met zich meebrengt. Soms gaat dat mes in jouw hart, maar wat je je vaak niet realiseert, is dat jij jouw mes soms (ongewild?) ook in andermans hart steekt. Heb je dat nooit meegemaakt? Overigens, in de liefde sta je nooit voor gek. Zet iemand je voor gek, dan staat die persoon in feite zelf voor gek.
2) Ik weet natuurlijk niet welke dingen, en dat gaat me ook niet aan, maar het moeten wel heel erge dingen zijn als je er niet meer in staat zou door zijn om van iemand te houden. Uit eerdere woorden van jou maak ik juist op dat je dat wel kunt, maar je wilt je gewoon nog niet aan één iemand vastleggen. En dat hoeft ook (nog) niet. Dat komt wel, als de tijd er rijp voor is, gaat dat vanzelf.
3) Bij de ware liefde zal de angst verdwijnen. Echt waar, althans daar geloof ik in. Om het heel simpel te stellen, met een voorbeeld: het is net als leren rijden. Als je je rijbewijs pas hebt, enz. enz. Je snapt het wel.
4) O ja, maar je wil er toch niet aan denken dat je een leven lang zoetsappig met elkaar moet gaan zitten kletsen? Zonder vuur, zonder leven, zonder ruzie, die je weer een zo fantastische kans geeft om het weer goed te maken?

Ik weet het zeker, met jou zit het wel goed. Maar jouw "probleem" (het is geen probleem, hoor) is dat je nadenkt. Exact, en dat doen er niet zoveel.

de abt van sion schreef op 07-11-2003 @ 00:28:
1) Kwetsbaar? Ja, maar dat maakt deel uit van de spanning die de liefde ook met zich meebrengt. Soms gaat dat mes in jouw hart, maar wat je je vaak niet realiseert, is dat jij jouw mes soms (ongewild?) ook in andermans hart steekt. Heb je dat nooit meegemaakt? Overigens, in de liefde sta je nooit voor gek. Zet iemand je voor gek, dan staat die persoon in feite zelf voor gek.
2) Ik weet natuurlijk niet welke dingen, en dat gaat me ook niet aan, maar het moeten wel heel erge dingen zijn als je er niet meer in staat zou door zijn om van iemand te houden. Uit eerdere woorden van jou maak ik juist op dat je dat wel kunt, maar je wilt je gewoon nog niet aan één iemand vastleggen. En dat hoeft ook (nog) niet. Dat komt wel, als de tijd er rijp voor is, gaat dat vanzelf.
3) Bij de ware liefde zal de angst verdwijnen. Echt waar, althans daar geloof ik in. Om het heel simpel te stellen, met een voorbeeld: het is net als leren rijden. Als je je rijbewijs pas hebt, enz. enz. Je snapt het wel.
4) O ja, maar je wil er toch niet aan denken dat je een leven lang zoetsappig met elkaar moet gaan zitten kletsen? Zonder vuur, zonder leven, zonder ruzie, die je weer een zo fantastische kans geeft om het weer goed te maken?

Ik weet het zeker, met jou zit het wel goed. Maar jouw "probleem" (het is geen probleem, hoor) is dat je nadenkt. Exact, en dat doen er niet zoveel.

1) Ik ben ook niet bang om voor gek te staan, maar wel om me zwak te voelen. Ik heb vaker dat mes in iemands hart gestoken dan me lief is, maar nooit met opzet natuurlijk.
2) Ik geloof niet dat ik niet in staat ben om van iemand te houden, zeker niet. Ik geloof alleen dat ik niet in staat ben om zonder angst van iemand te houden, in ieder geval op dit moment niet. (Slechts naar mijn ouders en broertje toe is die angst er niet, maar ook bij hen is die er wel geweest... maar overwonnen).
Het me niet aan één persoon willen binden is niet waar. Tuurlijk, ik wil meerdere mensen liefhebben, maar hen dan op andere manieren. Ik heb een vriend en ik hou van hem en op de momenten dat ik dat echt kan voelen ben ik ook niet bang, dan zakt de angst weg en verdwijnt. Als hij bij me is ben ik zelden bang, ook dan zakt de angst. Maar als ik alleen ben.. en niet lekker in m'n vel zit, schakel ik mijn gevoel enigszins uit. Of probeer het. Ook hier zijn redenen voor, ik wil je best meer vertellen, maar dan liever niet openbaar op het forum.
3) Hier ben ik het niet mee eens. Sommige dingen liggen diep. Erg diep. En dat van het rijbewijs is niet waar, m'n moeder heeft al meerdere keren haar rijbewijs toch maar weer gehaald, maar ze durft nog steeds niet te autorijden
4) Nee, tuurlijk niet

Ik geloof ook dat het wel goedkomt, hoor. Heb alle vertrouwen in mezelf, maar toch zou ik soms wat minder willen piekeren. Maar ach, that's me

[de abt van sion]

Dusjcrib schreef op 07-11-2003 @ 00:42:
1) Ik ben ook niet bang om voor gek te staan, maar wel om me zwak te voelen. Ik heb vaker dat mes in iemands hart gestoken dan me lief is, maar nooit met opzet natuurlijk.
2) Ik geloof niet dat ik niet in staat ben om van iemand te houden, zeker niet. Ik geloof alleen dat ik niet in staat ben om zonder angst van iemand te houden, in ieder geval op dit moment niet. (Slechts naar mijn ouders en broertje toe is die angst er niet, maar ook bij hen is die er wel geweest... maar overwonnen).
Het me niet aan één persoon willen binden is niet waar. Tuurlijk, ik wil meerdere mensen liefhebben, maar hen dan op andere manieren. Ik heb een vriend en ik hou van hem en op de momenten dat ik dat echt kan voelen ben ik ook niet bang, dan zakt de angst weg en verdwijnt. Als hij bij me is ben ik zelden bang, ook dan zakt de angst. Maar als ik alleen ben.. en niet lekker in m'n vel zit, schakel ik mijn gevoel enigszins uit. Of probeer het. Ook hier zijn redenen voor, ik wil je best meer vertellen, maar dan liever niet openbaar op het forum.
3) Hier ben ik het niet mee eens. Sommige dingen liggen diep. Erg diep. En dat van het rijbewijs is niet waar, m'n moeder heeft al meerdere keren haar rijbewijs toch maar weer gehaald, maar ze durft nog steeds niet te autorijden
4) Nee, tuurlijk niet

Ik geloof ook dat het wel goedkomt, hoor. Heb alle vertrouwen in mezelf, maar toch zou ik soms wat minder willen piekeren. Maar ach, that's me

1) Ja, maar waarin zit dat "je zwak voelen" dan precies? Is dat dan niet veeleer een soort oerdrang naar vrijheid? Of liever: een soort oerangst voor het kwijtraken van je vrijheid?
2) Ik begrijp die angst niet. Maar ok, dat is inderdaad niet iets voor dit medium. Je kunt, als je wilt, mailen, want zowel het probleem als de oplossing interesseren me wel. Kijk maar. Maar ik zou het belangrijk vinden als ik ertoe kon bijdragen om iemands angst voor liefde weg te werken.
3) Tja, het was ook maar een voorbeeld. Geen goed dus.
4) Kijk, dat bedoel ik.

En dat piekeren..., dat heb ik mijn hele leven gedaan, over alles, en ik doe het nog vaak. Alleen, ik heb er geen last meer van.

de abt van sion schreef op 07-11-2003 @ 00:52:
Je kunt, als je wilt, mailen

moet ik wel een adres hebben, staat niet in je info

[de abt van sion]

Dusjcrib schreef op 07-11-2003 @ 08:58:
moet ik wel een adres hebben, staat niet in je info

Ik zal het je doormailen. Omdat veel mensen hier nogal eens kwaad op me worden, maak ik het liever niet openbaar.

[jnieuwelaar]

Ik hoop niet dat ik ooit zo afhankelijk wordt van de liefde.

Dusjcrib schreef op 03-11-2003 @ 19:51:
Ik kan er totaal niet inkomen. Ik kan me niet voorstellen dat liefde het belangrijkste in mijn leven is. Ik ben de belangrijkste in mijn leven en een relatie kan er een onderdeel van zijn, maar zou het hét onderdeel zijn.. ik zou het maar benauwend vinden!

deze opvatting deel ik helemaal met je! ik vind liefde als levensdoel ook veel te benauwend en ik word zó afgeschrikt door mensen die liefde wel als levensdoel hebben, en zich er helemaal door laten 'bepalen' als het ware. Ik vind liefde een hele waardevolle toevoeging maar uiteindelijk draait het toch om mij, het is míjn leven.

[Fa Sai]

Nee, liefde is niet mijn leven. Dan zou ik niet veel zijn, zeg, als ik eigenlijk voor iemand anders leef.
Een wijs iemand heeft ooit gezegd: je kunt pas echt van iemand houden en een goede, gezonde relatie met iemand opbouwen als je in staat bent om gelukkig met jezelf te zijn, ook als je alleen bent.
Dat geldt ook voor mij. Als je dan een leuke vriend/man hebt is dat een fijne aanvulling, maar zeker niet noodzakelijk.
Een gezinnetje is eigenlijk ook niet echt een droombeeld van mij , ik zie mezelf eerder als iemand met een leuke lat-relatie of als rondfladderende vrijgezel, zoals ik weleens in die franse romannetjes lees. En veel reizen, en daar kun je ook geen gezin bij gebruiken.
En stel dat je leeft voor de liefde, en het gaat uit, dan ben je echt nergens en maak je grote kans in een depressie te komen. Dan geef je je geluk dus in handen van een ander, en is hij verantwoordelijk daarvoor. Eng hoor, om zo de controle uit handen te geven.
Nee, mijn levensdoel is volledig in het reine komen met mezelf, en gelukkig worden met de dingen die ik heb.

[de abt van sion]

MargotTenenbaum schreef op 07-11-2003 @ 14:19:
deze opvatting deel ik helemaal met je! ik vind liefde als levensdoel ook veel te benauwend en ik word zó afgeschrikt door mensen die liefde wel als levensdoel hebben, en zich er helemaal door laten 'bepalen' als het ware. Ik vind liefde een hele waardevolle toevoeging maar uiteindelijk draait het toch om mij, het is míjn leven.

Liefde te benauwend? Benauwend? Hoezo dat?

[de abt van sion]

Fa Sai schreef op 07-11-2003 @ 14:55:
Dan geef je je geluk dus in handen van een ander, en is hij verantwoordelijk daarvoor. Eng hoor, om zo de controle uit handen te geven.

Als een impuls je ertoe brengt om dat te doen, is er mijns inziens geen sprake van liefde, maar van een andere - lagere - vorm van affectie.

[de abt van sion]

jnieuwelaar schreef op 07-11-2003 @ 13:20:
Ik hoop niet dat ik ooit zo afhankelijk wordt van de liefde.

Wat je niet beseft, is dat je in alles volkomen afhankelijk bent van de liefde of het tegendeel daarvan.

de abt van sion schreef op 07-11-2003 @ 09:10:
Ik zal het je doormailen. Omdat veel mensen hier nogal eens kwaad op me worden, maak ik het liever niet openbaar.

Offtopic: nog niets gehad

[steentje]

Liefde is voor mij zeker wel 1 vd belangrijkste dingen in mijn leven. Ik moet er niet aan denken om niet te gaan samenwonen en gaan trouwen! Ik heb vanaf kleins af aan altijd vriendjes gehad en dat is nooit verandert. Ik weet dus ook niet goed hoe het is om alleen te zijn. Ik ben nu wel al 2 maandjes alleen, maar vind er echt niets aan.
Ik heb gewoon graag iemand die van me houd, me vasthoud, bij wie ik mezelf kan zijn en naast wie ik wakker word.

Liefde is niet leven....maar wel erg belangrijk en ik zou niet zonder kunnen.

[de abt van sion]

steentje schreef op 09-11-2003 @ 10:42:

Liefde is niet leven....maar wel erg belangrijk en ik zou niet zonder kunnen.

Vind je zelf ook niet dat je jezelf hier tegenspreekt? Je zegt: "Liefde is niet leven" maar je zegt ook: "ik zou niet zonder kunnen".

Ik geef een iets algemener antwoord:

Ik denk dat veel mensen het woord "liefde" te zeer associëren met wat we voor het gemak maar de "relationele liefde" zullen noemen, dat wil zeggen: de exclusieve liefde voor één levenspartner.
Maar liefde is meer: liefde ligt ten grondslag aan elke relatie die je in dit leven aangaat, ook aan die met je ouders, met je klas- of studiegenoten, met de winkeliers bij wie je iets koopt, met je fiets, met je boeken - misschien klinkt het gek - en ga zo maar door.
Zonder de liefde zouden al die verhoudingen met al die aardige mensen of fijne dingen helemaal niets voorstellen.

Ik besef dat dit alles wellicht wat zweverig overkomt, maar ik beoog het tegendeel: de liefde is in mijn ogen eigenlijk een allesdoordringende en daarom ook wel zakelijke kwestie. Je hebt er altijd en overal mee te maken, en daarom is het 1) noodzakelijk om je eraan over te geven (anders word je ongelukkig) en 2) het beste om elke schroom ten opzichte van de liefde te laten varen.

Heb je angst voor de reactie van de ander? Besef dan: de ander zit met dezelfde angst.

[maanmeisje17]

[QUOTE].
2) Ik geloof niet dat ik niet in staat ben om van iemand te houden, zeker niet. Ik geloof alleen dat ik niet in staat ben om zonder angst van iemand te houden, in ieder geval op dit moment niet.

Hier sluit ik me volledig bij aan
En als bijvullig dan nog maar iets... Liefde is zeker niet mijn leven... want liefde heeft mooie maar ook donkere kanten,,, en er zijn van die momenten dat ik denk dt ik beter af ben zonder liefde omdat dat in sommige gevallen een hoop zorgen scheelt... ( en hiermee bedoel ik geen vriendschapliefde of ouderliefde want ik denk niet dat ik daar buiten kan, maar echt liefde van mijn vriend in dit geval )
En daarnaast vind ik het een belangrijk iets om ook gelukkig in je eentje te kunnen zijn zonder "levenspartner"...

[de abt van sion]

[QUOTE]maanmeisje17 schreef op 09-11-2003 @ 17:34:

.
1) Ik geloof niet dat ik niet in staat ben om van iemand te houden, zeker niet. Ik geloof alleen dat ik niet in staat ben om zonder angst van iemand te houden, in ieder geval op dit moment niet.

2) Hier sluit ik me volledig bij aan
En als bijvullig dan nog maar iets... Liefde is zeker niet mijn leven... want liefde heeft mooie maar ook donkere kanten,,, en er zijn van die momenten dat ik denk dt ik beter af ben zonder liefde omdat dat in sommige gevallen een hoop zorgen scheelt... ( en hiermee bedoel ik geen vriendschapliefde of ouderliefde want ik denk niet dat ik daar buiten kan, maar echt liefde van mijn vriend in dit geval )
En daarnaast vind ik het een belangrijk iets om ook gelukkig in je eentje te kunnen zijn zonder "levenspartner"...

1) Maar waar komt die angst nu door?
2) Liefde heeft mooie en donkere kanten, zeg je. Maar is er in dit leven iets zonder lichte en donkere kanten?

[U-NiQ]

Liefde is zeer uitgebreid.
Niemand kan toch zonder liefde leven?
Het hoeft toch ook helemaal niet over het hebben van een vriend/vriendin te gaan, je krijgt toch ook liefde van ouders, familie en vrienden?

[Zazoo]

hehe voor mij is hij alles ik leef voor hem en hij voor mij en dat vins ik eigenlijk wel prettig...

[steentje]

de abt van sion schreef op 09-11-2003 @ 12:04:
Vind je zelf ook niet dat je jezelf hier tegenspreekt? Je zegt: "Liefde is niet leven" maar je zegt ook: "ik zou niet zonder kunnen".

in zeker opzicht wel....dan zou ik het misschien anders moeten formuleren. Liefde is niet leven...maar ik zou niet zonder WILLEN. Zo klopt het toch wel?

[de abt van sion]

steentje schreef op 11-11-2003 @ 15:57:
in zeker opzicht wel....dan zou ik het misschien anders moeten formuleren. Liefde is niet leven...maar ik zou niet zonder WILLEN. Zo klopt het toch wel?

Ja, zo wel.

Ik heb 17 jaar zonder liefde van iemand anders dan mn ouders kunnen leven dus de rest moet ook wel lukken.
Bij mij is het ook een onderdeel, maar nu ik een vriend heb merk ik wel dat het een groot onderdeel is geworden. Maar niet dat ik mezelf erin verlies ofzo...

En een gezin stichten staat, heel gek, bij mij niet gelijk aan liefde van een man. Ik wil gewoon heel graag kinderen en of dat met of zonder man is maakt me nu ff niet uit. Al lijkt het me wel makkelijker en leuker met iemand waar je alles mee kan delen.

[de abt van sion]

BadlyDrawnGirl schreef op 11-11-2003 @ 16:50:

1) Ik heb 17 jaar zonder liefde van iemand anders dan mn ouders kunnen leven dus de rest moet ook wel lukken.
2) Bij mij is het ook een onderdeel, maar nu ik een vriend heb merk ik wel dat het een groot onderdeel is geworden. Maar niet dat ik mezelf erin verlies ofzo...

3) En een gezin stichten staat, heel gek, bij mij niet gelijk aan liefde van een man. Ik wil gewoon heel graag kinderen en of dat met of zonder man is maakt me nu ff niet uit. Al lijkt het me wel makkelijker en leuker met iemand waar je alles mee kan delen.

Met alle respect, maar je reactie is een beetje warrig. De punten 1) en 2) zijn met elkaar in tegenspraak, althans zo lijkt het. Bovendien geloof ik niet wat je onder punt 1) zegt. Heb je nooit grootouders gehad? Geen meester of juffrouw op school? Geen vriendjes en vriendinnetjes op school?
Inderdaad, dat dacht ik ook. En al die verhoudingen zijn toch ook - ieder op hun manier - liefdesverhoudingen?

2) Je verliezen in de liefde: dat zijn altijd korstondige momenten. Van een totaal je verliezen in de liefde zou je - letterlijk - gek worden.