De wereld voorbij

[Vogelvrij]

Oké, heb het eerste deel uitgetypt:


De harde wind rukte de paraplu uit haar handen en nam hem mee in zijn spel. Met één beweging zette ze haar capuchon op, toen rende ze achter haar paraplu aan. De jongen zag het gebeuren en pakte hem voor haar. “Bedankt,” hijgde het meisje. “Wat een rotweer, hè?” De jongen knikte. Ze keken elkaar aan en ineens leek de tijd stil te staan. Het stormde nog steeds, maar hij merkte het niet meer. Een vreemd gevoel bekroop hem, maar hij begreep niet waarom. Het leek alsof hij haar al eeuwen kende, maar hij wist zeker dat hij haar nooit eerder had ontmoet. “Dag,” zei het meisje haastig. Ze draaide zich om en liep met grote passen weg. De jongen keek haar verward na.

I

“Aleen upa taam!” riep hij. Hij begon te rennen, maar wist dat ze al te ver weg waren. Verdomme, waarom hadden ze niet op hem gewacht? Ze wisten toch dat hij graag mee wilde, dat hij het leuk vond om over de markt te zwerven? Of waren ze om een andere reden weggegaan? Ineens kwam er een gedachte in de jongen op die hem vervulde van nieuwsgierigheid. Hij was bijna zestien jaar, oud genoeg om de gratie te ontvangen. Zouden ze nu de spullen voor de ceremonie zijn gaan kopen? Was dat de reden dat ze zo stiekem waren weggegaan? De vragen buitelden over elkaar heen en hij huiverde. Snel rende hij terug naar het dorp. Hij moest onmiddellijk duidelijkheid hebben, anders werd hij gek.
“Saaba, roe es duum?” riep hij nog voordat zijn moeder hem zou kunnen horen. Waarschijnlijk was ze thuis, maar hij wilde haar niet per ongeluk voorbij rennen. Al roepend rende hij door de straten en hij was opgelucht toen hij zijn moeder bij de waterput vond. “Wooro en haaveer ang sen upa taam alda?” vroeg hij. “Waarom hebben ze niet op me gewacht?”
De ogen van zijn moeder glommen. Ze was een grote, vrolijke vrouw met lange, bruine haren en grijze ogen. Net als haar zoon had ze een lichtgetinte huid, maar de haren van de jongen waren een stuk donkerder. “Ik weet van niets,” zei ze lachend. “Heb je de kippen al gevoerd?”
De jongen schudde zijn hoofd. “Ik moet het weten, saaba,” zei hij smekend, maar zijn moeder schudde haar hoofd. “Het enige wat jij moet, is de kippen voeren.” Met een zucht draaide de jongen zich om. Hij liep naar het dichtstbijzijnde lemen huis, wat tevens het grootste was. De vader van de jongen was burgermeester en daarmee, naast de ceremonieleider, de belangrijkste man van het dorp. Eens zou de jongen hem opvolgen.
“Haav du hen at iikoelda?” klonk ineens een stem achter hem. Verward schudde hij zijn hoofd, strooide de laatste korrels op de grond en draaide zich om. Voor hem stond een meisje met kort, blond haar en bruine ogen. Hoewel ze klein van gestalte was, was ook zij bijna zestien. “Vanavond is er een ceremonie,” zei ze triomfantelijk. “Wist je dat al? Ik hoorde het mijn saaba tegen de jouwe zeggen.”
“Echt waar?” Wantrouwend keek hij haar aan. Het meisje stond niet bepaald bekend om haar betrouwbaarheid, iedereen wist dat ze een grote fantasie had. “Ik weet het zeker,” lachte het meisje. Ze pakte zijn hand en bracht hem naar haar wang. “Weet je al wie je als vrouw wilt?”
Geschrokken keek hij haar aan. “Wat bedoel je?”
Ze grijnsde breed. “Ach, je begrijpt toch wel wat ik bedoel… Vanavond ontvang je je gratie, je weet toch wat dat betekent?”
“Niet precies… Dan ben ik een man,” zei de jongen aarzelend. “En ik krijg mijn naam.”
“Klopt,” het meisje knikte en glimlachte. Ze was mooi, veruit het mooiste meisje van het dorp en misschien ook wel van de stad. Bovendien was ze intelligent, maar juist daardoor vonden sommige mensen haar gevaarlijk. Vrouwen moesten ijverig en vriendelijk zijn en eventueel in het bezit van en mooi gezichtje, maar ze moesten niet intelligent of eigenwijs zijn. Dit meisje was beide en de jongen wist dat, maar toch vond hij haar aardig en voelde hij iets speciaals voor haar. Hij wist niet precies wat het was, maar hij vreesde dat het een verkeerd gevoel was en daarom schonk hij er gewoonlijk zo min mogelijk aandacht aan. Maar nu zijn hand op haar wang lach en ze hem met lachende ogen aankeek, voelde hij het gevoel oplaaien. Voorzichtig trok hij zijn hand terug.
“Weet je, het is meer dan alleen een naam krijgen,” fluisterde het meisje. “Ik heb mijn ogen en oren goed opengehouden en ik denk dat ik weet hoe het gaat. Tijdens de ceremonie krijg je eerst een naam, maar dan komt pas het belangrijkste deel. Je zult een vrouw moeten kiezen. Een voor een zullen de meisjes waar je uit mag kiezen, binnenkomen. Sommigen hebben het al vaker gedaan, zij hebben al een naam, maar er zijn ook meisjes zoals ik. De meisjes die voor het eerst met een gratieceremonie meedoen, ontvangen ook hun naam. Dan is er nog wat gezang en gedans en heb je een maand de tijd om je keuze te maken.”
Geschokt keek hij haar aan. Dit mocht hij helemaal niet weten, dit was streng geheim. Bovendien ahd ze zeer oneerbiedig over de magische dansen gesproken. “Vi twire,” zei hij zacht. “Ga weg.”
Het meisje schudde haar hoofd, een glimlach speelde om haar lippen. “Je wilt niet dat ik wegga,” zei ze. “Je wilt me zoveel vragen, je bent nieuwsgierig en tegelijkertijd bang. Het geeft niet, ik weet dat je van me houdt.”
De jongen realiseerde zich dat ze gelijk had. “Vi twire,” herhaalde hij. Hij moest alleen zijn, nadenken over wat er gebeurde. Zijn gratie, dit meisje… Het werd hem allemaal te veel.
“Oké dan,” knikte het meisje. “Ik wilde alleen nog zeggen…” Even aarzelde ze. “Ik ben ongeveer even oud als jij, dus ik vermoed dat ik vanavond mijn naam krijg. En wil je mij dan alsjeblieft kiezen?” Toen draaide ze zich om en liep weg. “Twiive,” zei de jongen haar nog gedag, maar hij wist niet of ze het hoorde. Op dat ogenblik wist hij sowieso even helemaal niets.

Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar het vervolg

Wat kun je toch fijn schrijven

[TimitoV]

He hallo

Kijk daar krijg ik nu weer inspiratie van.

1 kleine opmerking.......die taal he......misschien moet je dat niet doen...of concequent de vertaling erbij zetten, en niet soms wel en soms niet.

grz

TimitoV schreef op 18-02-2005 @ 09:15 :
He hallo

Kijk daar krijg ik nu weer inspiratie van.

1 kleine opmerking.......die taal he......misschien moet je dat niet doen...of concequent de vertaling erbij zetten, en niet soms wel en soms niet.

grz

Dat vind ik nu juist wel wat hebben

[TimitoV]

ja het heeft ook wel iets...maar vindt jij het niet irritant wanneer je iets leest wat je niet thuis kunt brengen.....ik wel in ieder geval

[Vogelvrij]

TimitoV schreef op 18-02-2005 @ 11:25 :
ja het heeft ook wel iets...maar vindt jij het niet irritant wanneer je iets leest wat je niet thuis kunt brengen.....ik wel in ieder geval

Ik heb geprobeerd duidelijk te maken wat alles betekende, de meeste dingen zijn ook wel vertaald, maar ik weet nog niet precies wat ik er verder mee ga doen...

In ieder geval bedankt voor jullie (positieve) reacties, ik zal zo de rest uittikken

[Roosje]

Vogelvrij schreef op 18-02-2005 @ 15:34 :
Ik heb geprobeerd duidelijk te maken wat alles betekende, de meeste dingen zijn ook wel vertaald, maar ik weet nog niet precies wat ik er verder mee ga doen...

In ieder geval bedankt voor jullie (positieve) reacties, ik zal zo de rest uittikken

Doen, ik wil ook nog een stukje lezen.

[Vogelvrij]

Ik post het toch maar even in twee delen, het spijt me dat ik het in een beetje onhandige delen post, maar anders wordt het wel erg lang en dan kunnen jullie al helemaal je aandacht er niet meer bijhouden

II

Het meisje had gelijk gehad, die avond werd er een ceremonie gehouden. Toen de mannen van het dorp terugkwamen, was hij direct naar zijn vader gerend. “Baaba, maij ta dim etoijru fraadeer?” vroeg hij eerbiedig. Hij keek zijn vader aan, een breedgeschouderde man met donkerbruine haren.
“Natuurlijk mag je iets vragen, ik kan je er alleen niet van verzekeren dat ik ook antwoord geef.” Zijn vader legde zijn hand op zijn schouder. “Vanavond wordt een belangrijke avond,” zei hij en toen wist de jongen al genoeg.

Na het avondeten werd hij bij de ceremonieleider geroepen. Hij was zenuwachtig, maar probeerde het niet te laten merken. “Heutag es hen duum fero taij,” begon de oude man. “Vandaag is het jouw grote dag. Maar je hoeft niet zenuwachtig te zijn, alles wijst zich vanzelf. Je zult je gratie ontvangen en daarmee ook je naam, maar ik zal ervoor zorgen dat dat goed komt. Als je me vertrouwt, gaat alles heus gemakkelijk. Vertrouw je me?”
“Ja,” zei de jongen zacht. Daarna bracht de ceremonieleider een aantal schilderingen op zijn lichaam en gezicht aan, zodat de Goden wisten aan wie ze de gratie gaven. De verf voelde koud en een beetje plakkerig aan, maar het werkte ook kalmerend. Toen hij klaar was, had hij geen last meer van zenuwen.

De jongen stond voor de deuropening van de ceremoniezaal. Iedereen was al binnen, alle volwassenen zaten daar voor hem. De ceremonieleider zei een gebed, een aantal mannen begeleidde hem op hun trommels. Ineens stond het meisje naast hem. “Haij!” begroette ze hem vrolijk. “Ben je erg zenuwachtig?”
Verbijsterd keek hij haar aan. “Je mag hier niet zijn,” fluisterde hij. Hij wilde er nog iets aan toevoegen, maar net op dat moment was het gebed afgelopen en gebaarde de ceremonieleider dat hij naar binnen moest komen. Plotseling weer nerveus liep hij de zaal binnen. Hij knielde neer voor de ceremonieleider, die onmiddellijk begon te zingen. “E duum math sul seer!” kwam er telkens in terug. “En je naam zal zijn!” Het gezang vulde de hele ruimte en de jongen was diep onder de indruk. Net zo onverwachts als het lied was begonnen, stopte het weer. De ceremonieleider trok hem aan zijn arm omhoog. “Nu ben je een man,” verkondigde hij. “De Goden hebben mijn magische lied niet onderbroken, zij hebben hun medewerking verleend. Voortaan zul je Belergij heten!”
De jongen, die nu een man was, glimlachte en voelde zich gelukkig. Belergij betekende zoiets als “veel energie”, dat paste precies bij hem. “Nu je een man bent,” vervolgde de leider. “Zul je een vrouw moeten kiezen. Hiervoor krijg je een maand de tijd, maar eerst stellen we de mogelijkheden aan je voor. Je kunt kiezen uit Volserta, Tsoevruuem en uit een meisje dat nog geen naam heeft. Haar zullen we nu tot vrouw maken. Ga daar maar even zitten.” De oude man zag er opgewonden uit en gebaarde naar zijn vader. Snel ging hij bij zijn familie zitten. Tot zijn verwondering was het meisje dat binnenkwam niet het meisje wat net nog tegen hem had gesproken, maar een meisje uit een naburig dorp. Ze had een heel donkere huid en grijze ogen. De ceremonieleider begon weer te zingen en zei daarna dat zij Himva zou heetten, hemels.
“Veel energie en hemels, dat past wel bij elkaar,” fluisterde zijn vader snel. Beduusd schudde hij zijn hoofd. Volserta en Tsoevruuem werden voorgesteld, maar hij kon zijn gedachten er niet bijhouden. Toen de ceremonieleider aan de laatste, gezamenlijke dans wilde beginnen, liep hij naar hem toe. “En het meisje van hier uit het dorp dan?” vroeg hij. “Zij is even oud als ik.”
Met een merkwaardige uitdrukking op zijn gezicht zei de man kortaf: “Zij is nog geen vrouw, zij is je niet waardig.”
“Maar,” Belergij wist niet waar hij het lef vandaan haalde om tegen de belangrijkste man van het dorp te protesteren, maar hij wist ineens zeker dat hij alleen met dat meisje wilde samenleven.

*is nieuwsgierig* En helemaal niet te lang, nu is het juist te kort want ik wil verder lezen
In dit stuk vind ik de taal ook begrijpelijk, je zou het niet eens hoeven vertalen, maar ik weet niet meer of ik dat bij het eerste deel nou ook vond

[Roosje]

He, die taal, als ik het nog eem' nalees snap ik het bijna. Leuk!

[Vogelvrij]

Nou ja, dan heb ik het dus echt verkeerd gepost, maar daar valt nu niets meer aan te doen

Mooi dat de taal (heb nog steeds geen naam ervoor bedacht) in dit stuk zo goed als begrijpelijk is



“Maar wat?” De ceremonieleider keek hem geërgerd aan.
“Ik begrijp het niet,” stamelde hij.
“Zij heeft de duivel in zich. Er is nog hoop, misschien verandert zij nog, maar op dit moment zou ik haar Hauri moeten noemen.” Zijn ogen glommen kwaadaardig en hij grijnsde. “Je wilt toch geen vrouw die Heks heet?”
Belergij antwoordde niet. Natuurlijk wilde hij geen vrouw die Heks heette, maar hij was zich ervan bewust dat het meisje geen heks waas. Ze was intelligent, bijzonder en oneerbiedig tegenover de ceremonies, maar ze had geen slechte bedoelingen.
“Grote Goden!” De ceremonieleider verhief zijn stem en iedereen keek hem aan. “De heks heeft hem verleid, ze probeert hem naar de duivel te brengen!” Met een tragisch gebaar hief hij zijn handen omhoog. Even bleef het stil, daarna gebeurde alles tegelijk. Een paar mannen renden de ceremoniezaal uit om het meisje te zoeken, anderen riepen dat het meisje gedood moest worden. Iedereen wist welk meisje bedoeld werd, bijna iedereen was het met de ceremonieleider eens. Alleen haar saaba huilde en gilde dat het een vergissing was. Belergij zei niets, hij was te verward om iets te doen. Pas op het moment dat het meisje de ceremoniezaal binnen werd gedragen, kwam hij weer tot leven. Zijn vader en de ceremonieleider bonden grote stenen aan haar armen en benen, zodat ze meteen zou zinken als ze haar in de rivier zouden gooien. “Jullie moeten stoppen!” riep hij, maar het ging verloren in het tumult. Hij wilde zijn vader tegenhouden, maar zijn moeder trok hem weg.
“Hen eksoer taam!” hoorde hij haar gillen. “Het spijt me! Ik hou van hem, ik heb niets verkeerds gedaan!” Maar er was niemand die naar haar luisterde, niemand die de mannen kon tegenhouden. Onder magisch gezang werd ze in de rivier geworpen. Belergij was er niet bij, hij kon niets meer doen. Zijn moeder had hem in de ceremoniezaal vastgehouden. “Alles komt goed,” fluisterde ze. “ Denk niet meer aan het meisje, denk aan je toekomst en vertrouw de leiders…”

Een dag later zag de jongen haar weer. Ze liepen door dezelfde straat, op ongeveer dezelfde tijd. Normaal gesproken liep hij anders, maar hij had gehoopt het meisje weer tegen te komen. Ze was geen moment uit zijn gedachten geweest en zijn vreugde was groot toen hij haar zag. “Ben je gisteren nog veilig thuisgekomen?” vroeg hij. Het meisje knikte. Haar ogen zagen er uitgeblust uit, alsof ze iets vreselijks had meegemaakt. De jongen had het vage gevoel dat hij wist wat het was, maar het leek net buiten zijn herinneringen te liggen. Hij vroeg zich af of het meisje datzelfde gevoel had. “Heb je tijd om iets te gaan drinken?” vroeg hij aarzelend.
“Ja, dat is goed.” Het meisje glimlachte en de jongen durfde te zweren dat hij op dat moment haar ogen even zag twinkelen. “Oké dan.” De jongen glimlachte terug en voelde zich gelukkig. Hij had het gevoel dat hij iets had teruggevonden dat hij in een ver verleden had verloren.

[TimitoV]

in 1 woord......................

Fantastisch

Maar misschien wil je juist niet dat die taal begrijpelijk is Ik vind het zo leuk, zo'n beetje half duidelijk enzo Hoe kom je er eigenlijk op?

[Vogelvrij]

Thoughtful schreef op 19-02-2005 @ 15:02 :
Maar misschien wil je juist niet dat die taal begrijpelijk is Ik vind het zo leuk, zo'n beetje half duidelijk enzo Hoe kom je er eigenlijk op?

Het moet duidelijk genoeg zijn.. Kijk, voor mij is het duidelijk, ik lees het gewoon alsof het Nederlands is, maar daardoor weet ik dus ook niet goed hoe duidelijk het voor jullie is
En hoe kom ik waarop? Op het verhaal of op die taal?

@ timitoV: Bedankt.. Wat moet ik daar nu verder op zeggen? Zo geweldig is het volgens mij toch ook weer niet, maar goed

Vogelvrij schreef op 20-02-2005 @ 10:28 :
En hoe kom ik waarop? Op het verhaal of op die taal?

Ik bedoelde de taal, maar daarmee misschien ook het verhaal

[Vogelvrij]

Thoughtful schreef op 20-02-2005 @ 22:35 :
Ik bedoelde de taal, maar daarmee misschien ook het verhaal

Hm, oké Het verhaal weet ik trouwens niet echt meer, ik had gewoon zin om iets te schrijven en toen kwam dit eruit

Die taal.. Tsja, ik heb soms de onbedwingbare neiging om een taal te gaan verzinnen Deze stamt van een aantal maanden geleden, maar had hem nog niet helemaal opgegeven en toen ik dit verhaal ging schrijven, vond ik dat ik hem er wel bij kon gebruiken Ik begin altijd kei enthousiast, maar meestal werk ik er maar een weekje aan en dan beland het ergens onder in mijn la Alleen had ik ditmaal bedacht dat ik een tekst van mezelf wel kon gaan vertalen en daar ben ik nu weer mee begonnen