Schilderen met grauwheid

[Vogelvrij]

En ja, ik begrijp het als jullie er niet echt iets mee kunnen.


Hoe hij haar vastpakte en haar naar het bed leidde. En hoe zij met hem meeliep omdat ze hem vertrouwde. Flitsen rood, doorboord met grijs en dan even niets… “Iets naar rechts.” “Ja, goed zo.” Het was helemaal niet goed en hij had de macht in handen. Dankbaarheid, dikke paarse dankbaarheid en daarna bittergele wraak. “Let maar op,” dacht ze en met heldere stem vertelde ze hoe hij haar had verkracht. De wereld werd zwart en…

Hoe ze blij werd van hem, door hem en hoe groen de wereld soms kan zijn. Wie denkt wanneer je ook kan voelen? Waarom geen gebruik maken van de macht die je hebt en waarom rekening houden met anderen? Anderen, dat zijn de mensen die jou het liefst creperend over de grond zouden zien kruipen. Anderen... Daar horen mannen bij.

Had zij erom gevraagd? Had ze niet gekregen wat ze wilde? Alle kleuren de regenboog… Maar waar was hij gebleven? Het was zijn idee, hij had de woorden uitgesproken. “Nu ben je ontmaagd.” Reden genoeg voor wraak. Hij verschrompelde, terwijl hij zich eerst nog had verspreid.

Ontwaken gebeurt altijd in het blauw, diepblauw deze keer. Tegen het zwarte aan, maar nog steeds even prachtig. De beelden zijn helder en ik weet dat ik ontmaagd, verkracht, geboren ben. Vandaag is een rode dag. Kleuren op de muur met krijt en uren onder de douche. Uiteindelijk verdwijn je door het afvoerputje. Geduld is een schone zaak.

Schoonheid… Ikzelf ben grauw, juist daardoor kan ik schilderen. Wie groen is, maakt geen rood aan. In mij zit de wereld. Wat hij met mij deed, was afschuwelijk. In dromen kun je niet van mij verwachten dat ik redelijk nadenk, dus alles is zijn schuld. Hij wilde mij met bruin inkleuren, hij wilde dat ik recht, goed, normaal zou zijn. Hij moet boeten, niet ik.

Niet ik… Het is zo onrechtvaardig dat mijn dag van kleur verschiet en grauw wordt. Nog even en ik verdwijn, verschilfer, verander van kleur…

Hoe ik rood word, alles rood wordt en de wereld tegenover mij staat. Typisch, hoe huichelachtig de anderen zijn. Daarnet werd ik toch nog geloofd? Een heldere stem… Wit met stukjes lichtblauw. Nee, dat was ik niet. Maar waarom wordt alles dan nu rood? Als ik niet ontmaagd ben, waarom bloed ik dan?

Hoe zij dacht dat zij haar lichaam was of juist niet was. Als je iemands geest verkracht, gaat het lichaam bloeden.
Hoe ik langzaam door de afvoer glijd…

Verwarrend maar mooi.
Nog geen commentaar verder, komt misschien nog wel.

[I C U]

Ik vind de manier waarop je met beelden, kleuren en gevoelens speelt erg mooi. De combi's zijn apart en toch heel bekend, lijkt het wel.

De inhoud is verwarrend, en tegenstrijdig. In de eerste alinea krijg je het idee dat het vrijwillig is, maar vervolgens begin je over verkrachting. Ook het niet al te romantische "nu ben je ontmaagd" is een flinke domper.

Tja, mooi, maar zeer verwarrend, en tegenstrijdig. Het zet je wel aan het denken. Misschien moet ik het nog een keertje lezen... *gaat doen*

Hm, ik zie er nu wel meer in, woede jegens de buitenwereld enzo. Tja, sterk stukje wel, maar niet erg toegankelijk. Toch:

[Vogelvrij]

Dank je wel

Ja, ontoegankelijk, dat past er waarschijnlijk wel bij. En dat het tegenstrijdig is, dat klopt. Maar blijkbaar is de waarheid tegenstrijdig, of zo

[Magican]

Vogelvrij schreef op 28-11-2005 @ 19:08 :
En ja, ik begrijp het als jullie er niet echt iets mee kunnen.


Hoe hij haar vastpakte en haar naar het bed leidde. En hoe zij met hem meeliep omdat ze hem vertrouwde. Flitsen rood, doorboord met grijs en dan even niets… “Iets naar rechts.” “Ja, goed zo.” Het was helemaal niet goed en hij had de macht in handen. Dankbaarheid, dikke paarse dankbaarheid en daarna bittergele wraak. “Let maar op,” dacht ze en met heldere stem vertelde ze hoe hij haar had verkracht. De wereld werd zwart en…

Hoe ze blij werd van hem, door hem en hoe groen de wereld soms kan zijn. Wie denkt wanneer je ook kan voelen? Waarom geen gebruik maken van de macht die je hebt en waarom rekening houden met anderen? Anderen, dat zijn de mensen die jou het liefst creperend over de grond zouden zien kruipen. Anderen... Daar horen mannen bij.

Had zij erom gevraagd? Had ze niet gekregen wat ze wilde? Alle kleuren de regenboog… Maar waar was hij gebleven? Het was zijn idee, hij had de woorden uitgesproken. “Nu ben je ontmaagd.” Reden genoeg voor wraak. Hij verschrompelde, terwijl hij zich eerst nog had verspreid.

Ontwaken gebeurt altijd in het blauw, diepblauw deze keer. Tegen het zwarte aan, maar nog steeds even prachtig. De beelden zijn helder en ik weet dat ik ontmaagd, verkracht, geboren ben. Vandaag is een rode dag. Kleuren op de muur met krijt en uren onder de douche. Uiteindelijk verdwijn je door het afvoerputje. Geduld is een schone zaak.

Schoonheid… Ikzelf ben grauw, juist daardoor kan ik schilderen. Wie groen is, maakt geen rood aan. In mij zit de wereld. Wat hij met mij deed, was afschuwelijk. In dromen kun je niet van mij verwachten dat ik redelijk nadenk, dus alles is zijn schuld. Hij wilde mij met bruin inkleuren, hij wilde dat ik recht, goed, normaal zou zijn. Hij moet boeten, niet ik.

Niet ik… Het is zo onrechtvaardig dat mijn dag van kleur verschiet en grauw wordt. Nog even en ik verdwijn, verschilfer, verander van kleur…

Hoe ik rood word, alles rood wordt en de wereld tegenover mij staat. Typisch, hoe huichelachtig de anderen zijn. Daarnet werd ik toch nog geloofd? Een heldere stem… Wit met stukjes lichtblauw. Nee, dat was ik niet. Maar waarom wordt alles dan nu rood? Als ik niet ontmaagd ben, waarom bloed ik dan?

Hoe zij dacht dat zij haar lichaam was of juist niet was. Als je iemands geest verkracht, gaat het lichaam bloeden.
Hoe ik langzaam door de afvoer glijd…

Beter stukje dan de verhalen die hier normaal staan a la: Jens vertelde Sara dat hij van haar hield en ze was zo blij, ze kon wel zingen!
Nog een vraagje: ben jij verkracht?

[Vogelvrij]

Magican schreef op 02-12-2005 @ 20:09 :
Beter stukje dan de verhalen die hier normaal staan a la: Jens vertelde Sara dat hij van haar hield en ze was zo blij, ze kon wel zingen!
Nog een vraagje: ben jij verkracht?

Hehe Dank je. Al vind ik dat er nog een hoop andere stukjes hier staan die ook wel boven dat niveau uitkomen. Bovendien was mijn vorige verhaal ook een beetje van dat kaliber, omdat ik toen een begrijpelijk verhaal wilde schrijven. En deze keer een onbegrijpelijk of zo Ik wil zo graag een middenweg daarin vinden...

En nee, gelukkig niet. Maar ik droom er wel vaak over en mja. Bovenstaande is toch eigenlijk wel allemaal wáár.

[Verleden Tijd]

Heel mooi geschreven! Ben nu niet in een stemming voor uitgebreide kritiek, maar ik vind het een hele mooie en op een bepaalde manier ook indringende stijl.
Zelf overweeg ik ook wel eens op zo'n verwarrende, schijnbaar onsamenhangende manier te schrijven, maar tot nu toe durfde ik het niet. Te bang dat er alleen maar bagger uitkomt.

Jou is het in elk geval gelukt .