Soms zou ik willen dat ik eindelijk eens wist wat ik wilde.
Weet je wat ik nodig heb? Zo’n persoon bij wie ik weg kan kruipen als het even niet goed gaat. Iemand die mij lieve woordjes toefluistert en zegt dat hij om me geeft. Het maakt niet uit of hij oprecht is, zo erg is mijn verlangen ernaar. En toch raak ik iedere keer weer teleurgesteld als hij naderhand toch niet oprecht bleek te zijn.
Stiekem verlang ik naar een maatje, een persoon die ik verloren ben. Hij verloor net in de hitte van de strijd en wij wenen om verlies. Want die persoon stond voor iedereen klaar en zou zo naar je toegekomen zijn in het midden van de nacht, gewoon om je even bij te staan.
Liefde..Ben ik nu zo’n dwaas die er teveel van houdt? Misschien ben ik wel verliefd op de liefde zelf. Wat is liefde eigenlijk? Volgens mij heb ik verlangens naar pijn die mij langzaam vanbinnen wegteert.. Maar toch, die momenten van blijdschap maken liefde al geweldig.
Waarom ben ik nou juist zo’n persoon die zich telkens van de ene in de andere situatie stort? Waarom kan ik het niet even laten rusten? Ben ik dan zo zwak? Misschien wel, maar laat mij dan zwakzinnig zijn. Dan kan ik blijven schrijven over bitter geluk en verloren liefdes.
Graag zou ik mijn handen in de lucht gooien en vloeken naar de hemel, waarom hebben ze mijn engel afgepakt?? Toch weet ik dat het nou zou zijn wat hij van mij verlangde, want ik weet dat hij zo graag wilde weten wat hierna was.
Ik herinner me dat we altijd zeiden dat we elkaar overal zouden volgen, maar nu hij dichterbij is dan ooit lijk ik hem niet meer te kunnen vinden. En ik voel me leeg vanbinnen. Terwijl de tranen langzaam over mijn wangen stromen. Mist in mijn ogen en stormen in mijn maag.
Het verbaast me hoe ik blijf doen alsof alles goed is, en ik mezelf wel schijn te redden. Want diep vanbinnen voel ik me zo radeloos, moedeloos. Wat kan ik doen!?
Toen liet ik los en ademde ik niet langer leegte, ik wás de leegte zelf…
__________________
Wolf <3 // Look at the cute puppy! :bloos:
|