niet echt een gedicht, meer proza....

[strontkind]

het is een fragment uit een verhaal. vanuit dit fragment wil ik hetgeen wat ervoor gebeurt en hetgeen wat nog gaat gebeuren schrijven. dit is de kern, zeg maar.

we zwaaiden terug.
we waren de laatste twee in het gebouw.
"we....eh. zullen we nog even wat opruimen?" begon ik.
"ja, is goed." antwoordde hij.
de hele middag zoveel tegen elkaar gezegd. en nu, stilte.
het leek wel alsof er een spanning tussen ons was, dacht ik.... nee.... onmogelijk.
ik moest zelfs bijna grinniken om het idee.
"is er iets?"
ik keek op. "hoezo?"
"die lach van je. en je rooie hoofd, haha!" lachte hij.
"oh, binnenpretje...." grapte ik.

"okee.... wil je nog een bakkie?" zei hij.
dat wilde ik wel. gelukkig. hij had niks door.

hij liep richting de keuken. ik keek hem na.
bekeek hem van top tot teen. zou hij weten dat ik zo keek, vroeg ik me af.
blijkbaar niet, want hij draaide zich niet om en verdween in de keuken.
ik zat daar maar, met een verdwaasde glimlach.
wat was er nou met me.... ach. het was me wel duidelijk.
maar nee, onmogelijk. hij is getrouwd en veel ouder dan ikzelf.
we schelen dik twintig jaar! zet het idee uit je hoofd, dacht ik bij mezelf.

hij kwam terug, met een bakkie. "zo, die heb je wel verdiend" zei hij tegen me.
hij gaf me een schouderklopje. "zal wel spontaan zijn" dacht ik bij mezelf.

toen begon hij over een mailtje wat hij afgelopen week naar me had verstuurd.
"haha, ja dat was lachen he?" antwoordde ik op een vraag die ik niet had verstaan, omdat ik verdwaald was in zijn donkerbruine ogen.
normaal keek ik niet zo gauw iemand recht in de ogen. maar bij hem deed ik dat wel.
ik kende hem alleen van hier, van het werken. maar we hadden al zulke diepgaande gesprekken gehad.... het voelde goed. en vertrouwd.
gewoon, als vrienden.
of niet alleen als vrienden?

het gesprek duurde voort en hij zette de lege koffiekopjes op het aanrecht.
"zin om nog even na te zitten bij mij thuis?" vroeg hij ineens.
"ja, tuurlijk. gezellig!" zei ik. "dan kan ik je vrouw ook eens ontmoeten"

"oh, zij is er niet. ze is naar haar zus, ze heeft de hond ook meegenomen"
"dus je hebt het rijk alleen" grapte ik.
"WIJ hebben het rijk alleen" zei hij knipogend. ik voelde dat ik rood werd. hij legde zijn hand op m'n schouder en samen liepen we naar de auto.

in de auto, op de snelweg, legde hij regelmatig zijn hand op mijn bovenbeen.
ondertussen praatte hij over allerlei dingen, en ik probeerde me op het gesprek te concentreren. hij begon over een collega. "en dan bemoeit ze zich ermee, alsof ze er meer verstand van heeft dan wij, die hier al veel langer werken!"
"ja inderdaad, echt belachelijk" zei ik. nou ja, piepte ik.
ik voelde zijn hand op mn bovenbeen heen en weer gaan en ik liet het toe. vond het prima.

uiteindelijk reden we zijn straat in. hij parkeerde de auto. hij woont in een flat, zag ik. de parkeerplaats was aan de achterkant van de flat, en dus erg beschut.
ik hoopte dat hij meer zou doen dan alleen die hand op mijn been.
maar helaas. hij stapte uit.
toen deed hij de autodeur voor me open en ik stapte uit. plotseling gaf hij me een vluchtig kusje.
"wil je meer?" fluisterde hij.
"m-m" hakkelde ik. meer? ik wilde zeker wel meer..... maar natuurlijk zei ik dat niet hardop.

toen stapten we samen in de lift. hij pakte me rond m'n middel en keek me in mijn ogen. ik keek terug, en ik voelde hoe ik een kus gaf op zijn mond.
ik voelde zijn tong in mijn mond. we stonden te tongzoenen in de lift. het was geweldig. ik voelde zijn lichaam een beetje schokken. zijn linkerhand verdween onder mijn shirt, op mijn rug.
de lift was boven.

we stapten uit en ik liep achter hem aan de galerij op.
"ik zal je mijn huis laten zien" zei hij. "jullie huis" lachte ik.
gadver, wat ben ik hypocriet, dacht ik bij mezelf.
in de gang lagen een riem en een voerbak. vast van de hond, dacht ik.
hij had een redelijk mooie flat.
rechts van het halletje een keuken, een deur naar de woonkamer en een klein slaapkamertje. daarnaast een badkamer en een wc. links van het gangetje was een grote slaapkamer. die liet hij me als laatste zien.

"dit bed ligt echt heerlijk" zei hij. en hij liet zichzelf op zijn rug vallen op het bed.
"nou, dat wil ik ook wel eens proberen" lachte ik.
"kom er maar bij, meisje" zei hij. ik plofte naast hem neer, op mijn rug.
ineens pakte hij me beet, met twee armen om me heen. en we zoenden, en we genoten. de hele wereld was weg, alleen hij en ik lagen daar, op dat bed.
ik kronkelde van genot onder zijn aanraking. hij deed mijn shirt omhoog, hij streelde mijn rug. ik kuste hem in zijn nek.
toen deed hij zijn trui uit.
en ik mijn shirt. en mijn bh.
we lagen met onze blote bovenlichamen tegen elkaar aan.
hij was heerlijk warm, en ik streelde hem.
toen ging hij met zijn hand naar beneden, mijn broek in....




de rest volgt! dit is het gedeelte dat vrij dicht bij het einde zit. het begin van het verhaal is de realiteit.

wat hier realiteit is, is dat ik echt iets voel voor iemand van die leeftijd. de gebeurtenissen in het verhaal daarentegen zijn verzonnen, ze zijn nooit gebeurt.

wat ik wil weten is, hoe vinden jullie de spanningsopbouw?
moet ik juist meer, of minder details beschrijven?
is het levendig, gemakkelijk in te beelden? of is het maar moeilijk om te volgen?
wat vinden jullie van het taalgebruik?

kortom: wat is sterk en wat kan beter?

[Vogelvrij]

Letteren?
Hoofdletters?
Wat wil je precies met dit verhaal? Schrijf je het voor jezelf, zodat je iets met je verliefde gevoelens kan doen? Dan lijkt het me helemaal prima. Maar als je er echt een verhaal van wil maken wat mensen willen lezen, dan kan er nog wel wat aan gebeuren, want voor de lezer gebeurt er vrij weinig. Verliefd meisje ontmoet man. Je beschrijft vrij veel details, wat op zich niet erg is, maar kijk dan uit dat je geen voor de hand liggende details gaat beschrijven. Het is dus eerder te makkelijk dan te moeilijk te volgen. Je mag de lezer best wat te raden overlaten.

[strontkind]

oke, dat vroeg ik me ook af inderdaad. er moet wat meer gebeuren dus

en ja, de hoofdletters doe ik normaal ook altijd hoor (ben echt een pietlut met hoofdletters en leestekens, maar op het forum gebruik ik ze niet altijd)

[elysea]

waarom post je het op dop, als je best weet dat het meer een verhaal is?

[CSN]

letteren!

[Vogelvrij]

strontkind schreef:

oke, dat vroeg ik me ook af inderdaad. er moet wat meer gebeuren dus

en ja, de hoofdletters doe ik normaal ook altijd hoor (ben echt een pietlut met hoofdletters en leestekens, maar op het forum gebruik ik ze niet altijd)

Heb je het dan direct hier getypt Want het lijkt me dat je op een forum best wat hoofdletters mag vergeten, maar bij een verhaal juist niet, als je het een beetje serieus neemt.