Onze kat...

[Bubbeldoosje]

Nu bijna een jaar geleden is er bij ons een hele leuke speelse kat aan komen lopen.
In het begin was hij heel dun en best bang, we hebben daarom altijd gedacht dat hij een zwervertje was en zijn daarom nooit naar de dierenarts gegaan om te kijken of hij gechipt was... Ik heb me heel veel voor hem ingezet en een hele leuke tijd met het beestje doorgebracht
Gisteren worden we opeens gebeld, door nota bene mensen die we van vroeger kennen, dat hij van hun was en dat ze hem weer mee naar huis hadden genomen
Hij 'blijkt' gechipd te zijn en iemand had ze getipt (nu pas? ) dat hij bij ons rondliep.
Ik mis hem natuurlijk verschrikkelijk, het is zelfs zo erg dat ik niet eens meer heb gegeten en vannacht niet normaal heb kunnen slapen...

Ik weet gewoon echt niet meer wat ik ermee moet, het was echt een deel van mijn leven geworden en dat is nu in een keer weg...

Ook vind ik het wel een beetje zielig voor de poes zelf, hij kon bij ons naar buiten en dat wilde hij vaak maar al te graag, hij was overdag bijna altijd buiten, daar koos ie zelf voor... En nu zit ie weer in een bovenwoning...

Wat moet ik?

[Inanis]

Bij Barry uithuilen, en misschien eens gaan kijken bij een asiel of via via vragen of er ergens een nestje kittens is of aan zit te komen?

[Nona]

Vraag of je hem zo af en toe op mag zoeken, gewoon om even te spelen en aaien. Als je die mensen toch al kent is het denk ik niet eens zo vreemd om te vragen.

Oh dat lijkt me heel naar. Mijn kat is heel jong overleden en daar had ik het ook heel meoilijk mee. Het is een soort rouwen wat je nu doet. Dat heeft tijd nodig en daar is niks mis mee. Je zou zoals kruimel zegt best kunnen vragen of je af en toe langs mag komen en ergens een nieuw beestje vandaan kunnen halen. Natuurlijk is een nieuw katje niet hetzelfde, maar je kunt er net zo'n goede vriendjes mee worden .

[Pr0xy]

Kruimel schreef:

Vraag of je hem zo af en toe op mag zoeken, gewoon om even te spelen en aaien. Als je die mensen toch al kent is het denk ik niet eens zo vreemd om te vragen.

Wat een goed advies Kruimel, heb je ervaring met zulk soort zaken?

Ik weet trouwens niet waar zo'n chip zit bij een kat, in de nek ofzo. Volgende keer misschien toch maar ff naar de dokter. Van fouten leer je, dus dat zul je de volgende keer wel gaan doen neme ik aan.

[Bubbeldoosje]

Ja maar ik wil hem terug, hij had het hier fijn

[Bubbeldoosje]

We hebben hem zeker wel 9 maanden hier gehad.

Bestaan daar geen rechten voor ofzo?

[metallica]

Bubbeldoosje schreef:

We hebben hem zeker wel 9 maanden hier gehad.

Bestaan daar geen rechten voor ofzo?

Ik denk het eerlijk gezegd niet, maar het was ook wel een beetje stom om niet naar de dierenarts te gaan toen jullie hem vonden, niet? Ik denk dat je je er gewoon bij neer moet leggen, hoe lastig dat ook zal zijn.

Bubbeldoosje schreef:

Bestaan daar geen rechten voor ofzo?

Ik mag hopen van niet. Dat zou het wel heel makkelijk maken voor mensen om een huisdier te 'ontvoeren' (ik zeg niet dat jij dat hebt gedaan, maar in het algemeen).

Als je een dier vindt dan doe je er altijd verstandig aan zelf na te laten kijken of hij/zij gechipt is. Als je dat niet doet, dan loop je het risico dat de eigenaar van het dier er pas later achterkomt waar het dier is (hij kan ook niet ruiken waar het beest is, hoe graag hij dat misschien ook zou willen) en hem komt halen als jij je er aan gehecht hebt. De eigenaar van de kat zal echt niet minder aan het dier gehecht zijn dan jij oid.

Mensen laten hun huisdieren toch niet voor niets chippen?

edit: Ik kan me trouwens wel voorstellen dat het vervelend voor je is...maar ik reageerde met mijn eigen katten voor ogen.

[igfy]

Het lijkt me helemaal niet leuk voor je. Maar misschien heeft de kat het daar ook wel naar zijn zin, dat weet je natuurlijk niet. Veel succes..

Ga eens kijken bij een asiel, en lopen zoveel leuke beessies rond.

[Bubbeldoosje]

Arenda schreef:

Ga eens kijken bij een asiel, en lopen zoveel leuke beessies rond.

Het gaat me om hém

Besef je ook dat de vorige eigenaar hetzelfde is doorgegaan; kat was ineens weg en kwam niet meer terug, zij wisten niet eens waar hij was, dat lijkt me ook wel erg moeilijk (ik wéét dat het erg moeilijk is; mijn lievelingskat is ook weggelopen en nooit meer teruggekomen). Ineens zien ze hun eigen kat bij iemand anders en natuurlijk willen ze hem dan terug, dat zou ik ook willen, ook al is het al meer dan een jaar geleden. Heel erg lullig voor jou natuurlijk, maar bedenk je dat je nu in ieder geval weet dat hij bij mensen woont die van 'm houden en dat hij niet ergens buiten rondzwerft of misschien zelfs dood is....

[metallica]

@ Andijvie: ik dacht precies hetzelfde, maar wist het niet subtiel te verwoorden

[Pr0xy]

Bubbeldoosje schreef:

Het gaat me om hém

Mja, maar toch is er niet iets aan te doen, behalve idd opzoeken, mochten de echte eigenaars dat goed vinden. Als ze dat niet willen, dan heb je wettelijk gezien geen rechten denk ik. Of het moet echt zijn dat die mensen niet goed voor hem zijn, maar dat is niet aan jou om te bepalen maar aan de dierenbescherming.

[Bubbeldoosje]

Pr0xy schreef:

Mja, maar toch is er niet iets aan te doen, behalve idd opzoeken, mochten de echte eigenaars dat goed vinden. Als ze dat niet willen, dan heb je wettelijk gezien geen rechten denk ik. Of het moet echt zijn dat die mensen niet goed voor hem zijn, maar dat is niet aan jou om te bepalen maar aan de dierenbescherming.

Daar heb ik dan weer geluk mee, mijn moeder kent ze en volgens haar zijn het 'hele aardige mensen'.
Maandag ga ik er naartoe
Damn, wat kunnen een paar dagen lang duren als je zo'n schatje eerste de hele dag kon zien

Off: Mensen zitten deze week propvol, dus ik kan het ze misschien niet kwalijk nemen...

Maar wat ik wel graag zou willen, is een beetje over het gemis heen komen!

Vandaar dat ik op Psychologie zit...

Want het zit zo, ik heb niet veel vrienden, dat is mijn eigen keuze, ik denk dat ik min of meer toch wel een beetje geobsedeerd was door hem.
Ik was de hele dag met hem bezig, ik liep zelfs elke avond een stukje met hem buiten omdat hij dat leuk vond, dan klom hij in bomen en speelde met de andere katten die er hier zijn.
Omdat hij vaak buiten was (wilde hij zelf) was niet alleen ik, maar de hele buurt aan hem gehecht geraakt...

Dus het is niet zo dat ik dat zo weer kan vervangen...

[Inanis]

Zijn weggaan heeft je dit wel extra doen inzien. Doe wat met die informatie.
Ga meer vriendschappelijk contact aan, wees flexibeler en regel een nieuw kattebeestje.
Het liefst een jonkie, zodat je extra veel invloed hebt op de vorming van diens karakter.

En kun je uitleggen waarom je bewust weinig vriendschappelijk contact zoekt?
Ik vind het trouwens ook tof als mijn kat een stuk met me meeloopt.

[Bubbeldoosje]

Inanis schreef:

Zijn weggaan heeft je dit wel extra doen inzien. Doe wat met die informatie.
Ga meer vriendschappelijk contact aan, wees flexibeler en regel een nieuw kattebeestje.
Het liefst een jonkie, zodat je extra veel invloed hebt op de vorming van diens karakter.

En kun je uitleggen waarom je bewust weinig vriendschappelijk contact zoekt?
Ik vind het trouwens ook tof als mijn kat een stuk met me meeloopt.

Ik heb er gewoon nooit behoefte aan gehad, tuurlijk heb ik wel vrienden gehad, ik ben ook helemaal niet moeilijk in contact leggen met mensen ofzo.
Maak juist graag een babbeltje, dat is het rare.
Ik heb ook het liefst contact met oudere mensen, die hier ook vooral wonen, omdat ik het gevoel heb dat die me beter begrijpen.
Heb ook mijn vriend wel, die tegelijkertijd eigenlijk ook mijn beste vriend is.
Maar zoiets als vriendinnen, waar je mee belt en gaat winkelen, dat heb ik niet.
Ik heb wel korte vriendschappen gehad, maar nooit de behoefte gehad om dat verder uit te breiden, ook al deed de andere kant daar wel moeite voor...
Ik voel me gewoon fijner tussen dieren, die ik misschien teveel als gelijken beschouw...

Daarbuiten heb ik ook altijd mijn kindertijd verafschuwd, toen had ik namelijk wel behoefte aan vriendinnetjes, maar toen lukte het niet.
Ik was toen juist heel stil en veel te veel in mezelf gekeerd.
Ik vertelde nooit wat me dwars zat maar kropte alles op.

Ik ben aan de ene kant altijd heel blij geweest dat ik volwassen ben, maar aan de andere kant ben ik ook altijd wel een beetje kind gebleven.
Ik zit het liefst thuis en mijn grootste hobby's zijn nou niet echt volwassen, als ik binnen ben speel ik het liefst computerspelletjes of plak mijn agenda vol met stickers... Ach, ik ben misschien gewoon wel een van de weinigen die zichzelf durft te zijn...

Ben ook absoluut niet ongelukkig hoor, maar nu dit is weggevallen momenteel natuurlijk wel heel erg!

[Inanis]

Je hebt die vrienden niet nodig, pas hier dan hetzelfde toe. Die kattepoes was leuk en lief, maarja door eigen laksheid blijkt pas na zo lang dat hij gewoon goede eigenaren heeft die 'm al heel lang hebben moeten missen (zij dachten misschien zelfs dat hij dood was).

Je weet dat hij nog leeft, bij goede eigenaren (hoewel daar over te twijfelen valt als ze 'm nooit buiten laten.) In ieder geval bij goede mensen.

Nu is het een kwestie van verder gaan, een nieuw katje is handig om het rouwproces te verzachten en betekent sowieso dat je weer een huisdiertje om je heen hebt.
Je zou natuurlijk wel kunnen vragen aan die mensen of je hem kunt kopen.. en dan de reactie afwachten.
Maar verder kun je er beter van uit gaan, dat je 'm gewoon kwijt bent..

Bij ons liepen katten erg vaak weg, en dan kregen we eigenlijk heel snel een nieuwe kat in huis. Ik begrijp dat dat een beetje raar is, je wil gewoon je oude katje terug natuurlijk, maar mijn zus en ik hadden altijd meteen veel plezier met een nieuw huisdier en het was nooit een vervanger van de oude; het is echt een ander soort kat met een ander karakter. Natuurlijk hoef het niet meteen, geef jezelf ook even de tijd om wat bij te komen.

(Het lijkt nu misschien alsof we echt honderden katten hebben gehad, dat was niet zo; in totaal misschien een stuk of 6, en soms 2 tegelijk, vanaf dat ik een kleuter was.)

[Bubbeldoosje]

Ja maar ik heb een eigen kat!
Die is al bijna 9.
Maar die is niet zo speels en die duld ook eigenlijk liever geen andere poezen...

[Bubbeldoosje]

Inanis schreef:

Je zou natuurlijk wel kunnen vragen aan die mensen of je hem kunt kopen.. en dan de reactie afwachten.

Hoe flik je dat bij een jochie van 11?

[Lotte]

Waarom hebben jullie niet onderzocht of de kat al een eigenaar had? Ik heb altijd geleerd dat je van andermans katten afblijft tenzij je zeker weet dat de kat geen eigenaar heeft. Ten eerste kan je voor de zekerheid briefjes ophangen waarop staat dat jullie een kat hebben gevonden. Ten tweede zijn die chips er zodat mensen niet andermans katten gaan overnemen.

Wij zijn eens 3 dagen onze kat kwijt geweest en we vermoeden dat iemand hem gewoon in huis heeft genomen. Dat is als je erover nadenkt best asociaal want wij hebben drie dagen in de rats gezeten. Vervolgens hebben we briefjes opgehangen en de volgende dag was hij er weer.

[Droomz]

Inanis schreef:

Je weet dat hij nog leeft, bij goede eigenaren (hoewel daar over te twijfelen valt als ze 'm nooit buiten laten.) In ieder geval bij goede mensen.

Dus als eigenaren hun kat niet naar buiten laten, zijn het geen goede eigenaren?

Ontopic: Het is vervelend voor jou, maar er valt weinig aan te doen helaas. Ik snap dat het rot is, maar ja. Maar je 'kent' die mensen wel, dus je kunt hem af en toe nog zien.
Ik ben zelf een kat kwijtgeraakt, omdat hij moest worden ingeslapen. Had hem al 18 jr en had er speciale band mee, dus dat viel me ook zwaar (maar het was gemakkelijker dan ik dacht; misschien omdat ik langzaam afscheid kon nemen) Dus ik snap heel goed dat het ontzettend vervelend is dat hij weg is.

Mijn vriend heeft vorig jr ook een kat in huis genomen. Het beestje zwierf rond bij het huis van vrienden van hem. Af en toe gaf hij haar eten en ze kwam steeds terug. Hij heeft haar pas echt in huis genomen toen ze zwanger was. (Wij hebben nooit gekeken of ze een chip had)
Uiteindelijk kwamen we er een halfjr later achter dat haar baasjes haar zomaar op straat hebben gezet.

[Inanis]

Droomz schreef:

Dus als eigenaren hun kat niet naar buiten laten, zijn het geen goede eigenaren?

Daar valt dus over te twijfelen. Ik vind sowieso dat de mogelijkheid om buiten te zijn de levensstandaard van katten aanzienlijk verhoogt.

[*oma*]

Bubbeldoosje schreef:

Daarbuiten heb ik ook altijd mijn kindertijd verafschuwd, toen had ik namelijk wel behoefte aan vriendinnetjes, maar toen lukte het niet.
Ik was toen juist heel stil en veel te veel in mezelf gekeerd.
Ik vertelde nooit wat me dwars zat maar kropte alles op.

Als ik dit lees in combinatie met de rest van je verhaal lijkt het meer dat je extra aan die kat gehecht bent geraakt, omdat de kat je niet heeft afgewezen.
Ik denk dat je (zoals al eerder gezegd is) nu moet accepteren dat je in een soort rouwproces zit en dat kun je nou eenmaal niet versnellen. Het doet nu pijn, maar dat zal na verloop van tijd minder worden.