tja ik weet wat je bedoelt.. heb iets soortgelijks meegemaakt met een vriendin van mij..
Zij was altijd heeeel snel op dr tenen getrapt en gelijk was zij altijd het 'slachtoffer'.. Ik mocht nooit klagen.. Zij was vaak bezig van "ik ben zo lelijk, ik ben zo dik, ow puistjes hier en daar" enz enz, terwijl het best wel een knappe meid om te zien is, ze helemaal niet dik is en ze ook nauwelijks puistjes had. tja af en toe, maar wie niet.. maar als ik zoiets zei (en ik ben toch een stuk steviger dan zij!) dan moest ik niet zeuren blablabla..
Ik kon daar na een tijdje gewoon niet meer tegen, soms haalde ze ook mn zelfvertrouwen best naar beneden enzo..
Ik hield me altijd netjes in, maar na een tijdje was het gewoon genoeg.. Voor mij hoefde het gewoon niet meer zo.
We gingen steeds minder met elkaar om en nu al helemaal niet meer..
Als ik jou was zou ik inderdaad een keer een grens stellen, anders cijfer je jezelf weg en loop je in feite alleen achter haar aan.. Het wordt steeds moeilijker om er nog begrip voor op te brengen en niet tegen haar uit te vallen bijvoorbeeld.
Jij voelt je er dan ook niet goed bij, want jij vindt dat wat ze doet verkeerd is.. gewoon je mening geven en niet achter haar aan blijven lopen.
__________________
•·.·´¯`·.·• Dat je de werkelijkheid niet uit het oog moet verliezen zegt al dat hij niet helemaal te vertrouwen is... •·.·´¯`·.·•
|