[Verhaal] De begravenis.

[Quiana]

Zeg wat.. zeg dan wat! Waar ben ik..? Wat doe ik hier? Waarom kijken al die mensen me zo aan?
Shit.
Terwijl ik verward de zaal in keek staarden de mensen mij aan. 'Wat doet ze nou?' fluisterde iemand. Ik kuchte en keek op mn blaadje. Verdomme, ik had het zo goed voorbereid.. Kom op, begin opnieuw!
Langzaam keek ik het kleine zaaltje door. Jennifer zat uit het raam te staren, met een joint tussen haar vingers. Ik rook de geur, en wou dat ik daar zat. Papa zat half bezopen tussen mn snotterende oma en opa. Randy? Waar is hij? Weer keek ik rond, zag hem niet. Plotseling rende mn vader naar voren terwijl hij schreeuwde: verdomme! Kutkind! Zeg dan wat! Ik rook zijn stinkende adem en draaide mn hoofd weg. Pats! Hij sloeg me. Ik viel op de grond.

'Kim? Ben je al wakker?' Langzaam deed ik mijn ogen open. Naast m'n bed zat Barbara, die bezorgd naar me keek. 'Ja, ik sta zo op' mompelde ik terwijl ik me weer omdraaide. Plotseling schoot het in mijn hoofd. De begrafenis! Wat is er gebeurt? Waarom herinner ik me niets meer? Gelijk zat ik rechtop en met tranen in mn ogen riep ik Barbara. 'Wat is er gebeurd? Waarom ben ik al hier?'riep ik. Terwijl Barbara verteld wat er is gebeurd, denk ik na. Je bent flauwgevallen op de begravenis van je moeder? Kutkind, wat ben je nou voor iemand? Verdomme.. weer verpest je alles..
'Kim? Gaat het? Je kan morgen gaan als je wilt..' zei Barbara, terwijl ze wegliep. 'Ik laat je nu maar even alleen'.
wat moet ik doen? Waar is mama? Is ze al begraven? Verdomme, waarom lig ik in mn bed?!'. Ik sprong uit mn bed, maakte me klaar en fietste naar de begraafplaats. Wat doe ik hier? Je bent toch weggegaan, moet je er nu ook niet meer komen. Weet ik, weet ik..
In het kleine gebouwtje zat een man. Hij kwam naar me toe:'Kan ik iets voor je betekenen?' Verward keek ik hem aan. 'Nee, nee, laat maar, ik vind het zelf wel.'
Waar ben je? Mama, waar ben je? Langzaam liep ik over de begraafplaats, kijkend naar de graven.
Tot ik plotseling bij een vers graf lag, waar de aarde net op gegooid was. Ligt ze daar? Ze is dood.. weg.. Nou en? Het leven gaat door Kim, niet treuren, dóór moet je. Ik kan het niet.. Huilend knielde ik naast haar graf neer. 'Mama.. Laat me niet alleen' smeekte ik. Kutwijf, zit je weer te janken. Heb je dat nog niet genoeg gedaan? Ik voelde in mn zak, voelde mn zakmes, voor noodgevallen. Met mn ogen dicht voelde ik hoe het bloed wegstroomde, hoe ik langzaam rustig werd.
Waar ben ik? Wat doe ik hier? Intussen was het al schemerig geworden. Kreunend stond ik op en liep naar het gebouwtje toe. 'Ben je hier nog steeds?'vroeg de man verbaasd. 'Ik wilde net afsluiten..' 'Ja..' Jezus, doe niet zo dom, ga naar huis toe dom kind!' Terwijl ik naar mn fiets liep keek ik nog een keer om. Shit. Mama.. je bent echt weg..

Ok, dit had ik ongeveer anderhalve maand geleden
geschreven, kweenie, wat ik nou wil bereiken,
misschien haal k m zo wel weg :\

[NecroDopey]

Een nogal warrig verhaal waar in een korte tijd ongelooflijk veel gebeurt. Eerste tip is dan ook om de tekst iets meer ruimte te geven, het verhaal als het ware iets meer te laten ademen. Beschrijf iets meer de omgeving en situatie eer je van de hak op de tak springt. Voor ik werkelijk in de tekst zat was de hoofdpersonage alweer bezig om zelfmoord te plegen(?)

Het idee vind ik erg aardig, iemand die een rede moet houden en verknoopt raakt in haar eigen gedachten en daar vervolgens de gevolgen van ondervindt. Kies echter of voor een realistische aanpak of laat duidelijk doorschemeren dat het niet serieus opgevat moet worden. Een begrafenis waar iemand een joint rookt heeft iets surrealistisch, waardoor naar mijn mening de scene met de overstuurde vader niet goed uit de verf komt.

Daarnaast vraag ik me af welk effect je bij de lezer probeert te bewerkstelligen. De ene dramatische gebeurtenis volgt het andere, maar ondertussen lijkt de hoofdpersoon in haar gedachtes alles dingen aardig te kunnen relativeren waardoor het verhaal aan dramatiek verliest.

ik denk dat als je de tekst nog eens kritisch zou nalopen en eventueel zou herschrijven er best iets aardigs uit zou kunnen komen rollen, heb nu het gevoel dat je in een ruk de tekst geschreven hebt en het daar bij gelaten hebt

Verdrietig verhaal...'k vind het wel heel mooi geschreven...je ziet het voor je als je het leest...ik wel iig... Hopelijk komt het goed. Er gebeurt idd wel veel in een kort stukje tekst...maar ergens denk ik dat je het ook op die manier zou beleven oid...

[Quiana]

NecroDopey schreef:

Een begrafenis waar iemand een joint rookt heeft iets surrealistisch, waardoor naar mijn mening de scene met de overstuurde vader niet goed uit de verf komt.

Mja.. het gebeurde wel zo..
Misn moet ik dat idd weglaten..

NecroDopey schreef:

ik denk dat als je de tekst nog eens kritisch zou nalopen en eventueel zou herschrijven er best iets aardigs uit zou kunnen komen rollen, heb nu het gevoel dat je in een ruk de tekst geschreven hebt en het daar bij gelaten hebt

Is eigenlijk ook zo
Toen dit gebeurde, was ik nogal overstuur.
Naderhand heb ik het opgeschreven,
omdat mja, k vind het toch wel iets waarvan
ik later wilde weten hoe het was gegaan ed.
Ik ben een tijdje geleden begonnen
met het hele verhaal,
de hele situatie er om heen.
Misn post ik die ook,
dan is het misn wat duidelijker..
Bedankt iig

Leonoor schreef:
Verdrietig verhaal...'k vind het wel heel mooi geschreven...je ziet het voor je als je het leest...ik wel iig... Hopelijk komt het goed.

Dank je..

heej meis...
is dit allemaal echt zo gebeurt? Zat je zus echt een joint te roken, heeft je vader je echt geslagen?
ik geloof je wel, dat is het niet, maar ik weet niet of alles in het verhaal echt is, of dat er ook stukken verzonnen zijn
Ow, en nog een tip... die zakmes heb je niet nodig, komop meis...
wat had je gedaan als je je zakmes niet mee had gehad? Maja, zonder zakmes kan je ook een boel doen

Nouja, succes en sterkte enzo


o, nog ff wat over het verhaal zelf:
realistisch geschreven, goede afwisseling tussen gedachtes en gebeurtenissen, maar ik denk dat het ook wel heel warrig overkomt op mensen die niet vaak op psyg lezen

2e verhaal is duidelijker ja, zeker met dat stukje ervoor.
Hij is idd wel warriger, maar je zus weet waar je het over hebt.
Nog een tip, 15.00 uur, en 21.00 uur, maak daar maar gewoon 3 en 9 uur van hoor Leest makkelijker
(en heb je ooit al es iemand horen zeggen, het is nu 21.00 uur?? ik niet )
Gedachtes moet je er zeker niet uithalen, je wilt je zus laten weten wat jij voelde, en vooal door die gedachtes weet de lezer wat jij voelde.

Sterkte

[Quiana]

vleermuissie schreef:
2e verhaal is duidelijker ja, zeker met dat stukje ervoor.
Hij is idd wel warriger, maar je zus weet waar je het over hebt.
Nog een tip, 15.00 uur, en 21.00 uur, maak daar maar gewoon 3 en 9 uur van hoor Leest makkelijker
(en heb je ooit al es iemand horen zeggen, het is nu 21.00 uur?? ik niet )
Gedachtes moet je er zeker niet uithalen, je wilt je zus laten weten wat jij voelde, en vooal door die gedachtes weet de lezer wat jij voelde.

Sterkte

Dank u
Heb ff die tijden gewijzigd,
en een paar woordjes,
zit een btje te kloten met tt en vt
Ok, heb nogal getwijfeld,
en toch maar het hele verhaal neergezet..
Moet nog een hoop veranderen denk ik..
Paar vraagjes:
Is het duidelijk? Niet te warrig ofzo?
Lijkt het normaal, of te aanstellerig?
Te gevoelig? Of juist ongevoelig?
Moet ik er gedachten uithalen,
of is het zo juist goed?


[uitlegje]
Kim --> hoofdpersoon
Barbara --> pleegmoeder
Hendrik --> pleegvader
Andrea --> psycholoog
Marc --> maatschappelijk werker
Dridje --> pleegzusje
Jennifer --> zus
Randy --> broer
Patty --> vriendin
De rest lijkt me duidelijk..
[/uitlegje]

Terwijl de trein langzaam weggleed, zwaaide ik Patty uit. 'Doeii! Tot ziens!' Ik liep naar boven en stapte de bus in. Zo.. dat was fijn.. Eindelijk gaat het weer goed, niks kan er meer gebeuren.. Terwijl ik naar huis liep moest ik er weer aan denken dat Barbara en Hendrik uit eten waren. Alleen thuis dus. Zie ik het goed? Het licht brand nog! Ze zijn er. Vrolijk zwaaide ik de deur open 'Ik ben thui-huis!' Glimlachend liep ik naar binnen. 'Kimmy, meisje, ga even zitten' zei Barbara heel serieus. Hendrik, Andrea en Marc staarden me zenuwachtig aan. Wat is dit nou weer? Wat heb ik fout gedaan? Alarmbelletjes begonnen te rinkelen. 'Wat is er dan?' vroeg ik. Net toen Barbara wat wilde zeggen stond Andrea op. 'Misschien moet ze dit op haar manier doen.' 'Kim, er is een brief voor je' Ze gaf me de brief. Brief? Van wie? Waarom zijn zij er dan bij? Naar boven.. 'I-ik lees m boven wel' stamelde ik. Snel liep ik naar mn kamer toe. Van wie zou hij zijn..? Straks is hij van David! Nee Kim, sukkel, dat zou hij persoonlijk gegeven hebben.. Het kàn wel.. Met een warm gevoel opende ik de brief. Lieve Kimberley, ik schrijf deze brief omdat.. Dat is het handschrift van mama! Opeens brieven schrijven? Na driekwart jaar? Het klopt niet.. Zag het niet meer zitten.. (..) hou van je Fout! Fout! Wat is dit?! Het spijt me lieverd.. (..) Ook al lijkt het alsof ik je in de steek heb gelaten, ik hou van je.. Wat? Wat is dit? Waar gaat dit over?
Weer las ik de brief over. En weer, en weer. Dood? Hoe dan..? mama? dood? DOOD? Weer las ik: Ook al lijkt het alsof ik je in de steek heb gelaten, ik hou van je.. Waat?! DOOD?! Ik gilde, hard, heel hard. 'KIM?!' Dat was Andrea. Ik voelde warmte, en toen niets meer.

'Dridje! Eten!' Riep Barbara. 'Andrea, Marc, eten jullie ook mee?' Gestommel, geluid van bestek en borden, de zurige geur van spruitjes. Waarom word ik niet geroepen? Leef ik nog? Wat is dit..? Ik draaide me om, hoorde gekraak. Een verkreukeld papiertje lag voor m'n neus. Ik opende het, zag het handschrift. Nee.. Het was geen droom dus.. Denk Kim, denk. Langzaam trok de chaos in mn hoofd weg. Dood. Mama is dood. Weer voelde ik woede, heel heftig. Ga liggen Kim. Gevoelens uit, verstand op 0. Kan ik niet.. Je moet. Kan ik niet.. Half verdoofd begon ik weer te denken. Flarden uit de brief kwamen weer naar boven. Voor mijn eigen bestwil.. Daar. Dat is het. Mama, dood, brief.. zelfmoord. ZELFMOORD?! Ik sprong op, kleedde me aan en rende naar beneden. 'Leg uit! Verdomme, leg het uit! Wat is dit!?' schreeuwde ik naar de volwassenen die me aanstaarden. Ik kon de tranen voelen, wilde ze niet uiten. Blijf sterk Kim. Niet huilen waar anderen bij zijn.. Kom op Een gesprek volgde, een heel lang gesprek.

'Ze is dood..' De tranen rolden over mn wangen. Geen geluid, geen gevoel. Alleen tranen. Jouw schuld, jouw schuld. Je wist dat ze depressief was, je wist dat ze sneed, overdossisen nam. Jouw schuld Michelle! Patty! David! Gelukkig, bij hun kan ik terecht, zìj steunen me altijd.. Ik belde ze alledrie, en alleen David nam op. 'Schatje.. Het maakt niet uit.. Alsof je van haar hield.' mompelde hij, duidelijk bezig met andere dingen. 'Laat maar zitten' snauwde ik, terwijl ik de hoorn neergooide. Die avond sloot ik me op in de zolderkamer, achter internet, alles eruit te gooien.

Woede, angst, verdriet, haat speelden verstoppertje in mijn hoofd. Ik haat je. Ik hou van je. Ik mis je. WAAROM? Blijf ik altijd in een pleeggezin? Altijd hier?
Klop-klop. Geklop op de deur. 'Ja?'riep ik, de tranen wegvegend. 'Morgen is de begravenis Kim, denk je dat je het aankan?' 'Tuurlijk Bar, ik ben het, ik kan alles aan' lachte ik nep.
'Je hòeft niet stoer te doen hoor..' fluisterde ze terwijl ze uit het raam keek. 'Doe ik ook niet' zei ik kwaad. Rot op, laat me alleen.. Woedend keek ik haar aan, kwaad dat ze me door had. Ze probeerde een knuffel te geven, liep daarna langzaam weg. Zuchtend liep ik naar mn bed toe. En zakte langzaam weg.

Maak wat Kim. Je laatste bewijs aan mama, dat ook jij iets kan.. 'Dank jullie wel dat jullie hier zijn gekomen' nee, slaat nergens op' 'Als laatste wil ik nog zeggen dat ik het heel erg fijn vind dat jullie zijn gekomen voor mijn moeder' Goed zo, beter. Wat ga je over haar zeggen dan? Positieve dingen. Haar depressie? Nee. Haar hopeloze liefdesleven? Jezus. Doe normaal Zo piekerde ik verder totdat ik de perfecte toespraak had.

Zeg wat.. zeg dan wat! Waar ben ik..? Wat doe ik hier? Waarom kijken al die mensen me zo aan?
Shit.
Terwijl ik verward de zaal in keek staarden de mensen mij aan. 'Wat doet ze nou?' fluisterde iemand. Ik kuchte en keek op mn blaadje. Verdomme, ik had het zo goed voorbereid.. Kom op, begin opnieuw!
Langzaam keek ik het kleine zaaltje door. Jennifer zat uit het raam te staren, met een joint tussen haar vingers. Ik rook de geur, en wou dat ik daar zat. Papa zat half bezopen tussen mn snotterende oma en opa. Randy? Waar is hij? Weer keek ik rond, zag hem niet. Plotseling rende mn vader naar voren terwijl hij schreeuwde: verdomme! Kutkind! Zeg dan wat! Ik rook zijn stinkende adem en draaide mn hoofd weg. Pats! Hij sloeg me. Ik viel op de grond.

'Kim? Ben je al wakker?' Langzaam deed ik mijn ogen open. Naast m'n bed zat Barbara, die bezorgd naar me keek. 'Ja, ik sta zo op' mompelde ik terwijl ik me weer omdraaide. Terwijl ze haar hand op mn schouder legde, probeerde ze in mn ogen te kijken. Waarom kijkt ze zo? Het lijkt al middag.. Wat doe ik in mn bed dan? 'Voel je je al wat beter?' Beter? Ik ben toch niet ziek.? Denk Kim, denk verdomme. Ik keek op mn wekker, het was al bijna 3 uur. De begrafenis! Mama! Nee.. Gelijk zat ik rechtop en met tranen in mn ogen riep ik Barbara. 'Wat is er gebeurd? Waarom ben ik al hier?'riep ik. Terwijl Barbara vertelde wat er is gebeurd, dacht ik na. Flauwgevallen? Ik stond daar.. en toen? Kutkind, kan je niets goed doen dan?
'Kim? Gaat het? Je kan morgen gaan als je wilt..' zei Barbara, terwijl ze wegliep. 'Ik laat je nu maar even alleen'.
Wat moet ik doen? Waar is mama? Is ze al begraven? Verdomme, waarom lig ik in m'n bed?!'. Ik sprong uit mn bed, maakte me klaar en fietste naar de begraafplaats. Wat doe ik hier? Je bent toch weggegaan, moet je er nu ook niet meer komen. Weet ik, weet ik..
In het kleine gebouwtje zat een man. Hij kwam naar me toe: 'Kan ik iets voor je betekenen?' Verward keek ik hem aan. 'Nee, nee, laat maar, ik vind het zelf wel.'
Waar ben je? Mama, waar ben je? Langzaam liep ik over de begraafplaats, kijkend naar de graven.
Tot ik plotseling bij een vers graf kwam, waar de aarde net op gegooid was. Ligt ze daar? Ze is dood.. weg.. Nou en? Het leven gaat door Kim, niet treuren, dóór moet je. Ik kan het niet.. Huilend knielde ik naast haar graf neer. 'Mama.. Laat me niet alleen' smeekte ik. Kutwijf, zit je weer te janken. Heb je dat nog niet genoeg gedaan? Ik voelde in mn zak, voelde mn zakmes, voor noodgevallen. Met mn ogen dicht voelde ik hoe het bloed wegstroomde, hoe ik langzaam rustig werd.
Langzaam werd het zwart, zakte ik weer weg, in slaap.

Waar ben ik? Wat doe ik hier? Intussen was het al schemerig geworden. Kreunend stond ik op en keek om me heen. Auw.. De pijn van mn pols racede door mn lichaam heen en weer terug. Eigen schuld stommerd. Waarom ben ik in het donker..? Peinzend liep ik heen en weer, tot ik een vaag licht zag branden in het gebouw. Ga er naar toe! Nee.. mn pols, er zit nog bloed.. Eigen schuld Kim, je wist het. Wat moet ik zeggen dan..? Voetstappen.'Ben je hier nog steeds?' vroeg de man verbaasd. 'Ik wilde net afsluiten..' Verward keek ik op. 'Wat-wat zei u?' Shit. 'Gaat het wel meisje? Je ziet zo bleek..' zei de man. 'Ga maar snel naar huis, het is al bijna 9 uur, een begraafplaats is niet zo'n fijne plek dan' zei hij halflachend, halfserieus. Jezus. Begraafplaats. Ga naar je fiets toe. Rij naar huis. Schakel alles uit, ga. Verdoofd liep ik naar mn fiets toe. Shit. Mama.. je bent echt weg, weer heb je me alleen gelaten..

Betamethason schreef:

Paar vraagjes:
Is het duidelijk? Niet te warrig ofzo?

het wordt steeds duidelijker, elke keer als je weer wat post, wordt het voor buitenstaanders steeds duidelijker.

Lijkt het normaal, of te aanstellerig?

Helemaal niet te aanstellerig, ik denk dat je heel normaal reageerd voor iemand die net haar moeder is verloren.

Te gevoelig? Of juist ongevoelig?

zelfde als normaal/aanstellerig

Moet ik er gedachten uithalen,
of is het zo juist goed?

is goed zo

[uitlegje]
Kim --> hoofdpersoon
Barbara --> pleegmoeder
Hendrik --> pleegvader
Andrea --> psycholoog
Marc --> maatschappelijk werker
Dridje --> pleegzusje
Jennifer --> zus
Randy --> broer
De rest lijkt me duidelijk..
[/uitlegje]

en wie is Patty?

Tik-tak. Geklop op de deur. '

tik-tak?? ik denk dat je er beter tik-tik van kan maken, of klop-klop, zoiets
tik-tak klinkt een beetje raar, vind ik

Terwijl ze haar hand op mn schouder probeerde ze in mn ogen te kijken.

Vreemde zin...
het woorde legde vergeten? (na schouder)

een begraafplaats is niet zo'n fijne plek dan' zei hij halflachend/halfserieus.

halflachend, halfserieus vind ik mooier staan

Verder... ik zou eigenlijk niet weten wat je nog moet veranderen, tenzij je er nog dingen in wil zetten ofzo, maar het verhaal, zoals het nu is, is goed geschreven enzo hoor. Het is ook duidelijk wat jij voelde.

[Quiana]

vleermuissie schreef:
het wordt steeds duidelijker, elke keer als je weer wat post, wordt het voor buitenstaanders steeds duidelijker.

Verder... ik zou eigenlijk niet weten wat je nog moet veranderen, tenzij je er nog dingen in wil zetten ofzo, maar het verhaal, zoals het nu is, is goed geschreven enzo hoor. Het is ook duidelijk wat jij voelde.

Heb t gewijzigd
Ik denk dat ik er voor de rest
niets meer bij schrijf,
anders word t ook nogal lang..
Misschien haal ik er nog wat uit,
vind m een btje lang..
Mja, bedankt

Betamethason schreef:
Heb t gewijzigd
Ik denk dat ik er voor de rest
niets meer bij schrijf,
anders word t ook nogal lang..
Misschien haal ik er nog wat uit,
vind m een btje lang..
Mja, bedankt

t is idd wel lang, maar wel duidelijk

waarom ben ik eigenlijk de enige die hier op reageerd, waarom reageren er geen mensjes die verstand van verhalen + het beoordelen van verhalen hebben??

Ik wilde er eerst wel op reageren, maar ik durf het niet. Zeker niet nu weet ik dat het zo dicht bij de schrijver staat als ik vermoedde. Zelf weet ik gelukkig niet hoe het voelt wanneer zoiets gebeurd, dus daar kan ik weinig over zeggen.

Mijn argument hanteren dat alles wat geschreven wordt met het doel dat het gelezen wordt, beoordeeld kan en misschien wel moet worden, liet maar varen. Bij dit verhaal is het belangrijker dat jij je gevoelens kan ventileren en duidelijk kan maken.

Maar als je het zou willen kan ik er misschien wel wat over zeggen. Laat het me maar weten.

LUH-3417

[Quiana]

LUH-3417 schreef:

Maar als je het zou willen kan ik er misschien wel wat over zeggen. Laat het me maar weten.
LUH-3417

Bij deze dan
Heb m juist hier gezet,
omdat ik m aan mn zus wil geven,
dus moet ie wel duidelijk ed zijn.
Aangezien zij ook wel een buitenstaander is,
zal ze er bijna hetzelfde als jullie
tegen aan kijken.
(nouja, zij zal er andere gevoelens bij hebben, hoop ik dan)
Had t ook op psych kunnen zetten,
mja, kweenie, dr zou waarschijnlijk
niet echt iets worden gezegd
wat ik wil horen, kritiek ofzo..

Ok, ik kan er dus alleen iets verhaaltechnisch over zeggen, ben ik bang. Ik heb het over de laatste en dus nieuwste versie.

Ik weet niet precies hoe bekend je zus is met de situatie, maar mij overdonder je met een heleboel namen aan het begin. Je moet voor jezelf kijken of je al die mensen nodig hebt in je verhaal en of ze ook allemaal bij naam genoemd moeten worden. Het is nogal veel in één keer zo.

De tekst is wat rommelig omdat je dan weer cursief en dan weer vet schrijft. Ik begrijp het verschil wat je daarmee weer wilt geven, maar erg mooi is het niet. Probeer te werken met nieuwe alinea's, met aanhalingstekens en witregels. Het oogt dan wat rustiger.

Let op herhalingen. Aan het einde van de vijfde alinea beëindig je tweemaal achter elkaar een zin met 'langzaam weg'. Dat staat lastig.

Verder kan je het nog eens nalopen voor wat spelfouten, wat slordigheden in de interpunctie of wat kromme zinnen. Het meeste zal je er zelf uit kunnen halen.

Hoewel ik met geen mogelijkheid iets nuttigs kan zeggen over het gevoel dat je tijdens het schrijven gehad moet hebben, vind ik dat je het mooi en goed verwoord hebt. Je schrijft vanuit het hard en ik vind het knap dat je dat zo open doet.

Het is een vreselijk en aangrijpend verhaal en ik vind het verschrikkelijk dat het (deels) autobiografisch is. Sterkte.

LUH-3417

[Quiana]

Dank je LUH-3417
Heb geprobeerd om het te verbeteren,
ben alleen ontzettend slecht in wwspelling,
zitten dus waarschijnlijk nog een hoop
fouten in
Ik heb geprobeerd m minder rommelig
te maken, of het gelukt is weet ik niet..
M'n zus kent de personen uit mijn omgeving niet,
behalve dat zij waarschijnlijk meer gevoelens
bij dit verhaal heeft dan een ander,
leest ze dit dus hetzelfde als jij..
Kweenie precies welke personen
ik eruit kan halen

[uitlegje]
Barbara --> pleegmoeder
Hendrik --> pleegvader
Andrea --> psycholoog
Dridje --> pleegzusje
Jennifer --> zus
De rest lijkt me duidelijk..
[/uitlegje]

Terwijl de trein langzaam weggleed, zwaaide ik Patty uit. 'Doeii! Tot ziens!' Ik liep naar boven en stapte de bus in. Zo.. dat was fijn.. Eindelijk gaat het weer goed, er kan niets meer gebeuren.
Terwijl ik naar huis liep moest ik er weer aan denken dat Barbara en Hendrik uit eten waren. Alleen thuis dus. Zie ik het goed? Het licht brandt nog! Ze zijn er.
Vrolijk zwaaide ik de deur open. 'Ik ben thui-huis!' Glimlachend liep ik naar binnen. 'Kimmy, meisje, ga even zitten' zei Barbara nogal serieus. Hendrik, Andrea en Marc staarden me zenuwachtig aan. Wat is dit nou weer? Wat heb ik fout gedaan? Alarmbelletjes begonnen te rinkelen. 'Wat is er dan?' vroeg ik. Net toen Barbara wat wilde zeggen stond Andrea op. 'Misschien moet ze dit op haar manier doen.' Ze gaf me een brief. 'Er is een brief voor je.' Brief? Van wie? Waarom zijn zij er dan bij? Naar boven.. 'I-ik lees m boven wel' stamelde ik.
Snel liep ik naar mn kamer toe. Van wie zou hij zijn..? Straks is hij van David! Nee Kim, sukkel, dat zou hij persoonlijk gegeven hebben.. Het kàn wel.. Met een warm gevoel opende ik de brief.

'Lieve Kimberley, ik schrijf deze brief omdat..'Dat is het handschrift van mama! Opeens brieven schrijven? Na driekwart jaar? Het klopt niet.. 'Zag het niet meer zitten.. (..) hou van je,' Fout! Fout! Wat is dit?! 'Het spijt me lieverd.. (..) Ook al lijkt het alsof ik je in de steek heb gelaten, ik hou van je..' Wat? Wat is dit? Waar gaat dit over?
Weer las ik de brief over. En weer, en weer.
Dood? Hoe dan..? mama? dood? DOOD? Weer las ik: 'Ook al lijkt het alsof ik je in de steek heb gelaten, ik hou van je..' Waat?! DOOD?! Ik gilde, hard, heel hard. 'KIM?!' Dat was Andrea. Ik voelde warmte, en toen niets meer.

'Dridje! Eten!' Riep Barbara. 'Andrea, Marc, eten jullie ook mee?' Gestommel, geluid van bestek en borden, de zurige geur van spruitjes. Waarom word ik niet geroepen? Leef ik nog? Wat is dit..? Ik draaide me om, hoorde gekraak. Een verkreukeld papiertje lag voor m'n neus. Ik opende het, zag het handschrift. Nee.. Het was geen droom dus.. Denk Kim, denk. Langzaam trok de chaos in mn hoofd weg. Dood. Mama is dood. Weer voelde ik woede, heel heftig. Ga liggen Kim. Gevoelens uit, verstand op 0. Kan ik niet.. Je moet. Kan ik niet.. Half verdoofd begon ik weer te denken. Flarden uit de brief kwamen weer naar boven. 'Voor mijn eigen bestwil..'
Daar. Dat is het. Mama, dood, brief.. zelfmoord. ZELFMOORD?! Ik sprong op, kleedde me aan en rende naar beneden. 'Leg uit! Verdomme, leg het uit! Wat is dit!?' schreeuwde ik naar de volwassenen die me aanstaarden. Ik kon de tranen voelen, wilde ze niet uiten. Blijf sterk Kim. Niet huilen waar anderen bij zijn.. Kom op. Een gesprek volgde, een heel lang gesprek.

'Ze is dood..' De tranen rolden over mn wangen. Geen geluid, geen gevoel. Alleen tranen. Jouw schuld, jouw schuld. Je wist dat ze depressief was, je wist dat ze sneed, overdossisen nam. Jouw schuld Patty! David! Gelukkig, bij hun kan ik terecht, zìj steunen me altijd.. Ik belde ze alletwee, maar alleen David nam op. 'Schatje.. Het maakt niet uit.. Alsof je van haar hield.' mompelde hij, duidelijk bezig met andere dingen. 'Laat maar zitten' snauwde ik, terwijl ik de hoorn neergooide. Die avond sloot ik me op in de zolderkamer, achter internet, om alles eruit te gooien.

Woede, angst, verdriet en haat speelden verstoppertje in mijn hoofd. Ik haat je. Ik hou van je. Ik mis je. WAAROM? Blijf ik altijd in een pleeggezin? Altijd hier?
Klop-klop. Geklop op de deur. 'Ja?' riep ik, de tranen wegvegend. 'Morgen is de begravenis Kim, denk je dat je het aankan?' 'Tuurlijk Bar, ik ben het, ik kan alles aan' lachte ik nep.
'Je hòeft niet stoer te doen hoor..' fluisterde ze terwijl ze uit het raam keek. 'Doe ik ook niet' zei ik kwaad. Rot op, laat me alleen.. Woedend keek ik haar aan, kwaad dat ze me door had. Ze probeerde me een knuffel te geven, maar toen ik weigerde liep ze weg. Zuchtend liep ik naar mn bed toe. En zakte langzaam weg in een droomwereld.

Maak wat Kim. Je laatste bewijs aan mama, dat ook jij iets kan.. 'Bedankt dat jullie hier zijn gekomen' 'Nee, dat slaat nergens op' 'Als laatste wil ik nog zeggen dat ik het heel erg fijn vind dat jullie zijn gekomen voor mijn moeder' Goed zo, dat klinkt beter. Wat ga je over haar zeggen dan? Positieve dingen. Haar depressie? Nee. Haar hopeloze liefdesleven? Jezus. Doe normaal gek. Zo piekerde ik verder totdat ik de perfecte toespraak had.

Zeg wat.. zeg dan wat! Waar ben ik..? Wat doe ik hier? Waarom kijken al die mensen me zo aan?
Shit.
Terwijl ik verward de zaal in keek staarden de mensen mij aan. 'Wat doet ze nou?' fluisterde iemand. Ik kuchte en keek op mn blaadje. Verdomme, ik had het zo goed voorbereid.. Kom op, begin opnieuw!
Langzaam keek ik het kleine zaaltje door. Jennifer zat uit het raam te staren, met een joint tussen haar vingers. Ik rook de geur, en wou dat ik daar zat. Papa zat half bezopen tussen m'n snotterende oma en opa. Randy? Waar is hij? Weer keek ik rond, zag hem niet. Plotseling rende mijn vader naar voren terwijl hij schreeuwde: Verdomme! Kutkind! Zeg dan wat! Ik rook zijn stinkende adem en draaide mn hoofd weg. Pats! Hij sloeg me. Ik viel op de grond.

'Kim? Ben je al wakker?' Langzaam deed ik mijn ogen open. Naast m'n bed zat Barbara, die bezorgd naar me keek. 'Ja, ik sta zo op' mompelde ik terwijl ik me weer omdraaide. Terwijl ze haar hand op mn schouder legde, probeerde ze in mn ogen te kijken. Waarom kijkt ze zo? Het lijkt al middag.. Wat doe ik in mn bed dan? 'Voel je je al wat beter?' Beter? Ik ben toch niet ziek.? Denk Kim, denk verdomme. Ik keek op mn wekker, het was al bijna 3 uur. De begrafenis! Mama! Nee.. Gelijk zat ik rechtop en met tranen in mn ogen riep ik Barbara. 'Wat is er gebeurd? Waarom ben ik al hier?'riep ik. Terwijl Barbara vertelde wat er is gebeurd, dacht ik na. Flauwgevallen? Ik stond daar.. en toen? Kutkind, kan je niets goed doen dan?
'Kim? Gaat het? Je kan morgen gaan als je wilt..' zei Barbara, terwijl ze wegliep. 'Ik laat je nu maar even alleen'.
Wat moet ik doen? Waar is mama? Is ze al begraven? Verdomme, waarom lig ik in m'n bed?!'.
Ik sprong uit m'n bed, maakte me klaar en fietste naar de begraafplaats. Wat doe ik hier? Je bent toch weggegaan, moet je er nu ook niet meer komen. Weet ik, weet ik..
In het kleine gebouwtje zat een man. Hij kwam naar me toe: 'Kan ik iets voor je betekenen?' Verward keek ik hem aan. 'Nee, nee, laat maar, ik vind het zelf wel.'
Waar ben je? Mama, waar ben je? Langzaam liep ik over de begraafplaats, kijkend naar de graven.
Tot ik plotseling bij een vers graf kwam, waar de aarde net op gegooid was. Ligt ze daar? Ze is dood.. weg.. Nou en? Het leven gaat door Kim, niet treuren, dóór moet je. Ik kan het niet.. Huilend knielde ik naast haar graf neer. 'Mama.. Laat me niet alleen' smeekte ik. Kutwijf, zit je weer te janken. Heb je dat nog niet genoeg gedaan? Ik voelde in mn zak, voelde mn zakmes, voor noodgevallen. Met mn ogen dicht voelde ik hoe het bloed wegstroomde, hoe ik langzaam rustig werd.
Het werd zwart, weer zakte ik weg in slaap.

Waar ben ik? Wat doe ik hier? Intussen was het al schemerig geworden. Kreunend stond ik op en keek om me heen. Auw.. De pijn van mn pols racede door mn lichaam heen en weer terug. Eigen schuld stommerd. Waarom ben ik in het donker..? Peinzend liep ik heen en weer, tot ik een vaag licht zag branden in het gebouw. Ga er naar toe! Nee.. mn pols, er zit nog bloed.. Eigen schuld Kim, je wist het. Wat moet ik zeggen dan..?
Voetstappen.'Ben je hier nog steeds?' vroeg de man verbaasd. 'Ik wilde net afsluiten..' Verward keek ik op. 'Wat-wat zei u?' Shit. 'Gaat het wel meisje? Je ziet zo bleek..' zei de man. 'Ga maar snel naar huis, het is al bijna 9 uur, een begraafplaats is niet zo'n fijne plek dan' zei hij halflachend, halfserieus. Jezus. Begraafplaats. Ga naar je fiets toe. Rij naar huis. Schakel alles uit, ga. Verdoofd liep ik naar mn fiets toe. Shit. Mama.. je bent echt weg, weer heb je me alleen gelaten..