[Verhaaltje] De Trein

[Tsasil]

Ik had een idee in mijn hoofd voor een stukje over een trein. Nu heb ik dat uitgewerkt, maar ik ben zelf niet helemaal tevreden over het stukje. Het is echter wel een van mijn meest toegankelijke stukjes tekst, dus ik was benieuwd wat men er hier van vindt. Brand maar los!



De Trein

De trein is volledig leeg, ik zit languit en kijk naar buiten. Buiten is het net een moment voor zonsopgang. Dit moment heb ik helemaal voor mijzelf en ik geniet van de zonsopgang terwijl het decor voorbij raast. Zaadjes die bomen worden en daarna weer zaadjes schieten met immense snelheid aan mijn oog voorbij. De trein rijdt recht naar voren. Ik weet niet waarom ik in deze trein zit, maar ik zit wel lekker zo.
Voor mij zit een meisje, ze heeft een bos rozen in haar handen. Ze heeft een lief gezicht, en is best erg knap. Ze zit een beetje zenuwachtig te draaien, maar dat komt omdat haar vader in het ziekenhuis ligt. Ze weet niet goed wat ze van zijn ziekte moet denken, ze vertellen haar niet zoveel in het ziekenhuis. Sinds haar geboorte houdt ze heel erg veel van haar vader. Ze woonde samen met hem in een groot huis, met een grote tuin. Haar moeder is vlak na haar geboorte vertrokken, ze had veel geestelijke problemen. Ten minste, dat is wat haar vader haar heeft vertelt. Toen ze 5 was is aids geconstateerd bij haar vader, waarvan ze tot op de dag van niet op de hoogte is. Zelf al zou het haar vertelt zijn, ze zou toch nooit vermoedt hebben hoe haar vader aan die ziekte is gekomen. Gelijk nadat ze van de middelbare school was gekomen is ze Economie gaan studeren. Daar is ze nu nog steeds mee bezig. Ze heeft een lieve vriend, die niet zo lief is als ze denkt. Hij handelt drugs, maar als je het haar zou vragen zou hij bij een groot handelskantoor werken. Ze is nog nooit bij hem langs geweest, op werk. En dat zal ze ook nooit doen. Ik weet niet waarom ze in deze trein zit.
Buiten is de zon een tijdje op, het zonnetje schijnt door het raam precies op mijn gezicht. Stenen die huizen worden en daarna weer stenen schieten met razende snelheid voorbij. Op de bank naast het meisje zit een jongen met krullend haar. Hij heeft een bril met dik montuur op, en ziet er nonchalant uit, met een bruine streepjes trui en bruine broek. Hij heeft een gitaar bij zich, die hij bovenop het bagagerek heeft gegooid. Hij kijkt een paar keer naar het meisje naast hem, en besluit uiteindelijk om haar aan te spreken. Het meisje reageert nogal verlegen, maar geeft wel eerlijk antwoord op zijn vraag of ze mee wil naar de repetitie van zijn band. De jongen gaat teleurgesteld weer zitten. Met een naar binnen gekeerde blik kijkt hij naar buiten. Hij is een denker, veel te veel een denker eigelijk. Hij heeft zijn middelbare school niet afgemaakt en is door de wereld gaan reizen. Hij heeft kinderen in Afrika zien lijden, en heeft kinderen in Amerika in weelde zien leven. Hij wilde wat voor de wereld doen, maar sinds zijn 21 besefte hij dat hij in zijn eentje de wereld niet kan veranderen. Dus is hij maar muziek gaan maken. Hij is nu 28 en heeft in 12 bands gezeten, die allemaal niks zijn geworden. Hij heeft grote hoop voor de band waar hij nu in speelt, maar dat zal ook niets worden, want een van de bandleden zal voortijdig overlijden. Ik weet niet waarom hij in deze trein zit.
Buiten is het net na het middaguur, de zon schijnt niet meer in mijn gezicht. Water dat wolken wordt en daarna weer water schiet met razende snelheid langs mij heen. Naast de jongen met krullen zit een dikke man van middelbare leeftijd. Hij ziet er net niet netjes uit. Hij heeft een stropdas om en een overhemd aan, maar daaronder draagt hij gewoon een spijkerbroek. Hij heeft een rood gezicht, en zijn blik in zijn ogen is gestresst. Dat moet ook wel, met zo’n baan. Hij is salesmanager. Op zijn werk heeft hij geen moment rust, en dat kost hem zijn vrouw al weet hij dat nog niet. 20 jaar terug is hij met haar getrouwd en nu, op zijn 44ste is hij nog steeds verliefd op haar, maar zij denkt dat zij niet echt meer op hem verliefd is. Ze heeft genoeg van al zijn drukke gedoe, zijn late avonden doorwerken en zijn vroege ochtenden opstaan. Geen dag neemt hij voor haar. Zij bedriegt hem dan ook genadeloos, maar daar heeft hij geen idee van. Hij vertrouwd haar volledig. Zij zal er pas later achterkomen hoeveel zij eigelijk nog van hem houdt. Voorlopig denkt zij niet aan hem, terwijl hij elk uur van de dag er weer naar verlangt bij haar in bed te kruipen. Ik weet niet waarom hij in deze trein zit.
Buiten is het een moment voor zonsondergang. De zon schijnt nu recht op de bank voor mij. Aarde dat modder wordt en daarna weer aarde schiet in een razend tempo aan mij voorbij. De trein rijdt nog steeds recht naar voren. Tegenover de dikke man zit een oude heer, met een ouderwetse hoed op en met een wandelstok in zijn handen. Met tevredenheid in zijn ogen kijkt hij naar de jongen met het krullende haar terwijl hij een versierpoging doet. Hij glimlacht verhuld. Hij heeft het allemaal al meegemaakt. Met zijn 75 jaar, is de oude heer nog steeds kwiek genoeg om mee te gaan met deze trein. Zijn vrouw is al jaren dood, zijn kinderen komen al een tijd niet meer op bezoek, en hij legt deze reis alleen af, maar hij is er nog steeds tevreden mee. In zijn leven heeft hij nooit te hard gewerkt, en hij heeft goed geleefd samen met zijn vrouw, die hij op 20 jarige leeftijd heeft getrouwd omdat ze zwanger was. Hij heeft zijn kinderen zo goed mogelijk opgevoed, en ze zijn goed terecht gekomen. Allebei hoeven ze zich geen zorgen te maken over geld, en ze zijn allebei getrouwd. De ene met een lieve man, en de ander met een geweldige vrouw. Zijn dochter heeft een heerlijk leven als huisvrouw, en zijn zoon een geweldig leven als manager van een groot handelskantoor. Het maakt hem niet zoveel uit dat ze nooit op bezoek komen, hij geniet van zijn tijd alleen. Gelukkig is hij bij lange na nog niet dement, anders zou hij zijn laatste dagen moeten slijten in een bejaardentehuis, tussen andere bejaarden waar hij totaal geen boodschap aan heeft. Gelukkig zal hij dat nooit hoeven. Ik weet niet waarom hij in deze trein zit.
De zon gaat onder, en ik weet nog steeds niet waarom ik in deze trein zit. Ik weet alleen wat de bestemming is, en die is bijna bereikt. Ik hoef ook eigelijk helemaal niet te weten waarom ik in deze trein zit, want ik zit wel lekker. Ik zit in deze trein puur om het zitten in deze trein, anders was ik allang al uitgestapt. De zon is onder en de trein rijdt met een noodgang tegen een blinde muur op. Er zijn geen overlevenden.

[Tsasil]

Even een kleine toelichting:

Het is een deel van een aantal stukken tekst die ik schrijf in de persoon van God. Dus die onrealistische tint eraan hoort

[Nas-t Zeekoe]

ik weet het het niet... het heeft wel iets, maar ik vind het soms wel moeilijk lezen... ik weet gewoon niet wat ik vind nu...

[maarte]

is wel koel, leuk enzo.. sommige dingen zijn wat onduidelijk, ongelukkig verwoord enzow.. en wat taalfouten

[Tsasil]

maarte schreef op 01-04-2003 @ 23:53:
is wel koel, leuk enzo.. sommige dingen zijn wat onduidelijk, ongelukkig verwoord enzow.. en wat taalfouten

't Zou op zich wel handig zijn als je die dingen aan wees, dan kan ik ze veranderen...

[Vlooienband]

Je hebt behoorlijk veel hinderlijke herhaling in je verhaal zitten, bijvoorbeeld het volgende stuk:
"ik zit languit en kijk naar buiten. Buiten is het net een moment voor zonsopgang"
Twee keer achter elkaar het woord "buiten," dat staat niet mooi en leest niet lekker. Probeer synoniemen te vinden.
Ook heb je qua zinsopbouw grote stukken zitten met telkens dezelfde opbouw, namelijk: onderwerp - persoonsvorm - ander zinsdeel. Dat leest niet lekker en staat helemaal niet mooi.
"Sinds haar geboorte houdt ze heel erg veel van haar vader."
Dit klopt niet en staat raar. "Sinds" hoort volgens mij "vanaf" te zijn en de hele zin oogt een beetje raar.
Schrijf cijfers languit.

Waarom weet je zoveel over dat meisje, terwijl je haar nog nooit eerder hebt gezien?

Dit commentaar geldt eigenlijk voor alle stukken. De hinderlijke herhaling zorgde ervoor dat ik vaak afdwaalde, omdat het gewoon niet pakkend is, telkens dezelfde zinsopbouw.

Je tweede post verklaart het vage.
Ruig einde.

[maarte]

Tsasil schreef op 31-03-2003 @ 21:11:
Ik had een idee in mijn hoofd voor een stukje over een trein. Nu heb ik dat uitgewerkt, maar ik ben zelf niet helemaal tevreden over het stukje. Het is echter wel een van mijn meest toegankelijke stukjes tekst, dus ik was benieuwd wat men er hier van vindt. Brand maar los!

Zaadjes die bomen worden en daarna weer zaadjes [komma?] schieten met immense snelheid aan mijn oog voorbij.
Voor mij zit een meisje, ze heeft een bos rozen in haar handen. Ze heeft een lief gezicht, en is best erg knap [beetje raar, best eg knap].Sinds [idd vanaf] haar geboorte houdt ze heel erg veel van haar vader.Haar moeder is vlak na haar geboorte vertrokken, ze had veel geestelijke problemen. Ten minste, dat is wat haar vader haar heeft vertelt [verteld] . Zelf[s] al zou het haar vertelt [wederom d dus] zijn, ze zou toch nooit vermoedt [zonder t] hebben hoe haar vader aan die ziekte is gekomen. Ze is nog nooit bij hem langs geweest, op [het] werk.
Buiten is de zon een tijdje op, het zonnetje schijnt door het raam precies op mijn gezicht. Stenen die huizen worden en daarna weer stenen schieten [weer komma..] met razende snelheid voorbij. Op de bank naast het meisje zit een jongen met krullend haar [komt er niet echt duidelijk uit dat hij op een andere bank zit: Naast het meisje, aan de andere kant van het gangpad, oid]. Het meisje reageert nogal verlegen, maar geeft wel eerlijk antwoord op zijn vraag of ze mee wil naar de repetitie van zijn band. De jongen gaat teleurgesteld weer zitten. [dit is koel!] Hij wilde wat voor de wereld doen, maar sinds zijn 21 [éénentwintigste] besefte hij dat hij in zijn eentje de wereld niet kan veranderen. Dus is hij maar muziek gaan maken. Hij is nu 28 [achtentwintig dus] en heeft in 12 [juist, twaalf] bands gezeten, die allemaal niks zijn geworden. Hij heeft grote hoop voor de band waar hij nu in speelt, maar dat zal ook niets worden, want een van de bandleden zal voortijdig overlijden [yah, di's ook phat].Water dat wolken wordt en daarna weer water [,] schiet met razende snelheid langs mij heen. Hij vertrouwd [vertrouwt] haar volledig.
Aarde dat modder wordt en daarna weer aarde [yah , dus] schiet in een razend tempo aan mij voorbij. Met tevredenheid in zijn ogen kijkt hij naar de jongen met het krullende haar terwijl hij ["die" is misschien duidelijker..] een versierpoging doet. Zijn dochter heeft een heerlijk leven als huisvrouw, en zijn zoon een geweldig leven als manager van een groot handelskantoor [bedoel je hier dat zijn dochter de vrouw van de dikke salesmanager is en zijn zoon de man van het knappe meisje? is niet echt heel duidelijk..].

yah et einde is inderdaad ruig. ik weet niet of ik nu alles heb, misschien is bejaardentehuis zonder n, maar da kan ook goed niet zo zijn.. kijk maar wat je er mee doet, twas koel om te lezen, succes..

[Tsasil]

Hartelijk bedankt

[;-)cow:-)boeh]

ligt het aan mij of klopt het gewoon niet?> je schrijft aan het begin dat de trein helemaal leeg is en dan zit er een meisje voor je., dan is ie toch niet leeg?

[Tsasil]

;-)cow:-)boeh schreef op 04-04-2003 @ 19:29:
ligt het aan mij of klopt het gewoon niet?> je schrijft aan het begin dat de trein helemaal leeg is en dan zit er een meisje voor je., dan is ie toch niet leeg?

Dat klopt idd niet, maar dat klopt Dat is omdat je ook alleen geboren wordt, en alleen sterft (aan het einde is de trein weer leeg, maar nu je het zegt: dat heb ik niet vermeldt).

[Maresa]

Tsasil schreef op 04-04-2003 @ 19:57:
Dat klopt idd niet, maar dat klopt Dat is omdat je ook alleen geboren wordt, en alleen sterft (aan het einde is de trein weer leeg, maar nu je het zegt: dat heb ik niet vermeldt).

vermeldt >> vermeld (wil jij schrijver worden? )

[Tsasil]

M@R schreef op 04-04-2003 @ 20:15:
vermeldt >> vermeld (wil jij schrijver worden? )

, dit is en blijft een forum natuurlijk

[maarte]

Tsasil schreef op 04-04-2003 @ 20:39:
, dit is en blijft een forum natuurlijk

je en wel het forum LETTEREN

[Tha#1ChiLL]

heb alleen de laatste 7 regels gelezen,

mooi!

ik zou zelf alleen bij het laatste even duidelijker proberen aan te gaven dat je vanuit 'GOD' kijkt, anders lijkt het een alwetende verteller perspectief

mooi