Het geluk de rug toe keren?

[Kazanka]

Zijn vast wel wat mensen die dit herkennen. Er gebeurt iets geweldigs, je hebt een leuke dag/avond/nacht/ochtend, kan om van alles gaan. Daarna is er kort een periode van nagenieten en dan komt het.

Er ontstaat een leegte. De blijdschap druipt weg, alsof je de stop uit het bad wegneemt. Steeds sneller verdwijnt het, beetje bij beetje, totdat er niets meer over is. De leegte blijft een tijdje zo, maar vult zich met verdriet, of spijt, haat, woede, in elk geval een 'negatief' gevoel.

Op dat moment lijkt het alsof de blije gebeurtenis, juist het tegenovergestelde was. Er was niks leuks, niks boeiends. Het was slechts een tijdelijke illusie. Toch is de balans al verstoord. Hij staat teveel naar de positieve kant, oftewel, er dient te worden gecompenseerd. Om dit te bereiken moet er weer iets negatiefs gebeuren, zo gebeurt er weer iets negatiefs.

Nou heb ik het er vaak met mijn psychiater over gehad. Die kon alleen telkens herhalen: 'Verschuif de balans'. Verschuif de balk waar de verhouding positief/negatief op steunt. Hoewel hij dit vaak zegt, heb ik nog steeds geen idee hoe je zoiets kunt realiseren. Heeft iemand hier tips voor? Of overige bruikbare informatie?

Ik herken wat je bedoeld. Bij mij werkt het het beste als ik gewoon contact met mensen blijf houden, dan val ik meestal minder erg terug in de leegte of in de negatieve gevoelens. Dan heb ik het gewoon te druk om me echt negatief te gaan voelen.

En als ik dan toch een paar dagen niks doe dan komt uiteindelijk het positieve gevoel weer terug.

Mijn mentor heb ik ook dit verteld, van het lege gevoel enzo. En van haar moet ik een gevoelens-boek bijhouden waarin ik alleen de positieve stemmingen/gevoelens mag opschrijven. En dat dan 2 keer per dag.

Sorry ik snap niet echt wat je psychiater bedoelt met verschuif de balans, en verdere tips oid heb ik er eigenlijk ook niet voor.

[trasher]

Kazanka schreef op 04-01-2004 @ 02:09:
Er gebeurt iets geweldigs, je hebt een leuke dag/avond/nacht/ochtend, kan om van alles gaan. Daarna is er kort een periode van nagenieten en dan komt het.

Er ontstaat een leegte. De blijdschap druipt weg, alsof je de stop uit het bad wegneemt. Steeds sneller verdwijnt het, beetje bij beetje, totdat er niets meer over is. De leegte blijft een tijdje zo, maar vult zich met verdriet, of spijt, haat, woede, in elk geval een 'negatief' gevoel.

Maar daar doe je het toch voor.

edit: zinsbouw irriteerde.

[Dreamerfly]

Toch is de balans al verstoord. Hij staat teveel naar de positieve kant, oftewel, er dient te worden gecompenseerd. Om dit te bereiken moet er weer iets negatiefs gebeuren, zo gebeurt er weer iets negatiefs.

Dit begrijp ik niet, kan je het nog iets meer toelichten?

Kazanka schreef op 04-01-2004 @ 02:09:

Nou heb ik het er vaak met mijn psychiater over gehad. Die kon alleen telkens herhalen: 'Verschuif de balans'. Verschuif de balk waar de verhouding positief/negatief op steunt. Hoewel hij dit vaak zegt, heb ik nog steeds geen idee hoe je zoiets kunt realiseren. Heeft iemand hier tips voor? Of overige bruikbare informatie?

Wat ligt er aan je negatieve en/of positieve gevoel ten grondslag?

Bepaalde gedachten?

zoja, misschien moet je het daar dan aanpakken?

(In een schrift eens gaan bijhouden, of (hoe)je gedachten veranderen/ wat je denkt na iets leuks; wellicht kom je er achter dat je stdees negatiever over de situatie(het leuke) gaat denken en dat je, je gedachten wat moet leren te relativeren?)

[Quiana]

Dreamerfly schreef op 04-01-2004 @ 10:38:
Dit begrijp ik niet, kan je het nog iets meer toelichten?

Stel je voor; je hebt zo'n ouderwetse weegschaal die je met
gewichtjes vult. Er zijn twee bakjes; één negatieve en één
positieve. Om de bakjes in evenwicht te houden, moeten
ze allebei evenveel wegen. Ze zijn dan in balans.

Nu gebeurt er iets geweldigs, waardoor het positieve
bakje zwaarder wordt. Doordat de bakjes dan niet meer
in evenwicht (balans) zijn, moet het negatieve bakje weer
aangevul worden, zodat je het oude evenwicht weer hebt
hersteld.

En dan komt de psychiater, die zegt dat je de balans
(de oude evenwichtslijn) moet verschuiven, zodat
het niet meer nodig is te compenseren.

Zo vatte ik het iig op, als Kazanka het anders bedoelde,
heb ik niks gezegd.

[Dreamerfly]

Quiana schreef op 04-01-2004 @ 10:46:
Stel je voor; je hebt zo'n ouderwetse weegschaal die je met
gewichtjes vult. Er zijn twee bakjes; één negatieve en één
positieve. Om de bakjes in evenwicht te houden, moeten
ze allebei evenveel wegen. Ze zijn dan in balans.

Nu gebeurt er iets geweldigs, waardoor het positieve
bakje zwaarder wordt. Doordat de bakjes dan niet meer
in evenwicht (balans) zijn, moet het negatieve bakje weer
aangevul worden, zodat je het oude evenwicht weer hebt
hersteld.

En dan komt de psychiater, die zegt dat je de balans
(de oude evenwichtslijn) moet verschuiven, zodat
het niet meer nodig is te compenseren.

Zo vatte ik het iig op, als Kazanka het anders bedoelde,
heb ik niks gezegd.

Mooi hoe je dat uitlegt, maakt het heel duidelijk, ben nu benieuwd of Kazanka het zo bedoelde(?)

[Kazanka]

Ik zal even dat van de balans proberen beter uit te leggen.

Het komt goed overeen met het voorbeeld van Quiana(). Op die weegschaal kan je extra gewicht leggen, om een balans te zoeken. Mijn psych. stelde dus voor om niet met tegengewicht te gaan werken, maar het voorwerp, waar de balans (het gewicht) op steunt, te verplaatsen. Zodat je meer positief gewicht kan toelaten, zonder dat het nodig is de balans goed te krijgen met negatief tegengewicht.
Hoop dat het zo iets duidelijker is.


@ Dreamerfly: Hoe het proces precies verloopt weet ik ook niet. Heb vroeger wel altijd de gedachte gehad om de leuke dingen zoveel mogelijk te ontlopen. Dat heb ik lang gedaan, maar nu let ik daar niet meer echt op. Ik loop gewoon een bepaalde levensweg en kom vanalles tegen, zo dus ook de leukere dingen. Bij sommige gebeurtenissen, die gewoon zoveel vreugde teweeg brengen, moet er voor mijn gevoel toch nog gecompenseerd worden. Misschien omdat ik toch nog geloof dat ik al die vreugde niet verdien. Wat op sommige momenten ook wel zo is, maar al een stuk minder dan vroeger.

Over het schrijven...ik heb een tijd geleden geprobeerd om alles steeds op te schrijven, maar als ik begon met schrijven kon ik maar moeilijk ophouden. Des te meer ik schreef, des te meer ik ging nadenken en des te meer ik nog op kon schrijven. Aangezien schrijven juist rust moet brengen, denk ik niet dat schrijven voor mij werkt.

Contact met mensen werkt bij mij ook meestal niet. Zijn niet veel mensen die ik makkelijk kan bereiken, behalve dan mijn ouders en broer, maar daar kan ik niet goed mee omgaan. Ga me snel aan hun irriteren en dan ga ik alleen maar meer nadenken over wat er allemaal gebeurt is en dat wil ik het liefst vermijden.


Ook nog iets anders wat mijn psych laatst zei. Hij vertelde dat ik een verslaafde was, verslaafd aan gezelligheid. Als ik dus mijn dosis daarvan niet krijg, dan gaat het fout. Stel dat de gezelligheid een zeer hoge dosis heeft en dan opeens is alles weg, kortom het gaat dan eerder fout, dan wanneer er af en toe een kleine dosis is. Verder heeft hij er nog niet veel over gesproken, maar ga binnenkort weer naar hem toe en het allemaal wat uitgebreider bespreken.

[Jordi]

Hmm, ik heb daar volgens mij ook wel een beetje last van. Niet dat ik na iets leuks zoiets heb van: "Hmm, kut, balans verstoord, nu kan er maar beter even iets slechts gebeuren...", maar ik merk vaak wel dat ik na iets leuks vaak weer een beetje depri wordt (als ik weer thuis ben ofzo). Ook onthoudt ik negatieve dingen veeel beter dan positieve en ben ik er (naderhand) langer mee bezig.
Maar ik ben nog veel treuriger als ik geen positieve dingen doe.

Ik geloof eigenlijk niet zo in een 'balans', maar ik kan me wel voorstellen wat je ermee bedoelt. Je vergelijkt je gevoelens met iets uit de werkelijkheid, een voorbeeld. Alleen wat jouw psychiater doet, kan volgens mij niet zo goed. Die kijkt namelijk zeg maar naar het natuurkundige model van een balans en die wil iets verschuiven, zodat je niet hoeft te compenseren met gewichtjes. Alleen ik denk dat dat als je terug gaat naar hoe het echt is (dus niet met een concrete balans), dat niet kan. Maar goed, hij is de psychiater, dus hij zal het wel weten...

Als ik jou was, dan zou ik niet positieve dingen gaan ontlopen, want wat hou je dan over? Neutrale en negatieve dingen lijkt me. Daar schiet je ook niet zoveel mee op. Maar wordt je trouwens écht verdrietig enz door die positieve gebeurtenis, of zou je dat misschien toch wel zijn geworden? Of misschien associeer je dat leuke iets, met wat anders wat je kut vindt? Voorbeeldje: Je hebt een hele gezellige middag gehad met een vriend en zijn vriendin. Eerst ben je nog helemaal blij enzo, maar na een tijdje krijg je dan zo'n gevoel van: "Waarom heb ik geen vriendin? Lijkt me eigenlijk best fijn... Ik ben eenzaam.. " (nou weet ik niet of jij geen vriendin hebt ofzo, maar ik hoop dat dit voorbeeldje duidelijk maakt wat ik bedoel).
Ik denk dat het vrij belangrijk is dat je weet waar je aan denkt als je dan dus verdrietig bent (na iets leuks). Is dat omdat het voorbij is, of is er iets anders? Als er nou iets anders is, wat steeds hetzelfde is, misschien dat je daar dan iets aan kunt proberen te doen.

Opschrijven kan misschien best wel helpen. Ik weet niet of het echt de bedoeling is dat je daarvan tot rust komt. Je zegt dat als je begint met schrijven, je maar door blijft gaan. Mij lijkt het dat dat betekent dat je heel veel te vertellen hebt en heel veel wat je kwijt wilt. Ik zou zeggen: "Lekker blijven schrijven." En als je dan uiteindelijk wel klaar bent, dan zul je je misschien toch wel opgelucht voelen ofzo...

[Kazanka]

Ik ontloop de positieve dingen ook niet meer, dat deed ik vroeger wel, maar ben daar al een aardige tijd vanaf. Gelukkig


Misschien handig om ook eens een voorbeeld te gebruiken:

Gister kwam bijvoorbeeld een zeer goede vriendin langs. De relatie gaat in elk geval al verder dan vriendschap alleen, maar ik ben er nog niet helemaal over uit of een vaste relatie erg verstandig is op dit moment, ben niet echt stabiel, emotioneel gezien etc. Maar in elk geval, het was gewoon een zeer leuke tijd. Aan het eind van de avond haar weer thuisgebracht met de auto en alles was eigenlijk perfect. Op de terugweg komt dan een soort leegte opzetten.

Op dat moment was het, denk ik, vooral door het gemis van haar aanwezigheid. Zo heb je alles en het volgende moment is het ineens weg, alleen de herinnering blijft nog over. Ook probeer ik op die momenten te bedenken dat het niet eenmalig was. Ik zal haar zeker nog veel vaker zien, maar toch is het gevoel van een gemis groter op dat tijdstip. Voor een bepaalde tijd lijkt het alsof er niks anders meer is, behalve het gemis van haar aanwezigheid.

Daarna komt het geheel van die balans opzetten. Mijn gedachten zoeken gericht al naar iets dat de balans weer kan veranderen, iets negatiefs. De rede is dan ook ver te zoeken op zo'n moment. Duizenden argumenten zijn waarschijnlijk weinig uitrichten, oftewel, ik moet het zelf zien te veranderen. Probleem is dan alleen hoe ik dan kan doen.

Wat het schrijven betrefd, ik zal het komende week nog een keer proberen als er zich iets voordoet waardoor ik in een soortgelijke situatie kom.

Dank voor de tips @ everybody

[Jordi]

Voel je je trouwens misschien gewoon snel eenzaam?

Misschien slaat dit wel nergens op, maar dat heb ik net even bedacht. Bij 'leuke/positieve dingen doen' denk ik meestal aan dingen doen met vrienden of in dit geval voor jou die vriendin. Ik kan me goed voorstellen dat als dat dan voorbij is, je een leegte voelt, hun mist en daar een beetej verdrietig van wordt. Maar goed, ik weet niet of wat je zei alleen maar een voorbeeld was en dat er ook hele andere dingen zijn.
Ik zou niet weten wat je daartegen kunt doen, maar misschien jij wel ofzo?

En wat bedoel je trouwens met: Mijn gedachten zoeken gericht al naar iets dat de balans weer kan veranderen, iets negatiefs. ?
Wat ga je dan precies zitten doen? Het lijkt me niet dat je dan gaat zitten en denkt: Dat net was leuk, dus wat is er nou echt kut... o ja: *negatief iets*. En verder kan ik me er eigenlijk niet zoveel bij voorstellen.
Kun je trouwens niet proberen aan iets leuks te denken zodra je merkt dat je in gedachten naar negatieve dingen aan het zoeken bent ofzo?

[Kazanka]

Zou kunnen. Ik ben eigenlijk gewend aan het alleen zijn. Vroeger had ik nauwelijks vrienden en bezocht vrijwel nooit mensen op eigen initiatief. Dus zo nieuw is het gevoel van eenzaamheid niet, denk ik.

Sinds ik met de universiteit ben begonnen is dat weer erg veranderd allemaal. Bij het introductie-kamp heb ik een aantal mensen leren kennen waar ik een goede band mee heb op dit moment. Gelijk in het begin klikte het al en gingen de gesprekken al veel verder dan de prijs van een consumptiebon.

De leuke/positieve gebeurtenissen waar ik het over heb zijn ook altijd met andere mensen samen. Vrienden van de studie en voornamelijk die ene vriendin. Die gebeurtenissen brengen voor mij de grootste vreugde teweeg.

Wat ik bedoel met die ene zin: Het gaat op dat moment niet zozeer om de balans. Het is meer te vergelijken met een vb uit de Nutty Professor. Hij voelt zich verdrietig, omdat hij zich dik voelt, daardoor krijgt hij trek in ijs en gaat ijs eten. Bij mij is het dan dat ik mij verdrietig voel, omdat de gezelligheid ineens helemaal weg is. Daardoor heb ik op de ener van een manier zin om bijv. aan am te gaan doen, en dat is dus ook wat ik ga doen. Aan leuke dingen denken lukt op zo'n moment ook niet goed, het lijkt alsof alle goeie dingen plotsklaps allemaal zijn verdwenen.

Een dag of paar dagen na de gebeurtenis ben ik wel in staat om alles goed te kunnen relativeren. Alleen het moment vlak na de gebeurtenis gaat het al snel fout. Nu zoek ik een manier om dat te vermijden.

Mocht het zo zijn dat ik een manier kan vinden om de gehele balans te verschuiven, zegmaar, meer positieve dingen toelaten op de weegschaal, dan zou dat ook al een grote verandering betekenen. Een verandering met, naar mijn mening, positieve gevolgen.