Toeval.

Vier kilometer van huis,
de rust van 'uit het zicht' uit zich in het wijde zicht.

Ik sta op uit het hoge gras.
Even voel ik me als een kind zonder controle.
Zonder omstanders, nu voer ik mijn bewind.
Zwaai mijn hand over het landschap;
maak de glinsters in de lucht groter,
gooi een storm van links naar rechts.

Ik ga zitten in het lage gras.
Een nieuwe schaduw in het schouwspel.
Waarom is dit niet de mijne?
Als god maak ik alles het mijne.
Zo ook de wind door haar lokken.
In nog geen seconde laat ik het verdwijnen.
Maar ik was diegene die de wind blies,
ik breng haar haren weer tot bedaren terug.

"Vier kilometer hiervandaan en ik ben thuis."

Een lichte ruis van het landschap.
Een groot gesuis in mijn hoofd.

"Vier kilometer hiervandaan staat jouw huis, of niet?"

Ik draai mijn nek en scherp mijn zicht.
Mijn auto staat nog op zijn plek.
De lichten branden als kaarsen,
maar alles kan nu snel in een vlucht ontaarden.

"Hey. Als ik je nog eens tegenkom, zal dat toeval zijn?
Of wil je toevallig iets kwijt?"

Ik vraag waarom je hier bent.
Ik vraag waarvan je me kent.

"Als ik je nog eens tegen kom weet je waarom ik hier ben.
En weet je ook waarvan ik je ken."

[Reem]

Bij dit gedicht zou ik eigenlijk wel dezelfde reactie kunnen plaatsen als bij je vorige gedicht ("Schreeuw dan"): ik vind veel van je verwoordingen nog steeds erg mooi, maar de zinnen lopen niet mooi in elkaar over. Ook denk ik niet dat je echt aan een ritme hebt gewerkt: het leest niet altijd even gemakkelijk. Zo vind ik
de rust van 'uit het zicht' uit zich in het wijde zicht.
heel goed gevonden, maar het leest niet erg gemakkelijk, vloeiend, en ik denk eigenlijk dat dit toch wel belangrijk is.

Ik vraag waarom je hier bent.
Ik vraag waarvan je me kent.

"Als ik je nog eens tegen kom weet je waarom ik hier ben.
En weet je ook waarvan ik je ken."

Dit laatste stuk vind ik wel erg simpel geschreven.
Toch vind ik de inhoud erg sterk. Ik zou dan ook nog vooral wat aan de vorm gaan sleutelen, want ik denk dat dit best een goed gedicht kan worden.

[Disintegration]

Er zitten licht geniale invallen in, maar je moet het kaf wat van het koren scheiden. Wat me opviel was dat je niet met ritme of metrum werkt, daar is helemaal niets mis mee... Alleen zou je net daardoor meer aandacht aan overige aspecten moeten besteden:

Snoei wat in je zin, durf woorden weg te gooien. Heb zo het gevoel dat je net te gauw een gedicht als "af" beschouwt.

er is nu nog wat teveel klei om mee te boetseren, gooi wat weg en je krijgt beslist een mooi beeldwerk.