Angst/paniekaanvallen

[babylove]

Ben vandaag naar de huisarts geweest om pilletjes te halen tegen mijn rijexamenvrees. Uit dat in eerste instantie simpele bezoekje, kwam uiteindelijk een verwijsbriefje voor een psycholoog. Lijdt namelijk aan agorafobie oftewel 'pleinvrees'. Angst voor bepaalde situaties dus, met als gevolg dat ik die ga vermijden en/of minder ga doen. Een voorbeeld is een simpel bioscoopbezoekje, die wordt voor mij al een hele opgave, omdat ik van te voren bang ben dat angstige gevoel te krijgen. Gevolg is dat ik nooit meer naar de bios wil of alleen met iemand die ervanaf weet en me kan steunen. En zelfs dan ben ik een keer weggegaan uit de bioscoop.

Uit bescherming van mezelf dat het uit de hand kan lopen, ga ik nu een zogenaamde RET therapie volgen. Moet alleen nog een afspraak maken. Heb zelf al eens rondgesurft en er ging een wereld voor me open door de site http://www.angstcentrum.be/agorafobie.htm Wat een openbaring, ik las alleen maar dingen waarin ik herkenning zag. Ook het feit dat deze mensen vaak aan hypochondrie lijden. Daar heb ik zelf namelijk ook vaak last van.

Er zijn dus vast meer mensen die dit hebben. Wie herkent dit en zou me wat informatie kunnen geven? Thanx

Wat voor informatie zou je willen?

[zeep007]

ja, ken het. Heb er zelf ook last van. Ben ooit in cognitieve gedrgastherapie geweest. Het hielp een beetje. Waar ik eerst nergens meer heenging, ga ik nu met tegenzin Ik doe het dus wel.
Maar het begint steeds meer terug te komen. De bioscoop is voor mij ook geen leuk uitje meer, maar een bron van angst. De sneltrein nemen zit er voor mij ook niet meer in.

Ik ken dat RET van je niet, ik ga me er ook maar eens in verdiepen.

Veel sterkte iig, ik weet hoe gigantisch het je dagelijkse leven beinvloed.

[babylove]

sonho schreef op 24-03-2006 @ 18:04 :
Wat voor informatie zou je willen?

Hoe je ermee omgaat, wat je ertegen doet. Eigenlijk zoek ik gewoon een mede-agorafobiër

[babylove]

zeep007 schreef op 24-03-2006 @ 19:45 :
ja, ken het. Heb er zelf ook last van. Ben ooit in cognitieve gedrgastherapie geweest. Het hielp een beetje. Waar ik eerst nergens meer heenging, ga ik nu met tegenzin Ik doe het dus wel.
Maar het begint steeds meer terug te komen. De bioscoop is voor mij ook geen leuk uitje meer, maar een bron van angst. De sneltrein nemen zit er voor mij ook niet meer in.

Ik ken dat RET van je niet, ik ga me er ook maar eens in verdiepen.

Veel sterkte iig, ik weet hoe gigantisch het je dagelijkse leven beinvloed.

Ja het beïnvloed behoorlijk ja. Soms heb ik het erger en soms heb ik er nauwelijks last van. Maar het kan zomaar komen opzetten en het is al van kleins af aan. Ook al dat hypochondrie, dacht ik als ieniemienie meisje dat ik een hersentumor had, omdat ik soms duizelig was. Eigenlijk te bizar voor woorden.

Wat hield jouw therapie in? En ga je nooit meer met de trein? Ik vind het vreselijk, maar doe het wel. Als ik 4 van die stoelen van de intercity voor mezelf heb, gaat het wel, maar met drukte word ik soms gek. Ook staan in de metro/tram is een probleem..Of in een slagerij of iets dergelijks in de rij staan

Nou ja, ik geloof dat ik dus agorafobie heb. Ik slik medicijnen (feverin) voor mijn angsten en somberheid. Dit heeft vooral bij mijn angsten er geholpen. Naast agorafobie heb ik nml de kenmerken van een sociale angststoornis. Verder ben ik niet echt in therapie voor mijn angsten, want ik volg een therapie voor mijn eetstoornis.

Als je nog iets wil weten, hoor ik het wel. Je mag me ook pm-men.

[zeep007]

babylove schreef op 24-03-2006 @ 20:30 :
Ja het beïnvloed behoorlijk ja. Soms heb ik het erger en soms heb ik er nauwelijks last van. Maar het kan zomaar komen opzetten en het is al van kleins af aan. Ook al dat hypochondrie, dacht ik als ieniemienie meisje dat ik een hersentumor had, omdat ik soms duizelig was. Eigenlijk te bizar voor woorden.

Wat hield jouw therapie in? En ga je nooit meer met de trein? Ik vind het vreselijk, maar doe het wel. Als ik 4 van die stoelen van de intercity voor mezelf heb, gaat het wel, maar met drukte word ik soms gek. Ook staan in de metro/tram is een probleem..Of in een slagerij of iets dergelijks in de rij staan

Zelfs het hypochondrie gedeelte herken ik. Als 9-jarige ging ik om de week naar de dokter om te laten checken op de meest verschrikkelijke ziektes. De dokter deed weliswaar alleen een stokje in mijn mond en luisterde naar mijn hart, maar ik dacht dat het goed was. Ik was vreselijk met de dood bezig, wat helemaal niet gezond was als 9 jarige. Dat is nooit helemaal weggegaan, maar zo erg als vroeger is het iig niet meer.

Ik ga nog wel met de trein, maar dan met een stoptrein, dat ik er met regelmaat uit kan. Ik ga er niet uit, maar het is iig de keuze hebben dat ik het kan. Ik neem tegenwoordig alleen de sneltrein als er 1 bepaalde klasgenoot meegaat, voor afleiding. Maarja, ik moet iedere dag veel reizen, das gewoon kut. Maar er zijn zoveel "gewone" dingen die voor mij niet gewoon zijn.

Mijn therapie hield in dat ik mijn angsten in een schaal van 1 tot 10 moest neerzetten. Vervolgens ging ik met de laagste angst oefenen. B.v de bioscoop, volle bus, trein. Hoe moeilijk dat dan ook is. Het idee erachter is dat des te vaker je het doet, des te minder de spanning wordt. En des te minder de angst wordt, des te hoger je schaal op gaat. Zo moest ik de angsten minimaal maken.
Tevens ging je ademhaal oefeningen doen en je bewust maken van lichamelijke tekenen van angst.
Ook moest ik mijn gedachtegang opschrijven. Of het reeël was, en zo moest ik mijn gedachten bijhouden en toetsen zeg maar.
ZO heb ik het heeeel beknopt uitgelegd hoor.
Het is meer; face youre fears.

De therapie duurde niet lang, 5 maanden ofzo. Het heeft wel wat geholpen, maar echt weg gaat het niet. En het is zoals je zegt; de ene keer meer dan de andere keer.

Het stomme is eigenlijk dat ik het gewoon geaccepteerd heb en er niet meer mee bezig ben. Het is gewoon zo. Maar tis misschien maar weer eens tijd er wat aan te gaan doen. Tis namelijk wel vermoeiend.

Voor wat betreft de angst- en paniekaanvallen. Dit is een bekend fenomeen. In de regel komt dit door ophoping van stress van een dieper liggend probleem. Als je een angst en paniekaanval hebt, dan let je vaak op je hartslag en heb je - letterlijk - doodsangsten.

Het is op zo'n moment eerst en vooral nodig je bewust te zijn van je paniekaanval. Verzet je er niet tegen. Laat het gewoon komen. Besef dat nog nooit iemand door een paniekaanval is gestorven. Accepteer dat je lichaam nu eenmaal zo reageert als je in een dergelijke aanval-inducerende situatie komt.

Mocht je hyperventileren, adem dan in de bekende (papieren) zak.

Ga rustig zitten of liggen en luister naar je lichaam. Weet dat de aanval wordt veroorzaakt door iets dat buiten jou ligt. Je bent niet in levensgevaar, maar je lichaam maakt stresshormonen aan die het doen lijken alsof je in een levensbedreigende situatie bent.

Blijf aandachtig op jezelf totdat je je rustiger voelt.

Dingen die stressreacties verhogen: roken, caffeine, suikers. Probeer deze zaken te vermijden.

[zeep007]

alluman schreef op 25-03-2006 @ 23:16 :
Voor wat betreft de angst- en paniekaanvallen. Dit is een bekend fenomeen. In de regel komt dit door ophoping van stress van een dieper liggend probleem. Als je een angst en paniekaanval hebt, dan let je vaak op je hartslag en heb je - letterlijk - doodsangsten.

Het is op zo'n moment eerst en vooral nodig je bewust te zijn van je paniekaanval. Verzet je er niet tegen. Laat het gewoon komen. Besef dat nog nooit iemand door een paniekaanval is gestorven. Accepteer dat je lichaam nu eenmaal zo reageert als je in een dergelijke aanval-inducerende situatie komt.

Mocht je hyperventileren, adem dan in de bekende (papieren) zak.

Ga rustig zitten of liggen en luister naar je lichaam. Weet dat de aanval wordt veroorzaakt door iets dat buiten jou ligt. Je bent niet in levensgevaar, maar je lichaam maakt stresshormonen aan die het doen lijken alsof je in een levensbedreigende situatie bent.

Blijf aandachtig op jezelf totdat je je rustiger voelt.

Dingen die stressreacties verhogen: roken, caffeine, suikers. Probeer deze zaken te vermijden.

Dit is veel makkelijker gezegd dan gedaan. OM zo te kunnen reageren tijdens een paniekaanval moet je je gehele gedachtegang hebben omgegooid, en dat is, vooral tijdens een aanval, nauwelijks te realiseren. Vooral omdat het eigenlijk inhoudt dat je een irrationele angststoornis probeert te rationaliseren. Dat is niet iets wat je "gewoon" doet, maar waar je profesionele hulp bij nodig hebt, als je een angststoornis hebt.

Los van de aanvallen, gaat het denk ik ook vooral om het vermijden van situaties. Je creeërt een angst voor de angst. En zo bestaat de kans dat je in een sociaal isolement beland.
Dat was bij mij uiteindelijk het geval. Je komt uiteindelijk nergens meer.

Mijn advies is, is om naar de huisarts te gaan. Je verhaal te doen, en hij/zij kan je doorverwijzen naar de juiste 'plek'.
Zo heb ik dat ook gedaan.

zeep007 schreef op 26-03-2006 @ 00:28 :
Dit is veel makkelijker gezegd dan gedaan. OM zo te kunnen reageren tijdens een paniekaanval moet je je gehele gedachtegang hebben omgegooid, en dat is, vooral tijdens een aanval, nauwelijks te realiseren. Vooral omdat het eigenlijk inhoudt dat je een irrationele angststoornis probeert te rationaliseren. Dat is niet iets wat je "gewoon" doet, maar waar je profesionele hulp bij nodig hebt, als je een angststoornis hebt.

Los van de aanvallen, gaat het denk ik ook vooral om het vermijden van situaties. Je creeërt een angst voor de angst. En zo bestaat de kans dat je in een sociaal isolement beland.
Dat was bij mij uiteindelijk het geval. Je komt uiteindelijk nergens meer.

Mijn advies is, is om naar de huisarts te gaan. Je verhaal te doen, en hij/zij kan je doorverwijzen naar de juiste 'plek'.
Zo heb ik dat ook gedaan.

Zo zie je maar weer: het verschilt per persoon. Bij mij heeft deze methode wel gewerkt. Uiteraard is een doorverwijzing een goed idee.

[babylove]

alluman schreef op 26-03-2006 @ 12:21 :
Zo zie je maar weer: het verschilt per persoon. Bij mij heeft deze methode wel gewerkt. Uiteraard is een doorverwijzing een goed idee.

Neem aan dat jij er ook problemen mee gehad hebt? Hoe deed jij dat dan op momenten dat je moest presteren (examens etc..)?

[babylove]

sonho schreef op 24-03-2006 @ 20:51 :
Nou ja, ik geloof dat ik dus agorafobie heb. Ik slik medicijnen (feverin) voor mijn angsten en somberheid. Dit heeft vooral bij mijn angsten er geholpen. Naast agorafobie heb ik nml de kenmerken van een sociale angststoornis. Verder ben ik niet echt in therapie voor mijn angsten, want ik volg een therapie voor mijn eetstoornis.

Als je nog iets wil weten, hoor ik het wel. Je mag me ook pm-men.

Denk of weet je zeker dat je het hebt? En zijn die medicijnen voorgeschreven door je huisarts/psycholoog? Wat houdt je sociale angststoornis precies in

babylove schreef op 27-03-2006 @ 22:10 :
Neem aan dat jij er ook problemen mee gehad hebt? Hoe deed jij dat dan op momenten dat je moest presteren (examens etc..)?

Mijn stress is vooral door een opeenhoping van sterke emoties gekomen. Examenvrees e.d. heb ik wel gehad, maar nooit zo erg dat ik angst- of paniekaanvallen heb gehad.

Voor mij heeft het pure inzicht enorm geholpen. Gewoon de erkenning dat het een conditie is, die veel mensen ten deel valt en redelijk gemakkelijk te verhelpen is.

Belangrijk is de technieken te leren voor tijdens een aanval. Dat neem ook de angst voor angst weg (zoals hierboven al zo goed is verwoord). Je geeft je een gevoel van controle - vooraf al.

Verder heb ik mijn dieet (in de brede zin van het woord) aangepast. Dat betkende voor mij: geen (overmatige) suikers, geen caffeïne (dus ook geen (groene) thee, e.d.).

Ik hou zelf niet van al die chemicaliën - dus ook niet van kalmerende middelen. Als het even kan los ik het met natuurlijke middelen. De keuze daarvoor is aan jezelf.

Ik heb gesprekken gevoerd met een psycholoog.

En ik heb de situatie geaccepteerd voor wat die is. Bij mij was het duidelijk wat de problemen veroorzaakte, wat die berusting makkelijker heeft gemaakt.

Ik heb er ook een tijdje last van gehad en nu alleen nog heel enkele keer. Het stomste wat je kan doen bij zoiets is aan je gevoel toegeven en thuis blijven. Ik heb dat nooit willen doen, omdat ik het gewoon onzin vond en die plezierige dingen in het leven nooit heb willen opgeven. Hoe moeilijk het ook was, ik had zoveel motivatie dat ik er vrij snel overheen gekomen ben.
Het klinkt simpel, maar je moet het gewoon doen. Dus wel naar die bioscoop en niet 1 of 2 keer, want dan groei je er niet overheen. Maar eigenlijk iedere vrijdag (al kan ik me voorstellen dat je daar geen behoefte aan hebt ), maar na een tijdje wordt het een vanzelfsprekenheid en heb je er geen angst meer voor.
Sowieso moet je het jezelf in die situaties een beetje gemakkelijker maken, jezelf gerust stellen. Dus zorg dat je iig altijd telefoon bij hebt met beltegoed en iemand kan bereiken. Sowieso is het wel handig om het te vertellen aan mensen met wie je vaak omgaat, dan kunnen zij er rekening meehouden of zorgen voor afleiding als je zo'n angst ervaart. Ik weet niet of je ook last hebt van dat gevoel dat je niet weg kan, maar heb altijd in je hoofd dat je weg kan gaan wanneer je wilt in de meeste gevallen. Soms kan dat raar overkomen op anderen, maar bij mij hielp het gelukkig dat ik vrij veel schijt heb aan wat anderen denken. Boeie dat mensen raar opkijken als je halverwege het uitje vertrekt, als je dat soort dingen in je achterhoofd houd, is dat vaak al genoeg om wat minder angstig te zijn.
Hulp zoeken raad ik sowieso aan ja en ga er gewoon intensief aan werken, des te sneller ben je er overheen. Succes!

babylove schreef op 27-03-2006 @ 22:12 :
Denk of weet je zeker dat je het hebt? En zijn die medicijnen voorgeschreven door je huisarts/psycholoog? Wat houdt je sociale angststoornis precies in

Ik weet het zeker. Ik krijg medicijnen via de psychiater (i.o.) van de Jeugd-Riagg.
Sociale angststoornis
Zij noemen een gegeneralisserde sociale fobie wat ik de sociale angststoornis noem.