[Verhaal] Draaikolk

Aan de hand van een verfrissende gedachte, een dag winkelen en het lied 'De Markt' van Drs. P.

- - -

Als een donderslag bij heldere hemel knalde het idee door zijn hoofd. Het was geen ingeving van de orde 'maar natuurlijk!', omdat hij niet al weken op een bepaald probleem had zitten broeden. Ook was er geen sprake van een 'eureka'-effect, omdat hij door de Haagse Spuistraat liep, in plaats van conventioneel in bad te liggen. Veel meer was het een typisch geval van 'wat als...', de gevaarlijkste aller gedachten. “Wat als...” mompelde hij, en hij keek met toegeknepen ogen naar het winkelende publiek dat langs hem heen stroomde.

De volgende morgen trok hij de stoute schoenen aan. Dat wil zeggen; hij vond achter in de kast een paar oude schoenen die er wit uitzagen, promoveerde die prompt tot hardloopschoenen en trok ze aan.
Eenmaal in de stad spreidde hij zijn beide armen alsof hij een vliegtuig nadeed, de gehele Spuistraat zijn startbaan. Hij begon rustig te wandelen. Er was nog weinig winkelend publiek aanwezig, maar zij die de kille ochtendmist trotseerden, gingen angstvallig voor hem opzij. Niet alleen omdat hij er zo vreemd uit zag, maar vooral omdat hij aan de linkerkant van de straat liep. De mensen gingen verstoord aan hun linkerkant lopen om hem te laten passeren, en gingen daarna rechts weer verder. Aan het einde van de straat draaide hij zich om en, opnieuw aan de linkerkant en opnieuw met zijn armen wijd, liep hij door de winkelstraat. Nu iets harder. Een aantal dezelfde mensen kwam hij tegen en weer gingen zij op zij. Nu het al iets drukker was, pasten meer en meer mensen zich aan aan zijn vreemde patroon en aan dat van elkaar. Het duurde niet lang voordat iedereen aan hun linkerkant van de straat liep.
Uitgeput van al het lopen ging hij een eetgelegenheid binnen en, gezeten in een stoel met uitzicht op de straat, at hij een broodje. Tevreden zag hij hoe de mensenmassa ook zonder zijn inbreng, nog steeds aan de linkerkant van de straat liep. Zijn werk hier was gedaan. Hij ging naar huis met een glimlach in zijn ogen. En met bijzonder vermoeide armen.

Het winkelende publiek bleef echter nog even in de stad en niemand kon bevatten wat voor gevolgen haar aangepaste patroon zou kunnen hebben. Sommigen hadden al iets door. Ze probeerden in het passeren de etalages te bekijken en ontdekten dat bepaalde artikelen moeilijk te zien waren. Ook de prijskaartjes en reclameborden leken opeens de verkeerde kant op te staan. Er waren zelfs etalagepoppen die het winkelende publiek met de nek aankeken. De meesten haalden hun schouders op en gingen verder, zich niet bewust van het onkruid dat reeds in hun onderbewustzijn was gezaaid.
Die avond telden de winkeliers hun dagopbrengst en tot hun schrik merkten ze dat ze veel minder hadden verkocht dan normaal. In vergelijking met de weken, maanden en jaren ervoor was dit een ongekend dieptepunt!

De volgende dag herhaalde zich hetzelfde fenomeen. Vroeg in de morgen liep hij rond met gespreide armen, het publiek liep aan de andere kant van de straat en de winkeliers hadden minder winst. Aan het einde van de week waren sommigen al genoodzaakt hun prijzen drastisch te verlagen om het financiële hoofd boven water te houden. Sommigen sloten alvast leningen af bij diverse banken om toch maar verzekerd te zijn van een toekomst. Begrijpelijk genoeg kreeg hun personeel die week minder betaald en de belofte dat de rest later zou komen.
Het mocht echter niet baten. De winsten bleven dalen, alsmede de prijzen en uiteindelijk breidde deze economische malaise zich als een inktvlek uit over het financiële landschap. De omzet van bedrijven daalde, de lonen van de werknemers kelderden en de nationale munt lag reeds lange tijd onderaan een afgrond te creperen. De minister van financiën was gedwongen zijn ontslag aan te bieden. De oppositie zag haar kans schoon en trachtte het kabinet te ontwrichten. Plotseling dook er een generaal uit het leger op die, met behulp van een flinke groep militairen die nog altijd op hun loon wachtten, het parlementsgebouw bestormde en een succesvolle staatsgreep deed. Niet lang daarna was het nog loyale deel van het leger dezelfde richting op gestuurd om de orde te herstellen, maar de protesterende bevolking, die niet goed wist wat ze precies wilde, belette hen de doorgang. Een grootse vechtpartij was de aanzet tot een heftige burgeroorlog, terwijl de muitende generaal zichzelf van het leven beroofde en zijn militairen zich als een anarchistische en ontevreden horde op het steeds meer in chaos gehulde land stortten. Buitenlandse troepen kwamen van alle kanten toegesneld, de opstandelingen werden met harde hand van de kaart geveegd en het land kwam onder internationaal bestuur. Verschillende naties zagen wel brood in het eens zo welvarende stuk grond en na enig diplomatiek gebakkelei brak de eerste oorlog uit. Het duurde niet lang voordat vrijwel iedereen betrokken was in deze spiraal van geweld en na verloop van tijd drukte iemand op de knop en werd plotseling eenvijfde van de wereldbevolking weggevaagd. Het antwoord liet niet lang op zich wachten en toen onze held op hardloopschoenen na een nucleaire winter van zestien lange maanden eindelijk uit zijn schuilkelder kwam, keek hij met dichtgeknepen ogen om zich heen.
“Ha!” klonk het triomfantelijk, “dacht ik het niet!”

- - -

LUH-3417

[homehapero]

hehehe lekker gestoord, zoals gewoonlijk
leuke gedachte, alleen snap ik niet zo goed wat je bedoelt met 'de linkerkant' en hoe dat het zicht van de mensen zou beinvloeden...
ook vind ik het een beetje raar dat mensen niet meer zouden binnengaan in winkels omdat ze de prijs van de artikelen niet meer goed zouden kunnen zien. Zijn er dan zo veel echte 'windowshoppers'? Maar goed wat zit ik hier te vitten, het hele verhaal is absurd en ik wil met een positieve noot eindigen dus

btw: wat doe jij in het dagelijkse leven dat je op zo'n absurde ideeen komt? ik heb namelijk nooit zoiets van 'laat ik een een verhaal schrijven over een pratende ui' ofzo of ligt dat nu aan mij een kind van mijn tijd zijnde geen verbeelding meer hebbende (waw wat een tijdsgebruik! )

Nou, misschien moet je daarvoor die straat kennen. Die is vrij druk en vooral vrij smal en het is daar erg belangrijk dat iedereen aan zijn eigen weghelft blijft. Ik kan me voorstellen dat winkeliers hun etalages daarop inrichten. Althans, ik zag een aanplakbiljet met 'verkoophulp gevraagd' en dat was alleen te zien als je aan de rechterkant van de straat liep (gesteld dat je vanaf de linkerkant niet naar winkels aan de rechterkan kan kijken, door het vele publiek). Er zit dus wel een kern van waarheid in, denk ik. Het is alleen allemaal ietwat overtrokken.

Ik doe eigenlijk niet zoveel bijzonders. Voornamelijk parttime bij een lokale krant etteren, computerspellen spelen en vacatures doorzoeken. Dit idee kreeg ik toen in die straat eens snel ergens wilde zijn en dus alle langzame mensen ging aanhalen. Ik kreeg toen gelijk de hele stroming aan de andere kant van de weg tegen me in, en toen bedacht ik me wat er zou gebeuren als iemand (of een groep mensen) zou proberen die stroming om te draaien, zoals wanneer je het water uit een badkuip laat weglopen en je er met een stok in gaat roeren, tegen de stroming in. De rest, van idee naar verhaal, gaat eigenlijk als vanzelf, maar misschien is dat vooral omdat ik begin met dat ene idee en dan tijdens het schrijven er een verhaal aan probeer vast te plakken.

LUH-3417

[leiv]

Als een donderslag bij heldere hemel

Waarom openen met een dergelijk cliché?

hij keek met toegeknepen ogen naar het winkelende publiek dat langs hem heen stroomde.

Langs hem stroomde

Weer gingen zij op zij.

Opzij

Het duurde niet lang voordat iedereen aan hun linkerkant van de straat liep.

'Aan hun linkerkant van de straat' klinkt wat raar

Uitgeput van al het lopen ging hij een eetgelegenheid binnen en, gezeten in een stoel met uitzicht op de straat, at hij een broodje.

'Uitgeput van al het lopen ging hij een eetgelegenheid binnen, waar hij , gezeten op een stoel met uitzicht op de straat, een broodje at.' Zo zou ik het eerder schrijven.

Hij ging naar huis met een glimlach in zijn ogen.

In zijn ogen? Ik zou dan gaan voor de ondeugende of voldane blik. Of natuurlijk de glimlach op zijn gezicht.

Ze probeerden in het passeren de etalages te bekijken en ontdekten dat bepaalde artikelen moeilijk te zien waren.

Tijdens het passeren

De meesten haalden hun schouders op

Nu lijkt het net alsof de poppen dat doen.

en de nationale munt lag reeds lange tijd onderaan een afgrond te creperen.

Enigszins gekunsteld. Past aan de andere kant wel bij de overdrevenheid van het verhaal.

Niet lang daarna was het nog loyale deel van het leger dezelfde richting op gestuurd

Welke richting?

keek hij met dichtgeknepen ogen om zich heen.

Dat lijkt me lastig.


Eerlijk gezegd vind ik het vrij saai. Chaostheorieën ontspruitend aan simpele, ogenschijnlijk onschuldige verschijnselen: ik heb het allemaal al vaak gelezen en gezien. Het enige wat mij aanspreekt is de aanleiding tot het hele gebeuren, het idee dat ten grondslag ligt aan het verhaal. Dat is erg origineel.

Ik zou graag een 'serieus' stuk zien.

Groet.

Dank voor de uitgebreide reactie! De meestelijke vormelijke zaken die je eruit haalt zijn terecht. Sommige dingen zijn gewoon fout, andere slordig of te snel geschreven. Waarschijnlijk had ik het verhaal gewoon nog even moeten laten rusten, in plaats van het meteen overal online te gooien toen ik vond dat het 'af' was. Een wijze les die ik iedere keer weer opnieuw niet leer.

Ik geloof overigens wel echt dat het 'in het passeren' is. Of is het 'in het voorbijkomen/gaan' en ben ik in de war?

Ik ben blij dat het idee je wel kon vermaken. Ik vond het zelf ook een leuk idee, maar het is lastig om er dan een goed verhaal aan vast te knopen. Omdat ik niet weer wilde blijven hangen in het 'één scene/één idee' deel, besloot ik gewoon door te schrijven, ongeacht wat er komt. Geen meesterwerk, maar alsnog een 'verhaal'.

Ik vind het moeilijk om serieuze dingen te schrijven. Ik kom dan al heel snel terecht bij donkere winteravonden in Rusland met krakende knieën, of bij ietwat surrealistische omgevingen waarin uitgedroogde en dodelijk vermoeide mensen rondkruipen. Maar misschien bedoel je dat ook niet met 'serieus'.

LUH-3417

[leiv]

Ik geloof overigens wel echt dat het 'in het passeren' is. Of is het 'in het voorbijkomen/gaan' en ben ik in de war?

Nee, het is een contaminatie. Het is 'tijdens het passeren' en 'in het voorbijgaan'. Je was dus in de war

donkere winteravonden in Rusland met krakende knieën, of bij ietwat surrealistische omgevingen waarin uitgedroogde en dodelijk vermoeide mensen rondkruipen.

De laatste mensen op aarde en doorgedraaide Russische doktoren die hondenkoppen op menselijke lichamen plaatsen? Dat zou ik kunnen bedoelen met 'serieus'. Wat ik daarmee in ieder geval bedoel, is een verhaal met een sterk plot, uitgewerkte karakters en stilistische parelen. Je moet natuurlijk niks, maar ik zie dergelijke verhalen liever dan bovenstaande verhalen. Aan de andere kant, misschien moet ik eerst zelf eens wat plaatsen voordat ik zoiets überhaupt mag roepen.

Groet!

Nee, je hebt wel een punt. Ik ben zelf ook veel blijer als ik een verhaal geschreven heb dat minder grappen en grollen is en dat wat interessanter is, maar die zijn helaas een stuk lastiger om te maken. Kost een hoop tijd en inspiratie en vooral dat laatste is een schaars goedje!

Dat van die hondenkoppen enz. was niet echt serieus overigens. Ik weet niet wat dat was. Een idee voor een serie van vijf kleine stukken, maar bij het derde deel was ik het zat en viel ik steeds in herhalingen. Niet echt goed gepland dus. Je kan zoeken naar 'Wie door vuur', volgens mij staat dat verhaal ook nog ergens op het forum. Die vind ik zelf wel serieus, ook al is het volstrekt niet realistisch, en ik ben er ook best blij mee.

LUH-3417