Ik ben een jongen van 15 jaar met een dilemma. Je hoort wel eens dat jongens en meisjes van 12 en 13 al helemaal in de liefde zitten enzo, maar ik was daar zelf later mee. Pas aan het einde van de derde werd ik voor het eerst verliefd op een meisje. Ik ben zelf super verlegen (check mijn naam) en ik had geen flauw idee hoe ik dat allemaal moest doen. Dus heb ik na een tijd (veel te vroeg ) gevraagd of ze mij leuk vond zonder dat we echt wat van elkaar wisten. Dat vond ze dus niet en toen baalde ik super erg...
Ik heb haar toen geprobeerd haar uit mijn hoofd te zetten, maar dat lukte niet omdat ik hopeloos verliefd was. Toch gingen we een tijdje later weer met elkaar praten (via msn) en hebben we veel verteld over onszelf. Ik heb haar dingen verteld die ik aan niemand anders toevertrouwde. En in die tussentijd vond ik haar nog steeds leuk, maar dat stopte ik weg, omdat ik mezelf niet wilde kwellen.
Ik ben niet populair, ik heb faalangst en ik blijf het liefst ver bij drank uit de weg. En het viel me op dat het meisje mijn ideeen deelde en niks gaf om macho's en feesten.
Niet heel lang geleden heeft datzelfde meisje mij verteld dat ze alles wat ik haar vertelde super lief vond en dat ze me nu toch leuk vindt. Bij mij kwam het oude gevoel weer boven en ik ben nu dus weer helemaal verliefd. We hebben onze eerste date al gehad en het was super leuk en gezellig, alhoewel we niet hebben geknuffeld of gezoend ofzo (moet dat??).
Maar ik denk vaak te veel na en dan ga ik twijfelen. Het liefst zie ik haar elk moment van de dag, maar ik wil ook niet opdringerig overkomen. Verder heeft ze verteld dat ze een hekel heeft aan jongens die gwn alleen maar vanalles willen (je snapt wel). Daar ben ik dan wel weer blij mee, omdat elke stap ik maak op gebied van relaties al super groot is voor mij. Nu ben ik dus de hele tijd in de war over wat ik moet doen en wat ze van mij vindt. En die eerste afwijzing zit mij nog gwn dwars.
wooow dit is uit de hand gelopen

, maar ik denk dat ik het gwn ff kwijt moest.