Wat een wilg vertelt
Als je nachten vol vorst
met sterren die over het hemeldak verschuiven
en schaduwen die dag na dag tussen de takken kruipen
aan zijn bast gekluisterd zit
en als je zomer aan zomer
zijn schorst onder je vingers voelt ruwen
dan vertelt een wilg wat je weten wil
maar alleen
als je al een beetje wortel schiet
als je blad verliest
als je haren beginnen te ritselen in de wind
als je heel stilletjes
alleen nog beweegt als het waait
~Em.
___
Koude nachten
Ik veeg de douw van mijn zadel
met mijn linkermouw en ik voel
met mijn vinger of ik er al
op zitten kan.
Blauwe luchten zorgen voor -
koude nachten en koude nachten
voor -
een natte kont.
~Ratatouille
___
J.
Ze heeft nog steeds de sleutel ook al zijn wij nu volwassen.
Mijn broer, mijn zus, en de jongste, ik ben dat,
allemaal uit huis, op kamers, naar de grote stad.
De woensdag was nooit meer woensdag dan toen zij op kwam passen.
Uit het poppenserviesje dronken we suiker met thee.
We speelden postkantoortje in het trapgat
je moest het mandje hijsen als je post had
en met alles deed ze mee.
Ze was er altijd al, als je thuis kwam na schooltijd
en als ze jarig was trakteerde ze op Milky Way
en op wokkels dat was een kinderlijke zekerheid.
Een week geleden werden onze sloten vervangen, alle twee,
Dus haar sleutel past niet meer, of misschien was ze hem allang kwijt
Ik moet haar maar een nieuwe geven, gewoon net als vroeger, voor het idee.
~Twaalf
___
Waarom je mensen niet als huisdier moet willen
Je moet huisdieren willen om hun aai- en
soepelheid, een vermogen zich te vormen
en omvormen - een kat past altijd om de
hoekjes van het keukenkastje, en in lichtvlekjes
op een Oosters tapijt.
Ze vloeken nimmer echt - alleen zachtjes
in een taal die je niet verstaat.
.
Mensen zijn van ruwer materiaal, werpen
schaduwen in de lichtplekken op je glas. Teer
bestaat enkel in hun filtersigaretten - en evengoed
zullen ze niet in je schaduwen verdwijnen
of zomaar sterven na een aantal jaar.
Ze schreeuwen in jouw taal.
Dan eisen ze alimentatie.
Van hun aanwezigheid breken de dingen.
~Em.
___
Het servies van ome Cor - wedstrijd
Titel: De tragiek van nieuw porselein
Het begon bij het krommen van zijn rug,
De kreukels in zijn handen, het verliezen
van zijn haren, van zijn tanden, van zijn jaren
van zijn allerlaatste vriend.
Hij was niet gebogen, hij was geknakt.
En alles wat hij ooit heeft gehad leeft
niet in zijn hoofd, maar in dozen op zolder,
waar hij zijn leven bewaarde, zich blind staarde
op wat hij allang niet meer weet.
En in de verste hoek verjaart zijn beste servies,
nog ingepakt, voor als hij wat te vieren had.
Nu wacht het tot het breken mag.
~ZitriN
___
Logica - wedstrijd
Titel: Over wat geen logica is
Ik herinner me hoe je je verwondert
over het eeuwige karakter van een cirkel,
hoe het begin noch einde heeft en
rond en rond en rond is.
Maar geen ballerina danst eindeloos
pirouettes - wat is logica? - en ik
houd van je.
Ik kan je vertellen hoe elke dans eindigt
met een zucht en een verstilde snik, hoe
liefde in korenbloemen ligt en het
troostende van de wind. Hoe je ogen zo
helderblauw zijn als de zee en hoe je
haar kunt horen als ik mijn handen
op je oren leg. Hoe wetenschappers
liegen als ze liefde in een
potje stoppen en hoe het zo zeker
geen hormonen zijn. Wat jij logisch vindt
is een leugen want geen
langspeelplaat loopt nooit vast, hoe
rond het ook mag zijn, en je vingers zullen
nooit bewijzen dat liefde
fenylethylamine
heet.
~Em.
___
Kettingreactiewedstrijd
Toen ging ik maar naar huis
in de hoop dat je daar zou zijn
om te zeggen van 'het spijt me'
en dat je 'nooit meer weg zou gaan'.
Opdat ik je vast zou houden
zou geloven en vergeven
'omdat je echt niet anders kon',
anders had je het toch niet gedaan?
Thuis lag alleen een briefje met
'het spijt me, ik ben weg gegaan.'
~Ave
__
Gedichtendagwedstrijd (Grenzen)
Titel: 91
De schemering in haar ogen zien dagen
sneller gaan dan komen en ze
hoort niet goed meer wat precies
de datum 't nou was. Al flonkerend
en dochterend leeft ze een wereld
van abstracties –zichzelf tot kunstenaar
verheven- en zou 't nooit iemand vergeven
die met harde woorden sprak.
Ze kent enkel het bekende en gaat daarin
nooit te ver: zo blijft de wereld altijd wijds
en kan de illusoire bandeloosheid in al
haar broosheid nog bestaan. Intussen
gaan de zinnen die men wetten
noemt voor haar niet op of onder,
ze beseft zelf immers ook wel
dat ze nog lang niet sterven mag.
Dus blijft ze mensen missen in het
misten van haar hoofd, terwijl ze geduldig
in de verte tuurt en stiekem wel gelooft
dat het vagevuur niet afgelegen ligt.
~Medeia
__
Weblogwedstrijd (Actualiteit Maart)
Titel: Kabinet
De midden-hoofdige scheidingen zijn met
grijze haren kaler, Bos is gekapt en
Nederland zakt weg, tot overspoeld en
verdronken in de Noordzee.
Is het nodig dat je fluitend over straat loopt?
Ik had de krant heus gelezen als niet
iedereen me alles kon vertellen.
Diepe ogen weggezakt, door een politieke
propaganda besmet. Oh, wat is de wereld blij
met de val van ons kabinet.
~Dingaantouwtje
__
Weblogwedstrijd April
Titel: Stof
Herbegraven vondsten, na zwart-wit tv
doodnormaal gevonden, nu weer als nieuw
beplakt. Sensatie recyclet voor een
hoger egoïstisch doel. Door de rood
ondergaande zon verlichte politiek.
Langere lichtgolven gaan verder dan blauw
zorgend voor al uw vandaags bijzonder
sterrenkijk-in-de-horizon plezier.
Geniet nu de lava nog stroomt.
Tijd wordt voor u wel vrij gemaakt,
de treinen verdubbeld, de vliegers
vertraagd. IJslandse genot staat voor u klaar
Schade vergoed, het is weer bewezen,
ze zijn de wereld nog niet beu.
Al gaan ze de verkeerde kant op, die wonderen.
~ggcy8
__
Rommel wedstrijd
Titel: Zondag
We wandelen in de polder en zoeken naar sporen
van de komende zeventig jaar. De tijd ligt hier
opgesloten in een geasfalteerd fietspad, net zoals
op zolder het schaakspel en de schaatsen de jaren
gevangen houden. Als het waait, drijft de geur
van gras en hazelaar onze neuzen binnen. We niezen.
Plotseling springt de paashaas tevoorschijn en zwaait
met een kievitsei. ‘Ik heb gewonnen!’, roept hij,
maar wij schudden onze hoofden en zeggen dat hij is uitgesloten
van deelname, omdat hij bij de organisatie hoort.
Met een slingerworp gooit de haas het ei weg,
het belandt een eind verderop tussen de rotzooi
van een meerkoetnest. We horen hem nog iets mompelen
over het leger ingaan, dan is hij verdwenen.
Als we het vogelei proberen te zoeken, vinden we enkel
chocolade. Met gesloten ogen genieten we.
Een scholekster doet ons schrikken. We keren
terug naar huis en struikelen bij binnenkomst over
onze kinderschoenen. We vragen ons af of het zou helpen
om puin te ruimen en of de aarde vandaag links-
of rechtsom draait. Buiten zien we een buitelende kievit,
we besluiten hem met rust te laten. Nog even wijzen we elkaar
op twee bruine oren, dan is het tijd voor thee.
~Vogelvrij